Πάρε και μια προσέγγιση του θέματος από το ορθόδοξο
Ισλάμ (σουνίτες)…
Μόλις πεθάνει ο άνθρωπος την ψυχή του παραλαμβάνει ο άγγελος του θανάτου, ο Αζραήλ, που τον παραδίνει για μια πρώτη «προανάκριση» στους φοβερούς και τρομερούς αγγέλου Νακήρ και Μουνκήρ. Αυτοί ρωτούν τον νεκρό τι θέση παίρνει για το ενιαίο και μοναδικό του θεού και περί της θείας αποστολής του προφήτη καθώς και για τις πράξεις του κατά τη διάρκεια της ζωής του. Οι απαντήσεις καταγράφονται σε βιβλία που θα ανοιχτούν και θα διαβαστούν την ημέρα της κρίσης. Ανάλογα με τις απαντήσεις οι άγγελοι αποφασίζουν αν ο τρόπος που θα αποσπάσουν την ψυχή από το σώμα θα είναι επώδυνος ή απαλός - ευγενικός… Το διάστημα ανάμεσα στο θάνατο και την ανάσταση το ονομάζουν Βερζάκ (Διάμεσον). Σε όλο αυτό το διάστημα απαγορεύεται η εκταφή και η ψυχή βλέπει σε όνειρα και οπτασίες αυτά που θα της συμβούν μετά την τελική κρίση. Οι ψυχές των προφητών δεν περιμένουν την τελική κρίση αλλά πάνε κατευθείαν στον παράδεισο ενώ οι μάρτυρες και οι υπέρ πίστης πεσσόντες τυχαίνουν εξαιρετικής μεταχείρισης περιμένοντας. Οι άπιστοι (και οι άθεοι κατά κύριο λόγο) διώχνονται από τον ουρανό και τη γη και σε βαθιές σπηλιές, τάρταρα, περιμένουν μέσα σε οδύνες την ημέρα της κρίσης.
Την ημέρα της κρίσης θα ηχήσει σάλπιγγα και οτιδήποτε υπάρχει στους ουρανούς και τη γη θα πέσει νεκρό με εξαίρεση τους αγγέλους Γαβριήλ, Μιχαήλ, Ισραφήλ και εκείνον του θανάτου Αζραήλ. Σαράντα μέρες (ή χρόνια κατά άλλες ερμηνείες) μετά θα ηχήσει η σάλπιγγα του Ισραφήλ όλοι σηκώνονται ενώπιον του δικαστηρίου του θεού και περιμένουν την εξέταση από τον αρχάγγελο Γαβριήλ που θα ζυγίσει με ακρίβεια τα υπέρ και τα κατά.
Στο τέλος θα περάσουν ακολουθώντας τον προφήτη τη δοκιμασία της γέφυρας Ελ-Σαράτ. Οι άπιστοι και αμαρτωλοί δεν μπορούν να σταθούν πάνω και πέφτουν στην Γέεννα (κόλαση) όπου στα επτά επίπεδά της άρχει ο άγγελος Θαβήκ (ο εκτελεστής) και φύεται το καταραμένο δέντρο Ζακούμ που αντί για κλαδιά έχει φίδια.
Οι υπόλοιποι κατευθύνονται προς τον Παράδεισο. Στο μεσοδιάστημα υπάρχει χώρος, το Αάραφ, το οποίο στερείται ειρήνης και καλοπέρασης, όπου θα παραμείνουν τα νήπια, οι επιληπτικοί, οι βλάκες και εκείνοι που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί. Το Αάραφ επικοινωνεί με την Γέεννα και τον Παράδεισο. Μπροστά στην Γέεννα το Αάραφ μοιάζει με παράδεισο και μπροστά στον Παράδεισο μοιάζει με κόλαση.
Ο Παράδεισος περιγράφεται σαν… Παράδεισος, όπου οι ψυχές δεν διψούν διότι υπάρχουν ειδικά για αυτές ποταμοί καθαρού νερού, νόστιμου γάλατος και υπέροχου κρασιού. Δεν πεινούν για ανάλογους λόγους (ποτάμια μελιού κλπ.) ενώ υπάρχουν απολαύσεις αντίστοιχες με τις γήινες ακόμα και σε επίπεδο σάρκας. («Φάγετε, πίετε και αγάλλεσθε προς ανταμοιβήν των πράξεών σας» - ΚΟΡΑΝΙ ΝΒ΄ 19). Την αιωνιότητα μάλιστα την περνάει διατηρώντας μόνιμη ηλικία των τριάντα χρόνων…
Ένα μικρό πρόβλημα υπάρχει με τις γυναίκες οι οποίες δεν αναφέρεται σε κανένα κείμενο να καταλήγουν στον Παράδεισο…
Βέβαια τα μυστικιστικά πολυάριθμα μοναστικά τάγματα του Ισλάμ, και εν μέρει οι σιίτες, απομακρύνονται εντελώς από τα παραπάνω και προτείνουν την μετεμψύχωση σαν το δρόμο που προσφέρει σωτηρία και θέωση στη ψυχή, φανερώνοντας τις αρχαιοελληνικές – πλατωνικές ρίζες και επιρροές τους…
