kithara2 κανείς δεν μπορεί να στο εγγυηθεί αυτό. Αλλά και στο δημόσιο να μη διοριστείς - πράγμα απίθανο- υπάρχει κι ο ιδιωτικός τομέας όπως σου είπα, αρκεί να μη φοβηθείς τη δουλειά και να το ψάξεις λίγο παραπάνω, γιατί υπάρχουν πολλοί κακοί και εκμεταλλευτές εργοδότες.
Όσο για το Βόλο - υπάρχει αντίστοιχο τμήμα και Θεσ/νίκη - σπουδάζεις δάσκαλος ειδικής αγωγής. Τι σημαίνει αυτό; Ότι διδάσκεις σε σχολεία Ειδικής αγωγής, δηλ. παιδιά με νοητική υστέρηση, αυτισμό κλπ. Επιπλέον μπορείς να διοριστείς σε ειδική τάξη κανονικού σχολείου, όπου εκεί υποστηρίζεις παιδιά που ναι μεν φοιτούν στο σχολείο, αλλά αντιμετωπίζουν ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, όπως δυσλεξία, δυσγραφία, δυσαριθμησία κα. Α! Μπορείς επίσης να είσαι διορισμένος σε σχολείο αλλά να διδάσκεις κατ' οίκον παιδιά που είναι άρρωστα. Έχω μια φίλη που έχει τελειώσει ειδική αγωγή Θεσ/νίνη και φέτος διδάσκει στο σπίτι δύο παιδάκια που έχουν πρόβλημα ανασοποιητικού. Αν σε ενδιαφέρει η Ειδική αγωγή καλό είναι να πας στο αντίστοιχο τμήμα για να πάρεις από την αρχή την κατάλληλη εκπαίδευση, αλλιώς δες το μεταπτυχιακό.
Η Αθήνα... Πονεμένη ιστορία. Πολλά παιδιά, απρόσωποι καθηγητές, λίγα τα σεμινάρια και οι εργασίες που σε βοηθούν να γίνεις λίγο παραπάνω επιστήμονας - λόγια όχι δικά μου αλλά συναδέλφων που τελείωσαν στην Αθήνα.
Τέλος για την πρακτική που σου έλεγα.Κάθε φοιτητής, για να πάρει πτυχίο, πρέπει να κάνει κάποιες ώρες πρακτική άσκηση - παρακολούθηση δασκάλου σε τάξη και διδασκαλία ο ίδιος σε τάξη μέσω του Πανεπιστημίου. Αυτό στην Αθήνα μεταφραζόταν σε κάποιες ώρες τα τελευταία εξάμηνα με ελάχιστες διδασκαλίες, ενώ στο Ρέθυμνο π.χ. μεταφραζόταν σε 4 εξάμηνα συνεχούς παρακολούθησης και διδασκαλίας ακόμη και σε μονοθέσια σχολεία, σε σχολεία ειδικής αγωγής και τάξης ένταξης και υποδοχής. Εγώ τελειώνοντας το συγκεκριμένο τμήμα είχα περίπου 200 ώρες πρακτικής και πάρα πολλές παρουσιάσεις εργασιών και σεμιναρίων - κάτι που με βοήθησε να στέκομαι πολύ πιο άνετα απέναντι στην τάξη μου και να μη φοβάμαι να εκτεθώ.
Φιλική γνώμη:Μη φοβηθείς να ακολουθήσεις τα όνειρά σου. Μια φίλη μου που είχε όνειρο τα παιδαγωγικά, αλλά όλοι την απέτρεπαν, αποφάσισε την τελευταία στιγμή να δηλώσει μόνο αυτές τις σχολές. Το αποτέλεσμα τώρα να ζει τη ζωή που πάντα ήθελε, διορισμένη στην Κρήτη, μαζί με τον άνθρωπο της ζωής της. Τι θα είχε καταλάβει αν έμενε στην Χαλκίδα και δούλευε σε κάποια τράπεζα, όπως τη συμβούλευαν;;;
