Οι θετοί γονείς υιοθετημένων παιδιών.....

Πιστεύετε ότι οι γονείς που υιοθετούν ένα παιδί θα πρέπει να του πουν την αλήθεια σε κάποια στιγμή;
Ή πρέπει να το κρατούν κρυφό για πάντα;
Τι είναι πιο σωστό;

Όταν ωριμάσουν αρκετά, ώστε να λειτουργήσουν λογικά και όχι συναισθηματικά....

Πιστεύω ότι το σωστό είναι να του πούν την αλήθεια κάποια στιγμή, επειδή αν μεγαλώνοντας το μάθουν απο τρίτους, τα πράγματα θα είναι σίγουρα πολύ χειρότερα.

Ακριβώς όπως τα λέει η Liza32...

Πρέπει να ξέρει την αλήθεια από τη στιγμή που αρχίζει να ρωτάει πως γεννήθηκε κλπ.
Ακούγεται σαν παραμυθάκι στα αυτάκια του όταν του μιλήσουν με τον κατάλληλο τρόπο έτσι ώστε να μη νιώσει ότι το απέρριψαν...

Πιστεύω ότι θα πρέπει να του το πουν αλλά να του το πουν όταν το παιδί θα χεί ωριμάσει αρκετά και φυσκά την κατάλληλη στιγμή

ο καθένας μας έχει δικαίωμα στην αλήθεια όσο και πικρή και αν είναι.....ετσι και το παιδί εχει δικαιωμα να μαθει οτι ειναι υιοθετημενο

Να σας πω την προσωπική μου ιστορία ως παιδί από μητέρα υιοθετημένη.

Η μητέρα μου υιοθετήθηκε στα 4 της λόγω ότι η οικογενειά της δεν μπορούσε να την μεγαλώσει αφού τα οικονομικά στο μικρό χωριό που ζούσε ήταν μηδαμινά...

Την πήραν οι γείτονες και συγγενείς της οικογένειας και την μεγάλωσαν. όμως ενώ της είπαν την αλήθεια στα 9 δεν την άφηναν να την δουν οι κανονικοί γονείς της και επίσης την πήραν στην Γερμανία κόβωντας παράνομα κάθε επικοινωνία με τους κανονικούς. Την πίεζαν να μην κατεβαίνει Ελλάδα ώσπου γνωρίστηκε με τον πατέρα μου στο Μπίλεφελντ και γύρισαν μαζί αφού παντρεύτηκαν μετά από λίγο καιρό.

Από τότε ξεκίνησε ένας αγώνας δικαστικός για να ξαναονομαστεί με το επίθετο το κανονικό της μετά από αυτά που πέρασε. Το θεωρούσε κάτι σαν υποχρέωση στον εαυτό της. Τα κατάφερε και γενικά αποκόψαμε από τους θετούς γιατί βλέπαμε για χρόνια τι μαρτύρια περνούσε....


Ηθικό δίδαγμα?


Οι γονείς πρέπει όχι μόνο να λένε την αλήθεια στο θετό παιδί τους σε μια ηλικία που μπορεί να καταλαβαίνει και να αντιλαμβάνεται αλλά αυτά που λένε να τα υποστηρίζουν κιόλας...Τι να το κάνω εγώ αν μου πούνε πως είμαι υιοθετημένος αν δεν αισθάνομαι στο θετό μου σπίτι οικεία και ανθρώπινα? Αν ένιωθα καλά δεν θα είχα πρόβλημα να είχα τέσσερις γονείς...Αν δεν ένιωθα όμως πόσο χάλια θα αιθανόμουν; Που δύσκολα (με την γραφειοκρατία που έχουμε) θα μπορούσα να γυρίσω εκεί που πραγματικά θα ένιωθα ότι με "φροντίζουν".


Αυτά τα ολίγα....

Παράθεση: Το μέλος marylin στις 09-03-2008 στις 21:36 έγραψε... Πρέπει να ξέρει την αλήθεια από τη στιγμή που αρχίζει να ρωτάει πως γεννήθηκε κλπ. Ακούγεται σαν παραμυθάκι στα αυτάκια του όταν του μιλήσουν με τον κατάλληλο τρόπο έτσι ώστε να μη νιώσει ότι το απέρριψαν...

Συμφωνω απολυτα.

Όταν μεγαλώνει το παιδί, πρέπει να το γνωρίζει. Σαν παραμυθάκι.

Επειδή τυχαίνω νονά ενός υιοθετημενου παιδιού, αναφέρω ένα περιστατικό. Προπερσι έπαιζε ένα σήριαλ στον ΑΝΤ1 με τίτλο "Ιωάννα της καρδιας" για μια υιοθετημενη κοπέλα. Η μικρή μου το έβλεπε, και σε κάποια στιγμή είπε "είμαι κι εγώ παιδί της καρδιάς". Επίσης το λέει η ίδια πως είναι υιοθετημένη. Από πολύ μικρη, η μητέρα της της το έλεγε σαν παραμυθάκι. Το παιδί μεγάλωσε γνωρίζοντας.

Επειδή οι έφηβοι δεν ξέρεις πως θα το πάρουν λογω των αλλαγων στην συμπεριφορα τους, είναι λάθος να το κρύβουμε αυτό από το παιδί. Νομιζω οτι η αντιδραση οταν ενηλικιωθει το παιδι ειναι πιο μεγάλη και πιο 'αγρια'. Εγώ θα ένιωθα προδωμένη αν το μάθαινα τώρα που μεγάλωσα. Ούτως ή άλλως θα μαθευτεί αργότερα, γιατί αναφέρεται σε διάφορα κρατικά έγγραφα που χρησιμοποιούμε, δεν έχει η μητέρα φωτογραφίες στην εγκυμοσύνη, κλπ. Είναι καλύτερα να το γνωρίζει και να μην απορεί τι ψιθυρίζει η γειτονιά όταν το βλέπει-όσο κι αν δεν μας νοιάζει, οι παιδικές ψυχές είναι εύθραστες-, ούτε γιατί δεν μοιάζει με τους γονείς του.

Είναι ένα πολύ λεπτο θέμα, είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή για τον γονιό, αλλά αξίζει τον κόπο.

Παράθεση: Το μέλος marylin στις 09-03-2008 στις 21:36 έγραψε... Πρέπει να ξέρει την αλήθεια από τη στιγμή που αρχίζει να ρωτάει πως γεννήθηκε κλπ. Ακούγεται σαν παραμυθάκι στα αυτάκια του όταν του μιλήσουν με τον κατάλληλο τρόπο έτσι ώστε να μη νιώσει ότι το απέρριψαν...

Mε κάλυψες πλήρως! Γιατί να κουβαλάνε άλλωστε στην καρδιά τους τετοιο βάρος οι θετοι γονεις?

Η γνώμη μου από την πρώτη στιγμή που απέκτησαν το παιδί οι κολλητοί μας φίλοι ήταν όταν έρθει αυτή η ώρα να του ανεβάσουν πολύ το ηθικό.
Η μανούλα του ακολούθησε ακριβώς αυτό που της είπα γιατί το θεώρησε λογικό και ανθρώπινο.
Η κοιλίτσα της μαμάς ήταν άρρωστη και δε μπορούσε να κάνει παιδάκι, έτσι πήγε στο σπιτάκι που ήσουν εσύ και πολλά άλλα παιδάκια. Ήσουν το πιό όμορφο, το πιό έξυπνο, το πιό γλυκό και σε διαλέξαμε και σ' αγαπάμε πάρα πολύ!
Η πρώτη αντίδραση του παιδιού είναι η ικανοποίηση, ακολουθεί η δυσκολότερη ερώτηση, γιατί με άφησε η κυρία που με γέννησε?
Εδώ είναι που φοβάσαι μη νιώσει ότι δεν το ήθελαν και απλά του λες ότι αυτό γίνεται πολλές φορές και πάντα υπάρχουν κυρίες που τα αφήνουν για να τα πάρουν οι μαμάδες που έχουν άρρωστη κοιλίτσα.
Μέχρι εδώ είναι πολύ καλά για ένα 4χρονο παιδάκι....

Παράθεση: Το μέλος marylin στις 10-03-2008 στις 19:00 έγραψε... Η γνώμη μου από την πρώτη στιγμή που απέκτησαν το παιδί οι κολλητοί μας φίλοι ήταν όταν έρθει αυτή η ώρα να του ανεβάσουν πολύ το ηθικό. Η μανούλα του ακολούθησε ακριβώς αυτό που της είπα γιατί το θεώρησε λογικό και ανθρώπινο. Η κοιλίτσα της μαμάς ήταν άρρωστη και δε μπορούσε να κάνει παιδάκι, έτσι πήγε στο σπιτάκι που ήσουν εσύ και πολλά άλλα παιδάκια. Ήσουν το πιό όμορφο, το πιό έξυπνο, το πιό γλυκό και σε διαλέξαμε και σ' αγαπάμε πάρα πολύ! Η πρώτη αντίδραση του παιδιού είναι η ικανοποίηση, ακολουθεί η δυσκολότερη ερώτηση, γιατί με άφησε η κυρία που με γέννησε? Εδώ είναι που φοβάσαι μη νιώσει ότι δεν το ήθελαν και απλά του λες ότι αυτό γίνεται πολλές φορές και πάντα υπάρχουν κυρίες που τα αφήνουν για να τα πάρουν οι μαμάδες που έχουν άρρωστη κοιλίτσα. Μέχρι εδώ είναι πολύ καλά για ένα 4χρονο παιδάκι....

είναι όντως πολύ καλή αντιμετώπιση του θέματος. Τό θέμα είναι τι γίνεται όταν το παιδί υιοθετείται σε μια ηλικία που αντιλαμβάνεται πολλά πράγματα.

Ολοι έχουν δικαίωμα στην αλήθεια,πόσο μάλλον σε τέτοια περίπτωση.Αν το κρύψουν και το παιδί πάει στο σχολείο,σίγουρα θα βρεθούν άνθρωποι που θα το πούνε και τότε θα νιώσει διπλή απόρριψη,και από τους ανθρώπους που το γέννησαν και από τους ανθρώπους που το μεγάλωσαν και του είπαν ψέματα.Το καλύτερο είναι αυτό που είπε η marylin,με απλά κατανοητά λόγια και όταν μεγαλώσει και ξαναρωτήσει του εξηγούν με τρόπο να μην νιώσει απόρριψη.
Πάντως πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές οι θετοί γονείς λατρεύουν το παιδί.Εχω παραδείγματα γνωστών μου.Μια κοπέλα γνωστή μου με τον άνδρα της υιοθετήσαν δυο παιδάκια,αδελφάκια,τα οποία ήταν,το ένα σε ηλικία που καταλάβαινε,νομίζω 5-6 χρονών,το άλλο νομίζω 3 χρονών.Εκεί ήθελε ακόμα πιο λεπτούς χειρισμούς.Οχι μόνο τα λατρεύει,την λατρεύουν,την λένε μαμά από την πρώτη στιγμή,αν και ξέρουν ότι δεν είναι, και ζουν μια όμορφη ζωή γεμάτη αγάπη,που αξίζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Ευχή όλων μας ο νόμος περι υιοθεσίας να γίνει πιο ευέλικτος. Το μόνο που πραγματικά χρειάζονται τα παιδιά είναι ένα σπιτικό γεμάτο αγάπη μια οικογένεια. Θεωρώ αδιανόητα και τραγικά μερικά "οικονομικά" κριτήρια και το ότι ένα ζευγάρι που πραγματικά έχει αγάπη για παιδιά αλλά δεν εχει μεγάλη οικονομική άνεση δεν μπορεί να υιοθετήσει.

πολυ ωραια ολα αυτα σαν θετος πατερας νομιζω οτι με βοηθατε τρεμω ομως τη στιγμη ειλικρινα που θα της πω την αληθεια γιατι θα την πω μηπως και ολος αυτος ο κοσμος που εχτισε γυρω απο μας γκρεμιστει μηπως τα ματακια της παψουν να μας βλεπουν με αγαπη και γεμισουν καχυποψια .ΑΥΤΑ βεβαια αφορουν τα συναισθηματα και τους φοβους ενος θετου γονεα ευχαριστω

Η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι απο μικρο το παιδι πρεπει να το λες καποια πραγματα που να το βαζουν στο θεμα οπως οτι σε εφερε ο πελαργος κ.α. τετοια ωστε οταν φτασει σε ηληκια που μπορει να ειναι αντικειμενικο και ωριμο(18 και ενω) να του το πουνε αλλα να του πουνε και οτι δεν το κοροιδευαν τοσο καιρο γιατι το του λεγαν εμμεσα.Στην ουσια δεν ειναι κατι τραγικο γιατι γονιος ειναι αυτος που σε μεγαλωνει και οχι αυτος που σε γενναει και σε παραταει!
Κι εγω καποια στιγμη ηθελα να τους βρω αλλα καταλαβα οτι τελικα δεν εχει ουσια και δεν αξιζει!Γονεις μου ειναι μονο αυτοι που με μεγαλωσαν.Δε λεω οτι το περιμενα ή οτι το ειχα καταλαβει,παρολο που μου λεγανε καποια πραγματα εμμεσα. στην ουσια μου ηρθε ταμπλας οταν το εμαθα αλλα δεν αντεδρασα ασχημα,ισα ισα τους αγαπησα ακομα πιο πολυ γιατι αυτο που κανανε ειναι κατι πολυ ομορφο και ανθρωπινο και απο αυτο εγω βγηκα τυχερη γιατι εχω τους καλυτερους γονεις του κοσμου!Ακομα κι αν δε ζει πια ο πατερας μου,θα ειναι για παντα ο καλυτερος!

Πιστευω πως παντα μονο την αληθεια πρεπει να λεμε ακομα κι αν αυτη μπορει να μας πικράνει ή να μας ψυχρανει τις καθε ειδους σχεσεις μας.Ναι συμφωνω να λενε οι θετοι γονεις στα παιδια τους την αλήθεια στην καταλληλη ηλικια που μπορουν τα παιδια να καταλαβουν!!

Εγω παντως σκεφτομουν πως αν ποτε υιοθετησω ενα παιδι,απο την αρχη αρχη θα του πω πως καθε παιδακι ισως και να εχει δυο μανουλες.Αυτη που το γενναει και αυτη που το μεγαλωνει και το αγαπαει..Δεν ξερω αλλα θα ηθελα να το μεγαλωσω σε ενα πολυ συναισθηματικο και ταυτοχρονα ειλικρινες περιβαλλον