Ε χμμ, η ιστορια ενος Σαββατοβραδου..
... Αλλα σχεδια ειχα και κατεληξα να βλεπω μια αργεντινικη ταινια στο σινεμα μονη μου.. Οι φιλοι μου ο,τι ναναι, αλλη λειπει Αθηνα, αλλη δουλευει εργασια, αλλος κρατα δυναμεις γιατι αυριο παει για ορειβασια (!!) και πριν δυο βδομαδες ειχε παθει διαστρεμμα. Η ταινια : "Η διεξοδος", ηταν ενα σκετο αδιεξοδο, μια ψυχογραφια της σκατενιας κοινωνιας μας και γενικα τι μας περιμενει οταν βγουμε στην δουλεία εργασιας, ενα ψυχοπλακωμα. Πολυ σωστη παρολαυτα.. Μου πιασε και τη κουβεντα κι ενας ασχετος μικρουλης που ηταν κι αυτος μονος του, δεν ειχα και πολυ την ορεξη του γιατι ειμαι και γνωστο αντικοινωνικο πλασμα αλλα ειπα να μην ειμαι ξινη, του ειπα και bye-bye φευγοντας, και γυρισα σπιτακι.. Διασχιζοντας το δρομο ειδα κοσμο μαζεμενο εξω απτο Παραρτημα οπου κανονικα θα πρεπε να μαι κι εγω τωρα αν ειχα παρεα, γιατι το σινεμα ειναι μοναχικη ενασχοληση, η συναυλια ομως οχι
. Ερχομαι σπιτι βαζω τα κλαματα και αποφασιζω να μπω εδω μπας και γραψω καμια μαλακια να μου περασουν τα νευρα. Και σκεφτομαι ποτε θα τελειωσω αυτη την παλιοσχολη να φυγω απο δω πιο πολυ απο τσατιλα γιατι δεν μου βγαινει τιποτα και δεν θα βγει τιποτα γιατι ειμαι μια ονειροπαρμενη που απλα δεν θελει να αντικρισει την αληθεια καταματα.
Σορυ για το ψυχοπλακωμα...