Αποσπάσματα από το βιβλίο της Χ. ΑΛΕΞΙΟΥ,
"Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΛΕΞΗ".
Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1989 και δεύτερη φορά το 1990.
Εξαντλήθηκε και η δεύτερη έκδοση και έκτοτε δεν τυπώθηκε ξανά.
~.~.~.~.~
Έχουμε ορκιστεί:
Θα μαζευόμαστε μόλις ο πρώτος θυμάται.
Θα χανόμαστε μόλις ο πρώτος ξεχνά.
Κι αφού απόψε πρώτη εγώ θυμήθηκα,
θα΄ρθούν σε μένα.
Βέβαια, μπορεί ν΄αργήσουν λίγο γιατί δεν έχω κρασί,
αλλά θα μείνουν πιο πολύ γιατί δε θα νυστάξω γρήγορα...
~.~.~.~.~
Απόψε θα΄ρθούν.
Αγαπούλες μου.
Όλα είναι έτοιμα.
Χαμήλωσα και τα φώτα,
χτένισα τα μαλλιά μου,
φόρεσα το καινούριο μου δαχτυλίδι,
θέλω πολύ να το δούνε,
και περιμένω.
~.~.~.~.~
Όταν έφτασα με ρώτησε η Ισμήνη:
«Γιατί είσαι λυπημένη;».
Κι όταν την κοίταζα χωρίς να καταλαβαίνω μου είπε:
«Λευτερώσου και γίνε σαν κι εμάς
και θα δεις πως όλα διαρκούν αιώνια
όταν ΘΥΜΑΣΑΙ...»
~.~.~.~.~
Όλοι στη σειρά.
Η Ειρήνη,
ο Φοίβος,
εγώ,
ο Αλέξανδρος,
ο Ρωμανός,
η Ισμήνη,
ο Σίμος
κι ο Τρύγος.
Μόνο ο Ορφέας δεν ήτανε.
Ο Τρύγος είπε να του το γράψουμε εμείς.
«Τι πειράζει που λείπει;
Πρέπει να κλείσει η λέξη», είπε.
Ο Σίμος είπε τότε ότι η λέξη
δε θα τελειώσει ποτέ αν δεν έρθει ο Ορφέας.
Μόνο αυτός πρέπει να γράψει το αρχικό του,
αλλιώς το «ΟΜΙΚΡΟΝ»
μπορεί να σήμαινε «ΜΗΔΕΝ».
Κι έτσι η λέξη έμεινε πάλι ατέλειωτη.
ΕΦΧΑΡΙΣΤ...
~.~.~.~.~
Κάποτε θα πας εκεί,
στο δικό σου αστέρι και δε θα φοβάσαι.
Αλλά είσαι πολυ λυπημένη ακόμα για να το κάνεις.
Τ΄ αστέρια θέλουνε μόνο τους ευτυχισμένους,
γι΄αυτό λάμπουν.
Γι΄αυτό είμαι σίγουρος πως ούτε ο Ορφέας έχει πάει.
Γιατί δεν ήταν ποτέ ευτυχισμένος».
~.~.~.~.~
Αχ, και να σας είχα γνωρίσει τότε,
φιλαράκια μου,
πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μου.
Αλλά πού καιρός για όνειρα εκείνα τα χρόνια.
Για όνειρα, παιχνίδια και ταξίδια.
Έπρεπε να καούμε για να αγαπήσουμε τα καμένα δάση.
Έπρεπε να παγώσουμε για ν΄αγαπήσουμε το γυμνό βουνό.
Έπρεπε να ναυαγήσουμε για να γνωρίσουμε τα νησιά.
Έπρεπε να σκοτώσουμε ο ένα τον άλλον για να σμίξουμε
και ν΄αγαπηθούμε έτσι όπως τώρα αγνοί και ακυβέρνητοι.
~.~.~.~.~
Μπορεί όταν χανόμαστε , όταν ξεχνάμε,
να ανήκουμε σε κάποιους άλλους,
αλλά όταν φτάνει η ευλογημένη ώρα να σμίξουμε
πόσο αλλιώτικη είναι η αλήθεια.
Πόσο πιο αληθινή.
Και να μη χρειάζεται να την αποδείξεις σε κανένα.
Γιατί, αφού εμείς ξέρουμε,
μας φτάνει.
~.~.~.~.~
Κλαίει που δεν τη γνωρίζουμε
και που δεν την αφήνουμε
να σκαρφαλώσει στη μύτη μας,
στα χείλια μας,
στ΄αυτιά μας.
Εγώ την αφήνω να κάθεται στο βλέφαρό μου
και να κοιτάμε μαζί τ΄αστέρια.
Γιατί είμαστε οι μόνες, τελικά,
που πιστεύουμε πως η λέξη μας
θα μείνει
ατέλειωτη.
~.~.~.~.~.~.~.~
(πηγή:http://clubs.pathfinder.gr/oi_synergasies_ths_xaroulas)
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: abyss on 26-08-2004 21:29 ]
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: jorge on 27-08-2004 16:07 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 06-09-2005 15:16 ]
