Εμπειρίες από διαζύγια....

Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την κατάσταση που επικρατεί σε ένα σπίτι μετά από ένα διαζύγιο και πρωτίστως από την πλευρά ενός παιδιού, καθώς πρόκειται κι εγώ σύντομα να μπω στην κατηγορία των παιδιών χωρισμένων γονέων......

Προσωπικά είμαι εξαιρετικά ψύχραιμος και αισιόδοξος, απλά θα ήθελα κάποιες πληροφορίες απ' όσους έχουν βιώσει παρόμοια κατάσταση ή και όχι.....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Moonchild92 στις 13-06-2008 01:05 ]

Φεγγαρόπαιδό μουουου....

Κοίταξε....

Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών εδώ κι αρκετά χρόνια...Η μητέρα μου πάντα ήταν κυρία..Δεν τσακωνόταν ποτέ.Κι ας μην έδινε και χρήματα ο πατέρας μου ενώ ήμασταν μικρά.Ο πατέρας μου είναι άλλα ντ'άλλα της Παρασκευής το γάλα...Επίσης ο,τι φανεί του λωλο Στεφανή...Να πω κι άλλα?χαχαχαχα

Ελπίζω πως υπάρχουν διαφορετικές καταστάσεις χωρισμένων ζευγαριών....

Εντάξει...Όλα καλά μου είναι...Απλά ώρες ώρες μου λείπει μια πατρική παρουσία...Στιγμιαία βέβαια,γιατί διερωτόμαι πολλές φορές και βλέπω πως πάντα ήταν απών...άρα??ούτε γάτα ούτε ζημιά....

"Προσωπικά είμαι εξαιρετικά ψύχραιμος και αισιόδοξος" ....

Kαι πολύ καλά κάνεις μικρέ !!!! Επίσης, εκτός από αυτά, θα σού πρότεινα να αντιμετωπίσεις την κατάσταση ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΧΩΡΙΣΕΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ. Πώς ??? Μα, φυσικά, με το να συνεχίσεις να τους αγαπάς όπως τους αγαπούσες και πριν. Φρόντισε όσο γίνεται να κρατήσεις σχέσεις αγάπης και ζεστασιάς ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ. Αυτό θα κάνει καλό και σε σένα, αλλά και σε αυτούς. Και, κυρίως, να σε προβληματίζει όσο το δυνατόν λιγότερο το ζήτημα "ποιος φταίει για τον χωρισμό". Θα είναι πολύ - πολύ κρίμα να φθείρεις την ψυχούλα σου με τέτοιου είδους ερωτήματα ...... Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να τους αγαπάς και μετά από αυτήν την απόφασή τους και να διατηρήσεις όσο το δυνατόν καλές και ομαλές σχέσεις και με τους δύο για τα υπόλοιπα χρόνια ......

το μονο που θα κάνεις είναι να μην σκεφτεσαι, οπως ειπε πολυ καλα και ο κωστας, ποιος φταίει απο τους δυο, απλα αγαπα το καθένα με το δικο σου τροπο δηλαδη οπως εχεις διαμορφωση αυτη την αγαπη απο μικρο, και απο εκει και περα αστα τα πραγματα να κυλησουν ηρεμα...

Βαγγέλη, ευτυχώς είσαι σε μία αρκετά καλή ηλικία. Σε 2 χρόνια ενηλικιώνεσαι και τραβάς τον δικό σου δρόμο. Εάν ήσουν μικρό παιδί τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα. Το βασικό είναι να μην παίρνεις το μέρος κάποιου απ' τους δύο γονείς και να μην ανακατεύεσαι ποτέ στα μεταξύ τους προβλήματα. Τα παιδιά πάντα πρέπει να μένουν έξω από αυτή τη διαδικασία. Φαντάζομαι τώρα θα μένεις μόνο με τον έναν γονέα. Φρόντισε να βλέπεις αρκετά και τον άλλον σα να μην έχει αλλάξει τίποτα. Η αισιόδοξη πλευρά είναι ότι είναι καλύτερα να είναι χώρια οι γονείς παρά να υπάρχει μόνιμη ένταση και τσακωμοί μες το σπίτι, κάτι που στοιχίζει πολύ στην ψυχή του παιδιού.
Εάν έχουν οι γονείς την ωριμότητα να διατηρήσουν φιλικές σχέσεις -έστω και για χάρη των παιδιών- τότε είναι ακόμα καλύτερα τα πράγματα.

Αυτά στα λέω από προσωπική εμπειρία γιατί κι εγώ ανήκω στην ίδια κατηγορία.

Τα διαζύγια παίρνονται για διάφορους λόγους. Ετσι και η δική σου περίπτωση θα είναι διαφορετική από των άλλων, και θα την αντιμετπίσεις και διαφορετικά καθώς έχεις τον δικό σου χαρακτήρα και προσωπικότητα.

Σε καμία περίπτωση όμως να μην αφήσεις κανέναν από τους δύο σου γονείς να σε "μπλέξει" στα προσωπικά τους. Οτι προβλήματα έχουν μεταξύ τους θα τα λύσουν μεταξύ τους, όπως και ότι πρόβλημα έχεις εσύ με τον/την πατέρα/μητέρα θα το λύσεις μαζί του/της αντίστοιχα. Δεν είσαι ο διαμεσολαβητής κανενός, και εξάλλου είναι αρκετά μεγάλοι και ώριμοι για να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους. 

Πιστεύω ότι το δύσκολο είναι να διατηρήσεις την σχέση που είχες πριν με τον καθένα τους. Καλώς ή κακώς θα έχεις μια μεγαλύτερη αδυναμία σε κάποιον από τους δύο, οπότε αναπόφευκτα θα αντιμετωπίσεις κάποιες δυσκολίες.

 Να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου από τον καθένα τους σαν παιδί τους, όποιες δυσκολίες και αν αντιμετωπίσεις.

 Το καλό, όπως είπε σωστά και ο Astron είναι ότι σε 2 χρόνια ενηλικιώνεσαι. Γνώμη μου όμως είναι ότι θα πρέπει να συνεχίσεις να ζητάς από τον καθένα τα υλικά και ψυχικά πράγματα που τόσα χρόνια σου προσφέρουν. ¨Οταν εχεις ανάγκη από την πατρική παρουσία, να ζητάς τον πατέρα σου και όταν χρειάζεσαι μια γυναικεία συμβουλή να πηγαίνεις στη μητέρα σου. Ο καθένας έχει το ρόλο του και εσύ πρέπει όσο μπορείς να τον διεκδικήσεις.  

Στη σύγχρονη φιλελεύθερη, ηδονοκρατική και τυχοδιωκτική κοινωνία, η εμπειρία του διαζυγίου είναι όπως ακριβώς και αυτή του κινηματογράφου: "Τί, είσαι 20 ετών και δεν έχεις πάει κινηματογράφο;".

Και φυσικά, την ανευθυνότητα, τον ευδαιμονισμό και τις ψυχολογικές ανωμαλίες των γονιών καλείται να αντιπαρέλθει ένα παιδάκι που ξαφνικά μαθαίνεί ότι μπορεί να υπάρχει οικογένεια, των οποίων τα μέλη μπορούν να διαμένουν σε περισσότερα από ένα σπίτια, καθώς το ίδιο γίνεται μπαλάκι του πινγκ-πονγκ, τόσο στη φυσική του υπόσταση, όσο και στην ψυχολογική...

Εγω προσωπικα δεν αντεχα ουτε στην ιδεα(πειτε με ανωριμη γιατι κι εγω ειμαι κοντα στην ηλικια του Βαγγελη..),γιατι ειχε ερθει φαση που ειχε συμβει στην οικογενεια κατι τετοιο,αλλα παλι καλα ολα εγιναν οπως πριν.Πραγματικα ομως ηταν ενα βημα πριν...Τα αδερφια μου ειναι μικρα,και ακουγα παρα πολλα εκεινο το διαστημα τοσο απο τον πατερα μου,οσο και απο τημ μητερα μου(και δεν ηταν ολα καλα εννοειται..)Δεν σκεφτομουν αυτα που σκεφτεσαι εσυ,και μπραβο σου γι αυτο!Παντως ευχομαι να αλλαξει κατι εστω και την τελευταια στιγμη,οπως αλλαξε και σε μενα,μιας και δεν εχει ληξει ακομα....:)

Σας ευχαριστώ όλους.......

Τώρα, όσον αφορά τις σχέσεις μου με τους γονείς μου, θα μπορούσα να τις θεωρήσω ιδανικές.... Δεν θα έλεγα πως είχα πρόβλημα στο να έχω χρόνο με τους γονείςμου, με εξαίρεση κάποια ολιγοήμερα επαγγελματικά ταξίδια που σίγουρα δεν με επηρέασαν.....

Τώρα πια η κατάσταση δείχνει πολιτισμένη και δεν φαίνονται εχθρικοί μεταξύ τους.... Οπωσδήποτε, πάντως, η κατάσταση στο σπίτι μου για ένα διάστημα ήταν αφόρητη....αλλά ευτυχώς, και οι δύο προσπαθούσαν να κρατήσουν ένα επίπεδο, άσχετα που κάποιες φορές δεν τα κατάφερναν... Ευτυχώς όμως, γι' αυτό υπάρχουν και οι φίλοι! Χωρίς αυτούς, που, χωρίς να ξέρουν τίποτα, με έκαναν να νιώθω καλύτερα, δεν ξέρω πώς θα ήμουν τώρα....

Δυστυχώς η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Είχαν γίνει προσπάθειες και στο παρελθόν (δυστυχώς η κατάσταση αυτή επικρατούσε για πολύ καιρό) αλλά τώρα πια έχω αποδεχτεί την κατάσταση και πλέον κοιτάζω μόνο μπροστά....

Ξέρω ότι εγώ δεν θα έχω πρόβλημα στην σχέση μου μαζί τους αργότερα, αλλά ώρες ώρες σκέφτομαι πόσα καθημερινά πράγματα θ' αλλάξουν και φοβάμαι...... Για μένα και την μικρή αδερφή μου, η οποία, παρόλο που το ξέρει, δεν ξέρω πώς θ' αντιδράσει όταν τελικά γίνει, κάτι που ισχύει και για μένα...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Moonchild92 στις 13-06-2008 17:32 ]

Φεγγαρόπαιδό μου δεν είναι τίποτα...

Ας ελπίζουμε πως οι σχέσεις με τους γονείς σου δεν θα αλλάξουνε ακόμα κι αν μπει τρίτος...Δεν έχουμε καμιά σχέση με τους γονείς μας εκτός απο το οτι μας έφεραν στον κόσμο χωρίς τη θέλησή μας.Δεν πρέπει να κοιτάμε ούτε τα λάθη τους ούτε τα σωστά τους...Πρέπει να τους νιώθουμε,εαν μας δώσουν το δικαίωμα.Εμένα ο πατέρας μου παραδείγματος χάρην δεν μου έδωσε το δικαίωμα να τον πλησιάσω.

Η πλάκα είναι οτι πρέπει να συζητάμε ο,τι μας κάθεται άσχημα μέσα μας γτ όσο να πεις δεν πρέπει οι χωρισμοί των γονιών να μας επηρεάζουν.Έχουμε τελείως διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες απο εκείνους και σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε συνέχειά τους και δεν θα συνεχίσουμε τα λάθη που ίσως έκαναν αυτοί.

Εμένα η μητέρα μου ,όταν ήμουν 12 με 13 ετών μου μιλησε τόσα σταράτα για να καταλάβω.Δυσκολεύτηκα γτ ήμουν και μικρή αλλά τώρα είδα πραγματικά οτι έτσι είναι.Δεν μοιάζω στον πατέρα μου εσωτερικά(ούτε εξωτερικά ευτυχώς!!!!!!)

Ο αδερφός μου τότε ήταν 8 ετών...

Και τώρα στα δεκαέξι τον πήρε τηλέφωνο και του είπε ως ξαναπαντρεύτηκε μια κοπελίτσα συνομήλική μου...Αυτή την σπουδάζει κι εδώ δεν στέλνει μια...Ούτε έστελνε δηλαδή ακόμα κι όταν ήμουν ανήλικη...

Μέσα απο αυτό έγινα πολύ πιο δυνατή..Είδα οτι μπορώ να κάνω τα πάντα και να είμαι αυτάρκης χωρίς τη βοήθεια κανενός! και πάνω απ'όλα να στηρίζω και τον μπέμπη μου(δλδ τον αδερφό μου)

Δεν ντρέπομαι για όλα αυτά να μιλάω γιατί δημιουργήσανε αυτό που είμαι τώρα.Είτε καλό είτε κακό....

Μην μου στεναχωρεθείς καθόλουουου!!!!!!!!

Κι ο,τι θες να μας το λες!

Είμαστε όλοι εδώ ομοιοπαθείς...

 Θα το ξεπεράσεις.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Liza32 στις 10-12-2008 16:43 ]