Τωρα καταλαβαινω ποσο πιτσιρικας ειμαι...Τωρα που τελειωσα τη σχολη μου και πρεπει να φυγω για εξωτερικο,ωστε να προλαβω το χασιμο χρονου που ειχα για να παρω το πτυχιο μου...Δεν εχω επιβληθει σε καμμια ζωη οπως λεει και ο noizereduction...δεν εχω καμμια διαφορα σε σχεση με τοτε που ημουν 18 χρονων...Και τωρα με το χαρτζηλικι μου πηγαινω για καφε και τοτε το ιδιο...Δεν εχω δουλεψει ποτε στη ζωη μου να δω πως ειναι να βγαζεις τα προς το ζην...Ειμαι ενας πιτσιρικας 27 ετων γαμω την τρελα μου...Αλλοι κανουν οικογενειες στην ηλικια μου κι εγω ειμαι ακομη με το playstation στο χερι....Και η ζωη με τρομαζει παρα πολυ...Τι θα κανω εκει εξω που θα παω?Πως θα αντιμετωπισω τις ευθυνες του επαγγελματος μου?Ειμαι μια ΚΟΤΑ ,ενας ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΟΣ...
Ευτυχως που θα ειναι μαζι μου η κιθαρα μου εκει στην κολαση που παω...αλλοιω ςεχω πολυ λιγες ελπιδες να επιβιωσω...
Αν ειναι η ζωη μου οπως την ονειρευτηκα?Η απαντηση μου βρισκεται στο εργο 'Ρεκβιεμ για ενα ονειρο'...Οσοι το εχουν δει καταλαβαινουν τι εννοω....