Τι κάνουμε όταν χάνουμε κάποιον ?

Τι κάνουμε όταν χάσουμε κάποιον ? Και δεν εννοώ όταν πεθάνει κάποιος. Αλλά όταν χάσουμε κάθε επαφή με κάποιον που αγαπήσαμε πραγματικά. Κάποιον που μας στήριξε μόνο και με μια ματιά του, μόνο με ένα του άγγιγμα. Και όχι απαραίτητα διαφορετικού φύλου.

Τι κάνουμε λοιπόν όταν ξέρουμε ότι δε θα τον ξαναδούμε, για τον απλό λόγο : ότι ποτέ δεν καταφέραμε να του ανοίξουμε την καρδιά μας, κι ας μας έδωσε την ευκαιρία !

ελα ντε....
περιμενω μια απαντηση για το τι κανετε σε τετοιες περιπτωσεις

Θα μείνει μια ωραία ανάμνηση.

Σε μια τέτοια περίπτωση, γυρνάς τον κόσμο ανάποδα για να του πεις για τα αισθήματα σου, έστω και αν αυτός δεν αλλάξει γνώμη για σένα. Ίσως μια τελευταία προσέγγιση, να είναι και η αρχή για μια καινούρια αρχή... Αν αξίζει δηλαδή...

Πραγματικά παιδιά, μένει μια ωραία και γλυκιά ανάμνηση....!!!!

Όσο κι αν πονάει...δεν είσαι και τόσο στενοχωρημένος...γιατί θυμάσαι...

Αυτό πραγματικά είναι πολύ σωστό που λες...αλλά αν σε μια περίπτωση οι δρόμοι σας χωρίζουν αναγκαστικά, και δεν απομακρύνεστε από ένα τσακωμό...τι κάνεις...έτσι στο ξεκάρφωτο πας και μιλάς...?

Πιστεύω πως αν πράγματι αυτό το άτομο σημαίνει τόσα πολλά για μενα θα αγωνιστλώ για να το κρατησω κοντα μου..ακομα και αν τον εχω χάσει θα ψαξω να τον βρω..αν τον βρω θα του πω ολα οσα δεν του χα πει όλο αυτον τον καιρό...αν πάλι δν τον βρω...θα ειναι δυσκολο να το δεχτώ και να το αφησω....θα κάνω οτι περνα απο το χερι μου για να τον εχω κοντα μου...αυτη ειναι η προσωπικη μου γνωμη!!!

Εγω θα πήγαινα και θα του μιλούσα έτσι ξεκάρφωτα!

Ίσως και να έχετε δίκιο...αλλά καμιά φορά τα πράγματα...δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται...

συμφωνω!! αλλά πριν να γυρίσεις τον κοσμό ανάποδα πρέπεί σίγόύρα να σκεφτείς τα υπερ... και τα κατα... αυτης σου της πραξής και αν πραγματι αυτος ο ανθρωπος πρεπει να ειναι φιλος σου θα ειναι αν όχι αστον να φύγει και όπως λέω παντα μερικοί ανθρώποι έρχονται στη ζωή μας απλα για να μας αναστατώσουν και μετα φεύγουν χωρίς ούτε ενα γεία μια εξήγηση τελοσπαντον. καποιοι άλλοι 'ερχονται και δένονται.... πρεπεί να δεις σε πια κατηγορια ανοικει

αρχηκα θα αφιέρωνα το τραγουδι ΠΕΣ ΚΑΤΙ απο Φ. Πλιατσικα

σιγα-σιγα με το μαλακο.. αμα εχω το τηλ του/της θα εστελνα αρχικά ενα μήνυμα..

αν όχι ίσως θα προσπαθούσα να τον/την πλησιάσω με αλλους τρόπους όπως να μιλήσω μαζι του να επιδιώξω να μαθω που γυρνάει να παω να τον συναντήσω αν αυτο το άτομο αξίζει τότε δεν θα έχανα την ευκαιρία να ρωτήσω και να ψαξω.. υπάρχουν πολλα πραγματα που μπορείς να κάνεις ..

και όταν φτασεις σε στιγμη απόγνωσης στίλτου και ΠΑΚΕΤΟ απο την εκπομπη παμε πακετο

αν μου ήταν τοσο πολύριμος/μη θα το εκανα και αυτο

Emmanuella, τους ανθρώπους που θέλουμε δίπλα μας τους το λέμε. Όταν μας λείπουν τους το λέμε... Κι ότι τους αγαπάμε τους το λέμε... δεν είναι κρίμα να χαθεί ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έμαθε πόσο άξιζε για σένα;

Για αυτά που δεν επιλέγουμε εμείς και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι... Φαντάοου τη σαν ένα τρένο τη ζωή, κάποιοι ανεβαίνουν στην πιο απρόσμενη στιγμή για να χαθούν αργότερα κι άλλοι για να συνεχίσουν μαζί σου το ταξίδι ως το τέλος. Πόσες φορές δεν περίμενες κάποιον κι αυτός ήρθε και "τρύπωσε" στη ζωή σου από το πουθενά; Πόσες φορές δεν έφυγαν άτομα που ήθελες εδώ;

Υπάρχει πάντα μία απάντηση στο "γιατί" συναντήθηκαν οι δρόμοι σας, γιατί ανέβηκε στο τρένο έστω και για λίγο, ακόμα κι αν αυτή την απάντηση δεν την μάθεις ποτέ...

Και μια και έχουμε μία... έτσι... ρομαντική διάθεση (δε με πιάνει συχνά!), ας ακούσουμε τι μας λένε και οι Κατσιμίχες

"Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί, η μνήμη τρέφει το παρόν το παρελθόν μας δικαιώνοντας. Γιατί ό,τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να'χει υπάρξει..."

Είδες λοιπόν; Δε θα πάψει να'χει υπάρξει... κι αυτό είναι που μετράει...

-----------------
Έλα ασήμωσε και χόρεψε, ποιος χειμώνας σ'το απαγόρευσε...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : KIT_KAT στις 10-07-2008 22:36 ]

Δεκτά όλα αυτά καλέ !! Αλλά δεν πρόκειται για τον έρωτα της ζωής μου !!! Είναι απλά μία γυναίκα...και κάπως μεγάλη...!!

Το ξέρω...!! Και έχεις απόλυτο δίκιο !!! Έλα όμως που φοβάμαι...δεν ξέρω γιατί...ενώ έχω τόση αυτοπεπείθηση γενικά στη ζωή μου, όταν έρχομαι αντιμέτωπη μαζί της...γίνομαι τόσο αδύναμη...

Κανονικά...αν δε σου δώσει δεύτερη ευκαρία, πρέπει να το δεις σαν ένα καλό μάθημα, ωστέ την επόμενη φορά να ψάξεις καλύτερα μέσα σου πόσο σημαντικός είναι ο κάθε άνθρωπος για' σένα...

Ποναμε. Μετα ο χρονος βαζει το 'χερι' του ως πανδαματωρ και ξεχναμε. Αυτα..

Σε αυτή την περίπτωση ίσως και να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα!

Απλά δεν ξανακάνουμε το ίδιο λάθος!

Η ζωή συνεχίζει!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : fotis70 στις 11-07-2008 13:09 ]

Αντιμέτωπη με τη ζωή εννοείς; Ή με το πρόσωπο;

Αλλα ακομη κι αν καποιος να πει αυτα τα λογια-σε αγαπω,μου λειπεις,σε θελω-αν δε συνοδευονται κι απο αναλογες πραξεις που νατο αποδεικνυουν,αντιμετωπιζονται με δυσπιστια απο τον αλλο...Αρα:Τους ανθρωπους που θελουμε διπλα μας,τους κραταμε διπλα μας και τους δειχνουμε εμπρακτα οτι η απουσια τους θα μας κοστισει,η οτι τους αγαπαμε...

-----------------
LIFE IS A MISERY ONLY FOR MISERABLE

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : freddieKrueger στις 11-07-2008 23:50 ]

Ξέρεις κάτι; Δε θα διαφωνήσω...

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε και δε νιώθουν... όπως και άλλοι που δε μιλάνε γιατί δε νιώθουν... κι άλλοι που λένε φανφάρες και δε νιώθουν τίποτα κι άλλοι που αισθάνονται και μένουν σιωπηλοί...

Αυτό που με πειράζει όμως είναι πως το "όσοι-εκφράζονται,-στην-πραγματικότητα-δε-νιώθουν-τόσο", το βιώσαμε τόσο βαθιά που πλέον φοβόμαστε... φοβόμαστε μήπως αν μιλήσουμε τα συναισθήματα χάσουν την αξία τους στα μάτια των άλλων.

Γιατί, γαμώτο;

Ποιος απέκλεισε τα λόγια από την έμπρακτη αγάπη;

-----------------
Έλα ασήμωσε και χόρεψε, ποιος χειμώνας σ'το απαγόρευσε...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : KIT_KAT στις 12-07-2008 01:05 ]

Πας, τον αρπάζεις, τον βάζεις κάτω και του λες: Φίλε, το και το...

Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνεις...

Οι άνθρωποι, είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε στη ζωή μας.
ΔΕΝ αξίζει να τους χάνουμε για ΚΑΝΕΝΑ λόγο...
Ειδικά άν τους αγαπάμε πραγματικά.