Θα συμφωνήσω με αυτές τις επιλεγμένες προτάσεις του μέλους Venceremos:
Παράθεση:
Και 'διασημους'-μυθους αλλα και αφανεις, κανονικους ανθρωπους της διπλανης πορτας.. ανθρωπους που ειχα την τυχη να γνωρισω. Και τον καθενα ισως και για διαφορετικο λογο. Αλλα δεν πιστευω στις αυθεντιες...(...) Ξερω οτι κανεις δεν ειναι τελειος.
|
|
Όπως επίσης και με αυτήν την πρόταση του johnfrusciante:
Παράθεση:
πραγματικα μπορεις να θαυμασεις τα παντα μα κ τιποτα..ειναι τι αξια δινει κανεις στα πραγματα γυρω του..
|
|
Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι την αξία την δίνουμε εμείς στα πράγματα, μέσα από την ιεράρχηση των λειτουργιών, τόσο του περιβάλλοντός μας, όσο και του εαυτού μας. Έτσι, μαθαίνουμε (εκπαιδευόμαστε) μέσα από μία αμφίδρομη διαδικασία με αυτό (το περιβάλλον) να οργανώνουμε αξιολογικα τον κόσμο γύρω μας, ώστε να εξυπηρετηθεί το βασικό δόγμα μας (ατομισμός, ιδεολογία, ηδονισμός, θρησκεία κλπ.). Μάθαμε να διαχωρίζουμε το "εντυπωσιακό", μιας και ώς τώρα εκπαιδευόμαστε με βάση το "πρότυπο". Το πρότυπο συνήθως έχει σχέση με το υπεράνθρωπο, εκείνο που διαθέτει ανθρώπινη μορφή, αλλά στην πιο αψεγάδιαστή του μορφή, εκείνο που σχετίζεται με το άπιαστο, όπως αυτό περιγράφεται στην ιστορία του ανθρώπου. Ανάλογα με τις εποχές μεταβάλλονται και τα υπερπρότυπα. Σε πνευματικές εποχές είναι ιδεολογικά ή έντεχνα, σε ηδονιστικές εποχές (βλέπε σήμερα) είναι Αδώνεια και σαρκοπλαστικά, Ναρκισσιστικά και εγωπαθητικά...
Έχω πλέον αρχίσει να θαυμάζω όλους τους ανθρώπους, γι' αυτό που κρύβουν μέσα τους κι όχι γι' αυτό που δείχνουν ως προσωπικότητα ή χαρακτήρα. Διότι, ακόμα και ο πιο ανίκανος και άχρηστος για τα σημερινά πρότυπα είναι ικανός για το θαύμα, καθώς ήδη συμμετέχει σ' αυτό.