Η σπουδή του μπουζουκιού, του μοναδικού ίσως οργάνου που χαρακτηρίζει εδώ και δεκαετίες τη -σημερινή- Ελλάδα, δεν αναγνωρίζεται.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, την διδαχή αναλαμβάνουν πρόσωπα -με μεράκι μεν- τα οποία καμμία έγκυρη θεωρητική υποστήριξη δεν προσφέρουν.
Αυτό βέβαια δεν είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη.
Κάτι τέτοιο θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης.
Η διδασκαλία του πιάνου ή της κιθάρας -για παράδειγμα- ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδής (προκαταρτικό, κατωτέρα, μέση, ανωτέρα κτλ).
Γιατί να μην υπάρχει κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα για το μπουζούκι;
Παραδείγματα όπως αυτό του Πολυκανδριώτη αποτελούν εξαιρέσεις και ίσως αντιμετωπίζονται ως γραφικά από τους 'ιθύνοντες', όμως κατά τη γνώμη μου οι άνθρωποι αυτοί είναι πρωτοπόροι -εννοώ τη διδασκαλία του μπουζουκιού και όχι μόνο- και τα όνειρά τους θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να αποτελούν πραγματικότητα, κατεστημένο (ή κεκτημένο, αν θέλετε...) στην ελληνική μουσική παιδεία.
Και βέβαια, θεωρητική υποστήριξη δεν εννοείται μόνο η δυτικότροπη (στην οποία καταφεύγουν πολλοί, προκειμένου να 'επικυρώσουν' τις γνώσεις τους).
Τι δουλειά έχει ένα πτυχείο ωδικής ή ... φούγκας με το μπουζούκι;
Η οργάνωση της σπουδής του θα πρέπει να βασίζεται στον σεβασμό απέναντι στην ιστορία του (ως απογόνου της πανδούρας αλλά και ως διωκώμενου, για κάποιες δεκαετίες, οργάνου), απέναντι στον κοινωνικό του ρόλο (παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα), σεβασμό απέναντι στην ίδια την ελληνική μουσική.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Βουλιάκης