Αντίστροφη μέτρηση...προς το θάνατο...

Προ ολίγου, παρακολουθούσα στην τηλεόραση ένα δελτίο ειδήσεων, με θέμα το πόλεμο που επίκειται στο Ιρακ. Εν αναμονή του τελικού διαγγέλματος του Μπους για την ανακοίνωση έναρξης των βομβαρδισμών, το κανάλι είχε επιλέξει να μετρά αντίστροφα το χρόνο, έως τη στιγμή αυτής της ανακοίνωσης, (η οποία σημειωτέον μέχρι τώρα που γράφω δεν έχει γίνει ακόμη), η οποία ουσιαστικά θα σημάνει και την έναρξη των βομβαρδισμών...

Το ρολόι αυτό που στην οθόνη μας μετρά αντίστροφα ....την ώρα που θα δείξει 00:00 θα ανοίξει την πύλη του θανάτου για κάποιους ανθρώπους...

Η σκέψη που μου γεννήθηκε ήταν πως θα ένιωθα, τι θα έκανα και τι θα σκεφτόμουν στη θέση των ανθρώπων αυτών, που έχουν επίγνωση ότι θα είναι οι πιθανοί επόμενοι στοχοι...
Ακόμα δεν το έχω απαντήσει...

Πόσο εξοικειωμένοι τελικά είμαστε με την ιδέα του θανάτου ;

Φανταστείτε ότι το ρολόι του θανάτου μετρά αντίστροφα για τον καθένα μας και μας δίνει προθεσμία ενός 24ώρου ...τι πιστέυετε ότι θα κάνατε εσείς ή τι θα σκεφτόσασταν....?

Με δυο λογια:
ΤΙ ΝΙΩΘΕΤΕ Η ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ?

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: gate στις 20-03-2003 04:15 ]

Ean einai na pe8anw apo to xeri enos kubernhth, eimai sigourh oti den 8a exw ka8olou galhnh me thn idea... Apo pou kai ws pou na ka8oristei h zwh mou apo thn psuxikh diastrofh tou ka8enos? Aganaktw mono kai pou to skeftomai... me pio dikaiwma... ouf...

Ean hmoun arrwsth h eixa mia hlikia arketa megalh sigoura 8a eblepa ton 8anato san thn oloklhrwsh mias empeirias! Eite einai epiponh eite oxi, einai h monh sigourh katalh3h!

to ho xanapei....eho nomizo tin alazoneia tou neou anthropou pou pisteuei pos ola einai poli makria...den mporo na dianoitho pos mporei na einai!den pernaei kan apo to mialo mou i skepsi....tora epeidi sizitousa simera gia to pos tha eniotha an etoimazontan 100ntades pirauloi n apesoun sto kefali mou.....asto kalitera....eilikrina einai pragmata pou den mporo na fantasto ki omos alloi ta zoun kathimerina!ti na po ftaiei i iperaisiodoxia mou????toulahiston zo ti zoi mou,to tora kai protimo na min skeftomai to thema an kai kapoia stigmi sti zoi mou tha vretho antimetopi m'auto oposdipote!

o thanatos einai anapofeuktos apo th stigmi pou eimaste anthropoi oi opoioi ftheiromaste me to xrono.otan kapoios exei zisei oles tis pleyres ths zois(ta poli hlikiomena atoma) merikes fores apozitoun to thanato logo ths kourasis pou noithoun.tous akous na lene "ego paidaki mou thn exo zisei th zoi,den axo tipota na perimeno.eimai euxaristhmenos me oti exo kanei".omos to thanato den ton gnorizoun mono oi hlikiomenoi alla kai neoi kai mikra paidia.makari na ftaso ki ego se mia hlikia pou na mporo na po "den exo tipota allo na perimeno...".to thanato omos to fobamai gia enan kuriws logo:fobamai oti tha xatho tha ksexasto ki auto giati den tha exo prolabei na agapiso kai na agapitho me thn kyriolektikh kai th vathiteri simasia ths leksis agapi.isos gi' auto lipamai kai gi' aytous pou exasa kai eidika gia tous neoterous.isos na mhn exoun prolabei na niosoun thn pragmatikh agapi...

'Ηρθα στην Κύπρο (από την Ελλάδα) όταν ήμουν 10 χρονών. Μπορεί και από πριν να ήξερα ότι το νησί μου ήταν ημικατεχόμενο και μάλιστα από το χειρότερο εχθρό των Ελλήνων αλλά όταν αντιλήφθηκα ότι από τα περβόλια των θείων μου έβλεπα τα τούρκικα φυλάκια και τους στρατιώτες με τα όπλα γύρισε ο κόσμος μου ανάποδα. Άκουγα τις σειρήνες να ουρλιάζουν μ'εκείνο το φρικιαστικό, διαπεραστικό τους ήχο και πάνιαζα από το φόβο μου αν και ήξερα ότι ήταν δοκιμαστικά, γιατί πριν από τότε τις είχα ακούσει μόνο σε πολεμικές ταινίες. Κάθε τόσο που γίνονται ασκήσεις στα κατεχόμενα τα πολεμικά των Τούρκων περνούν πάνω από τα κεφάλια μας και σκορπούν ρίγη τρόμου και ανασφάλειας. Μπορεί το θάνατο από ένα πυροβόλο ή μια βόμβα να μην τον έχω νιώσει ποτέ να πλησιάζει όμως την απειλή του πολέμου δεν έπαψα ποτέ να την αισθάνομαι. Και ο μόνος λόγος που φοβάμαιτον πόλεμο είναι επειδή αυτός μπορεί να σκοτώσει τους γονείς μου, να στρατολογήσει τον αδερφό μου να με πάρει μακριά από ότι αγαπώ κι ότι ο Θεός μας έδωσε για ν'απολαμβάνουμε σ'αυτή τη ζωή.
Μπορεί ο κυνισμός του να μεγαλώνεις να με έχει απαλλάξει από αυτη την καθημερινή έγνοια όμως νομίζω πως τα παιδιά στο Ιράκ δε νιώθουν πολύ διαφορετικά απ'ότι ένιωθα εγώ όταν ξυπνούσα από εφιάλτες που έβλεπα παλιότερα όπου τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα πέθαιναν πότε από τις βόμβες των αεροπλάνων και πότε από τα πυροβόλα στρατιωτών.

Nomizw pws aytos o polemos einai ena xypnhma twn aisthisewn kai tou myalou!!!!Oxi den etyxe na skefto pote sobara ton thanato mexri stigmhs,oxi pws ton fobamai apla ton eblepa makrya!!!EImai aisiodixo atomo kai mou aresei na skeftomai thetika!!!!
Omws me ta gegonota arxisa na skeftomai oti h zwh einai mikrh kai h klwstoula ths lepth kai apofasisa na zw edona thn kathe stigmh!!!Pote den xereis pote tha einai h teleytaia!!!!
Den thelw na akoustw makabria,alla fadazomai pws etsi skefteste oi perissoteroi!
O thanatos einai mia idea perissotero pou mas wthei sto na ektimhsoume perissotero to shmera kai ta hdh yparxonta mas...na ektimhsoume th zwh mas!

Τέτοιες ώρες EVA νομίζω πως, πράγματι, εσύ τις νιώθεις κάπως διαφορετικά από εμάς τους υπολοίπους, που δεν είχαμε ποτέ εμπειρίες σαν τις δικιές σου...
Ίσως εσύ μπορείς να αισθάνεσαι κάτι, που είναι πέρα από το φόβο ή την αγωνία του θανάτου (συναισθήματα που διακατέχουν γενικά τον άνθρωπο)...
Οι σκέψεις σου αυτές έρχονται να επιβεβαιώσουν ένα "σκηνικό" που υποψιάστηκα...
Ισως αυτοί οι άνθρωποι που ζουν καθημερινά υπό το κράτος του θανάτου...εξοικειώνονται με κάτι τρομακτικό...Δεν παύουν ποτέ να το φοβούνται - όπως κι εσύ τον πόλεμο - όμως έχοντας την ιδέα του θανάτου συνεχώς στο προσκήνιο της σκέψης τους, ως πιθανό ενδεχόμενο να συμβεί ανα πάσα στιγμή, η αντιμετώπιση και τα συναισθήματά τους ίσως και να "εντοπίζουν" και μια άλλη διάσταση..., να εμπλουτίζονται και με έναν άλλο διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου - που δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσαμε να τον αισθανθούμε εμείς που ζούμε σε συνθηκες ειρήνης - και εννοώ τον τρόπο της "κυνικής" εξοικίωσης...., η οποία δεν αποκλείει το φόβο, αλλά δεν παύει να είναι και ...εξοικίωση...
Έτυχε να διαβάσω αυτές τις μέρες, μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν ζήσει τον προηγούμενο πόλεμο, στον Κόλπο και οι οποίοι γενικότερα έχουν μάθει να ζουν σε κλίμα πολεμικό,...σε κλίμα θανάτου. Όταν τους ρώτησαν τι αισθάνονταν, εν αναμονή των βομβιστικών επιθέσεων, όταν η ζωή τους παιζόταν ουσιαστικά σε ...ρώσικη ρουλέττα, απάντησαν κατά ομοφωνία σχεδόν ότι αυτό που υπερίσχυε δεν ήταν ο φόβος τόσο όσο η ανυπομονησία....!!!!
Έλέγαν..."...άντε επιτέλους, ότ,ι είναι να γίνει ας γίνει γρήγορα..."
Δεν αποκλείω ότι μπορεί να κρύβουν τα λόγια τους αυτά φόβο..., ούτε οι ίδιοι το απέκλειαν....όμως νομίζω πως δεν ήταν μόνο αυτό ...

~~~~~~~~~~~~~~~~

Ίσως πάντως το χρήσιμο που μπορούμε να αποκομίσουμε, βάζοντας το μυαλό μας σε τέτοιες σκέψεις είναι να ανακαλύψουμε ποιοι τρόποι (στάσεις ζωής) υπάρχουν, που μπορούν να μας οδηγήσουν νοητικά και συναισθηματικά πιο "κοντά" στο θάνατο, σε αυτή την απόλυτα φυσική κατάσταση του ανθρώπου, που να μας κάνουν να μην φερόμαστε..."δεισιδαιμονικά" στο άκουσμά και μόνο του ονόματός του και να μας οδηγήσουν σε έναν δρομο,απ' όπου θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε κάπως διαφορετικά τη ζωή...

Η δική μου άποψη, προς το παρόν - παρότι νομίζω πως και εγώ κατά ένα μεγάλο μέρος - καταλαμβάνομαι από αυτό που η ΖΟΙ ονομάζει σωστά ως "αλαζονεία του νέου ανθρώπου" - είναι ότι
η σκέψη του θανάτου πρέπει να είναι το ίδιο, κομμάτι της ζωής μας, όπως είναι κομμάτι της ζωής μας και ο θάνατος....

Να είναι όμως κομμάτι της ζωής μας, με μια εξοικίωση όχι "κυνική" αλλά "δυναμική"και "δημιουργική", της οποίας ο ρόλος επομένως θα είναι να μας υπενθυμίζει ότι κάθε στιγμή πρέπει να αναζητάμε τη μεγάλύτερη χαρά που μπορεί να μας δώσει αυτή η ζωή (και θα συμφωνήσω εδώ απόλυτα με την CLAIRE και τη GLAFKI).... Τη....μεγαλύτερη όμως χαρά...,, ....χωρίς περιορισμούς και μακριά από μετριότητες...

Κι ίσως έτσι...
"...η γνώση του θανάτου να μας δώσει μια βαθιά αίσθηση ελευθερίας...."
(όπως λέει και ο αγαπημένος μου Μπουσκάλια, στον οποίο θα δώσω και το λόγο και για την τελευταί λέξη....:

"...Ίσως η πιο ανεύθυνη φράση στη γλωσσα είναι: "Θα έπρεπε να..."
"..το να περιμένεις να ζήσεις, σημαίνει ότι σου αρέσει να περιμένεις, τίποτε περισσότερο..." )

"Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα..." Νίτσε

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: gate στις 21-03-2003 17:37 ]

... ton 8anato mou den ton skeftomai, oses fores etuxe na ton skeftw den me fovhse. auto pou me exei kanei polles fores na tarakounh8w einai otan skefthka oti xanw h exasa pragmatika, agaphmena proswpa! auth einai st'alh8eia h stigmh pou fovamai perissotero, na meinw pisw kai na 8umamai autous pou exasa!...megalos o ponos!!

Oso gia to pws 8a ais8anomoun an vriskomouna se empolemh zwnh st'alh8eia gate den exw idea!! den 3erw an 8a ais8anomoun fovo h misos, sigoura omws ta sunais8hmata 8a htan entona! Pantws nomizw oti otan suneidhta vriskesai konta ston 8anato den 3erw ti sumvainei, isws sumvivazesai, isws peismwneis isws pali to filosofeis kai den ton logariazeis!

Vevaia oi isorropies se tetoia 8emata einai sunh8ws polu leptes!!

Συμφωνώ μαζίσ ου Gate.Και αυτό είναι το φυσιολογικό, σαν νέοι να νιώθουμε το θάνατο μακριά, να νιώθουμε ότι να νιάτα μας και η ευρωστία μας είναι ικανά να μας κρατήσουν στη χωή αιώνια (Και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι αλαζωνικό- μάλλον λόγω απειρίας σκεφτόμαστε έτσι.)Εξάλλου κάτω από κανονικές συνθήκες ο θάνατος έρχεται μόνο από βαθιά γεράματα ή από άλλου είδους βιολογική εξασθένιση. Οι άνθρωποι εφηύραμε τον πόλεμο και αυτός είναι όντως απότοκο της αλαζωνείας και της αφροσύνης μας. Εάν μάλιστα δεν υπήρχε ο πόλεμος θα ήταν μάλλον νοσηρό να απασχολεί τους νέους το θέμα του θανάτου. Όμως τώρα το να συμφιλιωθείς με την ιδέα του τέλους σου, ή έστω να τη συνηθίσεις, είναι μάλλον αναγκαίο κακό αφού μας το επιβάλει η βία του πολέμου.

loipon ekana mia paraleipsi!xehasa na anafertho sto gegonos oti ontos o thanatos mas kanei na ektimisoume ti zoi!eilikrina gia mena einai to politimotero agatho!einai liges oi lexeis gia na to ekfraso alla an den xasei kaneis ti zoi tou tpt den exei xathei!!!ola diorthonontai!auto loipon episis me fovizei sto thanato oti den allazei tpt.ola teleionoun.pantos de xero kata poso kalo einai auto alla thimithite to tragoudaki tou fivou(vandi)simera.pragmatika periergo alla oi stixoi einai poli kaloi!!!!!!!!skefteite to ligo k an de thimaste na sas voithiso

aurio,aveveo to aurio,me agnosto senario,de xereis pos mporei i zoi na mas ta ferei
simera,agapise me simera,giati ola einai efimera,kai ti tha ginei aurio kaneis de xerei...........

poli kala s'auto to thema ta leei o leo busckaglia!!!!!gate xereis
loipon pantos min apelpizeste!i ZOI einai wraia!

«Από μικρό παιδί μου γεμίσανε το κεφάλι με την εικόνα ενός θανάτου
κουκουλωμένου στα μαύρα, που κρατά τη ζωή σαν φάκα και μας την προτείνει
ανοιχτή, με το δόλωμα της ηδονής στη μέση.
Αφήστε με να γελάσω.(...)
Δεν είναι τυχαίο που γυρίζουμε όλοι μας γύρω από τον ήλιο.
Tο σώμα ξέρει.»

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Gate, πραγματικά υπέροχο
Οδυσσέας Ελύτης, λάτρης της ζωής...
Βέβαια αυτό το ποίημα σε αυτό το topic είναι λίγο αντίφαση, αλλά καλά έκανες που το παρέθεσες.

Κοιτα... Οταν ήμουν μικρότερη η ιδέα με τρόμαζε... Δεν ήθελα ούτε να το σκέφτομαι.. Φοβόμουν και έτρεμα στην ιδέα της ανυπαρξίας.. Πλέον εχω εξοικιωθεί με το οτι θα πεθάνω κάποτε αλλα δεν έχω εξοικιωθεί με το οτι θα πεθάνουν αυτοίπου αγαπάω... Δεν αντέχω την σκέψη... Επίσης θα πόναγε να ξερα πόσο χρόνο ζωής έχω... Είναι χάλια να ξέρεις οτι εχεις ένα μηνα ζωής ας πούμε.. Στεναχωριέσαι, αρνείσαι, θυμώνεις, μα στο τέλος το αποδέχεσαι και αρχίζεις να εκτιμάς τα πράγματα.. να τα βλεπεις αλλιώς.. Αλλα μεχρι να συμβεί αυτό έχεις περάσει τον χρόνο που σου απομένει κλαίγοντας...

Ειναι τελικά εξαιρετικός ο πλούτος των σκέψεων που έχουν περάσει από εδώ ... και μετά από τρία χρόνια η feggarenia το ξετρυπώνει και απαντά στο ερώτημα της Νεκταρίας. Ισως και λίγο επίκαιρο ...

Κι εγώ κάπως έτσι ... Γενικά με την ιδέα του θανάτου είμαι εξοικειωμένος, αλλά δεν με ευχαριστεί καθόλου .. Βεβαια, υπό την προϋπόθεση πως θα με βρεί τώρα. Αν έχω κάνει κάποιους κύκλους ακόμα, αν βλέπω πως η ζωή γίνεται δύσκολη, ίσως να είμαι πιο ήπιος σε μια τέτοια σκεψη. Το χειρότερο, ειναι η ιδέα πως αυτό θα συμβεί και σε αγαπημένα πρόσωπα. Ειδικά οταν πρόκειται σε μία αναμονή επίθεσης, όπου όλοι ξέρουν πως ο θάνατος θα έρθει, αλλά δεν ξέρουν για ποιούς. Αυτό με τρελαίνει. Για την αναμονή ενός θανάτου που θα απευθύνεται μόνο σε μένα .. με συγκεκριμένη ώρα ... δεν μπορώ να απαντήσω Νεκταρία, κι εγώ....

Εντός και εκτός τόπικ, μία εκδοχή ενός επερχόμενου θανάτου, με τραγική και λυτρωτική διάσταση, όπως το έγραψε η Ρένα Χατζηδάκη, σε ένα κελί φυλακής και το έκανε τραγούδι ο Μίκης στην Κατάσταση Πολιορκίας.

"Μα πιά δεν θάχει μείνει τίποτα απο μένα, ούτε η τύψη που έμελλε να γίνω, ούτε το άγγιγμά μου στο χέρι σου, ούτε το πίο δικό μου η γλώσσα μου, μα θάχω διαλυθεί σ' όλους τους ποταμούς του κόσμου, θάχω γράψει τ' όνομά σου σ' όλα τα χιόνια των γκρεμών, θάχω διασχίσει το σκοτάδι που φοβόμουνα ως την άλλη όχθη και το κορμί μου - ίσως - νεκρό μα πάλι ακέραιο θ' αναπάυεται, με γύρω του τη θύμησή σου και τη λιόλουστη ζωή."

...ούτε εγώ μπορώ να μου απαντήσω, Θάνο μου...
Μάλλον φοβάμαι

Το κακό Νεκταρία ειναι πως ο τρόπος που το έθεσες ... μας κάνει να μη στεκόμαστε μόνο στο υποθετικό της υπόθεσης .. ("τι θα γινόταν αν κάποιος κλπ"). Εγώ σε αυτά, επιστρατεύω λογικές επεξεργασίες, μηχανισμούς απώθησης κλπ. Αλλοτε πιάνουν, άλλοτε όχι. Και φοβάμαι.

Αλλά όταν βλεπεις πως αυτό το υποθετικό, μπορεί τελικά να ειναι πολύ κοντά μας ... οταν βλέπω ανθρώπους σαν κι εμας, σε κοινωνίες όπως περίπου οι δικές μας και ζούνε αυτό το παιχνίδι ... τότε ... δεν πιάνει τίποτα.

Και δεν ξέρω αν με φοβίζει το "τι θα γίνει μετά" ή το ότι θα χάσω το "τώρα". Τέλος πάντων, εκτός των άλλων σε "κατηγορώ", για την απουσία της σκέψης σου τον τελευταίο καιρό. Αν και πάντα υπάρχουν οι συνέχειες σου από τα παλιά.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 27-07-2006 23:59 ]

Το μέλος thank στις 27-07-2006 στις 23:52 έγραψε...

Παράθεση: Τέλος πάντων, εκτός των άλλων σε "κατηγορώ", για την απουσία της σκέψης σου τον τελευταίο καιρό. Αν και πάντα υπάρχουν οι συνέχειες σου από τα παλιά.

Όλοι την περνάμε την περίοδο αυτή... κι αν όχι όλοι..., κάποιοι... Το ξέρεις, δεν είναι ;
Απουσία σκέψης στο χαρτί, μπορεί να σημαίνει πολλή στριμωγμένη σκέψη στο μυαλό... κι επειδή η δικιά μου καυγαδίζει αρκετά μόνη της και μόνη της το τελευταίο διάστημα, την έχω βάλει τιμωρία και της υποσχέθηκα πως θα την αφήσω ελεύθερη, μόλις σταματήσει τη φασαρία τα βρει ...με τον εαυτό της...

Το μέλος gate στις 28-07-2006 στις 00:01 έγραψε...

Παράθεση: Το μέλος thank στις 27-07-2006 στις 23:52 έγραψε... Παράθεση: Τέλος πάντων, εκτός των άλλων σε "κατηγορώ", για την απουσία της σκέψης σου τον τελευταίο καιρό. Αν και πάντα υπάρχουν οι συνέχειες σου από τα παλιά. Όλοι την περνάμε την περίοδο αυτή... κι αν όχι όλοι..., κάποιοι... Το ξέρεις, δεν είναι ; Απουσία σκέψης στο χαρτί, μπορεί να σημαίνει πολλή στριμωγμένη σκέψη στο μυαλό... κι επειδή η δικιά μου καυγαδίζει αρκετά μόνη της και μόνη της το τελευταίο διάστημα, την έχω βάλει τιμωρία και της υποσχέθηκα πως θα την αφήσω ελεύθερη, μόλις σταματήσει τη φασαρία τα βρει ...με τον εαυτό της...

τώρα φταίω εγώ αν ειμαστε τελείως off του τόπικ ΣΟΥ Από τη μία ... δεν έχω να απαντήσω κάτι ... από την άλλη σκέφτομαι πως δεν μας πειράζει καθόλου αν οι καυγάδες της σκέψης βγούν στον δρόμο. Κακό δεν θα κάνουν έτσι κι αλλοιως και ίσως τα βρούν καλύτερα και πιο εύκολα. Θα μου πεις .. "και που ξέρεις πως θέλω να σταματήσουν οι καυγάδες " ? οκ ... ναι ... λέω ... Α ... και .. εγώ το ίδιο κάνω ... και με απίστευτη αυτσηρότητα .. Αλλά, .. άλλο εγώ άλλο οι άλλο

Επανερχόμαστε. Ειμαστε τελειώς οφ τοπικ.

Νομίζω ότι είναι διαφορετικό ερώτημα το "Τι νοιώθετε ή τι σκέφτεστε μπροστά στην ιδέα του θανάτου" (γενικά) ... με το "Τι θα κάνατε αν κάποιος σας έλεγε ότι έχετε 24 ώρες ζωής" ...

Όσον αφορά το πρώτο ... η αρρώστια νομίζω ότι με τρομάζει περισσότερο από τον θάνατο αυτό καθεαυτό και η απώλεια και το κενό που νοιώθεις όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο ... είναι τόσο παράξενο ότι η πληγή της απώλειας που δημιουργείτε στην ψυχή δεν επουλώνει ποτέ και ας λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρός ... 21 χρόνια μετά πονάω το ίδιο δεν έχει αλλάξει τίποτα ...

Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα ... αυτό νομίζω μπορεί να το απαντήσει μόνο όποιος βρεθεί αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση ... δεν μπορώ να σκεφτώ πως μπορεί να νοιώθει κάποιος που περιμένει μια βόμβα να σκάσει στην πόλη του ...στο σπίτι του κάτω από τον ήχο της αντίστροφης μέτρησης ...ή πως νοιώθει ένας θανατοποινίτης που περιμένει να εκτελεστεί ... ή πως νοιώθει κάποιος στο εκτελεστικό απόσπασμα ... δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα ενός ομήρου ή ενός θύματος απαγωγής που ξέρει ότι η ζωή του θα τελειώσει σε πολύ συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια ...

Μακάρι εδώ που τα λέμε να μην χρειαζότανε ποτέ κανένας να βρεθεί αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση ...οικάζω ότι πρέπει να είναι τρομερό ..

Ξανασκέφτηκα λίγο ... Εγραψα πριν πως "αν ειχα κλείσει κάποιους" κύκλους (ασθένειες, αδυναμία αυτοεξυπηρέτησης κλπ) ίσως είχα εξοικειωθεί περισσότερο με την ιδέα. Και την έβλεπα σαν λύτρωση.

Από την άλλη, ανατρέχω σε καταστάσεις οικείων ανθρώπων που η ζωή τους έδυε με ταλαιπωρία και θυμάμαι πως, από την μία έλεγαν πως ο θάνατος θα ειναι λύτρωση, από την άλλη όταν υπήρχε κάποια υποτροπή και φαινόντουσαν τα "σκούρα να έρχονται" .. αγωνιούσαν. Σαν να μην ήθελαν να φύγουν και να "λυτρωθουν". Εκαναν ότι μπορούσαν (κάτι έχω ξαναγράψει στα τόσο αισιόδοξα τόπικς περί αυτοκτονίας, ευθνασίας κλπ). Τελικά, ο φόβος ειναι αναπόφευκτος. Και ανθρώπινος.

Πάντως το συναίσθημα της ατομικής αναμονής του θανάτου, θα ειναι κάπως διαφορετικό από εκείνο της μαζικής αναμονής. Να ξέρεις πως θα έρθει .. και ίσως βρεί τον δίπλα σου .. οχι εσένα. Το κακό ειναι πως ... - υπάρχουν και μαρτυρίες, το έχουν γράψει και άνθρωποι εδω΄.. - σε κάποια μέρη, αυτή η ιδέα, αποτελεί πλέον μέρος της καθημερινοτητάς τους. Από τη μία ίσως τα πάνε καλύτερα με τον φόβο. Από την άλλη το αντίτιμο έχει να κάνει με το διαρκές γκριζάρισμα της ζωής τους.