Λοιπόν, το θέμα είναι πολύπλοκο για τόσο "χαλαρές" και "εύκολες" λύσεις.
Η τελική τιμή του ροφήματος καφέ δεν εξαρτάται ούτε κατά το 1/1000 από την αρχική τιμή των υλικών παρασκευής του. Κι αυτό γιατί τα έξοδα παρασκευής του είναι απειροελάχιστα σε σχέση με τους υπόλοιπους παράγοντες. Ποιοι είναι οι παράγοντες;
- Ενοίκιο που συνήθως υπερβαίνει τα 2000 ευρώ μηνιαίως, δηλαδή τουλάχιστον όσο πληρώνονται 3 υπάλληλοι πλήρους απασχόλησης.
- Αποπλήρωση δανείου που χορηγήθηκε για την ενίσχυση κεφαλαίου ανοίγματος επιχείρησης. Συνήθως απαιτούνται περισσότερα απο 15.000 - 30.000 ευρώ για ανακαινίσεις, συντηρήσεις, άδειες και εξοπλισμό. Τα δάνεια αυτά δεν είναι σταγαστικά κι έχουν μεγαλύτερο επιτόκιο (σχεδόν διπλάσιο) από εκείνα των σπιτιών.
- "Προστασία" (αδήλωτη) σε τρίτους ώστε να διαφυλαχθεί η ασφάλεια και βιωσιμότητα της επιχείρησης. Ικανό ποσό ανάλογα με τη δυναμική αυτής.
- Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες είναι τα καρτέλς. Ακόμα κι άν ένας επιχειρηματίας αποφασίζει να πουλήσει τον καφέ 0,20 E (τιμή κόστους), το πιθανότερο θα είναι να τον βρούμε την επόμενη ημέρα σε κάποιο παράπλευρο χαντάκι της εθνικής οδού... Ο καφές κοστίζει δια άγραφου νόμου τουλάχιστον 2,5 Ε σε κάθε "σύγχρονη" καφετέρια.
Υπάρχουν πολλοί ακόμη παράγοντες που διαμορφώνουν την τελική τιμή των παρεχομένων υπηρεσιών. Στην καφετέρια δεν πληρώνεται το προϊόν αλλά η συνολική υπηρεσία, η οποία περιλαμβάνει υλικά και μή υλικά (μουσική, διασκέδαση, κοινωνικότητα κλπ) στοιχεία. Τα πρώτα είναι εύκολα στην κοστολόγηση μέσα από οικονομικές διαδικασίες. Τα έμμεσα οφέλη που αφορούν τα δεύτερα είναι στη διάθεση του εκάστοτε μαγαζάτορα.
Τί ακριβώς όμως σημαίνουν τα έμμεσα οφέλη; Απλά, ότι όσο είμαστε πρόβατα που δεν μπορούν να συναναστραφούν μεταξύ τους σε πάρκα, γήπεδα, παγκάκια, δρόμους σπίτια και λοιπά, θα είμαστε στο έλεος των "κοινωνικών υπηρεσιών" κάθε τύπου. Όπως θα είμαστε στο έλεος των βιντεοκλάμπς , κινηματογράφων, κλαμπς και παμπς, όσο δεν ασχολούμαστε με προσωπική ερασιτεχνική παραγωγική ψυχαγωγία (μουσική, χόμπυς, άθληση κλπ). Ετούτο είναι πολύ απλό στη βάση του ως σκεπτικό: ο άνθρωπος που δεν μπορεί να παράξει προσωπική ψυχαγωγία, είναι υποχρεωμένος να καταναλώσει κοινωνική διασκέδαση. Η διασκέδαση είναι από τις πλέον σημαντικότερες ανάγκες του ανθρώπου σήμερα, εξαιτίας της στρεσογόνου καθημερινής ζωής. Και πληρώνεται ΑΚΡΙΒΑ! Τόσο ακριβά όσο κοστολογείται η ανάλογη επίταση του καθημερινού στρές, εμπλουτισμένου με την επιπρόσθετη αγωνία για ικανοποιητική διασκέδαση...
Είμαι υπέρ της άποψης του σταθερού μποϊκοτάζ στα πάντα που δεν ανταποκρίνονται σε βασικές ανάγκες μας. Οι "ακτιβιστικοί συμβολισμοί" είναι φθηνή ανάλωση της ενέργειας η οποία παράγεται στο προσωπικό "περί δικαίου αίσθημα", που είναι πλέον το τελευταίο οχυρό μίας κοινωνίας. Τα προηγούμενα έπεσαν στο πεδίο του νεωτερισμού: γλώσσα, παιδεία, πίστη, τέχνες, άθληση. Όταν το μποϊκοτάζ είναι σταθερό και καθημερινό ονομάζεται "καταναλωτική συνείδηση", η οποία βέβαια είναι ένας νεοεισαχθείς, ανόητος, επιμεριστικός, όρος τον οποίο αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμε. Ο έχων γενικότερη συνείδηση, γνωρίζει και να καταναλώνει έμμετρα. Ο μή έχων μέτρο (αξίες) αδυνατεί να κατανοήσει τη φαυλότητα της υπερκατανάλωσης και καταλήγει σε ακραίες μηδενιστικές τάσεις.
Διότι, ως νεοέλλην (νεοβάρβαρος) έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ρίξω τις τιμές του καφέ συνασπιζόμενος με ομοιοφρονούντες, ώστε τα λεφτά που περισσεύουν να τα δώσω σε CD, μπότες, σκουλαρίκια, videogames κλπ. τα οποία επίσης δε χρειάζομαι. Δεν το κάνω από πραγματική συνείδηση ισορροπίας, αλλά από τάσεις καταναλωτικής ανισορροπίας. Εγώ ο ίδιος, που "μποϊκοτάρω" σήμερα τον καφέ, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση ήρωα του '21 , αύριο θα "χτυπήσω" -με ιδιαίτερη ευχαρίστηση- καλαμαράκια των 30 E σε κάποιο παραθαλάσσιο εστιατόριο και μεθαύριο θα δώσω -με ιδιαίτερο ναρκισσισμό- 120 E για ένα παντελόνι, ώστε να επιδείξω στο αμόρε μου ή τους φαντασιακούς κοινωνικούς αντίζηλους την ανοιχτοχεριά μου και την οικονομική μου άνεση.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 12-04-2009 15:23 ]
