Γιατί όχι βία;

Ανοίγω αυτό το θέμα για να θέσω ένα προβληματισμό. Όλοι μας γνωρίζουμε τους υπεύθυνους της αδικίας σε αυτόν τον κόσμο και την δύναμη που έχουν να ελέγχουν κυβερνήσεις, αστυνομία και στρατό. Με άλλα λόγια όλοι γνωρίζουμε αυτούς που ασκούν πάνω μας και στους συνανθρώπους μας βία. Βία είτε μέσω της αστυνομίας είτε μέσω του στρατού είτε μέσω άλλων μηχανισμών και δομών. Επιβάλουν τις ιδεολογίες και τα συμφέροντα τους με το έτσι θέλω, Με τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, τις ιεραρχίες, τα όπλα και τη βία γενικώς. Εμείς λοιπόν γιατί να ανεχθούμε και να συγχωρήσουμε αυτούς τους αμετανόητους εχθρούς της κοινωνίας; Γιατί να μην απαντήσουμε με το ίδιο νόμισμα; Με βία, Βία στην αστυνομία, βία στη γραφειοκρατία, βία στις τράπεζες, βία στους πολιτικούς και γενικά βία σε κάθε βιαστή της ζωής μας. Αφού αυτοί είναι έτοιμοι να πεθάνουν για το χρήμα, τη δόξα και τις εξουσίες τους εμείς γιατί να μην πεθάνουμε για δικαιοσύνη πάνω σε έναν αγώνα εναντίον τους;

Αν απαντησεις με βια στην βια και πετυχεις τον σκοπο σου τοτε ακολουθουν και αλλα.

Εξουσια με εξουσια,Χρημα με χρημα,ΚΛΠ ΚΛΠ.

Το εχουμε δει το εργο επανελλειμενα απο ανθρωπους που αγωνιστηκαν και μετα εξουσιασαν και τελικα ηταν ,ειναι και θα παραμεινουν οι χειροτεροι.

Ευχαριστω αλλα δεν θα παρω.Εσυ ομως εχεις το δικαιωμα της γνωμης και των πραξεων.

Αυτο στο δινω απλοχερα.

:) Tι ακριβώς θέλετε να συζητήσουμε?

όπως λένε και οι "βαράτε βιολιτζίδες" www.myspace.com/varateviolintzides

στο χοτράσαμε σκατά....

ακριβαίνει το πετρέλαιο, ακριβαίνουν και οι μολότωφ

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : pramateftis στις 18-05-2009 04:37 ]

Σε άλλες συζητήσεις περί ηθικής είχα αναφέρει πως η αηθικότητα της εποχής θα φτάσει μέχρι εκεί. Η αποστροφή προς τη βία είναι από τις πρώτες ηθικές αξίες που κυριαρχουν στις κοινωνίες. Στις μέρες μας εξελίσσεται μία αποδόμηση των ηθικών αξιών που μοιραία θα απογυμνώσει το σύνολο του δέντρου της ηθικής μέχρι τη βάση του, δηλαδή τις ρίζες του σεβασμού της ζωής. Κατ' αυτήν την έννοια, η βία μάλλον θα αποτελεί φυσική κατάληξη ενός συγκεκριμένου τρόπου αήθους σκέψης και λειτουργίας.

Ο NikosRoman απάντησε στο θέμα εύστοχα, με ευθεία διατύπωση. Κανένα πρόβλημα δεν λύνεται με διασπορά της βασικής μεταβλητής του, δηλαδή η βία με τον πόνο, ο πλούτος με το χρήμα, η ασέβεια με την αδικία κλπ. Άλλωστε, η ίδια ερώτηση, όπως τέθηκε, δικαιολογεί απόλυτα όσους χρησιμοποιούν βία προς εμάς, ανάγοντας τη βία σε προσωπική επιλογή.

Spirous, η διαφορά είναι ότι η συγχώρεση δεν αφορά κανέναν άλλο πέρα από εμάς. Κι εξάλλου τί θα πεί συγχωρώ, πέρα από το ξεπερνώ σε προσωπικό επίπεδο την  αίσθηση της αδικίας και επαναπροσδιορίζω  από υγιή βάση τη σχέση μου με τον άλλο; Για ποιο λόγο θεωρούμε ότι όταν συγχωρούμε μεταβιβάζουμε κάποια είτε λογική είτε υπερφυσική δύναμη στον άλλο; Η συγχώρεση, ακόμα και σε θεολογικό επίπεδο, δεν προσβλέπει στον άλλο, αλλά σε εμάς. Ο άλλος επηρεάζεται από εμάς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε εμείς να τροποποιήσουμε το πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο, δηλαδή όπως θέλουμε εμείς. Η μεγαλύτερη έπαρσή μας είναι πως όταν συγχωρούμε αισθανόμαστε δικαιωμένοι έναντι του άλλου, ανώτεροι, ισχυροί. Κι αντίστοιχα, δημιουργούμε στον άλλο την αίσθηση πως όταν ζητήσει συγχώρεση (δηλαδή μας ζητήσει να επανεκκινήσουμε την σχέση μας από υγιή βάση) βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Κάτω από αυτό το πρίσμα η πρόταση:

• "Εμείς λοιπόν γιατί να ανεχθούμε και να συγχωρήσουμε αυτούς τους αμετανόητους εχθρούς της κοινωνίας;"

δεν έχει πραγματικό νόημα, πέρα από το ότι αν δεν συγχωρήσουμε αυτούς (δηλαδή αν δεν ξεπεράσουμε την αίσθηση της αδικίας που μας δημιουργούν) τότε μοιραία αποδεχόμαστε και ενστερνιζόμαστε εκείνο που τους έκανε αυτό που είναι ("εχθροί" της κοινωνίας).

Το τραγικότερο βέβαια της υπόθεσης είναι πως εμείς που συζητάμε για τους "εχθρούς" της κοινωνίας είμαστε οι σημαντικότεροι αιμοδότες της αδικίας τους και πολλές φορές ακόμα και οι ίδιοι οι εχθροί της. Σήμερα οι περισσότερες αδικίες γίνονται εν γνώσει μας. Η τάση μας για ηδονή, ισχύ και πλουτισμό είναι ίδιας φύσης με την αντίστοιχη δική τους. Είναι το οξυγόνο που συντηρεί στη ζωή το τέρας της αδικίας. Η διαφορά είναι πως επειδή οι συγκυρίες πάντα ευνοούν συγκεκριμένες περιπτώσεις, θεωρούμε εαυτούς αδικημένους, τη στιγμή που η αδικία είναι μέρος της παιδείας μας και απλά περιμένει να βρει το χώρο να αναπνεύσει.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 18-05-2009 11:17 ]

Ας αρχισουμε απο τα βασικα...Τριτος νομος του Νευτωνα:"Η δραση επιφερει αντιδραση"...Με γνωμονα αυτο το σκεπτικο η βια επιφερει βια...Ειμαι υπερ της βιας σε πολλα θεματα.Βιας με προσανατολισμο,βιας με σκοπο...Και για να μπω στο θεμα που ανοιξες,οι κυβερνησεις πρεπει να φοβουνται το λαο και οχι ο λαος τις κυβερνησεις...Αντιδραστε!Σπαστε το τοιχο της βιας τους με τη δικη σας βια...Ελευθερια αποψεων,ελευθερια λογου,κινησεων και κινηματων...Ως ποτε θα μασαμε τη τροφη τους?Ως ποτε θα μετραμε τα λογια μας?Ειναι στο χερι μας...

StavmanR θέλω να πιστεύω ότι μέσα στην ανηθικότητα που κατηγορείς περικλείεις και το κράτος και την νόμιμη(αν είναι δυνατόν...) βία του, το στρατό και τους αξιωματικούς του, την αστυνομία, τους αδίστακτους τραπεζίτες, όλα τα λαμόγια επιχειρηματίες και κάθε εξουσιαστή που το παίζει μάγκας. Μάλιστα εύχομαι πρώτα αυτοί να σου έρχονται στο μυαλό και όχι οι χούλιγκανς ή οι "αναρχικοί" ή οι κλέφτες ή οι δολοφόνοι γιατί αυτοί είναι τα παράγωγά τους. Το λέω αυτό γιατί συνήθως όσοι ηθικολογούν και κατηγορούν την βία τους δεύτερους έχουν στο μυαλό τους και όχι τους πρώτους. Επίσης όταν λέω να αντιδράσουμε με βία ενάντια στους εχθρούς της κοινωνίας και της δικαιοσύνης εννοώ αυτό που δήλωσε ο  montechristos-ole περί προσανατολισμένης βίας. Όντως η τυφλή βία δεν οδηγεί πουθενά, είναι παράλογη και έχει αρνητικά αποτλέσματα. Ωστόσο η στοχευμένη βία, η οργανωμένη βία και στο μέτρο που αναλογεί κατά περίπτωση μπορεί να κάνει κάποιους να κουνηθούν από τις θέσεις τους και τους ομοίους τους να συμορφωθούν. Δυστυχώς αυτή είναι η κοινωνία μας και ορισμένοι μόνο με βία σε σέβονται ή σε φοβούνται. Όσον αφορά την συγχώρεση επέλεξα να την αναφέρω γιατί είναι μια καραμέλα που συνεχώς αναμασάται σαν λύση από μερικούς στον πόλεμο κατά της αδικίας χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Συγχωρούμε πιστεύω  αυτούς που μετανίωνουν με πράξεις για όσα έκαναν και όχι αυτούς που δεν έχουν για τίποτα να μετανίωσουν και συνεχίζουν την ίδια απάνθρωπη συμπεριφορά στους διπλανούς τους. Στους τελευταίους δίνουμε αυτό που αμετάνιωτα συνεχίζουν: την βία.

-----------------
Ζεις για ν' αγαπάς.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Spirous στις 18-05-2009 23:01 ]

Spirous, η παρέμβασή μου θεωρώ πως ήταν αρκετά σαφής. Η βία από όπου κι άν προέρχεται είναι αρρωστημένη. Η απάντηση στη βία με τη μορφή βίας είναι συντήρηση και διασπορά του "ιού της βίας".  Δεν υπάρχει πλευρά που πρέπει να υποστηρίξει κανείς εκτός εκείνης της "μή βίας". Εδώ ισχύει καί το "ουδείς αναμάρτητος", χωρίς βέβαια τούτο να αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολόγηση και ηθική νομιμοποίηση τέτοιας συμπεριφοράς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα διαιώνισης της βίας είναι οι βεντέτες που κατά καιρούς έχουν βασανίσει και μέρη της Ελλάδας. Ο κύκλος της βίας δεν σταματά εύκολα, επειδή ο φόβος της ανταπόδοσης έχει διασπαρεί σε ολόκληρες οικογεένειες. Και όσο πολυπλοκότερο γίνεται ένα σύστημα που βασίζεται σε αστάθμητο παράγοντα (βία), τόσο πιο χαοτικές είναι οι μεταβλητές που εμφανίζονται. Ακόμη κι αν το 99% των ανθρώπων που απαρτίζουν τις δύο οικογένειες συμφωνούσαν σε κατάπαυση, ο φόβος της βίαιης εξαίρεσης είναι καταλυτικός. Κι ο φόβος κάνει τη δουλειά του: there can be only one, σαν τους Χαιλάντερς...

Η βία είναι ασθένεια που προκαλεί εθισμό και δύσκολα γιατρεύεται, γιατί συνδέεται σε υποσυνείδητο επίπεδο με  τον φόβο και την ανάπτυξη της κοινωνικής ισχύος (παρέα, φιλία, σχέση, πόλη, κράτος, εργασία κλπ. ανάλογα με την κοινωνία αναφοράς). Στην πραγματικότητα η βάση των δύο παραπάνω είναι κοινή. Μέσω της βίας είτε  μου προκαλείται φόβος είτε προκαλώ φόβο. Η έκφρασή της είναι ανάλογη της τάσης για γρήγορο πλουτισμό (κοινωνική ισχύς), καθώς η αμεσότητα επιτυχίας του ποθητού αποτελέσματος  είναι δελαστική σε κάθε σύγχρονο άνθρωπο που έχει μάθει να λειτουργεί τυχοδιωκτικά ως θηρευτής του χρόνου (πχ. "ο χρόνος είναι χρήμα"). Εκείνος που θα καταφύγει στη βία και θα εκφράσει ολικώς ή μερικώς την πηγαία ορμή του, καταλαμβάνεται σύντομα από τον πόθο για φαντασιακή ισχύ, κατά την οποία ως ισχυρός μπορεί να επιβάλλει την άποψή του. Ακομη κι αν οι σκοποί του φαίνονται ιεροί, η εξουσιομανία κυριολεκτικά τον στοιχειώνει και διαβρώνει τις προθέσεις.

Τόσο το σύγχρονο σύστημα ισχύος και καταστολής (πολιτική,μαφία, στρατός, αστυνομία κλπ.), όσο και οι "επαναστάτες" της βίας καταλαμβάνονται από αυτό το φάντασμα της ισχύος. Οι κοινωνικοπολιτικοί σκοποί είναι  στην πραγματικότητα δευτερεύοντες μπρος στην επικράτηση της ζωώδους τάσης για ισχύ. Δεν πρόκειται για αυτοάμυνα, αλλά για ανταπόδοση. Και μεταξύ τους υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα, με εύρος όσο εκείνο μεταξύ της επιβίωσης και της εκδίκησης. Η μία πλευρά συντηρεί το φάντασμα της άλλης. Μα στην ουσία κάθε πλευρά συντηρεί το δικό της φάντασμα. Την ιδεολογία. Έτσι, έχουμε από τη μία πλευρά την ιδεολογία της εφαρμοσμένης πειθαρχίας των κανόνων και από την άλλη εκείνη της αντιδραστικής  απειθαρχίας επί των ηθικών αξιών. Το συνιστάμενο "κανονιστικό σύστημα της απαξίωσης" είναι το δίφυλλο ντοσιέ της βίας που αποτελεί τον δεκάλογο της βίας. Το τραγελαφικό είναι πως, για τους μεν, το σύνολο των ηθικών αξιών καθρεφτίζεται στους κανόνες του συστήματος και θεωρούν ηθικό να τους υπερασπιστούν ακόμα και με χρήση ανήθικων μέσων που αυτοκαταργούν τους κανόνες, ενώ για τους δε, η ηθικές αξίες ταυτίζονται με τους κανόνες τους οποίους προσπαθούν να πολεμήσουν ακολουθώντας αυτοαναιρούμενους κανόνες: "δεν υπάρχουν κανόνες" και "η ηθική είναι ανήθικη".

Παρεμπιπτόντως, τελευταία έχω πειστεί ότι η μηχανιστική αντίληψη της ζωής έχει εγκατασταθεί στις κοινωνίες ως ιδιότυπο  ηθικό σύστημα. Το παράδειγμα της μεταφοράς του νόμου του Νεύτωνα στα ανθρωποσυστήματα  είναι χαρακτηριστικό του πώς έχουμε μετατρέψει εκφυλιστικά στην αντίληψή μας το θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης σε τιρμπουσόν... Και δυστυχώς αυτή η αντίληψη περί ζωής είναι η κρατούσα στις ημέρες μας.

Η συνήθης αντίφαση, βέβαια, είναι πως οι ίδιοι  οι υπέρμαχοι της αυτοδικίας τα βάζουμε με θεούς και δαίμονες -ειδικά του Μουσουλμανικού κόσμου- επειδή σε κάποιες κοινωνίες προβλέπονται ακόμη νομικοί θεσμοί της αυτής νοοτροπίας.

Κλείνοντας την παρέμβαση, ήθελα να καταθέσω ένα δίστιχο του Ερρίκου Θαλασσινού, από το τραγούδι "Άνοιξε το παράθυρο" του Γιώργου Χατζηνάσιου, ερμηνευμένο από τον Αντώνη Καλογιάννη:

"Άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει του Μάη

εμείς γι' αλλού κινήσαμε κι αλλού... αλλού η ζωή μας πάει..."

Με το δίστιχο αυτό θα επιστήσω την προσοχή όλων στο γεγονός πως πολλές φορές αποκλίνουμε από τον στόχο χωρίς να το καταλάβουμε. Κι εμείς συνεχίζουμε να θεωρούμε πως υπηρετούμε το στόχο, μα αντίθετα υπηρετούμε όλες εκείνες τις αιτίες που μας βγάζουν από την βασική πορεία του. Κι αν το "Fight fire with fire" είναι απαραίτητο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, η δημιουργία αντιπυρικών ζωνών και η δια βίου πυρεκπαίδευση των ανθρώπων είναι απαραίτητη. Το πρόβλημα βρίσκεται στα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ της κρισιμότητας της στιγμής και της κρισιμότητας της συνέχειας. Και είναι πάντοτε μία εξαιρετικά κρίσιμη επιλογή που έχει συγκροτηθεί από καιρό μέσα μας  και περιμένει την συγκυρία να εξωτερικευτεί, μα εμείς δεν έχουμε αντιληφθεί την ύπαρξή της.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 19-05-2009 02:28 ]

ο βιασμος  ειναι  ενα απο  τα εσωτερικα  παθηματα   του  ανθρωπου   και μη ασυνι θηστο

για  ειπερκακους  ανθρωπους αρα  ΟΧΙ  στην   ΒΙΑ   ΟΧΙ στον ΒΙΑΣΜΟ

Δεν πρεπει να εχουμε βια σε αλλους ανθρωπους!!!!Και επισης να κανουμε φιλιες σωστες για να μην  υπαρχει βια!!!

Η βία υπάρχει στο  φυσικό περιβάλλον μας  

Ένας άνεμος μπορεί να γίνει βίαιος  , μια θάλασσα , ένα ζώο .

Έτσι είναι η πληρότητα,  για την ισορροπία της υπάρχει η γαλήνη .

Ο δρόμος που κάνεις στην ζωή σου από την βία ως την γαλήνη και το ανάποδο, είναι ο δρόμος της ζωής σου που  εσύ επιλέγεις , ωστόσο ,σε κάθε βήμα σου ,θα υπάρχουν ερεθίσματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις.

Αν και προσωπικά νομίζω πως υπάρχει κάτι βαθύτερο από αυτό που ονομάζουμε  βία .   

Τι πιστεύεις είναι βαθύτερο από αυτό που ονομάζουμε βία; Εγώ νομίζω πώς τα κλειστά αυτιά και τα κλειστά μάτια ανοίγουν μόνο με τη βία κι αν δεν ανοίξουν πρέπει να βγούν. Και αυτό γιατί κάποιοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να εκμεταλεύονται αυτούς που έρχονται για διάλογο και βρίσκουν μάτια και αυτιά κλειστά. Πχ βλέπε μια μερίδα πολιτικών. Ίσως η βία να μην είναι η τελική λύση αλλά είναι σίγουρα μια αυτοάμυνα, ένας τρόπος να απωθήσεις τους εχθρούς του ανθρώπινου είδους. Πχ βλέπε νεοναζί, ρατσιστές, εθνικιστές.

Με αυτά που λες στην ίδια συνομοταξία ανήκεις γιατί έχεις την ίδια λογική

 και απορώ γιατί έχεις για υπογραφή «Ζεις για ν' αγαπάς»

βαθύτερο από την βία είναι η αιτία

η βία είναι απλά έκφραση της

βαθύτερο από την βία είναι ο εαυτός σου και ο εαυτός μου

η βία είναι πρόσκαιρη , δεν `είναι λύση

έξαλλου μην ξεχνάς πως η βία σε απομακρύνει από αυτό που θέλεις να ζήσεις .

Μέσα σε ένα βαγόνι ενός τρένου είναι τέσσερα άτομα.. Ένας Έλληνας φαντάρος μία καθαρίστρια ζωντοχοίρα ένας αλλοδαπός κι εγώ.. Είμαστε όλοι κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι.. Εγώ κοιτώ τον φαντάρο και σκέφτομαι ότι σκέφτεται ότι οι αλλοδαποί μας τρώνε τη γη και το ψωμί μας, και προσπαθώ να τον νιώσω...Ο φαντάρος σκέφτεται ότι αν τον καρφώσουν για την έξοδό του θα μπει με το αυτόματο να τους τρομοκρατήσει στο στρατόπεδο και να τους ρίξει και καμιά μπουνιά, αλλά καταβάθως ξέρει ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ γιατί γενικώς μασάει ή δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αποδείξει το αντίθετο. Η ζωντοχοίρα με θεωρεί ομοφυλόφιλο επειδή κοιτάω τον φαντάρο και γενικά τις σιχαίνεται τις παλιοαδελφές, άλλα στην πραγματικότητα βρίσκει τρόπους ώστε να απορρίψει όλους τους άντρες που βρίσκονται γύρω της επειδή νοιώθει ότι δεν θα ξαναέχει δέυτερη ευκαιρρία λόγω της ηληκίας της και της εμφάνισής της.Ο αλλοδαπός σκέφτεται ότι μπορεί να μην του φτάσουν τα λεφτά για να πάρει δώρο στην κορούλα του αλλά εγώ σκέφτομαι ότι θα προτιμούσε να ανατιναχτεί μέσα σε αυτό το βαγόνι, η να βιάσει την κυρία Χάλια.Αλλες πολές σκέψεις τρομοκρατούν το μυαλό μας μέχρι να εμφανιστεί ο κύριος εχθρός!!!

Και να που σκάει ο εισπράκτορας και κοιτάζει βιαστικά μήπως και αντιληφθεί κάποιο αναμμένο τσιγάρο. Πραγματικά η επιθυμία του ήταν να πετύχει τον αλλοδαπό χωρίς εισιτήριο και να τον ακινητοποιήσει με τις μοναδικές κινήσεις καράτε που είχε δει σε μία ταινία ,, κερδίζοντας την συμπάθια των υπολοίπων.Αλλά η αλήθεια ήταν άλλη. Μία μικρή συμμαχία γεννήθηκε ενάντια στην στολή και στην εξουσία που επιθυμεί να έχει ο εισπράκτορας αλλά ποτέ δεν θα αποκτήσει γιατί είναι αμόρφωτος-κωλόβυσμα. Αλλά ο εισπράκτορας σκέφτεται ότι εμείς επιθυμούμε ευρώπη στα μέτρα μας και ότι αυτός θα μας την επιβάλει ,, αλλά μπορεί και να σκέφτεται αν θα είναι πετυχημένα τα σουτζουκάκια που θα επιχειρήσει να φτιάξει η κυρά του.....

και πάει λέγοντας...αυτό είμαστε και αυτό που αξίζουμε παίρνουμε... Παραδέχομαι αυτόν που είχε την δύναμη και δεν την άσκησε..Στα λόγια όλοι ώριμοι και ψυχάρες..Μήπως όλο αυτό το συστηΜΑΤάκι που μας ασκεί βία είμαστε εμείς??

Συμφωνώ μαζί σου και επαυξάνω.Πολλές φορές η βία είναι ο μοναδικός τρόπος

για την απονομή δικαιοσύνης γιατί όπως είπες "η δράση ισούτε με ίση αντίδραση"

Είναι νόμος της φύσης και δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε

Α και αυτό από τον V καλό

-----------------
Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί από τα λόγια τα παχιά μην περιμένεις τροφή Γι αυτό εμπρός μαρς αριστερά είν’ η θέση σου εκεί στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς γιατί εργάτης είσαι κι εσύ Μπερτολτ Μπρεχτ

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : fireroc στις 06-01-2010 18:28 ]

Πιο μαζικό και λαϊκό από το 80% που ψηφίζουν κάθε τέσσερα χρόνια όλους εκείνους που νομοθετούν και δίνουν εντολές να σε δέρνουν στο δρόμο;

Μόλις δικαιολόγησες το γιατί πρέπει να σε δέρνουν...

Ο σαδισμός κι ο μαζοχισμός βαδίζουν χέρι χέρι. Άς έχουμε το νου μας γιατί όλα είναι στο νου μας.

Bία, βία, βία. Μα ποιος χρειάζεται τόση βία; Μας είναι τόσο σημαντική; Μπορεί. Ο ένας για να επιβληθεί στον άλλον τον δέρνει, ο άλλος για να αμυνθεί στον άλλον επίσης δέρνει, ένας άλλος πάλι για να δείξει τη μαγκιά του τους άλλους δέρνει. Βλέπουμε λοιπόν ότι η βία, μας είναι τόσο απαραίτητη, ώστε τη χρησιμοποιούμε καθημερινά, είτε για να υποτάξουμε κάποιον, είτε για να αμυνθούμε χρησιμοποιούμε ορισμένες φορές το ίδιο μέσο: τη βία. Είναι λοιπόν η βία η μοναδική λύση για όλα. Εξάλλου τα προβλήματα μπορούν να λυθούν και με τη χρήση του λόγου. Κι εδώ έρχεται το απολύτως παλαβό. Πολλές φορές η γλώσσα δημιουργεί τα προβλήματα και τη βία. Άρα που οδηγούμαστε;; Πάλι στη βία. Είναι η βία το μοναδικό διέξοδο για όλα, λοιπόν;; Κάτι τέτοια σκέφτομαι ώρες ώρες και τρελαίνομαι. Άρα για πιο λόγο να κατακρίνουμε τη βία, εφ' όσον σχεδόν πάντα οδηγούμαστε σε αυτήν; Αυτοί είναι οι συλλογισμοί μου και ώρες ώρες θέλω να τους εκφράσω. Άρα, γιατί όχι βία;; Γιατί είναι κάτι κακό; Άμα οδηγούμαστε συνέχεια σε αυτήν, τότε είμαστε και εμείς κακοί. Άρα, άμα γίνουμε καλοί, τότε πάει και η βία. Αυτό είναι ένα λογικό συμπέρασμα, αλλά το θέμα είναι πώς θα πραγματοποιηθεί. Μια λύση είναι: Πρώτα αυτός που προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον ,ο "μάγκας", αν γίνει καλός, τότε κι αυτός που αμύνεται γίνεται κι αυτός αυτομάτως καλός και πάει λέγοντας. Αλλά, πώς γίνεται ο μάγκας καλός;; Αυτό είναι κάτι αδύνατο το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την πλύση εγκεφάλου. Αλλά και αυτή μια μορφή βίας δεν είναι;; Αρα, τζίφος και εδώ. Ίσως μία είναι η λύση: Χρήση βίας, για τη εξάλειψη της βίας. Και εδώ φυσικά έχουμε ένα παράδοξο. Αλλά μερικές φορές παράδοξος είναι ο κόσμος. Οπότε τι γίνεται; Αυτό είναι κάτι που δεν μπωρώ να απαντήσω ακριβώς, αλλά άμα το βρούμε ίσως να είναι μεγαλειώδες. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου κύριοι. Απάντηση για το ερώτημα "γιατί όχι βία" μπορεί να μην υπάρχει. Ένας ιδανικός κόσμος, χωρίς βία ίσως βρίσκεται στη φαντασία μας, όπως και στο τραγούδι Imagine του John Lennon.