Πιστεύετε στην διαφορετικότητα των ανθρώπων;

Θα ήθελα να σχολιάσω ένα άλλο θέμα της κοινωνίας, το οποίο είναι η διαφορετικότητα των αωθρώπων. Εγώ πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος αξίζει κάτι και είναι διαφορετικός. Εσείς τι λέτε για αυτό;

...ότι κάπου θες να καταλήξεις εξαρχής, αλλά αφήνεις το μυστήριο να πλανάται.

Έτσι, για το αρχείο θα δηλώσω ότι οι λέξεις έχουν πολλες σημασίες. Ας πάρουμε τη λέξη διαφορετικότητα. Ο άνθρωπος είναι μία διαφοροποίηση του ζώου. Ο διαφορισμός αυτός έχει μία ηθική βάση η οποία τον αποτρέπει πχ. από το να τρώει τους όμοιούς του (δηλαδή το αντίθετο της διαφορετικότητας), ενώ μπορεί να τρώει τα υπόλοιπα διαφορετικά όντα.

Κάθε άνθρωπος, όπως και κάθε άλλο όν στην φύση έχει τη δική του αξία. Αλλά αυτή η αξία δεν έχει καμία χέση με την αξία που θέλουμε εμείς να προσδώσουμε σε εκείνους/α, την ώρα που προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε ετυπωσιακές εκφράσεις για να δικαιολογήσουμε τη δική μας διαφορετικότητα έναντι της ομοιότητας των υπολοίπων.

Έτσι, λοιπόν, η διαφορετικότητα δεν σημαίνει κάτι περισσότερο από εκείνο που εμείς θέλουμε να εννοήσουμε. Ο σχιζοφρενής, ο παιδεραστής, ο καννίβαλος, ο λεπρός, ο σαδιστής, ο βιαστής κ.ο.κ. είναι "διαφορετικότητες" της ανθρώπινης ύπαρξης. Ως εκ τούτου, η πρόταση "πιστεύω στην ύπαρξη της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου" δεν ταυτίζεται με την αντίστοιχη "κάθε διαφορετικό μπορεί να θεωρηθεί υγιές". Και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να αποδεχθεί ολοκληρωτικά (σε όλο της το εύρος) την έννοια "διαφορετικότητα".

Ακόμη, διαφορετικότητες δεν υπάρχουν μόνο μεταξύ ανθρώπων, αλλά και μέσα στη ζωή του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, κι ανά πάσα στιγμή. Δεν είμαι ίδιος με εκείνο που ήμουν εχθές, μήτε θα είμαι ίδιος με εκείνον του αύριο. Επομένως, εκείνος που θα θελήσει πραγματικά να συζητήσει για τη διαφορετικότητα, θα πρέπει να λάβει υπόψη και τις αλλαγές του ίδιου του εαυτού.

Τέλος, στη δαφορετικότητα βασίστηκε ένας από τους μεγαλύτερους φασισμούς, εκείνος του ρατσισμού. Κι αν αυτό φαίνεται περίεργο θα αναφέρω περιφραστικά το εξής: η διαφορετικότητα με την ομοιότητα είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ο ρατσιστής χρησιμοποιεί ταυτόχρονα την ομοιότητα και τον διαφορισμό για να καταλήξει στην παρανόηση του λογικού συμπεράσματος του φυλετικού ρατσισμού. "Είμαι όμοιος με εκείνον και διαφορετικός από τον άλλο". Χωρίς μία από τις δύο συνθήκες δεν υπάρχει ρατσισμός. Κι εδω η διαφορετικότητα χρησιμοποιείται ως η κύρια λογική συνθήκη του ρατσισμού.

Όσο ρατσιστής είναι εκείνος που διαχωρίζει τους δικούς του από τους άλλους με βάση ένα  ή περισσότερα χαρακτηριστικά (εμείς και οι άλλοι), τόσο ρατσιστής είναι κι εκείνος που διαλαλεί τη διαφορετικότητά του ξεχωρίζοντας τον εαυτό του από τους άλλους (εγώ και οι άλλοι). Είναι μία ιδιότυπη σχέση, που το δεύτερο πάντα καταλήγει στο πρώτο, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες.

Ας σταματήσω εδω.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 19-12-2009 01:57 ]

Πολύ καλή η απάντησή σου, αν και εγώ δεν εννοούσα τόσες διαφορετικές πλευρές. Πιο πολύ αναφερόμουν στις ξεχωριστές ικανότητες του κάθε ανθρώπου που τον κάνουν να είναι διαφορετικος. Παρ' όλα αυτά η απάντησή σου με έκανε να σκεφτώ...

Ναι και εγώ σκέφτηκα και θα  καταθέσω τις ιδέες που σκαρφίσθηκα δημόσια ,πράγμα που εύχομαι να κάνεις και εσύ φίλε rollinngstone .

Οι διαφορετικές ικανότητες του κάθε ανθρώπου προκύπτουνε από την εξέλιξη του γεννητικού του κώδικα .

Όπως γνωρίζουμε (επιστημονική κοινότητα ) , ο γενετικός κώδικας ,η αλλιώς το DNA μας , εμπεριέχει άπειρες πληροφορίες ….,

Ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο γεννηθήκαμε  , καρποφορούνε και οι ανάλογες  ικανότητες .

Αυτό φυσικά δεν είναι απόλυτο.

Υπάρχουνε παραδείγματα όπου δικηγόροι γονείς μορφωμένοι εξωτερικά  ,βγάλανε τέρατα στην κοινωνία και το αντίθετο, δηλαδή αγράμματοι γονείς ,βγάλανε στην κοινωνία …,

Ανθρώπους με όλη την σημασία της λέξεως.

Η διαφορετικές ικανότητες του κάθε ατόμου , προωθούνε την κοινωνία μας .

Την διαμορφώνουνε σε ένα πολυμορφικό σύστημα εκπαίδευσης .

Αυτό είναι θεωρητικό δεδομένο.

Δηλαδή έτσι έπρεπε να λειτουργεί η κοινωνία μας ,πολυμορφικά .

Στην πράξη βλέπουμε γύρω μας και ακόμη πιο πέρα σε άλλες χώρες ,ότι έχει πατεντοποιηθεί και υλοποιηθεί ένα σύστημα παγκόσμιας τυποποιημένης συμπεριφοράς του Άνθρώπου .

Η διασκέδαση, ο τρόπος ζωής , η επιβίωση , ο τρόπος σκέψης  κ.λπ , έχουνε ομογενοποιηθεί .

Από αυτήν την ομοιότητα ,ομοιογένεια ξεφεύγουνε και ξεχωρίζουνε άτομα που δεν ικανοποιούνται με το  σύστημα της παγκόσμιας τυποποιημένης συμπεριφοράς του Άνθρώπου .

Αυτά τα άτομα είναι πράγματι, τα διαφορετικά άτομα .

Αυτά που ξεχωρίζουνε από το μαντρί με τα πρόβατα.

Αυτά για τα οποία αξίζει να ασχοληθούμε…,

Σταματάω και εγώ εδώ ..,

Σε ευχαριστώ φίλε alfa - omega για το χρόνο που διάθεσες να γράψεις στο topic. Τώρα ας πω κι εγώ τις σκέψεις μου έτσι όπως μου έρχονται στο μυαλό.

Ο άνθρωπος είναι από μόνος του ένα ον διαφορετικό. Διαφέρει από τα άλλα  ζώα όπως και να το κάνουμε. Έχει πιο αυξημένη ευφυία, χρησιμοποιεί την λογική του και κυρίως έχει συναισθήματα, που δεν βασίζονται στο ένστικτο αλλά ανήκουν στις διανοητικές του ικανότητες. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που ξεχωρίζει.

Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα ας αναφερθούμε στην διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Ναι, όλοι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι και δομημένοι σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο, αλλά ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ξεχωριστές ικανότητες που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τους άλλους, πράγμα πάρα πολύ χρήσιμο, αφού έτσι λόγω αυτήν την διαφορετικότητα οι άνθρωποι μπορούν να συννενοηθούν μεταξύ τους και να παράγουνε πολιτισμός.

Όπως είπε και ο StavmanR κάθε στιγμή είμαστε όντως διαφορετικοι. Με τα χρόνια ο άνθρωπος αλλάζει, αλλάζουνε τα σωματικά χαρακτηριστικά του, αλλά και τα ψυχικά. Διαμορφώνεται η προσωπικότητά του. Έπειτα μπορεί να αλλάξει ξανά, να διαφοροποιηθούν π.χ οι θρησκευτικές του αντιλήψεις κ.α. Είναι σαν να έχουμε πολλά ξεχωριστά όντα, μέσα σε ένα και μοναδικό. Άλλο ένα στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει. Ο άνθρωπος με τα χρόνια  γίνεται πιο σοφός, αποκτάει εμπειρίες που τον διδάσκουν και τον κάνουνε πιο έμπειρο στην ζωή. Μπορούμε να πούμε  πως όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε νεότεροι,αφού ξέρουμε την αξία της ζωής και μπορούμε να την απολάυσουμε με όλη μας την καρδιά. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που κάνουν τον άνθρωπο διαφορετικό, μοναδικό. Και όντως είναι.

Oh Ι was much older then - I'm younger than that now - Bob Dylan

Ας παρατηρήσουμε τον Άνθρωπο από εκείνο το σημείο ,κατά το οποίο ήτανε Ζώο.

Στο διάστημα της ζωικής του εξέλιξης ,η ζωή του ήτανε περισσότερο απλή.

Τι ήτανε εκείνο που τον διαφοροποίησε ,από τα άλλα ζώα    ?

Η διαφορετικότητά του επήλθε τυχαία    ?

Δεν είναι ανάγκη να ταξιδεύσουμε σε χαοτικά χρονικά διαστήματα ,μελετώντας την εξέλιξή μας .

Μπορούμε να φτάσουμε στο ζητούμενο ,με έναν απλό τρόπο .

Παρατηρώντας σήμερα τον εαυτό μας .

Ο κάθε άνθρωπος ως η μικρότερη ανθρώπινη μονάδα βλέπει τα πράγματα διαφορετικά.

Προσωπικά παρατηρώντας την δική μου ατομική συμπεριφορά στο κοινωνικό σύνολο, διαπιστώνω ότι είναι       ζ ω  ι  κ  ή.

Στηρίζεται ακόμη στο ένστικτο επιβίωσης .

Συγκρίνοντας την ,με αυτήν των ζώων ,συμπεραίνω ότι ..,

ΠΑΡΕΜΕΙΝΑ   ΖΩΟ .

rollinngstone,  ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ  ΔΙΑΚΡΊΝΕΙΣ   ΜΈΣΩ   ΤΗΣ   ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ    ΣΟΥ ΚΑΤΙ   ΠΟΥ  ΔΕΝ    ΒΛΕΠΩ   ,ώστε να με βοηθήσεις να  σχηματίσω πληρέστερη αντικειμενική εικόνα  για το άτομό μου     ;

Τι διαφοροποιεί τον Άνθρωπο από το Ζώο  ?

Διαβάζοντας τον τίτλο του topic, χαμογέλασα σκεπτόμενος "καλά, είναι ερώτηση αυτή;" Δηλαδή, να βάλουμε θέμα "πιστεύετε στη διαφορετικότητα των τραγουδιών", ή "πιστεύετε στη διαφορετικότητα των χρωμάτων;", ή "πιστεύετε στη διαφορετικότητα των φυσικών στοιχείων"; Τι να απαντήσεις σ' ένα τέτοιο ερώτημα, "αν οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί", "αν το ορατό φως έχει διάφορα μήκη κύματος", "αν οι γάτες έχουν μουστάκια", κλπ.

Τελικά όμως, ακόμη και τέτοια (ευκολοαπόδεικτα υπό το πρίσμα της επιστήμης και του ορθού λόγου, άρα τελικώς άτοπα ερωτήματα), μπορούν να γίνουν βήμα για να διαβάσουμε πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις, όπως όλες αυτές που προηγήθηκαν.

Αχανές πεδίο συζήτησης βέβαια, σε κάνει να μην ξέρεις τι να (πρωτο)γράψεις, αλλά π.χ. αν το ερώτημα διατυπωνόταν "τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα ζώα", θα μπορούσαμε να είμαστε πιο σαφείς. Κι αν επιχειρούσα να δώσω μια πρώτη απάντηση στο παραπάνω, ίσως ξεκινούσα με το ότι "εμείς έχουμε συνείδηση των πράξεών μας", σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα. Τελικά όμως, έχουμε;

alfa - omega: Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο. Αυτό είναι αποδεκτό σχεδόν από όλους μας και είναι ανόητο να ισχυριζόμαστε κάτι άλλο. Παρ' όλα αυτά το συγκεκριμένο αυτό ον, μπόρεσε να εξελιχθεί περισσότερο από τα υπόλοιπα και να φτάσει στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα.

Αλλά τα ζωικά ένστικτα παρέμειναν, όπως λες. Ο καθένας σκέφτεται την επιβίωση του, πάνω από κάθε θυσία,λογαριάζοντας μόνο τον εαυτό του, και όχι τους άλλους, πράγμα που μας παραπέμπει στα ζώα. Υπο αυτήν την άποψη ο άνθρωπος είναι ένα πραγματικό ζώο. Ζώο που έχει όμως αισθήματα και δεν λειτουργεί μόνο με το ένστικτό του. Όλα τα άλλα ζώα επιβιώνουν με βάση το ένστικτό τους και όχι με βάση των ιδαίτερων διανοητικών τους ικανοτήτων. Για παράδειγμα πουλιά που διανύουν εξαιρετικό μεγάλες αποστάσεις, χρησιμοποιούνε αυτόν τον πηγαίο τους προσανατολισμό για να βρουνε τον δρόμο τους. Ο άνθρωπος όμως δεν αρκείται μόνο στο ένστικτό του. Κατασκευαζει όργανα προσανατολισμού, όπως χάρτες και πυξίδες, πράγμα που τον κάνει να ξεχωρίζει βέβαια.

Επίσης ένας άλλος παράγοντας που μας κάνει διαφορετικούς είναι τα συναισθήματα. Θα μου πεις, ποια συναισθήματα, εδώ πόλεμοι γίνονται, σκοτώνονται αθώες ζωές χωρίς λόγο. Ναι αλλά με ποιο άλλο μέσο, εκτός των συναισθημάτων ερωτευόμαστε, αγαπάμε τα κοντινά μας πρόσωπα ή ακόμα και μισούμε τους εχθρούς μας; Τα υπόλοιπα ζώα φροντίζουν τα μωρά τους, όπως και εμείς, αλλά δεν έχουνε πραγματικά συναισθήματα για αυτά. Πολλές μητέρες τρώνε τα μικρά τους όταν πια απογαλακτιστούν. Χάνεται δηλαδή το ένστικτο της μητρικής φροντίδας, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει στους ανθρώπους.

Ξέρω ότι ο άνθρωπος πέρα από όλα αυτά τα προαναφερόμενα είναι ένα ζώο. Είναι απλά ένα εξελιγμένο ζώο με πολιτισμό. Αλλά πολλές φορές πέφτει σε κατώτερο επίπεδο και συμπεριφέρεται ως ένα υποδεέστερο είδος. Δεν φροντίζει για κανέναν άλλον εκτός του εαυτού του και πολλές φορές, προκειμένου να φτάσει στον στόχο του, δεν φοβάται να διαπράξει οποιδήποτε θυσία (που είναι βέβαια προς όφελος του). Υπό αυτήν την άποψη είναι ζώο. Σκέψου όμως ότι πέρα από αυτά, ο άνθρωπος μπορεί να γευτεί τις πραγματικές χαρές της ζωής, να αισθανθεί πραγματικά. Και κατά τη γνώμη μου σε αυτο στηρίζεται η διαφορετικότητά του.

AR - ON: Ναι όντως. Διακρίνω ότι έχεις κάποιο δίκιο. Πολλές φορές οι άνθρωποι πράττουμε ασυλλόγιστα, εγωιστικά, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε το λάθος της πράξης μας, που το επιβάλλει ο εγωισμός μας. Σε αυτό το σημείο μοιάζουμε με τα υπόλοιπα ζώα.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : alfa-omega στις 08-05-2010 18:54 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : alfa-omega στις 08-05-2010 18:55 ]

Alfa-Omega:

"Τι διαφοροποιεί τον Άνθρωπο από το Ζώο ?"

----------------------

Τί εννοείς 'άνθρωπο' και τί 'ζώο' σε αυτήν την ερώτηση; Θα διαπιστώσεις ότι η ίδια η ερώτηση κρύβει το διαφορισμό των δύο εννοιών. Είναι αυτό που λέμε αυτοαναφορά. Αν ο άνθρωπος είναι το ζώο τότε η ερώτηση δεν έχει νόημα, γιατί υπάρχει πλεονάζων ορισμός (ανθρωπος) . Αν ο άνθρωπος δεν είναι το ζώο, τότε η ερώτηση

εμπεριέχει ήδη μία διαφοροποίηση την οποία προσπαθεί να συλλάβει. Με απλά λόγια και μόνο το γεγονός ότι χρησιμοποιείς τη λέξη άνθρωπο για να περιγράψεις ένα όν και τη λέξη ζώο για να περιγράψεις όλα τα άλλα, έχεις ήδη διαφοροποιήσει τις δύο ομάδες οντοτήτων μεταξύ τους.

Επειδή όμως κατανοώ το φιλοσοφικό εγχείρημα, θα επισημάνω ότι η διαφορά του ανθρώπου από το ζώο είναι πως ο άνθρωπος αναπτύσσει την αντίληψη της θνητότητας της ζωικής του φύσης. Γνωρίζει ότι -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα- κάποια στιγμή θα προσφέρει το σώμα του στη φύση από την οποία προήλθε, όπως κι εκείνα. Είναι η ρωγμή της συνείδησης, που δημιουργεί μία νέα οριστική αντίληψη των πραγμάτων. Από εκεί ξεκινά κατά τη γνώμη μου η ανθρώπινη υπόσταση, κι εκεί τελικά καταλήγει. Κι αυτός  είναι ο λόγος που επίσης γνωρίζει πως η ψυχή του είναι αθάνατη, γιατί απλούστατα 'τίποτα δεν γεννιέται από το μηδέν'. Κι αν ο στοχασμός του οριοθετείται από τη γέννηση και το θάνατο, όπως και ο προορισμός του, τότε η ζωή του απομένει δίχως νόημα, παράλογη. (Σωκράτης / Κρίττων, διάλογος στη φυλακή πριν την εκτέλεση). Και με ένα τέτοιο τρόπο σκέψης, παράλογο, χάνει την ίδια τη συνείδηση της ύπαρξής του, δηλαδή στην ουσία την ίδια τη συνείδηση της θνητότητας της ζωικής φύσης του. Οπότε και καταλήγει ένα ζώο με ρητορική δεινότητα.

Βαρύ το θέμα. Και θέλει προσοχή. Κάτι τέτοιοι φιλοσοφικοί στοχασμοί (τί είναι άνθρωπος) κατέληξαν στην απόλυτη διαστροφή του φυλετικού ρατσισμού και της γενοκτονίας. Διότι, κάποιοι άνθρωποι μπορούν και δαμάζουν το χάος της φιλοσοφίας, μα κάποιοι επιμένουν πως οφείλουν να βρουν πειστικές και σαφείς απαντήσεις για τα πάντα. Οι δεύτεροι είναι επικίνδυνοι. Ταξίδι είναι η γνώση, με πλοιάριο τη φιλοσοφία. Και πατά κανείς στην Ιθάκη, μόνο πριν το τέλος του ταξιδιού του, δηλαδή τη στιγμή του θανάτου του. Εκεί υπάρχουν όλες οι απαντήσεις.

Φυσικά, τα παραπάνω δεν αποτελούν μομφή προς του συζητητές, αλλά μάλλον υπενθύμιση του χάους της όποιας επιστημονικής ανάλυσης σε υπαρξιακά ζητήματα.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 08-05-2010 20:14 ]

Λοιπόν το έψαξα το θέμα σχετικά με το τι μας κάνει να ξεχωρίζουμε απο τα ζώα και αν έχουν πράγματι συναισθήματα τα δεύτερα. Λοιπόν, ανακάλυψα ότι και ο άνθρωπος και τα υπόλοιπα ζώα διαθέτουνε και συναίσθημα / ένστικτο και λογική. Μόνο που τα ζώα χρησιμοποιούνε επί το πλείστον το ένστικτό τους, (οποιουδήποτε είδους) και όχι τόσο την λογική τους. Διθέτουν τόση λογική όση τους είναι απαραίτητη. Για παράδειγμα μια αγέλη λύκων, για να κυνηγήσει ένα κοπάδι ελάφια, χρειάζεται μια δεδομένη λογική για να αναπτύξει μια στρατηγική που θα την βοηθήσει να παγιδεύσει το θήραμά της. Αυτό και τίποτε περισσότερο.

Αντίθετα ο άνθρωπος διαθέτει και αυτός και ένστικτο και λόγικη, μόνο που χρησιμοποιεί τη λογική σε μεγαλύτερο βαθμό στη ζωή του. Παρ΄όλα αυτά το ένστικτο ξυπνά μερικές φορές μέσα του, όπως για παράδειγμα όταν βρίσκεται σε κρίση πανικού. Το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα γλυτώσει από την κατάσταση που βρίσκεται, χωρίς να λογαριάζει το πώς.

Θεωρώ το ανθρώπινο γένος ανώτερο (υπό μια άποψη), από τα άλλα. Μπόρεσε να δημιουργήσει πολιτισμό, να αναπτύξει την λογική του σε τεράστιο βαθμό και παράλληλα τα συναισθήματά του. Όσο για αυτά τα "υποανθρώπινα" πλάσματα που αναφέρεις, δεν είναι παρά μια παρεκλίσουσα οδός από το μονοπάτι της λογικής και του πολιτισμού των ανθρώπων. Γνωρίζω ότι βγαίνουν πολλές φορές τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου στην επιφάνεια, που τον κάνουν να μοιάζει - και να είναι - κατώτερος από τους άλλους. Ξέρω ότι οι άνθρωποι γίνονται αλαζόνες, υπερόπτες, εγκληματίες, παρά την αυξημένη τους εφυϊα. Το γεγονός και μόνο που έχουνε πλήρης συνείδηση - άσχετα αν αυτή "απουσιάζει" ορισμένες φορές  -τους κάνει διαφορετικούς, κατά τη γνώμη μου.

Πιο σωστά νομίζω διατυπώνει την απάντηση ο φίλος StavmanR. Ομολογώ δεν είχα σκεφτεί καθόλου το πράγμα υπό αυτό το πρίσμα. Παρ΄όλα αυτά, όπως λέει και ο ίδιος, τέτοια θέματα είναι "λεπτά", για αυτό καλύτερα ας προσέχουμε πως τα μεταχειριζόμαστε.

Alfa omega, είναι δυνατόν να ορίσουμε "τί είναι τραπέζι" απαντώντας "μα φυσικά ένα τραπέζι!";

Θα συμφωνήσω ως προς την ανάλυση περί της εξωτερικής προσέγγισης των θεμάτων, σύμφωνα με την οποία (εξωτερική προσέγγιση)  εξισώνεται το ορυκτό με το φυτό, το ζώο και τον άνθρωπο. Θα διαφωνήσω ως προς το ότι ο άνθρωπος έχει περάσει από όλες τις παραπάνω μορφές οργάνωσης της ύλης. Θα προσθέσω ότι υπάρχει μία ακόμη οργάνωση της ύλης, η ενέργεια που αποτελεί την προϋλική και μεταϋλική κατάσταση. Και θα καταθέσω ότι ο άνθρωπος ως υλικό ον δεν αποτελείται μόνο από οργανωμένη ύλη αλλά και από ενεργειακά πεδία/συστήματα. Μα πάνω από όλα θα συμφωνήσω με την περί ψυχής αναφορά, η οποία μας είναι εξίσου άγνωστη με την ύλη, ασχέτως αν θεωρούμε ότι γνωρίζουμε καί τις δύο.

Θα συμφωνήσω ότι η αντικειμενικότητα είναι επί της ουσίας δι-υποκειμενικότητα, δηλαδή η συμφωνία μεταξύ δύο ή και περισσότερων υποκειμένων που μπορεί να απέχει έτη φωτός από την αλήθεια. Θα διαφωνήσω ως προς το απόλυτο της υποκειμενικότητας ως προς το γεγονός ότι παρά την όποια υποκειμενικότητα, η κοινωνικοποίηση εξαναγκάζει τον άνθρωπο σε 'αντικειμενικές αλήθειες'. Θα συμφωνήσω ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός μα θα τονίσω ότι η συμφωνία παράγει την κοινωνία. Θα ισχυριστώ ότι η κοινωνία είναι σύμβαση και θα υποστηρίξω ότι εκείνοι που πραγματικά σέβονται τη διαφορετικότητά τους μα και τη διαφορετικότητα των άλλων γίνονται ασκητές. Διότι σε άλλη περίπτωση, διαφορετικότητα ονομάζεται το κοινό χαρακτηριστικό μιας ομάδας ανθρώπων έναντι μιας άλλης, που δημιουργεί κοινωνικό ανταγωνισμό και καταργεί τον όρο διαφορετικότητα μέσα από μία καλοστημένη κοινωνική σύμβαση.

Και δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι οι διαφορετικότητες της εποχής μας δεν αφορούν ατομικές συμπεριφορές και αντίστοιχα χαρακτηριστικά, μα κοινωνικές συμβάσεις (πχ. ο γάμος των ανθρώπων με ομοσεξουαλική συμπεριφορά). Αυτό όχι γιατί κάποιος σέβεται την ίδια τη διαφορετικότητά του απέναντι σε ένα κοινωνικό σύνολο, μα διότι στην πραγματικότητα θέλει να προβάλει την όποια διαφορετικότητά του ως χαρακτηριστικό κοινωνικής ομάδας, δηλαδή να μετατρέψει την διαφορετικότητα σε μικροομοιότητα, αποκομίζοντας κοινωνικά οφέλη ως 'μειονότητα'. Και βλέπεις ότι ενώ η διαφορετικότητα αφορά το κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, ξαφνικά γίνεται ομοιότητα μεταξύ υποκειμένων με κοινό κοινωνικό στόχο/επιδίωξη. Είναι ένας ιδιότυπος ανάστροφος ρατσισμός, κατά τον οποίο μία ομάδα διεκδικεί από το σύνολο εξαιτίας κάποιου κοινού χαρακτηριστικού. Άλλωστε δεν είναι τυχαίος ο όρος 'ομοφοβικός' που ταμπελιάζει οποιονδήποτε τολμήσει να διατυπώσει αντίθετη άποψη. Έτσι, ο αντίστοιχος ομοσεξουαλικός, ενώ διαλαλεί την διαφορετικότητα των ανθρώπων με σκοπό να αποδείξει ότι σε εκείνη είναι το νόημα, ξαφνικά τσουβαλιάζει όλους τους ανθρώπους σε έναν σάκο 'ομοφοβικός' αναιρώντας την όποια αντίληψη περι υποκειμενισμού.

Αυτά φυσικά αφορούν μία 'διαφορετικότητα' που έχει γίνει μόδα στις ημέρες μας. Τέτοιες διαφορετικότητες υπάρχουν πολλές. Από τις ομάδες, τις θρησκείες (θυμίζω τη διαφορετικό-τητα του άθεου που ξαφνικά οργανώνεται και γίνεται κοινό-τητα της αντιθρησκευτικότητας) κλπ. Τα έγραψε κι ο έρμος ο Ν. Άσιμος στο 'όλοι δηλώνετε ιδιότητα'. Απεναντίας, ο μακαρίτης Ραφαηλίδης, υπέρμαχος της υποκειμενικότητας είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι όλοι πιστεύουν σε διαφορετικά πράγματα και βλέπουν διαφορετικά πράγματα, αρνούμενος να οργανωθεί σε κάθε είδους κοινότητα, ως ένας φιλοσοφικός ασκητής. Ασχέτως του βάθους του ελέγχου και της κριτικής που μπορεί κάποιος να του ασκήσει, η στάση του ήταν συγκεκριμένη και φυσικά δεν ήταν αρεστός σε κανέναν γιατί τα έβαζε με όλους (οι οποίοι δημιουργούσαν μικροκοινότητες διαφορετικοτήτων, δηλαδή διαφοροκοινότητες).

Το θέμα της διαφορετικότητας είναι πολύπλευρο και δεν αρκεί ένα 'είμαστε διαφορετικοί ή είμαστε όμοιοι' για να περιγραφεί. Κι όπως έγραψα στο πρώτο ποστ, κανείς δεν σκέφτεται ότι αλλάζει καθημερινά. Ότι σήμερα είναι κατά τι διαφορετικός από χθες. Θεωρεί τον εαυτό του μία παγιωμένη υπαρξιακή φόρμα, αυτοτελή κι αυτόνομη. Ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα υδάτινο ρεύμα που αλλάζει συνεχώς πορείες και μεταβάλει το κανάλι του σε έναν ζωντανό κόσμο. Επειδή οι αλλαγές είναι συνήθως αργές, τον παρασύρει η συνήθεια, η χαμηλή ροή. Και μόνο σε έντονες καταστάσεις ψυχικής και υπαρξιακής πλημμύρας καταλαβαίνει πόσο ασταθής είναι. Έχω δει ανθρώπους να αλλάζουν ριζικά από καρδιακό επεισόδιο. Να τους μένει ένα μόνιμο χαμόγελο και μία αφέλεια, να αποδιώχνουν κάθε αγχωτική σκέψη. Έχω δει ανθρώπους με νοητική υστέρηση να κάνουν τεράστια βήματα επειδή κάθισε κοντά τους ένα άνθρωπος πράος και υπομονετικός και τους άνοιξε την πύλη της σκέψης. Έχω δει άνθρωπο κουφό να χορεύει σε κλαμπ όπως ένας άνθρωπος που ακούει, από την θέλησή του και μόνο να ακούσει. Κι εκεί κατάλαβα πόσο πραγματικά κουφός είμαι εγώ που δεν ξέρω να χορεύω, δηλαδή να νιώθω τη μουσική στο σώμα μου.

Μα οι άνθρωποι σπάνια ασχολούμαστε με δημιουργικά πράγματα. Ονομάζουμε διαφορετικότητα κάτι που χαλά αντί να φτιάχνει. Κάτι από γινάτι, αντί από αγάπη. Κάτι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, αντί εκείνου που συνθέτει το γεφύρωμά μας με τους άλλους. Και αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι διαφορετικό μπορεί να είναι ταυτόχρονα κάτι 'κακό' και κάτι 'καλό'. Διαφορετικός ήταν ο Γερμανός κανίβαλος από τους υπόλοιπους μέσα στην κοινωνία. Διαφορετικός και ο Ιησούς μέσα στους βάρβαρους και άτιμους Ρωμαιο-Εβραίους. Διαφορετικός ο Τζακ Αντεροβγάλτης, διαφορετικός κι ο Γκάντι. Διαφορετικός ο Χάινριχ που έκαιγε τους Εβραίους κατά χιλιάδες, διαφορετικός κι ο Σωκράτης που δίδασκε την απλότητα και τη σύνεση. Διαφορετικός ο Άη Βασίλης, το δημιούργημα της Coca-Cola, διαφορετικός ο Μέγας Βασίλειος των γραμμάτων και της φιλανθρωπίας. Όλα διαφορετικά. Μα το κοινό που έχει ο άνθρωπος είναι η τάση του για το αγαθό του εαυτού του και το δίκαιο προς τον συνάνθρωπό του.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 12-05-2010 13:17 ]

Μιας που αναφέρθηκε η συγκριση ανθρώπου ζώου:

Αυτό που μας κανει να διαφερουμε παρα πολύ απο τα ζώα δεν είναι ούτε η λογική, ούτε το ένστικτο, ούτε το συναίσθημα ή μνήμη. Πάρα πολλά ζωα τα έχουν όλα αυτά καλά ανεπτυγμενα. Η ουσιαστική διαφορά είναι το οτι ο άνθρωπος εχει την ικανότητα να φτιαχνει με το μυαλό του νοητικές παραστάσεις. Μπορει και φανταζεται με πιο απλά λογια. Κανενα ζώο δεν έχει αυτή την ικανοτητα. Από την ικανοτητα αυτή ξεκινάνε και οι υπόλυπες (συνείδηση, ηθική, δημιουργικότητα κτλ). Η ικανοτητα φαντασιας δεν απουσιαζει απο κανεναν ανθρωπο εκτός απο αυτους που πασχουν απο εκ γενετης ασθενειες οπως ο αυτισμός.

Επίσης ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να μπορεί να ενεργήσει αντίθετα σε ολα αυτά. Παραδειγμα σε αυτό είναι οι ηρωικές πραξεις, μια απο τις "αψυχολόγητες" και "ανεξηγητες" συμπεριφορές του ανθρώπου.

Ο μακαρίτης Ραφαηλίδης StavmanR, ναι μεν πιστευε στην υποκειμενικότητα και στην διαφορετικότητα αλλα εβλεπε ταυτόχρονα γύρω του αγελαιες συμπεριφορές, δείγμα μαλλον απουσιας, παρά παρουσιας της διαφορετικότητας.

Το trend της εποχής είναι η εξύμνηση της "διαφορετικότητας" (κυριως της επιφανειακής) και της "δημιουργικότητας" και οχι βεβαια του "διαφορετικού" και της "δημιουργίας". Δεν ξερω αν συμφωνείς;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : BAGRATION στις 13-05-2010 00:10 ]

Bagration,

από τέτοιου τύπου προσεγγίσεις προέκυψε το ρητορικό ερώτημα: "η κότα γέννησε το αβγό ή το αντίστροφο;". Δεν μπορούμε επί της ουσίας να γνωρίζουμε αν η νόηση δημιουργεί τα συναισθήματα και τη συνείδηση ή τα συναισθήματα και η συνείδηση αντίστοιχα τη νόηση. Κι αυτό γιατί όλα αυτά είναι τόσο πλεγμένα μεταξύ τους που αδυνατούμε σε τελική ανάλυση να καθορίσουμε πού σταματά το ένα και που αρχίζει το άλλο. Για παράδειγμα η οικογένεια είναι ηθικός θεσμός ή ασυνείδητος/υποσυνείδητος; Η αγάπη της μάνας για το τέκνο είναι ηθική λειτουργία ή ενυπάρχει μέσα στη συνείδηση του υποκειμένου; Η εξαιρετική ομαδική άμυνα των βοοειδών εναντίον των λιονταριών είναι ατομική ανάγκη που συλλογικοποιείται ή κοινωνικότητα και αναγνώριση του δικαιώματος του αδύναμου στη ζωή;

Σε τέτοιες συζητήσεις είναι δύσκολο να καθορίσουμε τί είναι μία νοητική παράσταση. Κι αυτό γιατί ως νοητική παράσταση νοείται (!) η συγκεκριμένη λειτουργία που χαρακτηρίζει τους ανθρώπινους πληθυσμούς. Μα, αν πάρουμε για παράδειγμα τί εννούμε νόηση μέσα στην ιστορία μας θα θυμηθούμε ότι οι Άγγλοι θεωρούσαν τους έγχρωμους ιθαγενείς της Αφρικής 'ζώα' γιατί δεν μπορούσαν να αρθρώσουν προτάσεις με τη σύγχρονη λόγια δομή τους, δηλαδή δεν διέθεταν ορθολογισμό (κατά τους Άγγλους). Κι όμως οι ιθαγενείς ανέπτυσσαν αξιοπρόσεκτες κοινωνίες, με ηθική, δίκαιο, και επικοινωνία και κυρίως χωρίς βία -σε μεγάλο βαθμό- σε αντίθεση με τους επικριτές τους!

Για το θέμα της νόησης, θα σου φέρω ένα παράδειγμα που πιστεύω ότι έχεις συναντήσει σε δρόμους των μεγαλουπόλεων. Έχω παρατηρήσει αδέσποτα να ρίχνουν το βλέμμα τους σε φανάρι κυκλοφορίας πριν διασχίσουν το δρόμο. Έχω δει αδέσποτα να περιμένουν στη διάβαση μέχρι να περάσει κάποιος πεζός ώστε να περάσουν μαζί του. Έχω δει εκπαιδευμένους σκύλους, που η εκπαίδευση αν μη τί άλλο σημαίνει ικανότητα επιλογής έστω και σε βασικό επίπεδο. Έχω προσέξει σκύλους να γυρίζουν το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά όταν εσύ περνάς από πίσω τους, που σημαίνει ότι έχουν μία υποτυπώδη παράσταση του χώρου (δηλαδή χωρίς να σε ακολουθούν με το βλέμμα τους γνωρίζουν ότι επειδή περπατάς θα βρεθείς από την άλλη πλευρά τους). Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μία υποτυπώδης φαντασιακή παράσταση που αναπτύσσεται από την εμπειρία της ζωής.

Το πείραμα του Παυλώφ, αποδεικνύει -αν μη τί άλλο- ότι η λογική και η νόηση είναι συσσωρευμένες εμπειρίες ζωής. Γι' αυτό και η πολιτισμική ανάπτυξη του ανθρώπου έγινε ραδαία μόλις εκείνος κατάφερε να βρει τρόπους να μεταδώσει την εμπειρία του σε επόμενες γενεές, χωρίς την άμεση επικοινωνία. Γι' αυτό κι εγώ τώρα γνωρίζω τί αντιμετώπιζε ο Όμηρος, τί σκέφτονταν ο Σωκράτης κλπ. Ένα χαρακτηριστικό πείραμα που αφορά τη συσσωρευμένη εμπειρία στα ζώα μου αποκάλυψε ο Darian.

Κάποτε έβαλαν σε ένα κελί πέντε πίθηκους. Στη μέση του κελιού υπήρχε μία σκάλα. Έβαζαν λοιπόν στην κορυφή της σκάλας μία μπανάνα κι όποιος ήταν γρήγορος την έπαιρνε. Αμέσως αφαρμόζονταν ηλεκτροσόκ σε όλους τους υπόλοιπους. Αφού λοιπόν έγινε αυτό μερικές φορές παρατηρήθηκε το εξής: μόλις τοποθετούνταν η μπανάνα στην κορυφή, όλοι ορμούσαν στον πρώτο που θα έκανε την κίνηση. Έτσι, μετά από λίγο, κανείς δεν πήγαινε να πάρει τη μπανάνα. Άρχισαν να αντικαθιστούν τους πιθήκους έναν- έναν και σταμάτησαν τα ηλεκτροσόκ. Αυτό που συνέβαινε ήταν πως ο νεοεισελθών εφορμούσε να πάρει την μπανάνα. Οι υπόλοιποι του επιτίθεντο και τον έδερναν αγρίως. Το ηλεκτροσόκ είχε από καιρό καταργηθεί. Αφού σταδιακά αντικαταστάθηκαν όλοι, κάθε φορά που κάποιος πήγαινε να πάρει την μπανάνα τις έτρωγε κι ας μην είχε κανείς τους ποτέ υποστεί κάποιο ηλεκτροσόκ. Έτσι, έμεινε η συσσωρευμένη εμπειρία πως η ύπαρξη της μπανάνας σε εκείνο το σημείο είναι κάτι 'κακό'.

Προχθές περιγράφηκε στην εκπομπή του Λαζόπουλου το ίδιο πείραμα, αλλά ως ανέκδοτο με πειραματόζωα τους ανθρώπους (το ανώτερο είδος): Κάποτε σε ένα στρατόπεδο φυλούσε σκοπιά κάποιος σε ένα παγκάκι. Εκείνος ρωτά τον λοχία του: "Γιατί φυλάω σκοπιά στο παγκάκι;". Ο λοχίας απαντά: "Είναι εντολή του διοικητή". Από απορία ρωτά ο λοχίας το λοχαγό για το παγκάκι και του απαντά ο λοχαγός το ίδιο "είναι εντολή του διοικητή". Στην πρώτη ευκαιρία ρωτά ο λοχαγός τον διοικητή γιατί φυλά ο σκοπός το παγκάκι. Ο διοικητής απαντά πως έτσι όρισε ο προηγούμενος διοικητής. Ερώτηση στην ερώτηση κατέληξαν σε έναν διοικητή που ήταν στο στρατόπεδο προ εικοσαετίας. Αφού λοιπόν ο ένας πρώην διοικητής ρωτά τον άλλο πρώην διοικητή γιατί ο σκοπός φυλά του παγκάκι εκείνος του απαντά: "Τί;;;; Μη μου πείς ότι αυτό το παλιοπαγκάκι δεν έχει στεγνώσει ακόμα!!!!".

"Επίσης ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να μπορεί να ενεργήσει αντίθετα σε ολα αυτά. Παραδειγμα σε αυτό είναι οι ηρωικές πραξεις, το πιο "αψυχολόγητο" και "ανεξηγητο" φαινόμενο του ανθρώπου."

Ο άνθρωπος είναι το μόνο όν με συνείδηση του θανάτου του. Γι' αυτό και η φιλοσοφία του, οι τέχνες του, η επιστήμη του αφορά το υπερβατικό. Και μόνον τότε εκείνα όλα είναι ανθρώπινα και ανθρωπιστικά. Γνωρίζει εκ των έσω αυτό που τραγουδούσε ο Μ. Λοίζος: "Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή". Απλή κουβέντα με όλο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος αυτοκτονεί κάνει άλμα στην υπερβατικότητα. Αλλά, πολλές φορές ο ίδιος θέτει την ύπαρξή του στην υπηρεσία του συνανθρώπου του με το όποιο κόστος.

'Οσο για τις αγελαίες συμπεριφορές, στην προηγούμενή μου παρέμβαση άφησα κάποιο γενικό σχόλιο. ΑΝ το συγκεκριμενοποιήσω πιστεύω ότι θα αδικήσω τον ίδιο το λόγο μου. Απλά, θα παραθέσω τα ήδη γραμμένα:

"Αυτά φυσικά αφορούν μία 'διαφορετικότητα' που έχει γίνει μόδα στις ημέρες μας. Τέτοιες διαφορετικότητες υπάρχουν πολλές. Από τις ομάδες, τις θρησκείες (θυμίζω τη διαφορετικό-τητα του άθεου που ξαφνικά οργανώνεται και γίνεται κοινό-τητα της αντιθρησκευτικότητας) κλπ. Τα έγραψε κι ο έρμος ο Ν. Άσιμος στο 'όλοι δηλώνετε ιδιότητα'. Απεναντίας, ο μακαρίτης Ραφαηλίδης, υπέρμαχος της υποκειμενικότητας είχε δηλώσει ευθαρσώς ότι όλοι πιστεύουν σε διαφορετικά πράγματα και βλέπουν διαφορετικά πράγματα, αρνούμενος να οργανωθεί σε κάθε είδους κοινότητα, ως ένας φιλοσοφικός ασκητής. Ασχέτως του βάθους του ελέγχου και της κριτικής που μπορεί κάποιος να του ασκήσει, η στάση του ήταν συγκεκριμένη και φυσικά δεν ήταν αρεστός σε κανέναν γιατί τα έβαζε με όλους (οι οποίοι δημιουργούσαν μικροκοινότητες διαφορετικοτήτων, δηλαδή διαφοροκοινότητες)."

Επιγραμματικά θυμίζω ότι η λέξη αγέλη σημαίνει κοπάδι, μα προέρχεται από το άγω, δηλαδή καθοδηγώ. Έτσι, όταν μιλάμε για αγέλες στα ανθρώπινα εννοούμε ανθρώπους που υπακούν και ακολουθούν ρήτορες και ιδεολόγους, δίχως την απαραίτητη κριτική ικανότητα. Και μάλλον αυτό προσεγγίζει και την στάση του Ραφαηλίδη, χωρίς να γίνομαι εγώ ο πληρεξούσιος εκπρόσωπος της φιλοσοφίας του.

Συμφωνώ στα περί της μόδας και επαυξάνω. Μόδα είναι η απαρχή της αγελοποίησης των ανθρώπων.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 13-05-2010 07:44 ]

Το θέμα της διαφορετικότητας είναι πολύπλευρο και δεν αρκεί ένα 'είμαστε διαφορετικοί ή είμαστε όμοιοι' για να περιγραφεί.

Το να είμαστε διαφορετικοί σημαίνει, να έχουμε  πλήρως διαμορφωμένη προσωπικότητα.

Οπότε σε πλήρως διαμορφωμένες προσωπικότητες , δεν χωράει κάτι άλλο  ,όπως για παράδειγμα μία άποψη από μία άλλη προσωπικότητα  .

Στην περίπτωση που η προσωπικότητά μας ,διαμορφώνεται ακόμη , τα πάντα είναι ρευστά …,

Καλά είναι να κινούμαστε μεταξύ των αντίθετων εννοιών , έως ότου ξεπεράσουμε όλα τα ζεύγη ..,

Μα το κοινό που έχει ο άνθρωπος είναι η τάση του για το αγαθό του εαυτού του και το δίκαιο προς τον συνάνθρωπό του.

Αυτή η τάση έχει μία πηγή, η περισσότερες     ;

Ο άνθρωπος είναι το μόνο όν με συνείδηση του θανάτου του.

Αυτό που το στηρίζεις    ?

Έτσι όπως γράφεις ,φαίνεται να έχεις διαμορφώσει τελική ,τετελεσμένη  άποψη .

Οντως StavmanR δεν το προσεξα καλά στην αρχή αυτό που έγραψες στην παρενθεση για τον Ραφαηληδη, ο οποιος παρατηρεί τη τάση των σύγχρονων ανθρώπων να σχηματίζουν μικροκοινότητες διαφορετικοτήτων, δηλαδή διαφοροκοινότητες. Πολύ καλή παρατήρηση.

Το θεμα "νοητική παράσταση" δεν νομίζω οτι είναι τοσο σχετικό ή περίπλοκο όπως το περιγραφεις.

Νοητική παρασταση αν δεν κανω λάθος  ειναι η συνθεση εικονων, ήχων, λεξεων, ακόμη και αισθήσεων στο μυαλό, δηλ μεσες άκρες η ικανοτητα να φανταστούμε κάτι που δεν υπάρχει μπροστά μας. Οι άνθρωποι εχουμε αυτή τη ικανοτητα λόγω των ανεπτυγμένων μπροστινών λοβών του εγκεφάλου μας. Ειναι διαφορετικό πράγμα από τη μνημη η τα αντανακλαστικά και την αναπτυξή τους (σχετικά δηλ με τον παυλώφ που ανεφερες)

Στο παραδειγμα με τα σκυλιά, δεν ξερω αν ειναι πιθανό η συμπεριφορά αυτή να οφειλεται σε μια υποτυπώδης νοητική παρασταση του σκύλου. Μαλλον πιο πιθανών να οφειλεται στην μνήμη, στην αναπτυξη των αντανακλαστικών, στην αντιληψη του χώρου κτλ. Δεν νομίζω οτι ενας σκύλος θα μπορούσε να φανταστει π.χ. εναν χώρο που δεν βρίσκεται εκέινη τη στιγμή μπροστά του, για να μπορούμε να πουμε οτι είχε μια νοητική παρασταση.

Η διαφορές ανθρώπου- ζώου όμως καλυτερα  να αναλυθουν σε αλλο topic. Μη βγαινουμε και εκτος θέματος...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : BAGRATION στις 13-05-2010 01:05 ]

Alfa-omega,

δεν κατανόησα τις ερωτήσεις σου. Θα προσθέσω όμως τα εξής:

Κάθε στιγμή της ζωής σου έχεις πλήρως διαμορφωμένη προσωπικότητα με βάση την ώς τότε ζωή σου. Μα ταυτόχρονα, κάθε στιγμή της ζωής σου διαμορφώνεις προσωπικότητα. Είναι η αντίφαση που προκύπτει από την οπτική της ανάλυσής σου. Αν κοιτάξεις το θέμα δυνητικά, δηλαδή με βάση του τί μέλλει γενέσθαι, έχεις προοπτικές αλλαγής προσωπικότητας. Αν πάλι κοιτάξεις το θέμα 'ρεαλιστικά' δηλαδή με βάση του τί έχει ως τώρα συμβεί, έχεις ήδη διαμορφώσει μία ολοκληρωνμένη προσωπικότητα, ως αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη της ζωής σου. Αυτό το περιέγραψα παραπάνω ως εξής:

"Το θέμα της διαφορετικότητας είναι πολύπλευρο και δεν αρκεί ένα 'είμαστε διαφορετικοί ή είμαστε όμοιοι' για να περιγραφεί. Κι όπως έγραψα στο πρώτο ποστ, κανείς δεν σκέφτεται ότι αλλάζει καθημερινά. Ότι σήμερα είναι κατά τι διαφορετικός από χθες. Θεωρεί τον εαυτό του μία παγιωμένη υπαρξιακή φόρμα, αυτοτελή κι αυτόνομη. Ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα υδάτινο ρεύμα που αλλάζει συνεχώς πορείες και μεταβάλει το κανάλι του σε έναν ζωντανό κόσμο. Επειδή οι αλλαγές είναι συνήθως αργές, τον παρασύρει η συνήθεια, η χαμηλή ροή. Και μόνο σε έντονες καταστάσεις ψυχικής και υπαρξιακής πλημμύρας καταλαβαίνει πόσο ασταθής είναι. Έχω δει ανθρώπους να αλλάζουν ριζικά από καρδιακό επεισόδιο."

Έτσι, αν κοιτάξουμε ένα ποτάμι καθαρά χρηστικά, με βάση τις ανάγκες μας σήμερα, θα διαπιστώσουμε ότι κυλά σε ένα συγκεκριμένο κανάλι που σπανίως αλλάζει. Τα νερά του φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν ανά τακτά διαστήματα. Αν όμως καταγράψουμε τα χαρακτηριστικά του καναλιού μέσα στο χρόνο, πιθανότατα θα βρούμε τεράστιες μεταβολές του κατά τη διάρκεια πχ. χιλιετίας. Είναι το θέμα του πώς θέλουμε να κοιτάξουμε εμείς το ποτάμι, κι όχι τί είναι τελικά το ποτάμι.

Αυτό απαντά έμμεσα και στην τελευταία ερώτησή σου. Αυτό που φαίνεται εξαρτάται από τον παρατηρητή. Υπάρχουν λοιπόν συζητητές που δεν επιμένουν να βρουν οριστικές και μόνιμες απαντήσεις του φυσικού κόσμου, αλλά να διευρύνουν το πνεύμα τους ερευνώντας τον κόσμο σε μία σχετική βάση. Κι αντίστοιχα, υπάρχουν συζητητές που θέλουν να ανακαλύψουν τη μία διαχρονική, σαφή κι αντικειμενική αλήθεια με βάση το τί συμβαίνει σε μία φωτογραφία της ζωής, δηλαδή τη δική τους ζωή μέσα στην αιωνιότητα. Έτσι, η άποψη της έως τώρα ζωής μου χαρακτηρίζεται τετελεσμένη, τελική, διαμορφωμένη άποψη, όταν ο ίδιος έγραψα παραπάνω ότι ο άνθρωπος αλλάζει καθημερινά.

Δεν κατέχω Την αλήθεια. Ούτε και προσποιούμαι ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γι' αυτό και συζητώ.

Επειδή λοιπόν ζούμε τη μετανεωτερική εποχή που κυριαρχούν οι έννοιες της σχετικότητας και της αβεβαιότητας, θα αλλάξω την παραπάνω πρότασή μου για να μείνω στο κλίμα της εποχής που θα γίνει πιο εύπεπτη: "Όσο πιο πολύ συνειδητοποιεί ο άνθρωπος τη θνητή του ζωική φύση, τόσο πιο πολύ κατανοεί την αιώνια ψυχική του ύπαρξη, και βρίσκεται πιο κοντά στην έννοια Άνθρωπος".

Bagration, στη δεύτερη παράγραφο ανέπτυξα τη δυσκολία καθορισμού της έννοιας 'νόηση' και κατ' επέκταση της νοτικής παράστασης. Κι αυτό γιατί εγκλωβιζόμαστε μέσα σε ένα είδος νοησιακής εκπαίδευσης που εφαρμόζεται σε μεγάλους πληθυσμούς τουλάχιστον της δυτικής μας κοινωνίας.

Γενικά θα διατυπώσω το εξής: είναι αδύνατο να έχεις διακριτική ικανότητα στις αισθήσεις σου χωρίς παραστάσεις. Για να δεις ένα δέντρο πρέπει να το ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο τοπίο και να το ορίσεις στο μυαλό σου ως κάτι (πχ. δέντρο, φαγητό, σκιά κ.ο.κ.). Η παράσταση σχηματίζεται στον εγκέφαλο και καταλαμβάνει τμήμα της μνήμης, όπου και συνδέεται με τις υπόλοιπες λειτουργίες του. Έτσι, όταν μία ζέβρα βλέπει απέναντί της ένα λιοντάρι ανακαλεί στη μνήμη της το όν ετούτο το οποίο έχει ταυτιστεί με κάτι, πχ. την εικόνα του να τρώει μία άλλη ζέβρα, την επιθετικότητα κ.ο.κ. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσει συν τω χρόνω τις άμυνές του, δηλαδή μαθαίνει να συνδυάζει τις αντιδράσεις του θηρευτή του ώστε να διαφύγει. Κι αντίστοιχα κάθε θηρευτής μέσω των παραστάσεων μαθαίνει να γίνεται αποτελεσματικότερος στο κυνήγι. Δεν θέλω να μπω περισσότερο σε θέματα επιστημονικού ενδιαφέροντος γι' αυτό και θα σταματήσω εδώ. Όμως νοητικές παραστάσεις, δηλαδή συνδυασμένες παραστάσεις διαθέτουν όλα τα ζώα που διαθέτουν εγκέφαλο -τουλάχιστον.

Η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου διαμορφώνετε , σύμφωνα με το σύστημα επιβίωσης  που ακολουθεί η κοινότητα ,η κοινωνία ,το περιβάλλον του .

Το μόνο σύστημα που δεν είναι τυποποιημένο , είναι η φύση .

Μέσα σε αυτό η διαμόρφωση δεν ολοκληρώνεται ουδέποτε και ο Άνθρωπος πάντοτε είναι μαθητευόμενος .

Ο χαρακτήρας του σταθεροποιείται σε αυτήν την  συμπεριφορά , του μαθητευόμενου ,διότι η φύση κρύβει  τόσα πολλά μυστικά ,που ουδέποτε ο Άνθρωπος θα μπορούσε να  τα κατανοήσει όλα .

Μαθητής είναι  ο άνθρωπος και δάσκαλος η φύση.

Όσο υπάρχει αυτή η σχέση , η διαβίωση του ανθρώπου μέσα στην φύση , παραμένει ιδανική ,  αρμονική .

Ερχόμαστε στον τυποποιημένο τρόπο ζωής σε οργανωμένες κοινωνίες .

Εδώ δεν υπάρχει απολύτως τίποτε που να μην έχει τυποποιηθεί .

Από την επιβίωση ,εργασία ,επάγγελμα - μέχρι την διασκέδαση, τα πάντα είναι ρυθμισμένα .

Η φύση παρέμεινε έξω από τον ανθρώπινο  πολιτισμό .

Ο ίδιος ο Άνθρωπος το αποφάσισε .

Σήμερα κατάλαβε την ανοησία του και προσπαθεί να επανορθώσει με ενέσεις και φαρμακευτικές αγωγές .

Η ανοησία του ήτανε , να υπερτιμήσει την αντίληψή του για την φύση .

Αυτή μπορεί να υπάρχει και δίχως τον Άνθρωπο ,το αντίθετο όμως αδιανόητο.

Όλες Οι προσωπικότητες που διαμορφώνονται σε οργανωμένες κοινωνίες , είναι πλήρως τυποποιημένες  .

Όσες προσπαθούνε να απομακρυνθούνε από το μαντρί (οργανωμένες κοινωνίες ), αναζητάνε στην ουσία το νόημα της ύπαρξης που χάθηκε .

Το δοχείο όμως (ο εγκέφαλος )  είναι γεμάτος με έννοιες ,δόγματα, απόψεις, αντιλήψεις  …,

Αυτές εμποδίζουνε την εξέλιξη της περαιτέρω διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας .

Ουσιαστικά είμαστε εγκλωβισμένοι ως Ανθρωπότητα  , στις διαμορφωμένες προσωπικότητές μας που δεν είναι τίποτα άλλο στην ουσία ,από πάγιες απόψεις ενός συγκεκριμένου συστήματος επιβίωσης που ήδη έχει αποτύχει στον κεντρικό  σκοπό του ,που είναι η επιβίωση και μετέπειτα  η ποιότητα στην ζωή μας .

 Όσοι εγκαταλείπουνε το καράβι και ψάχνουνε το καινούργιο  μέσα στην φύση , θα επανέλθουνε αργά ,η γρήγορα στην παλαιά διαδικασία επιβίωσης ,όπου ο άνθρωπος θα γίνει και πάλι μαθητής και η φύση διδάσκαλός του .

Και φυσικά η προσωπικότητα του δεν θα διαμορφώνεται ποτέ πλήρως ,διότι η φύση είναι ατελείωτη .

Τώρα τι κάνουμε όλοι εμείς εδώ που βιώνουμε καθημερινά την ελληνική κοινωνία  ,και δεν έχουμε αδιέξοδο την φύση .Θα συνεχίσουμε έτσι και όπου μας πάει το σύστημα θα πάμε  ?

Βλέπουμε που μας οδηγεί ,έτσι δεν είναι   ; 

StavmanR χρησιμοποιούμε διαφορετικό ορισμό της έννοιας "νοητική παρασταση" γιαυτό και αυτή η διαφωνία. Να λοιπόν αλλο ένα κύριο στοιχείο της διαφορετικότητας των ανθρώπων:

Οι εννοιες αντιλαμβανονται και ορίζονται διαφορετικά απο άνθρωπο σε άνθρωπο.

Παρολα αυτά, υπάρχει στον άνθρωπο και η αναγκη να βρεθεί ενας "κοινός τόπος" και μια προσπαθεια να μιλήσουμε την "ίδια γλώσσα" (με τη μεταφορική εννοια)

-----------------------------------------------

Ετσι επι του παρόντος θα ήθελα να σε ρωτήσω αν εσύ δεχεσαι ας πουμε τον συνθισμενο ορισμό της εννοιας "νοητική παρασταση"  (mental image ) που υπάρχει εδώ:

http://en.wikipedia.org/wiki/Mental_image

"A mental image is an experience that, on most occasions, significantly resembles the experience of perceiving some object, event, or scene, but occurs when the relevant object, event, or scene is not actually present to the senses"

Τη ζεβρα του παραδείγματός σου δεν τη βλέπω να τη σκαπουλάρει!!! Ουτως η άλλως η διαδικασία που περιγραφεις (ανακληση μνήμης κτλ) αναλώνει πολύτιμα δευτερόλεπτα. Σε ενα αντίστοιχο παραδειγμα, στις ρεαλιστικές πολεμικές τέχνες (srteet fighting, αυτοάμυνα κτλ) γνωρίζουν ότι αυτός που θα φερει νοητικες παραστασεις στο μυαλό του η θα κάνει έστω και στιγμιαία ανακληση μνήμης θα είναι και αυτός που θα "φαει το ξύλο" . Οι αντιδρασεις τους είναι αντανακλαστικές ακόμα κι οταν θελουν να αποφορτίσουν την ενταση και να αποφύγουν τη συμπλοκή

--------------------------------

Αλλά και παλι χρησιμοποιόντας τον δικό σου διαφορετικό ορισμό μπορεί τα πράγματα να μην ειναι έτσι οπως πανω.

Ο ορισμός του "τι είναι ενα τραπέζι" εχει απασχολήσει για αιώνες εκατονταδες φιλόσοφους, επιστήμονες κτλ Γιαυτό υπάρχουν οι συμβάσεις σε αυτά τα πράγματα, προκειμένου να είμαστε πρακτικοί κ να συνενοούμαστε στην "ίδια γλώσσα". Αλλιώς πνιγόμαστε μεσα στον χυλό της διφορετικότητας και της υποκειμενικότητας, ή ζούμε σε εναν συγχρονο "πυργο της Βαβελ" όπου όλοι ναι μεν μιλανε την ίδια γλώσσσα, αλλα ορίζουν διαφορετικά το καθε πράγμα!!!!!! Και το χειρότερο: οτι παρόλα αυτα, όλοι συμπεριφέρονται προβλέψιμα!!!!