Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Μά κάθε τι ακραίο είναι "αναπηρία".Πάν μέτρον άριστον,έλεγε ο Θαλής ο Μιλήσιος,η δέ κάμηλος (που δέν ξέρουμε άν ήταν βακτριανή ή δρομάς) προτιμούσε τόν ίσιο δρόμο από τίς ανηφόρες και τίς κατηφόρες.
Παράθεση:
|
Υπάρχουν λοιπόν ειδικές συνθήκες και περιστάσεις στη ζωή που το μέτρο δεν είναι το άριστο,αλλά,για την πλειοψηφία των περιστάσεων,εκδηλώσεων,δράσεων, είναι.
τον ''παν'' δεν ταιριάζει και στο όλο νοημα της φράσης, παν=καθένα,
δηλαδή ''κάθέ μέτρο είναι άριστο'' = άτοπο ,
με το ''παν'' ο καθένας έχει το μέτρο που τον βολευει, αρα 0 + 0 = 0
Για να κλείνουμε την παρένθεση ελέγχου των φιλοσοφικών γνώσεων του Αλβέρτου, θα τονίσω το εξής:
Το "Παν μέτρον άριστον" είναι μία σύντμηση και σύνθεση των γνωστών φράσεων:
"Μέτρον άριστον"
και
"Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος (...)"
(έχει και συνέχεια που κάπως ξεκαθαρίζει το τοπίο, αλλά ουδείς έδωσε ποτέ σημασία "... των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ έστιν")).
Χρήματα στην αρχαιότητα ήταν οι αξίες, οι πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου (ειρωνεία...).
Έτσι, έγινε μία σαλάτα μεταξύ των δύο που είναι το "Πάν μέτρον (ανθρώπων) άριστον". Δηλαδή κάθε μέτρο που καθορίζει ο άνθρωπος για να μετρά την ποιότητα της ζωής είναι βέλτιστο.
Κι εκεί βρίσκεται το νόημα όλων των παρεμβάσεων του Αλβέρτου. Γιατί σχεδόν πάντοτε υποστηρίζει ότι η ισορροπία βρίσκεται στη μεσότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, σε κάθε τομέα.
Βέβαια, όπως σωστά του τονίστηκε από τον Orfeasmirsinis, αν κάποιοι άνθρωποι δεν θυσίαζαν όλες τις μεσότητες της ζωής τους για να ανακαλύψουν πχ. , τη ρόδα, τον ηλεκτρισμό, την σύντηξη του ατόμου κ.ο.κ., τώρα μάλλον θα ζούσαμε στα δέντρα, εμείς οι μέτριοι.
* (Και η δεύτερη ειρωνεία σε σειρά είναι πως μέτριος είναι αυτός που ακολουθεί/καθορίζει το μέτρο).
Κι επομένως ο μέτριος μαθητής είναι εκείνος που γνωρίζει πώς να μετρά την αξία της εκπαίδευσης στο πλαίσιο της ζωής του. Δηλαδή εκπαιδεύεται σε βαθμό που προκύπτει από προσωπική βούληση.
Σύμφωνα με τον επιστήμονα Ματθαίο Γιωσαφάτ, ο σωστός εραστής είναι ο μέτριος εραστής, δηλαδή εκείνος που καθορίζει το μέτρο στο οποίο θα ερωτεύεται.
Προσωπική μου άποψη είναι πως είμαστε μία κοινωνία τριών ταχυτήτων. Και η δήλωση αυτή εστιάζεται στη μεσαία τάξη, την έμμετρη και βολεμένη. Γι΄αυτό και αυτή η τάξη δεν μπορεί να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να μάθει και να γνωρίσει, όσο το επιθυμεί η ψυχή της.
Η ψυχανάλυση είναι εσωστρεφής, δεν αναλύει τον απέναντι άνθρωπο αλλά το ίδιο το υποκείμενο. Δεν υφίσταται ψυχανάλυση αλλά ψυχαναλυτής, με τον ίδιο τρόπο που δεν υφίσταται φιλοσοφία αλλά φιλόσοφος. Κι αν δει κανείς όλη συζήτηση στη ΝΕΤ κι όχι μόνο το απόσπασμα, θα ακούσει και το γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος έγινε ψυχολόγος, καθώς το αναφέρει ο ίδιος. Η αναπηρία του καθενός παίρνει μία κοινωνική μορφή, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Κι έτσι φτάνουμε οι 'ανάπηροι' να αξιολογούμε την όποια 'αναπηρία' των άλλων με βάση τη δική μας 'αναπηρία'.
Τον Ματθαίο Γιωσαφάτ εκτιμώ περισσότερο γιατί μου δίνει την εντύπωση πως κάθε του κουβέντα αμφισβητεί πρωτίστως ο ίδιος. Γι' αυτό κι ο τρόπος που εκφράζεται είναι αμυντικός, μαζεμένος, με πρόδηλη αμηχανία μπροστά στην όποια αυθεντία του προσάπτουν. Κι ό,τι ισχύει σε κάθε περίπτωση συζήτησης, έτσι και σε αυτή: άλλο πράγμα εννοεί αυτός κι άλλο καταλαβαίνει ο ακροατής.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 07-08-2010 13:20 ]
πραγματικά πολυ καλη εκπομπή, αξίζει να τη δείτε,
υπάρχει εδώ:
http://www.ert.gr/akra/ekpompes/periodos-2008-2009/matthaios-giosafat-2i-ekpompi/details
Αρα πάλι καταλήγουμε ότι,τουλάχιστον γιά την πλειονότητα τών ανθρώπινων εκδηλώσεων,χρειάζεται μιά εξισορρόπηση παραγόντων.
Ακόμα όμως και στίς περιπτώσεις που κάποιοι υπερέβησαν τό "μέτρο" τών κοινών ανθρώπων,πάλι απέφυγαν τήν "εξωφρενική" υπερβολή.Συνεπώς,γιά να ξαναβάλουμε τόν Θαλή στην συζήτηση,"μηδέν άγαν",ήτοι τίποτε σε υπερβολή.
Ακόμα και ο αθλητής που προετοιμάζεται για τους όποιους αθλητικούς αγώνες ή ο φοιτητής που μελετά γιά τίς εξετάσεις του,ή και ο επιστήμονας που ερευνά ένα πρόβλημα που τόν απασχολεί,(προσπαθούν νά) αποφεύγουν την υπέρβαση τών (ανθρωπίνων) δυνάμεων που αισθάνονται ότι έχουν.Οσοι δέν το καταφέρνουν και,παρασυρόμενοι από τον στόχο τους,ξεχνούν ότι δέν είναι μηχανές αλλά ζωντανά όντα,"καίγονται"-δηλαδή παθαίνουν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους ή ακόμα και πεθαίνουν.....
Στην αρχαιότητα,ό όρος "μέτριος" προσδιόριζε αυτόν που καθορίζει/ακολουθεί τό μέτρο,όπως σωστά αναφέρει ο Σταύρος.
Σήμερα,αυτός που καθορίζει/ακολουθεί το "μέτρο" λέγεται "μετρημένος".Ο δέ "μέτριος" είναι αυτός που υπολείπεται τού "μέτρου".Ο "μέτριος" μαθητής π.χ. είναι αυτός που δέν καταφέρνει να έχη την επίδοση που καθορίζεται ώς "μέτρο" γιά την πλειονότητα τών μαθητών.
Ετσι και ο σωστός εραστής θα έπρεπε να αποκαλήται "μετρημένος" και όχι "μέτριος".Αυτός δηλαδή που ξέρει πού πρέπει να θέση τά όρια στόν έρωτά του (το μέτρο κατά τό οποίο θα ερωτεύεται).
Πολύ ωραία συζήτηση κύριοι, ....συγχαρητήρια!
Ψάχνοντας λίγο στο δίκτυο, βρήκα ότι η φράση "μέτρον άριστον" αποδίδεται στον Κλεόβουλο τον Λίνδιο (ή Ρόδιο) που ηταν και αυτός ένας από τους επτά σοφούς της Αρχαιότητας.
Βρήκα επίσης, ότι η φράση "παν μέτρον άριστον" μπορεί να θεωρηθεί σωστή, αφού αποτελεί παραλλαγή (σχεδόν αρχαία) της αρχικής φράσης του Κλεόβουλου και δεν πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν.
Θα συμφωνήσω, ότι κάθε τι ακραίο και απόλυτο είναι αναπηρία...
Νομίζω οτι μιλώντας για το μέτρο,το χάσαμε!Ο γιατρός το μόνο που ισχυρίστηκε,είναι οτι οι στερημένοι ,μέσω της διαδικασίας εξιδανίκευσης του άλλου, ερωτεύονται παράφορα χωρίς να έχουν ουσιαστικά γνωρίσει τον άλλο.Η διαδικασία αυτή απο τη φύση της είναι μια παθολογική,με ιατρικούς όρους,κατάσταση.Ο παράφορα ερωτευμένος βρίσκεται υπο καθεστώς υπερέκκρισης ενδορφινών μέσω της ρυθμιστικής υπερεκκριτικής δράσης της ντοπαμίνης και μόνο με τη σκέψη του άλλου,που τον κάνουν να βρίσκεται σε μία κατάσταση μόνιμης εξάρτησης της εκκρίσεως των <<φυσικών ναρκωτικών του>> απο εξωγεννείς και συνήθως ψεύτικους παράγοντες.Γι αυτό και μία ερωτική απογοήτευση,που συνεπάγεται στέρηση του αιτίου έκκρισης ενδορφινών,θα τον οδηγήσει σε στερητικό σύνδρομο και σε κατάθλιψη.
Επομένως οποιαδήποτε συζήτηση περι μετρίων εραστων και μετρημένων εραστών είναι άκυρη και εκτός τόπου και χρόνου.Επίσης το μέτρον αριστον επ ουδενί δεν ανφέρεται σε μέτριες καταστάσεις ή σε μετριότητες αλλά,στον χρυσό κανόνα που αποτελεί το μέτρο και αναπαριστά την ιδανική σχέση της ζωής μας και την απόλυτη συμπαντική αρμονία.Άρα θεμελιακά το <<μέτρον άριστον>> καθορίζει τη ζωή μας με βάση το ιδανικό και όχι με βάση το μέτριο,όπως κακώς ανεφέρθη
Παράθεση:
|
Δεν κατανοώ γιατί θα πρέπει να καταρρίπτεις, και δη κατ'αυτόν το τρόπο, την άποψη και τις σκέψεις που αναπτύσσονται από τους συνομιλητές σου! Μήπως για να υπερισχύσει ο λόγος σου και η άποψη σου έναντι των άλλων, ώστε να νιώσεις κατά τι "ανώτερος"? Μπορείς να εκθέσεις τις όποιες απόψεις σου, καταρχήν σεβόμενος την άποψη των άλλων. Ο σεβασμός στη γνώμη των άλλων (με δεδομένο ότι η γνώμη αυτή δε προσβάλλει τη προσωπικότητα κάποιου) είναι κατεξοχήν δείγμα πολιτισμού του ανθρώπου. Εξάλλου, κάτι ανάλογο επιτάσσει και ο "Χρυσός Κανόνας" (The Golden Rule), που εσύ επικαλέστηκες (στην ηθική του διάσταση βεβαίως).
Τώρα επί της ουσίας, λυπάμαι αλλά δεν βρήκα στη βιοχημική ανάλυση περί ενδορφινών που παραθέτεις κάτι ενδιαφέρον... Το "τι" συμβαίνει στον ανθρώπινο οργανισμό είναι πλέον λίγο-πολύ γνωστό. Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να μας φώτιζες στο "γιατί" συμβαίνει αυτή η ορμονική έκρηξη (έρωτας) με κάποιους συγκεκριμμένους ανθρώπους και όχι με κάποιους άλλους ή με όλους, για παράδειγμα!
Τέλος, η άποψή σου περί "Μέτρον Άριστον" και "χρυσού κανόνα", παρότι εκπεφρασμένη κατά απόλυτο τρόπο, φαίνεται να υποκρύπτει κάτι ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα χρειάζεται να αναλυθεί περαιτέρω, καθότι τη βρίσκω κάπως συγκεχυμένη έτσι όπως είναι διατυπωμένη...
ΜΦΧ
Αλβέρτο,
μετρημένος είναι μετοχή παθητικού αορίστου και αφορά μία ιδιότητα που προσδίδουμε εμείς σε εκείνον, δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι. Είναι αυτό που λέγατε στην καθαρεύουσα "μετρηθείς/είσα/εν". Δηλαδή στα κοινωνικά πλαίσια ο ετεροκαθοριζόμενος. Και φυσικά στα σύγχρονα πλαίσια, το μέτρο των ανθρώπων έγινε ίδιο με το μέτρο της ύλης γιατί απλούστατα είμαστε υποχωρήσαμε στον υλισμό. Και αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε για τον έρωτα με όρους ορμονικούς, ώστε να έχει ο λόγος μας επιστημονικά ερείσματα.
Μέτριος είναι ο μαθητής που ανήκει στην τάξη του μέτρου της κοινωνίας. Κάποιοι εκ των μαθητών φεύγουν από το μέτρο της εκπαίδευσης και κατονομάζονται άριστοι και κάποιοι άλλοι ανεπαρκείς (εκπαιδευτικά). Επειδή όμως η επιστήμη έχει ανάγκη από διαρκή ανανέωση εξαιτίας του ενσωματωμένου δόγματος της έρευνας και αμφισβήτησης, πέρασε στην εκπαίδευση ο μύθος των αριστείων. Δηλαδή ο άριστος έγινε το μέτρο του φυσιολογικού, κι ο μέτριος εξέπεσε στο επίπεδο του μερικώς ανεπαρκούς.
Μα επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαφύγει από τον ορισμό του μέτριου, σήμερα μέτριος ονομάζεται ο μαθητής του 18, επειδή η πλειονότητα των μαθητών κυμαίνεται σε αυτά τα επίπεδα. Ρωτάς έναν μαθητή που δίνει πανελλαδικές εξετάσεις για ιατρικές σχολές "πώς έγραψες;" και σου απαντά "μέτρια... 18 έκθεση, 18 φυσική, 19 βιολογία κλπ.".
Orfea,
ο έρωτας είναι από τη φύση του ερευνητικός. Έχει κοινή βάση με το ρήμα ερωτώ, που δεν σημαίνει απλά α-πορώ, αλλά εκφράζω μία εσωτερική ανησυχία. Γι' αυτό και υφίσταται έρωτας σε όλες τις διανοητικές πτυχές του ανθρώπου. Καλλιτεχνικός, επιστημονικός, λογοτεχνικός κλπ. Επίσης, όλες αυτές οι διανοίξεις του πνεύματος του ανθρώπου προσθέτουν στοιχεία στον ανθρώπινο έρωτα και τον κάνουν πολυπλοκότερο και πολυδιάστατο, όταν εκείνος τον βιώνει.
Αυτό που περιγράφει ο γιατρός δεν είναι τίποτε άλλο από μία κοινωνική σύμβαση, που εξετάζεται ξεχωριστά από την κοινωνία. Δηλαδή, ας πούμε ότι έχω ένα σκύλο στο σπίτι, που είναι πολύ ήσυχος, και τον αφήνω με μία αγέλη αγριόσκυλων για δύο ημέρες, κι αφού τον ξαναπάρω στο σπίτι τον εξετάζω αποκλειστικά. Εκείνο που διαπιστώνω είναι πως έχει αποκτήσει φοβίες, επιθετικότητα, ακραία ενστικτώδη συμπεριφορά κλπ. Και αρχίζω να τον ψυχαναλύω ως σχιζοφρενή, ανώμαλο, διαταραγμένο κλπ. Κάτι τέτοιο ισχύει και στην παραπάνω περίπτωση των ερωτευμένων. Δεν υπάρχουν μόνοι τους. Ζουν σε ένα πλαίσιο καθημερινότητας που σιχαίνεται τον έρωτα. Είναι εχθρικός ο κόσμος μας προς τον έρωτα. Αλλά εμείς εστιάζουμε στον ερωτευμένο κάθε τύπου (ζευγάρι, καλλιτέχνη, επιστήμονα κλπ.) και τον δείχνουμε με το δάκτυλο επειδή ο έρωτάς του αστόχησε σε έναν κόσμο που ζει για την αστοχία του έρωτα σε κάθε του μορφή.
Είχα έτοιμη να γράψω μία άλλη παρέμβαση, πολύ πιο βαθιά τομή επί του θέματος, αλλά θα την παραθέσω κάποια άλλη στιγμή ως ολοκληρωμένη αυτόνομη ενότητα.
Παράθεση:
|
Λές <<μετρημένος είναι μετοχή παθητικού αορίστου και αφορά μία ιδιότητα που προσδίδουμε εμείς σε εκείνον, δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι. Είναι αυτό που λέγατε στην καθαρεύουσα "μετρηθείς/είσα/εν". Δηλαδή στα κοινωνικά πλαίσια ο ετεροκαθοριζόμενος.>>Δήλ. εάν αποφασίσω στη ζωή μου να είμαι μετρημένος στις πράξεις μου,τους λόγους μου και τις επιθυμίες μου δεν αυτοκαθορίζομαι?
Λές<<το μέτρο των ανθρώπων έγινε ίδιο με το μέτρο της ύλης >>.Δεν βγάζω νόημα!
Λές<<Και αναγκαζόμαστε να μιλήσουμε για τον έρωτα με όρους ορμονικούς, ώστε να έχει ο λόγος μας επιστημονικά ερείσματα.>>Πέρα απο το πνεύμα υπάρχει και μία βιολογική μηχανή η οποία υπόπίπτει σε μεταβολές λειτουργικές οι οποίες είναι και οι μόνες μετρήσιμες και ως εκ τούτου αξιόπιστες
Λες<<Μέτριος είναι ο μαθητής που ανήκει στην τάξη του μέτρου της κοινωνίας.>>Δεν έχει να κάνει με κανένα μέτρο,είναι απλά θέμα κλίμακας.Δηλ. το 10 είναι η βάση άρα στο πάτωμα είσαι κακώς μαθητής,στο 13-15 γίνεσαι μέτριος,στο 16-17 καλός,στο18-20 άριστος.Και συνεχίζεις<<
<<Μα επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαφύγει από τον ορισμό του μέτριου, σήμερα μέτριος ονομάζεται ο μαθητής του 18, επειδή η πλειονότητα των μαθητών κυμαίνεται.Επειδή όμως η επιστήμη έχει ανάγκη από διαρκή ανανέωση εξαιτίας του ενσωματωμένου δόγματος της έρευνας και αμφισβήτησης, πέρασε στην εκπαίδευση ο μύθος των αριστείων. Δηλαδή ο άριστος έγινε το μέτρο του φυσιολογικού, κι ο μέτριος εξέπεσε στο επίπεδο του μερικώς ανεπαρκούς σε αυτά τα επίπεδα. Ρωτάς έναν μαθητή που δίνει πανελλαδικές εξετάσεις για ιατρικές σχολές "πώς έγραψες;" και σου απαντά "μέτρια... 18 έκθεση, 18 φυσική, 19 βιολογία κλπ.".>> χωρίς νόημα!
Τέλος απευθυνόμενος σε εμένα λές<<
Orfea,
ο έρωτας είναι από τη φύση του ερευνητικός. Έχει κοινή βάση με το ρήμα ερωτώ, που δεν σημαίνει απλά α-πορώ, αλλά εκφράζω μία εσωτερική ανησυχία>>.Μα πού το βρήκες αυτό Σταύρο?Ετυμολογικά ο έρωτας έχει να κάνει με την έλξη,γι αυτό και ο συνονόματός μου στην κοσμογονία αναφέρεται και στους πλανητικούς έρωτες.Και απο εκεί και πέρα αναπτύσεις μία έκθεση ιδεών σε λάθος βάσεις.Ξαναλέω οτι σε θεωρώ φωτεινό μυαλό,για να μη θεωρήσει και ο φίλος ο-zone οτι εκφέρω έτσι το λόγο για να αισθανθώ ανώτερος,ή επειδή ήδή αισθάνομαι.
Ορφεα, είχα γράψει καί παλαιότερα ότι άλλο το 'λακωνίζειν' κι άλλο το 'σλογκανίζειν'. Δηλαδή ο Καντ δεν ασκούσε φιλοσοφική κριτική όταν έγραψε ολόκληρους τόμους βιβλίων; Ή μήπως Πλάτωνας δεν άσκησε φιλοσοφική έρευνα όταν έγραψε τα άπαντα του Σωκράτη; Όμως εδώ δεν συμμετέχω ως κάποια φιλοσοφική αυθεντία, καθώς δεν με θεωρώ ούτε κατ' ελάχιστο κάποιο φωτεινό πνεύμα. Συμμετέχω σε κάθε δυνατή συζήτηση με όποιο τρόπο μπορώ.
Μπορεί καθένας να ασκήσει έλεγχο στα γραφόμενά μου αντιπαραβάλλοντας μία άλλη θεώρηση ή οπτική ή κάποιο ουσιώδες ερώτημα. Θα τον διαβάσω με ενδιαφέρον.
Το πρόβλημα σε αυτές τις συζητήσεις είναι ότι πρέπει να συμπιέζω ολόκληρες θέσεις σε μικρές ερμηνείες, κι όχι το αντίθετο. Ο περιορισμός στην ποσότητα των λέξεων λειτουργεί αρνητικά σε μία ανάλυση θέσης, η οποία εκ των πραγμάτων εκλαμβάνεται τελείως διαφορετικά από τον εκάστοτε αναγνώστη, καθώς η κάθε λέξη ξεχωριστά σημαίνει και κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας. Έτσι, θα διαπιστώσει κανείς ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα, αλλά δεν μπορούμε να συνενοηθούμε στη ζωή μας, και σε κανένα επίπεδο. Όχι μόνο σε επιστημονικό ή φιλοσοφικό, αλλά ούτε στην καθημερινότητα.
Ποιος σου έμαθε το μέτρο, με βάση το οποίο μετρήθηκες, ώστε τελικά να 'αυτοθοριστείς';
...
Αν το αναλύσω θα πλατυάσω και θα ξεφύγω από το 'μέτρο' του φιλοσοφικού λακωνισμού.
Αυτό το 'πέρα' που τόνισα ανάμεσα στις υπόλοιπες λέξεις της πρότασής σου ίσως θα έπρεπε να σε συγκλονίζει πολύ περισσότερο από όσο διαφαίνεται σ' ετούτη την πρόταση.
"'Ολα με πρόγραμμα, όλα με σχέδιο, πρωτοκολλήσαμε τον έρωτα..." (Ν. Άσιμος/ Γιουσουρούμ)
Δηλαδή υπάρχει κλίμακα χωρίς μέτρο; Από τα μαθηματικά μέχρι τη μουσική; Στην κλίμακα ορίζουμε το μέτρο και εν συνεχεία κλιμακώνουμε προς τα άκρα. Αν όλοι οι μαθητές απέδιδαν ακριβώς 19 εκτός από έναν που απέδιδε 20 στην κλίμακα βαθμολόγησης, δεν θα υποστηρίζαμε ότι όλοι είναι μέτριοι κι ο ένας άριστος, όπως συμβαίνει στις πανελλαδικές εξετάσεις πχ. των ιατρικών σχολών; Για να καταλάβεις το παράλογο της υπόθεσης του μέτρου, θα σου αναφέρω ότι για έναν που εξετάζεται στις ιατρικές σπουδές, το 17 στην έκθεση είναι 'μέτριο', ενώ για κάποιον πολιτικό μηχανικό το 17 είναι άριστα.
Γι΄αυτό και συνεχίζω: <<Μα επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαφύγει από τον ορισμό του μέτριου, σήμερα μέτριος ονομάζεται ο μαθητής του 18, επειδή η πλειονότητα των μαθητών κυμαίνεται σε αυτά τα επίπεδα.Επειδή όμως η επιστήμη έχει ανάγκη από διαρκή ανανέωση εξαιτίας του ενσωματωμένου δόγματος της έρευνας και αμφισβήτησης, πέρασε στην εκπαίδευση ο μύθος των αριστείων. Δηλαδή ο άριστος έγινε το μέτρο του φυσιολογικού, κι ο μέτριος εξέπεσε στο επίπεδο του μερικώς ανεπαρκούς σε αυτά τα επίπεδα. Ρωτάς έναν μαθητή που δίνει πανελλαδικές εξετάσεις για ιατρικές σχολές "πώς έγραψες;" και σου απαντά "μέτρια... 18 έκθεση, 18 φυσική, 19 βιολογία κλπ.".>>
Τόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι ζούμε υπό το μύθο της επιστήμης; Η επιστήμη έχει ως δόγμα της τη διαρκή ανανέωσή της. Δεν αποδέχεται την στασιμότητά της. Γι' αυτό και είναι άκρως ανταγωνιστική. Κι αυτός είναι ο λόγος που τα σχολεία είναι ανταγωνιστικά, καθώς προωθείται μέσα από εκείνα η επιστημονική εξειδίκευση. Για την επιστήμη δεν υφίσταται μέτριος, υφίσταται μόνο αποτυχημένος, καθώς οποιοσδήποτε δεν την ανανεώνει δεν της ταιριάζει. Γι΄αυτό και 'ο μέτριος εξέπεσε στο επίπεδο του μερικώς ανεπαρκούς'. Γιατί σε έναν ανταγωνισμό, ο μέτριος είναι χαμένος. Δεν μπορώ να το αναλύσω περισσότερο (ή μάλλον υποκύπτω στο 'λακωνίζειν' και πάλι).
Έχω την τιμή να καταθέτω τις απόψεις μου μπροστά στα μάτια των άλλων. Καθένας μπορεί να ακολουθήσει όποια προσέγγιση επιθυμεί. Και θα διάβαζα ευχαρίστως οποιαδήποτε προσέγγιση, είτε διαπλανητική, είτε μεταφυσική, είτε επιστημονική, είτε καλλιτεχνική.Δεν θα μπω σε ετυμολογήσεις κλπ. καθώς θεωρώ ότι αφενός κουράζουν κι αφετέρου μάλλον δεν θα βγάλουμε κανένα νόημα.
Τέλος, υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα φόρουμ με κοινή αναφορά την τέχνη, δηλαδή τ ο ν ε ρ α σ ι - τ ε χ ν ι σ μ ό (ο έρως περί της τέχνης, τέχνη εκ του τίκτω: δημιουργώ, γεννώ). Με βάση την Κοσμογονία, όπως την παραθέτεις, ερασιτεχνισμός=αστρολογία. Βλέπουμε λοιπόν ότι στην ιστορία του ανθρώπου ο έρωτας δεν είναι απλές κινήσεις ηλεκτρονίων (που σύμφωνα με τη σύγχρονη φυσική τίποτα δεν είναι έτσι), αλλά μία συνταρακτική διάνοιξη του πνεύματος σε κόσμους διαίσθησης και λόγου.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 09-08-2010 14:32 ]
είναι υπερτιμημένος προσβάλλει είναι απότομος και ειρωνεύεται και δε δίνει πάντα τη σωστή λύση στην ειδικότητα του σε κάποιον που έχει πρόβλημα ΄δεν θα τον συνιστούσα από προσωπική εμεπιρία
