Μεταναστευτικό ζήτημα και αριστερή στάση...

      Μία από τις βασικές συνιστώσες μιας αριστερής ιδεολογίας είναι η αλληλεγγύη και, κατά συνέπεια, η βοήθεια προς κάθε αδύναμο, κατατρεγμένο και καταπιεσμένο άτομο, ομάδα ή λαό. Αυτή η ιδεολογική θέση έχει γίνει αφορμή και αιτία άπειρων μαζικών αγώνων και κινημάτων κάθε μορφής που άλλαξαν τη μορφή του κόσμου και τον ρου της ιστορίας. Τα αριστερά κινήματα γνώρισαν στιγμές μεγαλείου, έτυχαν ευρύτατης αποδοχής, αλλά έγιναν επίσης και  αντικείμενο είτε πολιτικής εκμετάλλευσης είτε αυτοεγκλωβίστηκαν σε ιδεολογικές αρχές και θέσεις που δυσκόλεψαν ή και κατέστησαν αδύνατη την έγκαιρη προσαρμογή τους σε έναν ταχύτατα εξελισσόμενο κόσμο.

      Πιστεύω πως ένας τέτοιου είδους «αριστερίστικος» ή «αριστερός» αυτοεγκλωβισμός υπάρχει και στη χώρα μας, μεταξύ άλλων, και στο μεταναστευτικό ζήτημα. Το αριστερό κίνημα  -εξοικειωμένο, σε σημείο αυτόματου αντανακλαστικού, να αντιδρά άμεσα προς υποστήριξη κάθε αδύναμου ή κατατρεγμένου- παίρνει θέση υπέρ του κάθε μετανάστη που φτάνει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες στη χώρα μας, χωρίς προηγουμένως να έχει επεξεργασθεί έγκαιρα και επαρκώς τις προϋποθέσεις και το είδος μιας ουσιαστικής και εφικτής στήριξής τους. Χωρίς, όμως, έναν τέτοιου είδους σχεδιασμό κινδυνεύουν τόσο οι ίδιοι οι μετανάστες να εξαθλιωθούν, να περιθωριοποιηθούν και να γίνουν αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, αλλά και να πυροδοτηθούν αισθήματα και συμπεριφορές ξενοφοβίας και εχθρότητας προς το σύνολο των μεταναστών  που βρίσκονται στη χώρα μας, ακόμα και προς αυτούς που είναι απόλυτα νόμιμοι.

      Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ΟΛΟΙ μας πως μεταναστευτική ή οποιουδήποτε άλλου είδους δημιουργική και με προοπτική πολιτική ΔΕΝ είναι δυνατόν να υπάρξει, όταν αυτή στηρίζεται ΜΟΝΟ στον ΟΙΚΤΟ και σε αυτόματα αντανακλαστικά συμπαράστασης. Μια τέτοια αντίδραση είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ανθρώπινη και κατανοητή, αλλά δεν είναι δυνατόν ένα τόσο σοβαρό θέμα να στηρίζεται μόνο σε αντιδράσεις του θυμικού μας. Συναισθηματικού τύπου περιγραφές, όπως κυνηγημένοι φυγάδες, πεινασμένα παιδιά κ.ά. ούτε παράγουν πολιτικές και τρόπους αντιμετώπισης, ούτε βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά χρειάζονται βοήθεια. Μια τέτοια στάση αποτελεί περισσότερο ένδειξη της αγωνίας μας να συζητήσουμε με δημιουργικό τρόπο τα προβλήματα που ούτως ή άλλως θα συναντήσουμε στο δρόμο, στο σχολείο ή στους χώρους ιατρικής περίθαλψης.

      Όταν, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν επαρκείς σχολικές εγκαταστάσεις για τα ίδια τα ελληνόπουλα, πού θα εκπαιδευτούν τα μεταναστόπουλα; Τί αντιμετώπιση θα έχουν εξαιτίας της διαφορετικής τους ενδεχομένως εξωτερικής εμφάνισης και των διαφορετικών συνηθειών τους; Τι ετοιμότητα και εκπαίδευση έχει το διδακτικό προσωπικό για την αντιμετώπιση των ιδιαιτεροτήτων που θα προκύπτουν;

      Αυτό δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό παράδειγμα ανάμεσα στα εκατοντάδες άλλα θέματα και προβλήματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως σύγχρονη κοινωνία που δεν λειτουργεί, όπως κάνουμε έως τώρα, πυροσβεστικά και την τελευταία στιγμή, αυτοσχεδιάζοντας.

      Η στάση των Μ.Μ.Ε. πάνω στο θέμα προκαλεί ανατριχίλα και οι περισσότεροι που αντιδρούν στην τρομολαγνεία τους το κάνουν αποσπασματικά, αυτοσχεδιάζοντας ή εξυπηρετώντας διάφορες «πολιτικές». Έχουμε αναρωτηθεί το κόστος ανάληψης της ευθύνης της μοίρας όλων αυτών των δυστυχισμένων -που δεν προέκυψαν εν αιθρία, αλλά εξαιτίας παγκόσμιων πολιτικο-οικονομικών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων- χωρίς να περιθωριοποιηθούν για μία ακόμη φορά και χωρίς να γίνουν υποκείμενα στυγνής εκμετάλλευσης από τους φιλανθρωπούντες;

      Αφού η διεθνής αλληλεγγύη φαίνεται πως πνέει τα λοίσθια, ας μη την αντικαταστήσουμε με ένα πληθωρισμό «καλοσύνης» χωρίς υπευθυνότητα, βάθος και συνέχεια, που πιθανότατα θα μεταβολιστεί σε ανοιχτή εχθρότητα προς τους ανθρώπους αυτούς εκ μέρους των πολλών…

Συγχαρητηρια. Ελπιζω να καταλαβες οτι με τον ορισμο που δινεις

στην αριστερη σταση αν αυτη ειχε επικρατησει (τουλαχιστον) στην ευρωπη δεν

θα υπηρχαν τα φαινομενα που αναφερεις.

Προσωπικά, θεωρώ διάφορη την τάση της αλληλεγγύης από την όποια πολιτική προσέγγιση του καθενός. Κατανοώ τη σύγχυση, ωστόσο, καθώς, κατά καιρούς, στον πολιτικό χάρτη του πλανήτη, ορισμένες πρακτικές αλληλεγγύης υπηρέτησαν σκοπιμότητες συγκεκριμένων κομματικών παρατάξεων, στα πλαίσια μιας ανούσιας σταυροθηρίας.

Πρέπει να καταστεί σαφές, ωστόσο, πως η αλληλεγγύη αποτελεί πρωτίστως ένα συναίσθημα, μια πηγαία εφόρμηση ή την αυθόρμητη αφύπνιση της κάποιας ανθρωπιάς μας, και όχι το σχέδιο διαχείρισης μιας κατάστασης. Εν προκειμένω, η αλληλεγγύη δεν μπορεί να αποτελέσει καθ' αυτή μεταναστευτική πολιτική. Μια μεταναστευτική πολιτική με βάση την αλληλεγγύη, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. 

Είναι εύκολο μέσα από ατέρμονες θεωρητικολογίες ή αποσπασματικές προσφορές, να αναδείξει κανείς την ευαισθησία για τον συνάνθρωπο και να μετάσχει στα κοινά. Το να νιώθεις οίκτο για τον διπλανό, προϋποθέτει την αίσθηση ότι υπερτερείς αυτού. Δεν είναι ομότιμος, αλλά είναι υποδεέστερος, «χρήζων βοηθείας», την οποία εσύ, όντας υπεράνω, μπορείς και προθυμοποιείσαι να προσφέρεις. Μια ανθρωπιά εντός εισαγωγικών, υπό συνθήκες και κανονισμούς. Είναι ένα χριστιανικό καθεστώς, που κατά κόρον ακολουθείται, και χαρίζει στους οπαδούς του μια θέση στον παράδεισο, ή, έστω, μια αναφορά στη λίστα των «καλών καγαθών» πολιτών του τόπου του. Η ανθρωπιά, όμως, πρέπει να φανεί επί του πρακτέος. Η ίδια η «καλοσύνη» μπορεί να καταδικάσει τον μετανάστη που δήθεν προασπίζεται, όταν του επιβάλλει τη διαμονή εντός μιας χώρας, ανίκανης να του παράσχει τα προς το ζην.

Το θέμα είναι ποσοτικό, και, όσο λυπηρό κι αν μοιάζει, θέτει σε μια εικονική πλάστιγγα έναν ορισμένο πληθυσμό ατόμων με μια ορισμένη πραγματικότητα. Δεν τίθεται η νομιμότητα ή η παρανομία του εκάστοτε ανθρώπου, που, αν γνώριζε εκ των προτέρων πως η χώρα αυτή δεν αποτελεί τη γη της επαγγελίας, δε θα την επέλεγε για τόπο των παιδιών του.

Η όποια μεταναστευτική πολιτική υιοθετηθεί πρέπει να μεριμνά για τον ίδιο τον άνθρωπο και να βελτιστοποιεί, όσο το δυνατό, τις βιοτικές συνθήκες αυτού. Να είναι αμερόληπτη και δίκαιη, δίπλα στα συμφέροντα εκείνου που στηρίζει. Είναι εκτός πραγματικότητας ο ένας, ο οποίος αποφασίζει για τη μοίρα χιλιάδων, θεωρώντας τις ανεύθυνες και συνεχείς εγκαταστάσεις την ιδανική λύση. Δεν είναι, όχι μόνο για τη χώρα, αλλά και για το ίδιο το άτομο, καθώς μελλοντικά θα πληγεί. Ισχύει το ίδιο, όμως, για τις μαζικές απελάσεις, την περιθωριοποίηση και τις εχθρικές, φασίζουσες πεποιθήσεις.

Αμεροληψία. Σημαίνει δικαιοσύνη, όχι αχαλίνωτη εικονική φιλανθρωπία, ούτε έκφανση του ρατσιστή εαυτού μας. Η λύση είναι ανθρωπιά με υπευθυνότητα, που κινείται εντός της σφαίρας της λογικής. Δίχως μεγαλοποιήσεις ή άτοπες προτάσεις, που μακροπρόθεσμα θα δημιουργήσουν δυσκολίες αμφοτέρων των πλευρών.