Η ανάγκη για προσοχή και φροντίδα είναι μια ανάγκη που πηγάζει από τα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής. Χάρη σε αυτήν την ανάγκη καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε ό,τι κι αν δημιουργούμε. Πρόκειται για μία ανάγκη την οποία όλοι μας εκφράζουμε καθημερινά μέσα από διαφορετικούς τρόπους: άλλος σαρκάζει και περιπαίζει, άλλος ντύνεται κομψά και στολίζεται, άλλος γράφει διδακτορικές διατριβές κι άλλος πατά επιδεικτικά την κόρνα στις παραλιακές λεωφόρους.
Η διαφορετικότητα της έκφρασης αυτής της ανάγκης μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται για διαφορετικές ανάγκες. Θεωρούμε ότι κάποιος που γυρίζει τα κανάλια προωθώντας μία ιδεολογία έχει διαφορετική ανάγκη από κάποιον που μπαίνει σε chat-rooms και γράφει τα προσωπικά του προβλήματα, φαντασιακά ή μή. Εντούτοις, η ανάγκη για κοινωνικοποίηση είναι η ανάγκη για προσοχή, η οποία με τη σειρά της είναι ένα αρχετυπικά αναπτυσσόμενο αίτημα, το οποίο και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά μέσω της γονεϊκής φροντίδας και προσοχής.
Η κοινωνία είναι μία τεράστια οικογένεια. Καθένας μας βλέπει στην κοινωνία το είδωλο της οικογένειας στην οποία μεγαλώνει. Και συμμετέχει σε εκείνην με βάση κυρίως τα όσα βίωσε μέσα στην οικογένειά του. Αργότερα, όταν πλέον ο άνθρωπος 'απογαλακτίζεται' απο τα οικογενειακά πρότυπα, μεταβάλλεται κι ο τρόπος με τον οποίο μετέχει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η κοινωνία μετατρέπεται στην νέα οικογένεια και το άτομο προσπαθεί να βρει εκ νέου μία θέση σε τούτη την οικογένεια. Σε αυτή την οικογένεια παρατηρει κανείς για άλλη μία φορά τα 'συμπτώματα' της κλασικής οικογένειας: την αγάπη προς τα νιάτα και τα μικρά παιδιά, το σύνδρομο υπερίσχυσης των μεγαλυτέρων έναντι των μικρότερων, το σύμπλεγμα της αμφιταλάντευσης των μέσων σε ηλικία και βιώματα τέκνων, τα οποία και εμφανίζουν έντονες αντιδράσεις προς την οικογένεια κλπ.
Έτσι, η ανάγκη για προσοχή την οποία κάλυπτε μέχρις ένα όριο η οικογένεια, καλείται πλέον να καλυφθεί από την νέα ευρύτερη οικογένεια, την κοινωνία. Όσο κάποιο άτομο είναι ακόμη γαλακτισμένο από την κοινωνία, δηλαδή τη νέα αυτή οικογένεια, τόσο και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή αυτής της οικογένειας επάνω του, ως αντίβαρο στην προσοχή που πλέον δεν υφίσταται ή δεν του αρκεί, και προέκυπτε ως τώρα στην ίδια του την παραδοσιακή οικογένεια.
Οι τρόποι για να τραβήξει κανείς την προσοχή είναι ...άπειροι. Από απλές κινήσεις, μέχρι ολόκληρα κατασκευάσματα. Συνήθως προτιμώνται είτε οι άμεσες μέθοδοι, δηλαδή το πείραγμα, η σάτιρα, η γκρίνια, είτε οι έμμεσες, δηλαδή η κοινωνική καταξίωση. Η κοινωνική καταξίωση προέρχεται συνήθως μέσα από μόδες. Μόδα είναι μία συγκεκριμένη ενδυματολογική (καλλωπιστική) προσέγγιση, μόδα είναι μία συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση, μόδα είναι και μία συγκεκριμενη διανοητική προσέγγιση. Όπως η μόδα επιβάλλει το ντύσιμο μίας εποχής, έτσι η μόδα επιβάλλει συγκεκριμένα ιδεολογικά δόγματα ή και συγκεκριμένους τρόπους του σκέπτεσθαι. Δεν διαφέρει επί της ουσίας κάποιος που θα ντυθεί με σκισμένο τζιν, από κάποιον που θα κυκλοφορεί επιδεικνύοντας τα πτυχία του, ή που θα σηκώνει σημαία συγκεκριμένης ιδεολογικής ταυτότητας. Διότι, οι τρεις τους προβάλλουν ένα μέσο ως επιδεικτικό στοιχείο του χαρακτήρα τους. Με τον ίδιο τρόπο που ο ένας θα καυτηριάσει τον άλλο ως 'αυτά που φοράς είναι ντεμοντέ, και είσαι μπανάλ τύπος', με τον ίδιο τρόπο θα συμβεί και το εξής 'αυτά που λες είναι αντιεπιστημονικά, είσαι δογματικός τύπος' ή και 'αυτά που λες είναι καπιταλιστικά, είσαι καπιταλιστής του κερατά'. Έτσι, το ντύσιμο, το πτυχίο, η σημαία προτάσσονται στην μάχη της προσοχής, στη μάχη της συναισθηματικής κάλυψης και αποτελούν πλέον το προσωπείο του χαρακτήρα μας, που τοποθετούν στη θέση της αναγκης για προσοχή, την αντικειμενικότητα των γεγονότων, την αιθσητική και την δήθεν επικρατούσα λογική της κοινής γνώμης.
