Και όμως υπάρχουν βρικόλακες…

Στο θεατρικό αριστούργημα το Ερρίκου Ίψεν «ΒΡIΚΟΛΑΚΕΣ».
Το είδα χθες βράδυ στο «Απλό θέατρο» (πίσω από την Πάντειο) και το προτείνω γιατί πραγματικά είναι συγκλονιστικό έργο. Η έκδοσή του έγινε το 1881, προκαλώντας τέτοια αντίδραση που όλα τα γνωστά θέατρα της Σκανδιναβίας αρνήθηκαν την παρουσιασή του και έτσι η πρώτη παράσταση έγινε ένα χρόνο μετά αλλά όχι στη γενέτειρα του συγγραφέα (Νορβηγία) αλλά στο Σικάγο.

Ωστέ ήταν καλή η παράσταση, ε; Ωραία, χαίρομαι που μας το είπες. Οι Βρυκόλακες είναι ένα θεατρικό που έχω διαβάσει αλλά δεν είχα την τύχη μέχρι τώρα να το δώ σε παράσταση. Σκεφτόμουνα να πάω όταν είδα ότι θα άνοιγε φέτος, αλλά μέχρι στιγμής δεν το είχα κανονίσει. Αφού λοιπόν τώρα άκουσα και τα δικά σου καλά λόγια θα φροντίσω να πάω.

Ναι πραγματικά πολύ ωραίο έργο...

το είδα και εγώ στο Θέατρο Ενα (στην Κύπρο) και πραγματικά ήταν υπέροχο... και τα σκηνικά μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση...

Σε κάποια φάση τρόμαξα πάρα πολύ! Πρώτη φορά έβλεπα θρίλερ σε θέατρο και ήταν φανταστικό!

Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο κολυμένος είναι ο κόσμος! Και γιατί παρακαλώ αρνήθηκαν την παρουσίαση του έργου? Τι φοβήθηκαν να μην θορυβηθεί ο κόσμος από τους βρυκόλακες?
ΤΣ ΤΣ ΤΣ...Με κάτι τέτοιους παέι η τέχνη πίσω...

Kαλή ιδέα PIANOPASSION! Θα πάω να το δω και θα επάνελθω με εντυπώσεις!!!

Βασικά Soulessome οι Βρικόλακες που αναφέρονται στον τίτλο δεν είναι παρά τα φαντάσματα του παρελθόντος που στοιχειώνουν το παρόν και το μέλλον μας, όσο βαθιά κι αν νομίζουμε πως τα έχουμε κρύψει.

Ο λόγος που θορύβησε τόσο το κοινό της εποχής του Ίψεν, είναι επειδή για πρώτη φορά οι μελέτες της ψυχολογίας περί κληρονομικότητας και γονιδιακής "μετάδοσης" γενετικών πληροφοριών, άρχισαν να απασχολούν το αστικό θέατρο, που μέχρι τότε ήταν προσηλωμένο σε ηρωικά και αισθηματικά πάθη.

Οι Βρικόλακες είναι ένα από τα πρώτα θεατρικά έργα μιας ολοκληρης σειράς ψυχοδραμάτων (που ξεκίνησαν από τις Σκανδιναβικές χώρες) και έμελε να επηρεάσουν τη ροή της δραματουργίας ως σήμερα.

Για φαντάσου τον εαυτό σου στο 19ο αιώνα, εκεί που θα πήγαινες στο θεατρο να δεις ένα διασκεδαστικό εργάκι, να ερχόσουν αντιμέτωπος με την πιθανότητα μέσα σου να λειτουργεί ένας ολόκληρος μικρόκοσμος ερήμην σου, ο οποίος έχει τη δύναμη να επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή, τη δική σου και των γύρω σου.

Ως προς την παράσταση, παρόλο που είναι κάπως συμβατικό το ανέβασμα, τη συνιστώ κι εγώ για κάποιον που θέλει να γνωρίσει το πνέυμα του Ίψεν χωρίς τις παρεμβολές κάποιου σκηνοθέτη.


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Ev-Ger on 22-03-2005 19:38 ]

Συμφωνώ μαζί σου Ev-Ger...και σε ευχαριστώ για την αναφορά του εργου. Δεν τη γνώριζα!

Σε εκείνη την εποχή ίσως ήμουν κι εγώ από αυτούς που θα το κατέκριναν ακριβώς για το λόγο του ότι δεν θα ήθελα να με κουνίσει από την ασφάλεια του ψευτικου κόσμου που δημιουργούσαν οι άλλοι για μένα! Σάμπως έτσι δεν γίνεται και σήμερα?

Η τέχνη εκτός του ότι έχει την ιδιότητα να ψυχαγωγει τον θεατή, τον ακροατή κτλ, εχει και την ιδότητα να λέει κάποια παραπανω αλήθειες και να περνάει μυνήματα, αλλίως για μένα δεν υφίσταται ο όρος!

Νευριαζω όμως με τη λογική των λίγων ''ισχυρών''να έχουν τη μάζα στο σκοτάδι,για προσωπικά τους συμφέροντα και οφέλη. Απλά νευριάζω και το πολεμώ με τη γνώση όσο μπορώ...

Ο Ίψεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα θέατρο ιδεών, που όμως είναι γεμάτο ζωή.
Στα έργα του υποβάλλει τα διάφορα προβλήματα σε συζήτηση.
Εμφανίζεται ως (ηθικο-) κριτικός της κοινωνίας, του νεοφανούς –τότε- καπιταλισμού, των θεωριών της κληρονομικότητας, της πολιτικής αμάθειας.
Πάντως, όπως δήλωνε ο ίδιος, ο ρόλος του ήταν να θέτει ερωτήματα κι όχι να δίνει απαντήσεις.
Πέρα από όλα, όμως, η τέχνη του Ίψεν αποκαλύπτει και πάλι τα ατομικά προβλήματα. Κεντρικός άξονας στα έργα του είναι τα πρόσωπα, πέρα από κεντρικές ιδέες ή θέσεις.
Η νατουραλιστική τεχνική εναρμονίζεται με την ηθική και μεταφυσική ανησυχία.



Για τους «Βρικόλακες», τώρα, μπορείτε να διαβάσετε την κριτική του Κώστα Γεωργουσόπουλου -αφορά στην παράσταση στο θέατρο «Απλό»- εδώ...

Αυτό που με γοήτευσε σε αυτό το έργο είναι ο τρόπος που ο Ίψεν βάζει τέλος στην απορία του θεατή για τον τίτλο «Βρικόλακες» μέσα από την κατάθεση ψυχής της κυρίας Άλβινγκ. Όλα όσα κρατάμε στο σκοτάδι από την «ψεύτικη» κοινωνία του καθωσπρεπισμού των προκαταλήψεων και της υποκρισίας.
Πολύ ενδιαφέρον η κριτική από τα «νέα» vouliakis thanks ακόμα μια φορά!!

Stin Kypro itan mia para poli kali parastasi opos oles pou kanei ena poly mikro theatro to Theatro Ena!

Πήγα και την είδα τελικά την παράσταση την Πέμπτη που μας πέρασε. Την συστήνω ανεπιφύλλακτα σε όλους τους θαυμαστές του καλού θεάτρου. Μην περιμένετε βέβαια κάτι 'ανάλαφρο', να εξηγούμαστε! Διαβάστε πρώτα την υπόθεση αν δεν την ξέρετε για να ξέρετε τί να περιμένετε.

Η ταπεινή προσωπική μου άποψη
- Η Ράνια Οικονομίδου (για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, η Πιπινέζα της Λιλιπούπολης) ήταν πάρα πολύ καλή στον ρόλο της. Όχι ότι ο Καταλειφός πήγαινε πίσω (αλλά αναφέρομαι σε αυτήν γιατί α) πιστεύω ότι ο ρόλος της κυρίας Άλβινγκ είναι πιό απαιτητικός και β) δεν την είχα ξαναδεί να παίζει οπότε δεν ήξερα τί ακριβώς να περιμένω).

- Πολύ καλοί επίσης και οι Καρατζογιάννης και Παπασπηλιόπουλος ενώ από την Παπαθεμελή δεν έμεινα φοβερά ευχαριστημένη.

- Το πρόγραμμα μου φάνηκε 'τσιμπημένο' στα €8,00 μέχρι που ανακάλυψα ότι περιέχει και το πλήρες κείμενο του έργου.

Μετά τιμής,
Ιφιγένεια