NantiaP,
από τη στιγμή που κάνεις μία τόσο «προσωπική» αξιολόγηση των συναισθημάτων σε «ευγενή» και «ποταπά», οδηγείσαι αναπόφευκτα στα πολύ συγκεκριμένα, και όχι τόσο πολύπλευρα, συμπεράσματα που γράφεις.
Για παράδειγμα, γιατί το να ποθεί κάποιος -χωρίς να είναι ερωτευμένος- ένα άλλο άτομο που είναι ερωτευμένο μαζί του σημαίνει απαραίτητα πως ο πρώτος ΔΕΝ σέβεται τα συναισθήματα του δεύτερου, ακόμα και όταν αυτό γίνεται εν γνώσει του δεύτερου;
Γράφεις πως όταν υπάρχει συναισθηματική αμοιβαιότητα τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση εξουσίας ανάμεσα στους δύο. Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο; Η έλλειψη αμοιβαιότητας είναι που καθορίζει μια εξουσιαστική σχέση ή ο τρόπος διαχείρισης των συναισθημάτων; Τα εκατομμύρια των ζευγαριών που έχουν σχέση ανισότιμη, δηλαδή, σχέση όπου ο ένας -ή και οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του- εξουσιάζει/επιβάλλεται τον/στον άλλον δεν τρέφουν αμοιβαία συναισθήματα;
Σε μία σχέση, όπου κάποιος ΔΕΝ είναι καθόλου ερωτευμένος -αντίθετα, θέλει όσο τίποτα άλλο να αποχωρήσει από τη σχέση- αλλά αυτός/-ή που είναι ερωτευμένος/-η, καλλιεργώντας συνειδητά ή υποσυνείδητα αισθήματα ενοχής στον άλλον ή λέγοντας πως δεν θ΄αντέξει ένα χωρισμό, τον «αναγκάζει» να παραμένει στη σχέση αυτή, τότε ποιός εξουσιάζει ποιόν; Αυτός που είναι ερωτευμένος ή αυτός που δεν είναι;
Γιατί το σεξ, χωρίς βαθύτερα συναισθήματα, αποτελεί «ασεβή» πόθο τη στιγμή που και οι δύο συμφωνούν σ΄αυτό;
Ας έρθουμε τώρα και λίγο στο φιλόσοφο Νίτσε. Για όσους έχουν διαβάσει όλο το έργο του είναι γνωστό πως συχνά διαπιστώνουν την ύπαρξη διαφορετικών μεταξύ τους απόψεων. Αυτό δεν αποτελεί αντίφαση, αλλά την ύπαρξη μιας πολύπλευρης, και όχι μονοδιάστατης, προσέγγισης του ίδιου φαινομένου. Έτσι, λοιπόν, και η φράση του Νίτσε, που παραθέτει ο Yalom, δεν αφορά παρά ΜΟΝΟ την εξουσιαστική πλευρά/διάσταση του σεξουαλικού πόθου ή την εξουσιαστική πλευρά του έρωτα, και όχι πως σε ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ υφίσταται κάτι τέτοιο.
Ούτε, επίσης, πως η εξουσιαστική αυτή πλευρά του έρωτα -που ΔΕΝ υφίσταται, όπως είπαμε, απαραίτητα μόνη της και χωρίς την ύπαρξη και άλλων δοτικών και γενναιόδωρων διαθέσεων- αποτελεί προέκταση αρχέγονων ενστίκτων πασπαλισμένων με «ολίγο πολιτισμό» και αποσκοπεί αποκλειστικά στην άσκηση εξουσίας.
Σχέση εξουσίας δεν σημαίνει απαραίτητα σχέση ωμής καταπίεσης και συνειδητής άσκησης εξουσίας, με την έννοια της επιβολής στον άλλον, αλλά σχέση ανισότιμη όπου ο ένας από τους δύο έχει μεγαλύτερη δυνατότητα επιρροής. Αυτός δε ΔΕΝ είναι απαραίτητα το άτομο που ΦΑΙΝΕΤΑΙ προς τα έξω πως έχει το «πάνω χέρι»…
