Tραγούδια και στίχοι που ΔΕΝ αναφέρονται στην Αγάπη και στον Έρωτα...

Σταύρος Λογαρίδης - Πόλεμος

Γιαννης Παλαμιδας - Το παιχνιδι της σιωπης

Ποια να είναι η αλήθεια
που δεν μάθαμε ποτέ
χάσαμε μια νύχτα τα κλειδιά,
τα όνειρα που είχαμε παιδιά
στο κυνήγι της ζωής
στο παιχνίδι της σιωπής.

Θέλω ό,τι έχασα
όλα όσα ξέχασα
θέλω και τα χρόνια μου
χαμένα χελιδόνια μου
μα ένα φόβο έχω πάντα
ότι όλα αυτά θα μείνουν όνειρα

Ίδια είναι τα παραμύθια
που πιστέψαμε κι εμείς
χάνεται η ζωή μας βιαστικά
μέσα στα μικρά μας μυστικά
στη μουρμούρα της βροχής
στο παιχνίδι της σιωπής.

Θέλω ό,τι έχασα
όλα όσα ξέχασα
θέλω και τα χρόνια μου
χαμένα χελιδόνια μου
μα ένα φόβο έχω πάντα
ότι όλα αυτά θα μείνουν όνειρα

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ -ΟΙ ΑΣΚΟΙ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ

Ας ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου
και η μούσα στους ποιητές να σταθεί
θεατής και κριτής δεν θα 'μαι καθόλου
μα στρατιώτης στων καιρών την γιορτή

Ας φυσήξει αέρας μαΐστρος
τη σκόνη του χρόνου να πάρει μακριά
στρατηλάτης αέρας του παιάνα ο στίχος
τη μακάρια πόλη ξυπνά

Ας ανοίξουν της ελπίδας οι λίστες
κι ας με γράψουν και μένα εκεί
ας ανοίξουν των αιθέρων οι πίστες
ας ανοίξουν κι έλα πάμε μαζί

Ας κινήσουν τα τρικάταρτα πλοία
και οι ναύτες πολίτες γυμνοί
νικητές επιστρέφουν "εάλω η Τροία"
κι ας αλλάξουν χρώμα πανί

Ας ανοίξουν της ελπίδας οι λίστες
κι ας με γράψουν και μένα εκεί
ας ανοίξουν των αιθέρων οι πίστες
ας ανοίξουν κι έλα πάμε μαζί

Βαγγελης Γερμανός - Βραχυκύκλωμα

Σ' αυτόν τον τόπο που έλαχε κι εγώ εδώ να ζω
οι συγγενείς κι οι φίλοι μου με λέγανε χαζό
που άφησα τα σίγουρα να μάθω μουσική
μα έλα που δεν είχαμε την ίδια λογική

Κουρδίζω την κιθάρα μου
κι ανοίγω τα πανιά
κι αισθάνομαι σαν δράκος
που βγαίνει παγανιά

Με πιάνει τρέλα, νιώθω μια ζάλη
απ' τις πατούσες ως το κεφάλι
όταν αρχίζω τραγούδι πάλι

Δεν είναι καλοκαίρι τούτο το φετινό
κοντεύω να φλιπάρω κι όλο στριφογυρνώ
ο στίχος δε βγαίνει με δεκατρείς συλλαβές
χρειάζομαι και άλλες πολύ παλαβές

Αυτός ο σκοπός δεν έχει ρίζες εδώ
μα έλα που δένει και βγάζει καρπό

Στη Σαλονίκη και στον Περαία
περνούσα πάντα πολύ ωραία
με την δική μου τρελοπαρέα

Ανοίγω το ραδιόφωνο κι ακούω μια φωνή
να λέει για τον Καντάφι και τον Χομεϊνί
αλλάζω συχνότητα γυρνώ το κουμπί
δεν αντέχω να ακούω φωνή σπαστική

Πέφτει το ρεύμα και ο γενικός
και στο βραχυκύκλωμα,τρελός πανικός

Τρίζουν οι κόρνες, σπάνε τα φρένα
μάνα θα φύγω, θα πάω στα ξένα
αυτός ο τόπος δεν κάνει για μένα

Τρίζουν οι κόρνες, σπάνε τα φρένα
μάνα θα φύγω, θα πάω στα ξένα
αυτός ο τόπος δεν κάνει για μένα

Τρύπες - Καινούρια Ζάλη

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι

Τρελακια μου δωσες πασα και γυρναω πισω.... στα φοιτητικα χρονια.

Active Member – Ο Αδιαφορος

 Κάτω στον τόπο της φυγής άμα τύχει και περάσεις
μπορεί να δείς πολλά που να θες να τα ξεχάσεις
αν συναντήσεις έναν τύπο που αλλιώτικος σου μοιάζει
μίλα του μπορεί λίγο ζωή να σε κεράσει.
Έχει στα χέρια το δικό του τ'αμάξι
τρελό για μας γι' αυτόν εντάξει
κάνει τράκα μπαταρίες κάν' του λίγο αγάπη τράκα
μην τον λυπηθείς γιατί θα σε πάρει για μαλάκα.
Κι αν είσαι χρόνια σκυφτός και θες να φτάσεις ψηλά
αυτός περήφανος του φτάνουν τα ψιλά
κι αν μιλήσεις για τιμόνι μπροστά του όλο εφφέ
πρόσεχε άνετα οδηγάει και κρατάει κι ένα καφέ.
Έχει οργώσει τις πλατείες του ανήκουν όλοι οι δρόμοι
κι αν θα σ' ενοχλήσει ωραίος θα πεί και μια συγνώμη
δεν κορνάρει και μπροστά σου δεν θ' αράξει
και ποτέ δε βάζει ο Γιάννης γκόμενες στ' αμάξι.
Εκεί βάζει την ψυχή του η ψυχή μας δεν χωράει
τηνε βλέπει που πηγαίνει και από πίσω προχωράει
δεν πληρώνει εφορία τέλη κυκλοφορίας
δεν ξέρει απ' αυτά ο άρχων της αδιαφορίας.
Πάρ' του μια καλημέρα να σου πάει καλά η μέρα
κι αν σου βρώμησαν τα χνώτα και ζητάς αέρα
κανόνισε από τώρα που θα πας την Κυριακή
μπορεί να μην γυρίσεις αλλά αυτός θα 'ναι εκεί.

Όταν κάτι παράξενο με πιάνει
δεν ‘ναι τυχαίο που συναντάω πάντα τον Γιάννη
κι απ' της ζωής μου τα ψηλά με ξελαφρώνει
δώσ' του θεέ μου να κρατάει για πάντα το τιμόνι.

Γιατί είναι τίμιος και βασίζεται σε σένα
φοβάσαι τη ζωή του και ψάχνεις τα κλεμένα
ζητάει ό,τι του λείπει και λύπηση δε θέλει
- ψυχή πιο κυριλέ και σώμα σε κουρέλι.
Αυτός τσέπη δεν έχει στο χέρι ό,τι έχει
ζητάς ό,τι δεν έχει και τσέπη που ν' αντέχει
για reality show ωραίο θα ήτανε θέμα
θα τρέχαν οι φιλάνθρωποι να του χαρίσουν ψέμα.
Θα 'βρισκε δουλειά λεφτά και μια ευκαιρία
φτάνει να συμμάζευε την τόση αδιαφορία
μην εκτεθούν οι ανθρώποι εδώ είναι τώρα Ευρώπη
για να χαθεί το αλλιώτικο υπάρχουν τώρα τρόποι.
Μα εσείς μωρέ γειτόνοι τώρα που θα 'στε μόνοι
θα χάσετε για πάντα της ζωής σας το τιμόνι
μαζί κι οι αρχοντάδες κι όλοι οι χαρτογιακάδες
θα χάσουνε το νοήμα να βγάζουνε παράδες.
Και τότε η αδιαφορία σα δίκαιη τιμωρία
θα πάρει μία θέση κι αυτή στην ιστορία
μαζί με την «Ηρώων» και την «Ελευθερίας»
θα φτιάξετε του Γιάννη μια πλατεία «Αδιαφορίας». 

Terror X Crew - Μη φοβάσαι

Οι σκέψεις μου χαμένες.
Κάτι τις έχει δεμένες
και με τυλίγει.
Για άλλη μια φορά
κάτι με πνίγει.
Το μυαλό μου κάνει παιχνίδια,
ψάχνω στήριγμα,
ακούω ένα ύπουλο σφύριγμα...
Όχι πάλι κήρυγμα!
Κάποιος, εκεί στο βάθος,
υποστηρίζει με πάθος
πως είμαι λάθος,
κι όλα τριγύρω μου
φαίνονται σαν να 'ναι τάφος.
Χωμένος στην αρένα
παλεύω τον εαυτό μου,
νοιώθω σα να μην είναι το μυαλό μου
δικό μου.
Κάποιος μου βάζει έμμονες ιδέες
πως έχω αποτύχει
κι αν είμαι ακόμα ζωντανός
είναι κατά τύχη.
Γι' αυτό πιάνω μικρόφωνο
και βγάζω φωνή
μεσ' απ' το μεγάφωνο.
Πρέπει να μιλήσω,
να τον αφήσω... άφωνο
για όλα τα χρόνια
που παρα-μέ-νω σταθερός
σ' ό,τι επιλεγω, σ' ό,τι πιστεύω
χωρίς να ξεφεύγω.
Ποτέ δε ντράπηκα για 'κείνο
που 'θελα να γίνω.
Ξέρω να κρίνω,
κι αυτό που είμαι,
αυτό θα μείνω.
Πάντοτε μέσα μου
είχα ένα δίλημμα που μ' έκαιγε
μα πάντα ακολοθούσα
τη φωνή που έλεγε:
"Ποτέ μη λυπάσαι
γι 'αυτό που διάλεξες να 'σαι.
Δε χρωστάς σε κανένα,
γι' αυτό κανένα μη φοβάσαι:
Μη φοβασαι!
Ό,τι και να γίνει, μη φοβάσαι.
Φτάνει μόνο αληθινός
να ξέρεις να 'σαι.
Μη φοβασαι! Τους φόβους, τις αλυσίδες σπάσε!
Φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι...

Έχει...
τόσο φως,
κι όμως όλα σου φαίνονται μαύρα,
με μια μάνα
που τρώει τα παιδιά της πάντα.
Κι εσύ μόνος,
σε μια πόλη πέντε εκατομμυρίων,
φυλάγεσαι από παντού,
από τα στόματα των θυρίων.
Περπατάς και φοβάσαι
να συκώσεις το βλέμμα σου.
Κάποιοι αντλούν ενέργεια
ρουφώντας το αίμα σου.
Από τη μέρα της γέννας σου,
πεταγμένος, γυμνός, κουλουριασμένος,
σε μια γωνιά ενός κρύου,
λευκού δωματίου,
έχοντας πέσει θύμα
ενός μακάβριου αστείου.
Προσπαθείς να φυλαχτείς
από τις όξινες σταγόνες,
εδώ και χρόνια,
που, όμως, σου φαίνονται αιώνες,
επειδή
είναι το τέλος κάθε φάσης της ζωής σου
η αρχή για το αδιέξοδο.
Ψάχνεις απεγνωσμένα για την έξοδο.
Τρέχεις μ' ένα αυτοκίνητο
προς το γκρεμό,
με φρένα σπασμένα
κι ένα ψυχοπαθή οδηγό.
Είν' η τελευταία σου ευκαιρία
να σωθείς.
Πήδα έξω!
Είναι τώρα η ποτέ! Κατάλαβε το!
Τ' απέραντο γκρίζο
απ' τα θεμέλια κατάστρεψέ το!
Μην το σκέφτεσαι άλλο!
Ο μόνος φόβος είναι ο Φόβος!
Κι από 'δω και πέρα...
...ποτέ πια δε θα είσαι μόνος.

Παναγιώτης Μάργαρης (Φωνητικά: Γιάννης Παλαμίδας) - Κανένας

Κρύψου κρύψου κρύψου βαθιά
βιβλικά ερπετά σε κυκλώνουν
Κρύψου κρύψου πριν να 'ν' αργά
τις σκιές τους στο νου σαν απλώνουν

Φύγε φύγε φύγε μακριά
τώρα υψώνουν τα χάρτινα τείχη
σειρήνες ουρλιάζουν αλυχτούν τα σκυλιά
υπνοφόρα σ' οσμίζονται ρύγχη

Μικρέ φτωχέ μου εσύ
σβήνεις τα βήματά σου σε ίχνη ξένα
ριγμένος με το πρόσωπο στη γη
ρωτούν ποιος είσαι κι αποκρίνεσαι

ο Κανένας

Στάσου στάσου στάσου που πας
πουθενά δεν μπορείς να γλυτώσεις
ήσουν δούλος στο δάσος στο κελί βασιλιάς
δίχως μάτια και δίχως κλειδώσεις

Φύγε φύγε φύγε μακριά
τώρα υψώνουν τα χάρτινα τείχη
σειρήνες ουρλιάζουν αλυχτούν τα σκυλιά
υπνοφόρα σ' οσμίζονται ρύγχη

Μικρέ φτωχέ μου εσύ
που καταφύγιο τις ενοχές σου θα φυλάξει
στο ίδιο σώμα Κύκλωπας και Οδυσσέας
συμφωνίας που κανείς δεν θα υπογράψει

Τραγούδι προβληματισμού...

Αυτό που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό, με όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας τους τελευταίους μήνες είναι το ακόλουθο:

https://www.youtube.com/watch?v=kvm84VjDo8kLink