Νομίζω ότι είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να αφήσει κανένα μας ασυγκίνητο. 21 μαθητές χάθηκαν στο άνθος της ηλικίας τους και μάλιστα με φρικτό τρόπο. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τους φέρει πίσω δυστυχώς. Όμως υπάρχουν ακόμα άλλοι 9 που χαροπαλεύουν αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Για αυτούς μπορούμε να κάνουμε τα πάντα -να τους χαρίσουμε κάτι που τους λείπει: αίμα.
Aς αφήσουμε για λίγο τις δουλειές μας, τον ύπνο μας, την διασκέδασή μας και ας κάνουμε κάτι πραγματικά ζωτικό για κάποια άτομα. Σήμερα σηκώθηκα μισή ώρα νωρίτερα και πριν πάω για δουλειά πέρασα από την τοπική Μονάδα Αιμοδοσίας. Το έκανα γιατί δεν θα μπορούσα να συνεχίσω τη μέρα μου αμέριμνος, γνωρίζοντας ότι έχω συνειδητά αρνηθεί να βοηθήσω κάποιους συνανθρώπους μου. Είναι κάτι παραπάνω από καθήκον, είναι ζήτημα στοιχειώδους ανθρωπιάς. Και πιστέψτε με, νιώθω πολύ όμορφα, γιατί έγινα χρήσιμος.
Αφιερώστε 10' (όντως, τόσο είναι) από το 24ωρό σας. Πηγαίνετε στην Μονάδα Αιμοδοσίας της περιοχής σας ή σε όποιοδήποτε Νοσοκομείο, οπουδήποτε στην Ελλάδα κι αν βρίσκεστε, και δηλώστε να σταλεί το αίμα για τις ανάγκες των παιδιών στο Νοσοκομείο της Λάρισας. Οι υπεύθυνοι ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν. Eιδικά τα παιδιά που μένουν κοντά στη Λάρισα, στο Βόλο, στα Τέμπη, στην Καλαμπάκα, στα Τρίκαλα, μπορούν να βοηθήσουν ΑΜΕΣΑ. Αν το αίμα σας δεν σταλεί, θα χρησιμοποιηθεί για να γεμίσουν οι υπόλοιπες Μονάδες Αίματος που χρειάστηκε για να κρατήσει στη ζωή 9 νέους συνανθρώπους μας.
Η μουσική είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που υπάρχει σε αυτήν τη ζωή...μετά την ίδια την ζωή.Αυτό που προέχει αυτές τις ώρες, είναι η ζωή. Γι αυτό...
...ας δώσουμε αίμα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Giorgos στις 14-04-2003 16:29 ]
Όλοι σήμερα ήταν παγωμένοι και αμίλητοι. Το ίδιο νιώθω και εγώ, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτό που έγινε...
Αλλά δεν μπορώ να μην πω ένα ΝΤΡΟΠΗ σε όσους διαχειρίζονται τις ανθρώπινες ζωές από τα γραφεία τους και δεν έχουν φτοντίσει στην Ελλάδα του 2003 οι εθνικές οδοί να έχουν ΜΙΑ ΜΠΑΡΑ. Αίσχος.
Μπραβο Γιώργο για την πρωτοβουλία σου. Και για την πράξη σου να δώσεις αίμα, αλλά και για το άνοιγμα του topic.
malon kalitera tha itan na estelna mia keni apantisi giati den eho logia...
apla tha mporousa na imoun ego...
kai episis to savato stin athina itan oles oi 3meres apo eparhia,isos kapou na eida auta ta paidia.ta logia einai liga kai elpizo ta mataia dakria mou na deihnoun toulahiston auto pou aisthanomai giati an den to ekfraso tha trelatho.pragmatika krima.ali kai s'autous pou menoun.
"we were here all together yesterday"
i zoi merikes fores einai poli skliri.
krima mono pou den mporo na prosfero toulahiston ligo apo to aima mou....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: ZOI στις 14-04-2003 20:53 ]
Κρητη. ΧΑΝΙΑ. Αν καποιος πιστευει οτι εγω μπορω να βοηθησω αυτα τα παιδια επω εδω, ας μου το πει... δεν ξερω γιατι υποφερω σαν να εχουν χαθει δικα μου προσωπα... ισως γιατι σ' αυτην την ηλικια ειμαστε ολοι + ολες αδελφια...
Εχω χυσει πολλα δακρυα ως τωρα... κυριως οταν διαβασα το topic Δεν εχω το κουραγιο να παω στην κηδεια, στο aera.gr και νομιζω με συνεχεια odi. Αν δεν το εχετε διαβασει ...τι περιμενετε;
Ισως ομως να νιωσω καποια ανακουφιση, εστω, αν μπορεσω να βοηθησω...
Στο Δεν εχω το κουραγιο να παω στην κηδεια μιλαει ο φιλος ενος νεκρου, εστω κι αν καπου καταφερνει να διαποτισει το γραπτο με χιουμορ - το οποιο μαλλον ανατρεπει στη συνεχεια.
Κι ομως μιλαω λες και παρουσιαζω βιβλιο... αν ερχεσαι σε αυτο το forum, «συγγραφεα» του κειμενου, συγγνωμη που σχεδον το εκμεταλλευομαι η το γελοιοποιω, αν αυτη ειναι η αποψη σου· και ευχαριστω, γιατι εσυ καταφερες πανω απ' ολους να μου δειξεις ποσο πονο μπορει να εχει φερει το ατυχημα. Αν και παρακολουθουσα την τηλεοραση με κομμενη την ανασα, το κειμενο με καθοδηγησε πολυ καλυτερα...
Χθές και προχτές έκλαιγα σχεδόν όλη μέρα. Δεν έχω κι εγω λόγια να εκφραστώ πραγματικά η ζωή είναι πολύ σκληρή μερικές φορές...
Πάντως αυτός ο δρόμος πάντα με τρομάζει όταν περνάω απο εκεί άλλος ένας δρόμος από τους δεκάδες στενούς, χαλασμένους, με λακούβες ή χωρίς μπάρες που έχει η Ελλάδα...
