Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Γειά σας , ονομάζομαι Κλαίρη , είμαι 15 και θέλω την βοήθεια σας.
Απο μικρή τραγουδούσα , αλλά κανείς και ειδικά οι γονείς μου δεν το πήραν σοβαρά μιας και προφανώς η φωνή μου δεν ήταν καλή . Μεγαλώνωντας και ειδικά αυτον τον χρόνο που πέρασε και συνέβησαν πολλά στην ζωή μου άρχισα να γράφω δικά μου τραγόύδια .
Πρώτα ξεκίνησα γράφωντας ποιήματα μα στην συνέχεια στίχους , βάζωντας δικιά μου μουσική αν και δεν παίζω κάποιο μουσικό όργανο . Αφορμή για να συμβεί αυτό ήταν το οτι αρκετά άτομα που με άκουσαν συνήθως τυχαία να τραγουδώ μου είπαν οτι τους άρεσε πολύ η χροιά μου και με ενθάρυναν να ασχοληθώ με αυτό. Βασικά ,ψέματα περισσότερο μου βγήκαν αυθόρμητα . Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τους έρωτες μου και εκφράζομαι γράφωντας και τραγουδώντας . Είχα πεί πως θα ασχοληθώ με πολλά στο παρελθόν μα ξεκινάω τα πάντα με ενθουσιασμό 5 χρονου παιδιού και σύντομα τα βαριέμαι . Εκτός απο την μουσική . Θα ακουστεί κλισέ , μα όταν τραγουδάω είμαι ελεύθερη πόσο μάλλον όταν δημιουργώ . Σαν τα πάντα να παύουν να έχουν νόημα γιατί όλο το νόημα και κάθε σημασία βρίσκεται μέσα στην μελωδία και στις λέξεις . Παρόλα αυτά , αυτό το καλοκαίρι ενώ έγραψα 3 τραγούδια και ασχολήθηκα ή μάλλον αφιερώθηκα στην μουσική είχα στο μυαλό μου να πάω σε κάποια δραματική σχολή ή σε σχολή δημοσιογραφίας . Ο πατέρας μου ξέρετε μου λέει πως απο το τραγούδι δεν μπορώ να ζήσω και πρέπει να το κρατήσω σαν χόμπι. Όμως δεν μπορώ. Είμαι φαντασιόπληκτη , ευαίσθητη , αυθόρμητη και η ζωή μου είναι γεμάτη απο τρελές και ακραίες στιγμές που θα έπερνε ώρες για να σας τις περιγράψω . Οποιοδήποτε επάγγελμα με αηδιάζει , με κουράζει , δεν είμαι για αυτά εγώ , είμαι ανεύθυνη είμαι αλλού , είμαι φάση 1960 , Woodstock και ετσι.
Τέλος πάντων , η κύρια αφορμή για να γράψω αυτο που διαβάζετε σήμερα ήταν ένα όνειρο που είχα δεί πριν περίπου μια εβδομάδα . Είχα δει οτι ήμουν κάτω απο μια σκηνή και επάνω τραγουδούσε ο Πάνος Μουζουράκης . Ήμουν μόνη απο κάτω μα εκείνος δεν μπορούσε να με ακούσει . Θα ακουστεί παράλογο και ίσως να είναι αλλά με μια σειρά αλυσυδοτών τυχαίων συμπτώσεων εχτές Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου του 2012 στο Άλσος της Νέας Σμύρνης βρέθηκα κάτω απο την σκηνή ολομόναχη με τον Μουζουράκη ένα μετρο μακριά μου να τραγουδάει . Και μαντέψτε . Όπως το όνειρο μου δεν μπόρεσε να με ακούσει. Ξαφνικά μια κοπέλα εμφανίστηκε πίσω μου και ακούμπησε τους ώμους μου . Άρχισε να φωνάζει <<Πάνο , Πάνο>> . Τότε εκείνος γύρισε και κοίταξε δίπλα μου την κοπέλα . Εκείνη του ζήτησε να τραγουδήσουν μαζί το "δώσε σημασία" και εκείνος της απάντησε ναι . Τελικά τραγούδησε μαζί του στην σκηνή . Γύρω μου κοπέλες φώναζαν , ουρλιάζαν μα εγώ απλά χαμογελούσα και κοιτούσα , άκουγα την μουσική και ένιωθα πως βρισκόμουνα σε τόσο λάθος μέρος . Δεν άνηκα στην μάζα , δεν είμαι ίδια με όλες αυτές , θα έπρεπε να είμαι εκεί πάνω να τραγουδώ . Ακόμη αν κάποια θα έπρεπε να βρεθεί στην σκηνή , αυτή θα έπρεπε να είμαι εγώ και όχι ένα 17 χρονο που απλά γουστάρει σαν γκόμενο τον Μουζουράκη . Είμαι καλλιτέχνης , γεννήθηκα καλλιτέχνης και θα ζήσω σαν καλλιτέχνης όσες θυσίες και αν χρειαστεί να κάνω γιατί έχω γεννηθεί για να είμαι πάνω στην σκηνή και όχι κάτω απο αυτήν στριμωγμένη με την μάζα. Αλλά τι να κάνω ? Μαθήματα φωνητικής , ορθοωνίας ? Με ποιόν , πού ? Και μετά ? Μετά τι ? Βοηθήστε με . Δεν γεννήθηκα για να είμαι ένα με την μάζα , μην με αναγκάσετε να ζήσω ένα με αυτήν . Δώστε μου όσες συμβουλές μπορείτε με αγάπη και εμπειρία και βοηθήστε με .
κλαιρη μικρο και γλυκο κοριτσακι....
αν καποιος σε αναγκασει να ζησεις οπως εκεινος θελει θα συμβει επειδη εσυ θα τον αφησεις...
θα σου φανει επισης κλισε αυτο που θα σου πω...ολοι μας στα 15 πιστευαμε οτι διαφερουμε με τον πιο ξεχωριστο και μοναδικο τροπο απο τους υπολοιπους...στην ουσια ειναι η αληθεια...οντως διαφερουμε...απλως οχι με αυτο τον τροπο σκεψης που εσυ εκφραζεις....δυστυχως πρεπει να μεγαλωσεις αυτοματα 18 χρονια και να γινεις 33 που ειμαι εγω για να το καταλαβεις....καποια πραγματα ξερεις δεν εκφραζονται τοσο ευκολα με λεξεις...ποσο μαλλον το να μεγαλωσεις που θα ηταν τερατωδες!!!
κακο δεν ειναι να ακολουθησεις καποια σχολη...ο πατερας σου ξερεις μπορει να σε πιεζει...μπορει να σε εκνευριζει που σου δειχνει πως δεν βλεπει το αστρο που λαμπει στο προσωπο της μικρης του κορουλας....ομως πρεπει να καταλαβεις το εξης....ειναι πατερας σου...γονιος σου...αυτος και η αγαπη του σε εφερε σε οποια θεση εισαι αυτη την στιγμη....ειστε σε διαφορετικες θεσεις...
αυτον τον ενθουσιασμο που εχεις για την μουσικη και το τραγουδι του τον εδειξες ποτε??διοτι καταλαβαινω οτι μπορει να εχεις παραπονα,,,,ομως δεν το εχεις δειξει....μηπως και εσυ περιμενεις το μανα εξ ουρανου..??μηπως....λεω μηπως πρεπει αν δειξεις ποσο πολυ θες να ασχοληθεις με αυτο??
μηπως η καλυτερη λυση θα ηταν να αχοληθεις με καποια σχολη που θα σου εδινε καποια ικανοποιηση αλλα και με την μουσικη ταυτοχρονα???αλλωστε εφηβη εισαι.....τι κανεις??σχολειο πας...αντε φροντιστηριο...και ερωτευεσαι 1346 φορες την εβδομαδα....δεν ειναι υποτιμητικο αυτο οκ??απλα σου λεω οτι εχεις πολυ ελευθερο χρονο απο οσο νομιζεις οτι εχεις...εγω ας πουμε σε αυτη την ηλικια ηθελα να ασχοληθω με την μουσικη οπως εσυ ομως τον χρονο μου τον ετρωγα στο παρκο με κατι αλλα ρεμαλια και το βραδυ οδηγουσα σε κοντρες στην βουλιαγμενης...
επισης να σου θυμισω πως ο οποιος καλλιτεχνης δεν εχει μαζα να τον ακουσει εν τελη δεν εχει και λογο υπαρξης...οποτε μαζεψε λιγο την γλωσσα....ναι??
δασκαλοι και δασκαλες φωνητικης υπαρχουν πολλοι...τα βασικα ειναι πανω κατω τα ιδια ομως για να διδαχτεις κατι συγκεριμενο που θελεις χρειαζεται και να γνωριζεις πως θες να τραγουδησεις....
οπως βλεπεις υπαρχουν πολλοι παραμετροι πουν ισως δεν σκεφτηκες...
ετοιμες απαντησεις απο αυτο εδω το φορουμ μην ψαχνεις....δεν θα τις βρεις...δε σε αποθαρυνω,,,απλως σου λεω να βγεις εξω και να ψαξεις....να γνωρισεις και να γνωριστεις,...δασκαλους εν τελη θα αλλαξεις καποιους...ποτε δεν μενεις στον εναν...ειδικα σαν τραγουδιστρια....
ψαξου λοιπον...οπως ηξερες να πας στην συναυλια του μουζουρακη ετσι ψαξου ωστε να βρεις καποιους ανθρωπους που θα σε βοηθησουν να εξελιχτεις σαν τραγουδιστρια...
κυριως μαθηματα φωνητικης πιστευω οτι χρειαζεσαι...αν προφερεις σωστα και δεν ψευδιζεις σιγουρα ορθοφωνια δε θα χρειαστεις...
τωρα απο που,....απο ποιον/α θα τα παρεις αυτο ειναι κυριως δκη σου επιλογη...ενας καθηγητης μουσικης η τραγουδιου χρειαζεται να εχει την καλυτερη δυνατη σχεση με τους μαθητες/ιες του...
σου ευχομαι οτι καλυτερο,,,
απλα βγες απο την οθονη και ψαξου,,,,και ας φας τα μουτρα σου...μπειρια και γνωση θα κερδισεις ακομα και απο αυτο,,.,,
Πολυ ωραια σου τα ειπε ο Inkve.
Δεν ξερω την ηλικια σου αλλα οποια κι αν ειναι..... χαμηλωσε λιγο.... Γιατι και ο καλιτεχνης θα πρεπει να ειναι πρωτα απο ολα ανθρωπος. Δυστηχως ομως ο κλαδος κατακλυζεται απο ψωνια τα οποια δεν αξιζουν σεβασμο οσο και καλοι να ειναι... Γνωμη μου
Καταλαβαινω τα ονειρα σου γιατι ολοι καναμε τα ιδια αλλα και ο μπαμπας σου θελει το καλο σου.
Δεν θα πω αλλα γιατι συμφωνω με τον Inkve και δεν υπαρχει νοημα να λεω τα ιδια με αλλες λεξεις
Κλαίρη να τον ακούς τον μπαμπά σου.
Και σχετικά με κάτι που έθεσαν οι δυο προηγούμενοι: Το να πιστεύεις ότι ξεχωρίζεις από τους άλλους δεν σε κάνει ούτε περισσότερο, αλλά ούτε και λιγότερο καλλιτέχνη.
-----------------
ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ - To blog για την κριτική σκέψη και την επιστήμη...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : BAGRATION στις 17-09-2012 23:52 ]
Καλησπέρα αγαπητή μου φίλη...από αυτό που διαβάζω καταλαβαίνω πως έχεις μανία με το τραγούδι...αυτή η κατάσταση είναι σαν τον έρωτα...ακραία και σε τυφλώνει....σε κάνει να κηνυγάς κάτι μανιωδώς χωρίς φρένο και λογική...πολλές φορές μάλιστα δημιουργεί ψευδαισθήσεις μεγαλείου...
Τέλος πάντων...να ξέρεις πως η μανία οδηγεί είτε στην καταστροφή είτε στην επιτυχία...
Αυτό που θα σε παρότρυνα να κάνεις είναι το εξής...να ασχοληθείς με το τραγούδι...με μεγάλη υπομονή και ταπεινοφροσύνη...βήμα βήμα...να μη θεωρήσεις τον εαυτό σου ταλαντούχο και να κλείσεις τ αυτιά σου σε αυτούς που επαινούν τη φωνή σου ή την κατακρίνουν...ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΥΓΙΗ ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ,ΛΑΡΥΓΓΑ ΚΑΙ ΝΟΥ μπορείς να γίνεις πολύ καλή..τόσο που δεν θα πιστεύεις ότι είσαι εσύ αυτή...
Επίσης για πολλούς λόγους μην αφήσεις το σχολείο και τις πανελλήνιες...άνετα μπορείς να σπουδάσεις το αγαπημένο σου τραγούδι και να ασχοληθείς και με κάτι άλλο παράλληλα ώστε να έχεις και οικονομικό μπακ απ να υποστηρίξεις αυτό που αγαπάς..πχ χρήματα για να πληρώσεις μαθήματα φωνητικής η για να εχεις αυριο μεθαυριο το δικο σου στουντιο...τεσπα...
Είσαι 15 χρονών και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να κατακτήσεις πολύ ψηλές κορυφές...να έχεις θάρρος,θράσσος και νου και όλα θα πάνε καλά...
Φιλικά
Θυμήθηκα τα δικά μου 15 και έχω να πω ότι σε όλες τις ηλικίες τα προβλήματα και οι σκέψεις που έχουμε είναι ίδιας σημασίας και βαρύτητας. Ίσως μάλιστα τα προβλήματα των ενηλίκων επειδή κατά βάση είναι πρακτικά και καθημερινά να μην είναι τόσο σοβαρά όσο της εφηβείας που καλούμαστε να βρούμε τον εαυτό μας έχοντας παράλληλα τους γονείς να προσπαθούν να βάλουν το λιθαράκι τους σε αυτή την προσωπικότητα που φτιάχνουμε και στο μέσα μας που ψάχνουμε.
Από αυτά που διαβάζω για το πως βλέπεις τη μουσική, καλά κάνεις και ασχολείσαι. Είσαι μικρή για να ξεκινήσεις μαθήματα φωνητικής, αλλά όμως αυτό δεν σου απαγορεύει να τραγουδάς κομμάτια αγαπημένων σου τραγουδιστών, να ψάχνεις για νέα ακούσματα, να βρεις τη μουσική σου ταυτότητα.
Δύο μουσικά επαγγέλματα έχουν ανάγκη το "ψώνιο". Ο μαέστρος και ο τραγουδιστής. Εάν δεν βλέπεις τον εαυτό σου ότι ανήκει στη σκηνή, δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί. Αν και ακούγεται σαν έπαρση το "δεν ανήκω στις μάζες", πράγματι ο τραγουδιστής που γίνεται γνωστός τελικά είναι αυτός που είχε το ψώνια να φανταστεί τον εαυτό του στη σκηνή και τον κόσμο να χειροκροτάει σα μεθυσμένος. Δεν αναφέρει τις μάζες υποτιμητικά, είναι ο τρόπος του να πει "έχω ανάγκη να πω στον κόσμο πέντε πράγματα".
Η μετριοφροσύνη και η ταπεινότητα είναι για τους υπόλοιπους μουσικούς: πιανίστες, συνθέτες, οργανοπαίχτες γενικότερα. Αλλά και από αυτούς, αυτοί που ξεχωρίζουν είναι αυτοί που βάλανε πολύ ψηλούς στόχους, γιατί σ' αυτή τη ζωή βάζεις στόχο το 150 για να πετύχεις το 100. Εάν βάλεις στόχο το 60, δεν θα φτάσεις ούτε το 40.
Τώρα σχετικά με το "τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις", κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα ταλέντο και όταν ακολουθεί το ταλέντο του, τότε γίνεται ευτυχισμένος και οικονομικά επαρκής, αφού κάνει πολύ καλά το επάγγελμά του και ξεχωρίζει σ' αυτό. Δυστυχώς οι γονείς "οσμίζονται" την αγορά και όχι το ταλέντο των παιδιών τους κατά βάση κι έτσι έχει γεμίσει ο κόσμος απογοητευμένους ανθρώπους με ανεκπλήρωτα όνειρα και μια δουλειά στην οποία πηγαινοέρχονται σαν ζόμπι για τα προς το ζειν.
Δεν είναι ότι δεν έχει χρήματα η δουλειά του μουσικού. Είναι ότι επειδή πρόκειται για τέχνη, χρειάζεται πολύς κόπος και πολλή δουλειά για να ξεχωρίσεις. Όμως αυτό συμβαίνει σε όλες τις δουλειές πλέον.
Αυτό που θα σου έλεγα εγώ είναι ότι εάν θέλεις να γίνεις τραγουδίστρια, δεν φτάνει να λαλάς σωστά. Γίνε μια ολοκληρωμένη μουσικός. Σπούδασε τη μουσική από την αρχή ως το τέλος. Μάθε και ένα όργανο μέχρι ένα επίπεδο, κάνε τα θεωρητικά μαθήματα. Μπες σε χορωδία να τραγουδήσεις με άλλους, να πάρεις τη γνώση της πολυφωνίας από πρώτο χέρι, μη σου ζητήσουν στο μέλλον φωνητικά και δυσκολεύεσαι να ανέβεις μια χαζοτρίτη επάνω. Γίνε μια ολοκληρωμένη μουσικός, να μη σε ρωτάνε σε ποια κλίμακα είναι να πεις το κομμάτι σου και εσύ δεν καταλαβαίνεις τι σου λένε. Κάνε σολφέζ, να διαβάζεις νότες, μην γίνεις μια ερασιτέχνης τραγουδίστρια. Εάν θέλεις να πετύχεις στο χώρο της μουσικής πρέπει να βουτήξεις με το κεφάλι μέσα στη μουσική, να ψάξεις να ακούσεις διάφορα είδη και να μην αρκείσαι μόνο στα χιτς της εποχής, να ακούσεις διάφορες τεχνοτροπίες, όλα τα είδη τραγουδιού και μουσικής εάν μπορείς.
Εάν δεν υπάρχουν χρήματα, υπάρχουν πάντοτε τα Δημοτικά Ωδεία. Επίσης έχουν πέσει γενικότερα οι τιμές λόγο κρίσης. Ψάξου.
Μπορεί να είναι νωρίς για να ξεκινήσεις τραγούδι, αλλά έχεις αργήσει για θεωρητικές γνώσεις και κάποιο μουσικό όργανο. Επίσης είναι ότι πρέπει ηλικία για χορωδία.
Και για να πείσεις τους γονείς σου, αρκεί να είσαι καλή μαθήτρια. Και γιατί όχι άλλωστε; :)
)Kλαίρη μουόταν πρόκειται για το μέλλον σουκαι ειδικα την επαγγελματικη σου αποκατάσταση,ΜΗΝ ακους κανέναν !!!Τα πέρασα κι εγω και δυστυχως μπερδέυτηκα και έχασα πολλά. Ποσες φορες ήμουν έτοιμος να κάνω 1 βήμα και ακουσα γέλια ή δεν είναι αυτα για σένα και σταμάτησα, αργοτερα όμως το μετάνιωσα....Ακολούθησε τα ενδιαφέροντα σου, τα θέλω σου.
Ο πατέρας σου θέλει να έχεις μια σταθερή δουλεια και να ζήσεις τη ζωη σου σαν "δημόσιος υπάλληλος" δηλαδή θέλει να έχεις με λίγα λόγια μια normal ζωή. Αν αυτο θες ακολούθησε τις συμβουλες του. Απο τα παραπάνω που γράφεις καταλαβαινω πως θες αλλα πραγματα.
-----------------
Μπορείς αν θέλεις να ζήσεις στην καρδιά μου, δε σου ζητάω ενοίκιο...
[ τροποποιήθηκε από τον/την Merarxos, 21-11-2012 19:49 ]
ΚΟΙΤΑΞΕ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΝ ΣΩΣΤΑ.ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙΣ.ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΝ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΑΣΧΗΜΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ Η ΜΠΟΡΕΙ ΟΝΤΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΩΡΑΙΟ ΧΡΩΜΑ.ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙΣ ΜΟΝΟ ΑΝ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΣΟΒΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ.ΑΠΛΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΠΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΧΡΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΒΕΒΑΙΟ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΟΥ ΣΑΝ ΧΟΜΠΥ.ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΕΚΑΝΑ.
Λοιπόν Κλαίρη... Νομίζω ότι κάτι έχω να σου πω κι εγώ...
Καταρχήν, χαίρομαι πολύ που ένα παιδί της ηλικίας σου έχει τόσο δημιουργικές ανησυχίες!
Φτάνει όμως αυτό; χμμμ...Δεν μπορώ να σου πω με λίγα λόγια αυτά που θέλω αλλά θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατό συκεκριμένος και περιεκτικός...
Θα ξεκινήσω προσπαθώντας να σου δείξω ότι το να ανήκεις στη "μάζα" αποτελεί προσόν και όχι μειονέκτημα...και εξηγώ:
Αν και είναι γενικά αποδεκτό (και από μένα) ότι ένας καλλιτέχνης (οποιασδήποτε μορφής τέχνης) σκέφτεται, πράττει και εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο από τον "συνηθισμένο" (δηλ. αυτόν της μάζας), ωστόσο, είναι επίσης γενικά αποδεκτό ότι ένας καλλιτέχνης που "αποστασιοποιείται" από τη μάζα, παύει να είναι καλλιτέχνης. Κι αυτό συμβαίνει επειδή όλες οι ιδέες, τα συναισθήματα, οι αφορμές και οι εμπειρίες που χρειάζεται κάποιος για να γίνει μια μέρα καλλιτέχνης, γεννιούνται και προέρχονται ακριβώς από την συνύπαρξή του με τη μάζα κι από την παρατήρησή της αλλά "από μέσα"!
Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που ανέφερες με την συναυλία του Μουζουράκη... Έχεις σκεφτεί ότι αυτό το περιστατικό σ' έκανε να δεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι και να γίνουν μέσα σου ισχυρότερες οι δυνάμεις που σε οδηγούν σ' αυτό που θέλεις; Αν ήσουν εσύ η κοπέλα που ανέβηκε στη σκηνή να τραγουδήσει, εκτός από το ότι θα μπορούσε να σου δώσει μια ευκαιρία και να αποτελεί επίσης μια εμπειρία, από μόνο του, δεν θα αρκούσε για τίποτα παραπάνω... Το πιθανότερο είναι ότι θα έβλεπες τα πράγματα πολύ πιο εύκολα και θα επαναπαυόσουν σε μια λογική ότι τα έχεις καταφέρει όλα με τόσο εύκολο τρόπο κι αυτό θα σε οδηγούσε απλώς σε μια μικρή παραίτηση όχι τόσο από τον στόχο σου αλλά από τον τρόπο που πρέπει να δουλέψεις για να πετύχεις τον στόχο σου...
Η αλήθεια, Κλαίρη, είναι ότι για να γίνει κάποιος καλλιτέχνης, πέρα από το ταλέντο (όλοι ξέρουμε τι σημαίνει) χρειάζεται και σκληρή αλλά και διαρκής δουλειά...Είδικά για έναν άνθρωπο που γράφει στίχους και μουσική, όπως εσύ, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα απ' όσο φαντάζεσαι και προηγείται πάντα σοβαρή εσωτερική αναζήτηση πριν δημιουργηθεί ένα αξιόλογο αποτέλεσμα...Εκτός κι αν το όνειρό σου είναι απλώς να γίνεις "αναγνωρίσιμη" και όχι μια αξιόλογη καλλιτέχνης.
Το να ανέβεις μια μέρα στη σκηνή είναι ίσως το ευκολότερο πράγμα στην όλη διαδικασία...Το να διατηρηθείς όμως εκεί, απαιτεί ένα σοβαρό υπόβαθρο που θα το χτίσεις μόνη σου και θα συνεχίζεις να το χτίζεις όσο θα αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σαν δημιουργό! Κι εκεί βρίσκεται το κλειδί της επιτυχίας που (δικαίως ως ένα βαθμό) την αναζητάς...
Η μουσική, επίσης, πρέπει να ξέρεις ότι είναι μια τέχνη που μπορεί να συνδυαστεί και με πάρα πολλά επαγγέλματα, οπότε, καλό θα είναι, πριν πάρεις τις τελικές σου αποφάσεις σχετικά με το αν σε ενδιαφέρει κάποια δουλειά ή όχι, να έχεις σκεφτεί καλά και τις πιθανότητες που θα έχεις μέσα από μια δουλειά να διεκδικήσεις με καλύτερο τρόπο το όνειρό σου...Δεν είναι λόγια του αέρα αυτά που σου λέω...Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που έκαναν άλλα επαγγέλματα αλλά, παράλληλα, δουλεύοντας επάνω στη μουσική, κατάφεραν πολύ αξιόλογα πράγματα...Και υπάρχουν και άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που είχανε μεγάλο ταλέντο και δυνατότητες στη μουσική αλλά χάθηκαν μέσα σ' ένα σύστημα που δεν είναι κι από τα πιο "εύκολα" γιατί απλώς "δεν είχαν εναλλακτικό τρόπο για να το παρακάμψουν"!
Αυτά που εγώ, σαν άνθρωπος της μάζας αλλά και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικός από τους υπόλοιπους (όπως είμαστε όλοι) θέλω να σε συμβουλέψω, είναι:
Να έχεις πάντα πολύ μεγαλύτερη υπομονή από αυτή που μπορεί να φαντάζεσαι ότι χρειάζεται...Να μη βιαστείς ποτέ για κάτι που μπορεί να το "κάψεις" επειδή δεν θα είσαι σε θέση ακόμα να το υποστηρίξεις όσο πρέπει...
Όταν να νιώθεις απόλυτα σίγουρη για κάτι που έχεις δημιουργήσει, να το μοιράζεσαι και με άλλους ανθρώπους, κυρίως του κοντινού σου περιβάλλοντος στην αρχή (πάντα να έχεις κατοχυρώσει τα δικαιώματά σου βέβαια γιατί θα σου χρειαστεί και για το μέλλον), να δέχεσαι τις γνώμες τους, την κριτική τους αλλά να μην επηρεάζεσαι ούτε θετικά, ούτε αρνητικά...Να συλλέγεις όσα μπορούν να σου προσφέρουν σαν ιδέες, να τα δουλεύεις μέσα σου και να προσπαθείς να φάσεις πάντα στο καλύτερο αποτέλεσμά σε σχέση με αυτά που νιώθεις "εσύ"!...
Να έχεις θάρρος και καλώς εννοούμενο θράσος που θα πηγάζει πάντα από την σιγουριά που θα νιώθεις για τον εαυτό σου και όχι από επιπολαιότητα ή υπεροψία...
Να κυνηγάς το όνειρό σου με πρόγραμμα, με στρατηγική, με έξυπνες κινήσεις αλλά και με καρδιά και με πάθος και με δημιουργικότητα!
Να διατηρείς πάντα ζωντανή την φλόγα που σε καίει μέσα σου...
Αν ξεκινήσεις έτσι, και στήσεις πάνω σ' ευτές τις αρχές τον δικό σου, προσωπικό καλλιτεχνικό χαρακτήρα (τον ίδιο σου τον εαυτό δηλαδή), τότε θα διαπιστώσεις μόνη σου την ουσία που κρύβεται πίσω από την τέχνη, θα κάνεις ώριμα τις επιλογές σου και μια μέρα, να είσαι σίγουρη ότι όχι μόνο θα πετύχεις όλους σου τους στόχους αλλά θα βάζεις συνεχώς και πιο υψηλούς και θα τους φτάνεις και θα συνεχίζεις...! Τι άλλο, εκτός από αυτό, μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία ;;;!!!
Σου εύχομαι λοιπόν μια ζωή γεμάτη δυνατές συγκινήσεις, τύχη, στοχοθεσία και πραγματικές επιτυχίες!
