Ονειρα...παιδιων

Δεν ξέρω αν συμφωνείται μαζί μου αλλά πολλές φορές σκέφτομαι να μπορούσα να ήμουν και πάλι παιδί, έστω για λίγο...

Για θυμηθείτε λίγο τον εαυτό σας παιδί, τα παιχνίδια που παίζατε, τους καλύτερους φίλους, τα όνειρα που θέλατε να πραγματοποιήσετε μεγάλοι!

Ας πούμε, τι λέγατε οτι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε? Εγώ πάντως όταν ξεπέρασα το κόλλημα που είχα να γίνω κάτι που να...ακούγεται όμορφο! (όπως αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος, οφθαλμίατρος και τέτοια κουφά ) ήθελα να γίνω συγγραφέας (έγραψα μάλιστα κάτι και το χάρισα στη μητέρα μου), μετά ήθελα να γίνω ζωγράφος, (επίσης έκανα δώρο τις καλιτεχνικές μου ανησυχίες στους γονείς μου) μετά τραγουδίστρια..
Και τελικά τι έγινα? Γραμματέας!
Εσεις?

Ηθελα να γινω περιπτερου...
Για να τρωω τις τσίχλες...
(Μικρή αυτά!!)
Απο αρχαιολογος και αρχιτεκτονας
πέρασα κι εγώ, σε μεγαλύτερη ηλικία,
τα απέρριψα λόγω ανικανοποίητου,
και τελικά κατέληξα σε ένα επάγγελμα
που αγνοούσα την ύπαρξή του

ναι πολλες φορες.βεβαια μιλαω εγω που ακομα ειμαι 16 1/2!
παντως θα πω αυτο που συζητουσα και με το giorgo,οτι ο χρονος ειναι πολυ αδικο πραγμα!οταν αρχιζεις να καταλαβαινεις την αξια του και να τον εκτιμας,σου τελειωνει!!!τωρα λοιπον που ειμαι πιεσμενη θυμαμαι με πολλη πολλη νοσταλγια τα παιδικα χρονια,δηλαδη μεχρι και το περασμενο καλοκαιρι θυμαμαι με νοσταλγια αλλα τελοσπαντων!τωρα που τα εχασα και τα εκτιμησα,ειναι αργα για να κανω καμμια βολτα παραπανω ή να παιξω μεχρι να βραδιασει στο δρομο ή να τρεξω στη μαμα μου να χωθω στην αγκαλια της να με παρηγορησει....
τωρα σε μερικα πραγματα λενε οτι ειμαι μεγαλη πια και πρεπει να ειμαι υπευθυνη,σοβαρη.....ειτε λενε οτι ειμαι μικρη ακομα και αυτα οταν μεγαλωσω.........

τι να πω ο χρονος με μπερδευει,αλλα σιγουρα θα ηθελα να ημουν παλι παιδι,αλλη μια φορα εστω.........

οσο για το τι ηθελα να γινω περασα απο δυο φασεις.αρχικα ηθελα να γινω τραγουδιστρια,αλλα οχι ο,τι κι ο,τι!ηθελα σαν το θειο μου να παω στο εθνικο ωδειο!βεβαια.......
μετα περασα την αλλη φαση που ηθελα να γινω αρχαιολογος-ιστορικος.παει κι αυτο και τωρα θελω να περασω νομικη.ο χρονος(gggrrrr!)θα δειξει τελικα τι θα γινω αλλα μαλλον δε θα γινω τιποτα απο ολα αυτα.............θα κανω ισως μια φυσιολογικη απλη δουλεια........

τι συμφορα ενω εισαι καμωμενος για τα ωραια και μεγαλα εργα
η αδικη αυτη σου η τυχη παντα
ενθαρρυνση και επιτυχια να σε αρνειται
να σε εμποδιζουν ευτελεις συνηθειες και μικροπρεπειες,κι αδιαφοριες
και τι φρικτη η μερα που ενδιδεις
η μερα που αφεθηκες και ενδιδεις.......

θα δειξει

τι συμφορα ενω εισαι καμωμενος για τα ωραια και μεγαλα εργα
η αδικη αυτη σου η τυχη παντα
ενθαρρυνση και επιτυχια να σε αρνειται
να σε εμποδιζουν ευτελεις συνηθειες και μικροπρεπειες,κι αδιαφοριες
και τι φρικτη η μερα που ενδιδεις
η μερα που αφεθηκες και ενδιδεις.......

Πολυ σωστα αυτα τα σοφα λογια Ζωουλα!Αχ αυτος ο χρονος κυλα,κυλα,κυλα........ειναι σαν το ποταμι.Τα πρωτα χρονια κυλουν ηρεμα,βασανιστικα ισως αργα.Κανεις ονειρα ,ονειρα πολλα,ονειρα τρελα & περιμενεις,υπομενεις να κυλησει ο χρονος να τα πραγματοποιησεις.Ελα που ομως αυτο το ποταμι που λεγεται χρονος αρχιζει & γινεται ορμητικο & παλευεις να μην σε παρει στη δινη του.Ελα που φτανεις στην ακρη ενος καταρρακτη & εκει πρεπει να δειξεις αντοχες ωστε να μην σε παρασυρει στον πατο.& το χειροτερο? τωρα ποια δεν κυλα ηρεμα.Νιωθεις πως πρεπει να προλαβεις,να μην μεινεις πισω.Λες & πρεπει ντε & καλα να ακολουθησεις τα ορμητικα νερα.

Μικρος ηθελα να γινω ή μαναβης ή κουρεας πλακα δεν εχει .Μετα ηθελα,ως εφηβος πια,μουσικος.Τα καταφερα & εγινα & δεν το μετανιωνω.Μετανιωνω μονο για πραγματα που θα μπορουσα να κανω ως μουσικος αλλα δεν τα τολμησα τοτε.Ειθε να ισχυσει αυτο που χρονια τωρα ειναι ενα απο τα μοτο μου.Ποτε δεν ειναι αργα!!!!

Αισιοδοξω!!!




Υ.Γ. Μια ταπεινη συμβουλη προς τους μικροτερους-ες.Ο,τι θελετε να πραγματοποιησετε μην διστασετε λεπτο να το πραξετε.Αυτο το λεπτο δισταγμου μπορει να σας ακουγεται λιγο αλλα ειναι ενα λεπτο δικο σας & μονο.Μην το αφησετε αναξιοποιητο!!!!!!!!!

"Σαν σύννεφο απ' τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
πήρα παιδί τους δρόμους
[...]"

και τέλος

"Θα 'ναι μια άνοιξη πικρή
που όλα θ' ανοίγουνε στη γη
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω"

Ο μέτοικος, Γιώργος Νταλάρας

Γιατί το παραθέτω. Γιατί νομίζω ότι ταιριάζει, εκτός από τους σοφούς στίχους του μεγάλου ποιητή, του Κων.Καβάφη. Γεννιόμαστε, περιπλανιόμαστε, περνάμε από Συμπληγάδες και αποπροσανατολιζόμαστε από Σερήνες, κάνουμε ίσως μάταια πράγματα, για να "συμβαδίσουμε" με το ρεύμα,να μη μας παρασύρουν "τα ορμητικά νερά του καταρράκτη", όπως γράφεις justme, για να προλάβουμε, να μη χάσουμε, να μη χαθούμε!!! Όμως, τελικά αναρωτιεται κανείς: "Να προλάβω τί και να κερδίσω τί;". Και διαπιστώνει ότι είναι πιο σημαντικά(όχι πιο πολλά) αυτά που χάνει από αυτά που κερδίζει. Και ότι όσο κι αν "τρέχει", πάνω που φτάνει στον "προορισμό", ο προορισμός μετακινείται πιο μακριά και πρέπει πάλι να τρέξει να προλάβει τί; Το "άπιαστο" τελικά!

Όμως, ας μην είμαστε απαισιόδοξοι, ή ας μη μιλάμε για "άδικη τύχη"! Την τύχη μας, το "πεπρωμένο" μας, το διαμορφώνουμε οι ίδιοι. Γι'αυτό λοιπόν, ας αφουγκραζόμαστε πρώτα την καρδιά μας και μετά όλα τα υπόλοιπα(μικροπρέπειες και ευτελείς συνήθειες) ή τουλάχιστον, ας περπατάμε κι ας μην τρέχουμε!! Δεν πειράζει κι αν αργήσουμε λίγο!
Γι'αυτό παρέθεσα τους συγκεκριμένους στίχους από το "μέτοικο". Πάντα δίνεται η ευκαιρία για μια καινούρια αρχή. Ακόμη κι αν εχουμε "ενδώσει" στις "σατραπείες". Αφού τις "δεχθήκαμε με απελπισία " γιατί "άλλα ζητά η ψυχή μας και γι'άλλα κλαίει", έχουμε υποχρέωση, θα έλεγα, απέναντι στον εαυτό μας, να "ξεκινήσουμε απ'την αρχή" έστω και μια "άνοιξη πικρή"! Για μας θα'ναι άνοιξη, πάντως! Ρομαντικά όλ'αυτά; Μπορεί.. εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς! Είδαμε που μας έχει οδηγήσει και ο ρεαλισμός!! Χρειάζεται ένα "αντιπαλο δέος" δε νομίζετε; Χωρίς το "αντίπαλον δέος", χάνεται η ισορροπία, το βλέπουμε περίτρανα στη "Νέα Τάξη πραγμάτων"!!!

Λοιπόν, να πω κι εγώ τώρα τί ήθελα να γίνω "Όταν ήμουν παιδί", που λέει και το άσμα;
Έχουμε και λέμε(έχω αλλάξει πραγματικά πολλά "επαγγέλματα", σας προειδοποιώ ):
Σε προσχολική ηλικία τραγουδίστρια, τραγουδούσα συνεχώς. Ακόμη και λόγια ανθρώπων, των γύρω μου, τα τραγουδούσα(απ'ότι μου έχουνε πει οι γονείς). Με αυτοσχέδιες μελωδίες..ΔΕν τολμώ να φανταστώ!!!
Στα έξι μου νηπιαγωγός.
Οταν πήγαινα δημοτικό, τα πρώτα χρόνια δασκάλα.
Μετά, με είχε κουράσει η εκπαιδευση φαίνεται, και έκανα πάλι μια "στροφή" στο τραγούδι.
Από το γυμνάσιο μέχρι τα μισά του Λυκείου, δημοσιογράφος! Το έβρισκα πολύ σπουδαίο(για την κοινωνία) να εργάζομαι για την αποκάλυψη της αλήθειας!!! Όταν κατάλαβα πώς "δουλεύουν" τον κόσμο οι δημοσιογράφοι εγκατέλειψα την ιδέα και στράφηκα σε κάτι πιο "πρακτικό". Ας αφήσουμε λέω τις μεγάλες ιδέες, αν δεν υπάρχει χρήμα δε γίνεται τίποτα, ούτε στην κοινωνία, ούτε στις επιστήμες, ούτε στις τέχνες(απότομη προσγείωση). Και είχα αποφασίσει να γίνω οικονομολόγος.
Τελικά, επειδή είχα βάλει την Πληροφορική πρώτη στο μηχανογραφικό, αφού επέμεναν οι δικοί μου, κι εγώ σκεφτόμουν ότι εντάξει, ας τη βάλω και σιγά μη περάσω, δυστυχώς από τη μια, ευτυχώς από την άλλη, πέρασα και να'μαι σ'ένα γραφείο να φτιάχνω προγράμματα... Βέβαια, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και έτσι, αν και δεν έφτασα εδώ ενσυνείδητα, δεν μπορώ να πω ότι δε μ'αρέσει! :)

Πάντως, όντως, νομίζω ότι έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια και να διατηρουμε στο χαρακτήρα μας κάτι από τα θετικά στοιχεία που έχει ένα παιδί!!

Και κάτι πολύ σημαντικό, που εντάξει, το συνειδητοποιείς αργότερα, όχι ως παιδι! Να έχουμε την αίσθηση του μέτρου στη ζωή μας! Δεν είναι σύγκριση αυτό που θα γράψω(μην κατηγορηθώ ότι συγκρίνω ανόμοια), αλλά παραλληλισμός. Ας σκεφτούμε τί "θαύματα" έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, που είχαν αυτήν την περίφημη αίσθηση του μέτρου!!





[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Elen στις 07-05-2003 12:18 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Elen στις 07-05-2003 12:26 ]

Όταν ήμουνα μικρή όσο κι αν ακούγεται ασυνήθιστο , αφού υποθέτουμε ότι τα μικρά παιδιά έχουν μεγαλεπίβαλο σχέδια, ήθελα να γίνω...κομμώτρια! Και όταν όλο επισιμότητα το ανακοίνωσα αυτό σε μια απονομή βραβείων ζωγραφικής όπου είχα κερδίσει έναν υπολογιστή και με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω ώστε να δουν καταπόσο θα μου χρησιμεύσει το βραβείο μου, ένα ολόκληρο αμφι8έατρο διαλέξεως λύθηκε σε τρανταχτά γέλια κι εγώ έμεινα απορημένη με την πλακέτα στο χέρι προσπαθώντας να καταλάβω πού έβρισκαν το αστείο! Αφού μου άρεζε τόσο πολύ να χτενίζω τις κούκλες μου γιατί να μη χτενίζω και ανθρώπους?
Αυτά στα 7-9.
Τώρα στα 18 θέλω να γίνω μηχανόβια νεοχιππισα! Καμία σχέση!

Λοιπόν απο πού να ξεκινήσω;

Αρχικά στην ηλικία των 5 και μικρότερη ήθελα να γίνω τροχονόμος για να έχω σφυρίχτρα! Λίγο αργότερα, ταχυδρόμος για να έχω ποδήλατο.

Στο δημοτικό ήθελα να γίνω "τρελός επιστήμονας" χωρίς να προσδιορίζω τί. Μάλλον χημικός όμως γιατί είχα πάρει ένα σετ με ουσίες που τις εβαζες στο ίδιο μπουκάλι, άλλαζαν χρώματα και θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ μεγάλη διάνοια!

Μετά, στο γυμνάσιο είχα κατασταλάξει στο δικαστή. Μου άρεσε η εξουσία και θεωρούσα ότι θα διόρθωνα τον κόσμο... Κούνια που με κούναγε... Γρήγορα απογοητεύτικα και το γύρισα. Αποφάσισα να γίνω ωκεανολόγος... (μη γελάτε! υπάρχει!)

Τελικά διάλεξα τη σχολή μου με σκοπό να γίνω διπλωμάτης... Αλλά μέσα στον πρώτο χρόνο είδα τη βρώμα και την υποκρισία που επικρατεί και εκεί... και άλλαξα γνώμη...

Τελικά μάλλον θα γίνω μια διεθνολόγος (αφού αυτό σπουδάζω) που θα ήθελε να ήταν μουσικός...

Beyond the door, there's peace I'm sure
and I know there'll be no more tears in heaven...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Steppenwolf στις 24-05-2003 20:26 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Steppenwolf στις 24-10-2005 00:55 ]

Με το που άρχισα να μιλάω έλεγα πως θέλω να γίνω νύφη Η αμέσως επόμενη "φιλοδοξία" μου ήταν να γίνω... υπηρέτρια... αυτά μέχρι τα 3-4. Μετά μεταπήδησα στο διάστημα και αποφάσισα ότι θα γινόμουν αστροναύτης (δεν μπορείτε να φανταστείτε τί πίκρα έφαγα όταν μου είπαν ότι δεν υπάρχει NASA στην Ελλάδα... όλα τα παιδάκια κλαίγανε τον ανύπαρκτο Αη-Βασίλη, εγώ την ανύπαρκτη ελληνική NASA...) Όταν πλέον μεγάλωσα και άρχισα να ονειρεύομαι στα σοβαρά, διαπίστωσα απλά ότι τα όνειρα υπάρχουν μόνο για να γκρεμίζονται...

Sta 8 mou elega oti 8a ginw Despoths (oxi giati h8ela alla giati gelousan oi perissoteroi otan to akougan)! sta 10 mou h8ela na ginw pilotos. otan phgaina gymnasio h8ela na ginw diathths. Ki alla polla epaggelmata...apo astronayths mexri dyths. Dysthxws omws mia zwh den mou ftanei gia ola ayta. Twra teleutaia 8elw na ginw megaloepixeirhmatias, typou Kokkalh kai Vardynogiannh.

Kai telika ti eimai? Mhxanikos sth NASA

Y.G. Vagabond! Xwris to NASA

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Witchking στις 02-06-2003 02:34 ]

Quote:

29-05-2003 στις 02:54, Vagabond wrote: Με το που άρχισα να μιλάω έλεγα πως θέλω να γίνω νύφη Η αμέσως επόμενη "φιλοδοξία" μου ήταν να γίνω... υπηρέτρια... αυτά μέχρι τα 3-4. ...

Απο τα καλύτερα που έχω ακούσει...vagabond...
Κι εγώ πολλα ονειρευόμουν να γίνω..., αλλα πιο συμβατικά...πάντως..., σε σχέση με τα περισσότερα που ακούστηκαν και κυρίως: παιδίατρος, αρχαιολόγος ή ψυχολόγος...

Το "πρόβλημα" πάντως με μένα..είναι ότι ...
εξακολουθώ να κάνω όνειρα...για το τι θα κάνω ...όταν "μεγαλώσω"....

ki alla Gate?ti allo akoma?(an milame gia spoudes kai epaggelmata)

oso gia mena.....eimai ligo idiazousa periptosi.elega apo mikros ti ithela na gino.egina.ola oraia.....ela pou tora omos arxisa na thelo na akolouthiso allous dromous.....!
ligo anapodo den einai auto?

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: stefke στις 03-07-2003 01:56 ]

Κι εγώ δεν θα διαφοροποιηθώ πολύ από όσα γράφτηκαν πιο πάνω αφού από το δημοτικό μέχρι την Γ' γυμνασίου περίπου, ήθελα να σπουδάσω Νομική και μάλιστα να γίνω εισαγγελέας, προφανώς επηρρεασμένη από το θείο μου που είναι εισαγγελέας. Αργότερα, στο λύκειο ήθελα να σπουδάσω Αγγλική φιλολογία, στη λατρεμένη μου Θεσ/νίκη! Η γέννηση του ανηψιού μου όμως, το καλοκαίρι πριν τη Γ λυκείου, έπαιξε καθοριστικό ρόλο, αφού το μόνο που έκανα ήταν να ασχολούμαι μαζί του και ως αποτέλεσμα να αποκτήσω τον τίτλο της..χαζοθείας!!!! Έτσι κατέληξα ότι αυτό που πραγματικά με γέμιζε θα ήταν το επάγγελμα της παιδαγωγού. Τα κατάφερα λοιπόν, κι έτσι, εδώ και 2 χρόνια σπουδάζω Βρεφονηπιοκομία! Από τη μέχρι τώρα επαφή μου με τα παιδιά στους διάφορους παιδικούς όπου έχω πάει, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι σίγουρα είναι το καταλληλότερο επάγγελμα για μένα!

Elen, πολύ καλό...

Εγώ ήθελα απεγνωσμένα να γίνω κτηνίατρος! Μάζευα απροστάτευτα σκυλάκια στο σπίτι κλπ κλπ κλπ... Η μαμά υστερία κάθε φορά! Τραγουδούσα και έπαιζα θέατρο αλλά ποτέ δεν μπορούσα να το σκεφτώ σαν επάγγελμα, μάλλον γιατί φοβόμουν. Φοβόμουν να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα...
Όταν στα 15 μου πήγα Λονδίνο εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα μου, εγκατέλειψα τα όνειρα για τη κτηνιατρική σχολή επειδή Χημεία δεν πήγαινα καλά. Είχα καλούς βαθμούς αλλά κτηνιατρική και Αγγλία... πω πω πω! Δύσκολο πολύ!
Κι έτσι, φοβούμενη να διαλέξω τον δρόμο που απλωνόταν φαρδύς πλατύς μπροστά μου, το τραγούδι / τη μουσική και ενώ τα είχα όλα με το μέρος μου, το ταλέντο (απ'ότι λένε οι άλλοι) και τη στήριξη των γονιών μου να κάνω ό,τι θέλω, την πάτησα και πήρα τον άλλο δρόμο που έδειχνε πιο σταθερός...
Είχα μια καθηγήτρια στο πιάνο που με είχε κάνει να νιώθω το διάβασμα και τη μελέτη της μουσικής ΑΓΓΑΡΕΙΑ και με πίεζε τόσο πολύ που με έκανε να νιώθω σαν φυλακισμένη, με μείωνε πολύ (ενώ έπαιρνα 10 και 9 στα 10) και με απομάκρυνε από τη μουσική...
Έτσι, πέρασα πανεπηστήμιο και σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων και τώρα είμαι σε μια ναυτιλιακή στον Πειραιά αλλά τα τελευταία 2 χρόνια δούλευα Κέρκυρα ως τραγουδήστρια και κατάλαβα ότι τελικά αυτό ήταν το επάγγελμα που έπρεπε να ακολουθήσω! Βέβαια ασχολούμαι και τώρα όποτε μπορώ και ψάχνομαι και για Χειμώνα. Είχα κάποιες προτάσεις αλλά για βαρβάτα ωράρια και δεν θέλω ακόμα να αφήσω την σταθερή δουλειά εδώ. Άλλωστε έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις. Θέλει γνωριμίες, γνώσεις κλπ Προσπάθώ πάντως σιγά σιγά...
Κι έτσι θα συμφωνήσω μ'εσένα Gate... Κι εγώ ακόμα ονειρεύομαι!

"Το παράπονο"
"Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασ' η ώρα να το πω...
Άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα!
Γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα...

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα πάντα θα'ναι αργά!
Δεύτερη ζωή δεν έχει!" (Ελύτης/Παπαδημητρίου/Αρβανιτάκη)

Μην αφήνετε τα όνειρά σας να σας προσπερνάνε...

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός, αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις... ('Ο Γκρεμός' Χατζιδάκις)

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Mariagoros στις 03-07-2003 14:51 ]

Quote:

03-07-2003 στις 14:47, Mariagoros wrote: Κι έτσι θα συμφωνήσω μ'εσένα Gate... Κι εγώ ακόμα ονειρεύομαι! "Το παράπονο" "Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασ' η ώρα να το πω... Άλλα είναι εκείνα που αγαπώ γι' αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα! Γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα... Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα πάντα θα'ναι αργά! Δεύτερη ζωή δεν έχει!" (Ελύτης/Παπαδημητρίου/Αρβανιτάκη)

Αχ βρε Μαρία...
να 'ξερες πόσες φορές έχω πει κι εγώ αυτό το τραγούδι...

Gate, γι'αυτό σου λέω ότι ακόμα ονειρεύομαι... Κι ενώ οι σοφοί πρόγονοί μας τα έχουν ψάξει και μας έχουν προειδοποιήσει με διάφορους τρόπους, μέσα από στίχους, από ποιήματα, από λογοτεχνεία, εμείς οι νεότεροι δε λέμε να καταλάβουμε...

Κι όταν καταλάβουμε μπορεί να είναι αργά! Εγώ θέλω να πιστεύω κι να ελπίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν και για τίποτα. Ειδικά τους εαυτούς μας, αν τους αγαπάμε, πρέπει να τους δεχόμαστε για τις επιλογές που έκαναν και αν αυτές είναι λάθος, να πιστεύουμε ότι κάπως μπορούμε να καλύτερεψουμε τα πράγματα!

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις του Stefke! Σ'αυτό, τί να πω? Δεν ξέρω... Μην νομίζετε πάντως ότι όλοι ξέρουν τί θα ήθελαν να γίνουν από μικροί! Οπότε στην περίπτωσή σου Stefke, έκανες κάτι που πίστευες ότι αυτό είναι αλλά τελικά δεν ήταν...

Δύσκολα τα πράγματα! Καλή τύχη σε όσους ξεκινάνε και καλό κουράγιο σ'αυτούς που ανακαλύπτουν πως θα'θελαν τώρα να ξεκινάνε (και πόσοι είναι αυτοί....)

Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός, αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις... ('Ο Γκρεμός' Χατζιδάκις)

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Mariagoros στις 07-07-2003 10:18 ]

που 'σουνα νιοτη που 'λεγες πως θα γινομουν αλλος......

Εγώ δεν θα μιλήσω για το επίδοξο παρελθόν μου γιατί το ίδιο θα είναι καθώς δεν είμαι μέλος -και άλλωστε είμαι ακόμη 14,5 ετών και έτοιμη για Λύκειο- . Όμως θέλω να πω κάτι για μια έννοια που χρησιμοποιήθηκε πολύ σε αυτό το θέμα. Είναι ο χρόνος.
Όσα πω, πάντως, δεν είναι δικές μου σκέψεις αλλά δεν θυμάμαι από που τις ξεσήκωσα. Μπορεί και από άλλο θέμα του forum ίδιου του musicheaven .

Η έννοια 'χρόνος' είναι κάτι που έχει φτιαχτεί από τους ανθρώπους με μέτρο την αλλοίωση και τον θάνατο. Για διευκόλυνση έχουμε δημιουργήσει εποχές ή και πιο 'πεζά' πράγματα όπως μια σχολική χρονιά (που κρατάει για τόσες μέρες, μήνες, ώρες). Όμως ο χρόνος δεν είναι σταθερός ώστε όλα να γυρνάνε γύρω του. Μπορεί να φαίνεται έτσι, αλλά ο καθ' ένας μπορεί να του κολλήσει την ταμπέλα που ο ίδιος θέλει.
Το έτος έχει δώδεκα μήνες. Με τριάντα, τριάντα μία και είκοσι οχτώ μέρες.
Το έτος έχει δέκα μήνες. Με τριάντα μέρες ο καθ' ένας.
Το έτος έχει -- μήνες............
Στα δεκαπέντε μου μπορεί να είμαι χιλίων ετών ή ακόμη και μόνο δύο. Κανείς δεν μπορεί να πει κάτι που ΞΕΡΕΙ πως είναι αληθινό.
Ακόμη και η ίδια η φύση σχεδόν μας χλευάζει. Λέμε ότι ένας σκύλος ζει τόσο καιρό και ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ τόσο, λες και πηγαίνουμε με διαφορετικό χρονικό σύστημα. Και ίσως έτσι να 'ναι.

Αν είχα την ελευθερία να χρησιμοποιήσω κάτι που -ίσως- δεν υπάρχει, θα χρησιμοποιούσα ως παράδειγμα τα Ξωτικά. Παρ' όλο που έτσι η απάντησή μου κινδυνεύει να χάσει την σοβαρότητα που -πιστεύω ότι- έχει, πιστεύω ότι είναι ένα σημαντικό παράδειγμα. Είναι αθάνατα και ο χρόνος δεν τα αγγίζει. Για αυτά ο χρόνος δεν υπάρχει καν. Ωστόσο είναι ανθρώπινα πλάσματα. Η μόνη διαφορά τους από εμάς είναι ότι είναι αγέραστα και αναλλοίωτα. Για αυτά δεν υπάρχει χρόνος· έχει χαθεί μαζί με την φθορά. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι χωρίς την αλλοίωση ο χρόνος, ο καιρός χάνει την σημασία του.

Σας κούρασα;

egw apo mikros ithela na ginw ntavatzis...akoma mikros eimai...

Είχα διάφορες επιθυμίες όλες ματαιόδοξες και γεμάτες μεγαλείο...
Κομμώτρια, Καθαρίστρια (αν ήταν και οδοκαθαρίστρια ακόμα καλύτερα), Μοδίστρα...νομίζω και αρχαιολόγος..
Μετά ξέπεσα στα κοινά ζωγράφος, ενασχόληση με κιθάρα κλπ...
Το αποκορύφωμα είναι αυτό που εν τέλει έγινα, το οποίο (ΚΙΤ-ΚΑΤ) οχι απλά δεν το ήξερα αλλα το χειρότερο είναι οτι δεν το ξέρει και κανένας άλλος...

Quote:

Το μέλος eua στις 23-10-2005 στις 16:12 έγραψε: Το αποκορύφωμα είναι αυτό που εν τέλει έγινα, το οποίο (ΚΙΤ-ΚΑΤ) οχι απλά δεν το ήξερα αλλα το χειρότερο είναι οτι δεν το ξέρει και κανένας άλλος...

Έτσι έτσι... να με ενθαρρύνεις...

Πού το ξέθαψες αυτό το θέμα;;