Η ΕΛΛΑΔΑ ΒΑΡΙΕΤΑΙ…
ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ!
Η Ελλάδα είναι ένα καζάνι που βράζει. Αν δεν πάει μπροστά, θα τιναχτεί στον αέρα!
Μανώλης Ρασούλης
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ
Η Ελλάδα βαριέται. Βυθίζεται βαθμιαία στον άπατο λάκκο μιας ολοκληρωτικά αποθαρρυντικής απαισιοδοξίας. Βουλιάζει μέσα στην αποχαυνωτική αναμονή ενός πράγματος που δεν έρχεται. Μουλιάζει μέσα στο βούρκο της κυρίαρχης ψευδαισθησιακής τηλεκουλτούρας, που αναισθητοποιεί τους εγκεφάλους των κατοίκων της.
Η Ελλάδα βαριέται. Πνίγεται μέσα στη χολερική της μικρότητα. Πλατσουρίζει με βδελυρή ικανοποίηση μέσα στη χλιαρή λάσπη της μετριότητάς της. Μεμψιμοιρεί κι εκπέμπει σωρηδόν «μιζερόνια» («σωματίδια» μιζέριας). Γκρινιάζει ότι της φταίνε τα πάντα, αλλά δεν κάνει τίποτε για να τα αλλάξει.
Η Ελλάδα βαριέται. Βαριέται και χασμουριέται θανάσιμα. Είναι ήδη ζωντανή-νεκρή, ένα ζόμπι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια μούμια του ένδοξου παρελθόντος της. Σκοτεινή μέσα στο ηλιόλουστο φως της. Η «ισχυρή» Ελλάδα της λίγδας και της χλίδας, της γλίτσας και της γκλίτσας…
Τι Κρύβεται Κάτω από το Χαλί μας;
Αν και μάθαμε να πετάμε «κάτω από το χαλί» όλα τα σοβαρά ζητήματα και να μην θέλουμε να τα συζητήσουμε ανοικτά, εντούτοις αυτά είναι τόσο σοβαρά που, παρ’ ότι τα έχουμε θαμμένα ζωντανά μέσα μας, αυτά κραυγάζουν και βγαίνουν μόνα τους στην επιφάνεια. Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δακτυλάκι μας: Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη γκρίζα ζώνη, που ξεκινά από τις βραχονησίδες των Ίμια και φτάνει μέχρι τα εσωτερικά ερημοτόπια των Νεοελλήνων. Δεν υπάρχει αυθεντικότητα, παρά μόνο ένας απέραντος μιμητισμός. Στους δρόμους των ελληνικών πόλεων σέρνονται υπερτροφικές και καταθλιπτικές εγωπαθείς υπάρξεις, που μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους. Υπάρχει μια εσωτερική δυσαρμονία, άνθρωποι με ανάπηρη ελευθερία, ζωές που τελειώνουν πριν το τέλος τους.
Η δημογραφικά γερασμένη χώρα μας έχει χάσει πλέον το φως της, τη φλόγα και το πάθος της για ελευθερία. Οι νέοι είναι μειονότητα και δεν έχουν πλέον για ινδάλματά τους ήρωες-αγωνιστές, παρά μόνον τους διάσημους της σόου μπίζνες και τους TV σταρς. Ο λαϊκός μας πολιτισμός αλώθηκε από μπουζουκοφραπεδόμυαλους, ανεγκέφαλα «αμερικανάκια», «αφασικά μαλάκια» και τηλεπαράσιτα που μηρυκάζουν τη σήψη. Τα life Style περιοδικά, που αποθεώνουν τους γιάπηδες, φούσκωσαν τους φτωχούς και τους μικροαστούς με κλεμμένες φαντασιώσεις από τις δήθεν σημαντικές ζωές των πλούσιών και των «επωνύμων».
Ο ελληνικός λαός ασπάστηκε τη θρησκεία του χρήματος, έπαψε να υφίσταται και μετατράπηκε σε «target group». Οι Έλληνες, αφού μεταλλάχθηκαν σε αφηνιασμένα Consuming Zombies, άρχισαν να ζουν με πλαστικό χρήμα και δανεικά όνειρα, εξαρτημένοι από την «πλαστική πρέζα», που τους πουλούν κερδοσκοπώντας οι αδηφάγες τράπεζες. Χωρίς λόγο η φτωχή Ελλάδα κατάντησε μια από τις ακριβότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο καφές έφτασε να κοστίζει 4 Ευρώ, ενώ ο βασικός μισθός είναι μόλις 600 Ευρώ το μήνα. Κάτω από τέτοιες συνθήκες η οικονομική επιβίωση κατάντησε υψηλή τέχνη για τους περισσότερους Έλληνες.
Η ανεύρεση εργασίας έγινε «αγώνας δόμου» για γερά νεύρα και οι εργαζόμενοι είδος προς ενοικίαση. Τα πτυχία δεν προσφέρουν δουλειά και κοινωνική άνοδο, όπως άλλοτε. Συντάξεις και κεκτημένα δικαιώματα απειλούνται. Οι δημόσιες υπηρεσίες γέμισαν τεμπέλικα παράσιτα, που κοροϊδεύουν και ταλαιπωρούν τους πολίτες. Στους λαβύρινθους των δημοσίων υπηρεσιών συνεχίζει να ευδοκιμεί η γραφειοκρατία, η διαφθορά και η καταδίωξη των δημιουργικών Ελλήνων. Σχεδόν κανείς πια δεν πιστεύει ότι προκόβουν αυτοί που εργάζονται τίμια. Αντίθετα πιστεύουν ότι προκόβουν μόνον οι απατεώνες, οι κομπιναδόροι, τα λαμόγια και όσοι πουλάνε φούμαρα, όπως οι συμμετέχοντες στα Reality Show.
Λίγοι πιστεύουν πλέον στην πολιτική, στην αλλαγή της κατάστασης μέσω της πολιτικής. Άλλωστε οι πολιτικοί τους κοροϊδεύουν συστηματικά, τους τάζουν τα πάντα προεκλογικά και, αφού εκλεγούν, το μόνο που τους νοιάζει είναι η λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Ακόμη λιγότεροι πιστεύουν στις ιδεολογίες. Πάνε αυτές, ξόφλησαν από το 1989.
Ακόμη και οι διανοούμενοι τους πρόδωσαν. Απογοητεύτηκαν ή συμφιλιώθηκαν με την υπάρχουσα κατάσταση κι έγιναν έμμισθοι απολογητές του Συστήματος. Έχουν πάψει εδώ και καιρό να τους κερνούν με την κριτική τους σκέψη. Αλήθεια ποια είναι η τελευταία συγκομιδή των σκέψεών τους;
Αυτό που κυριαρχεί πλέον στη γεροντοκρατούμενη Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνα, όπου το 20% του πληθυσμού είναι άνω των 65 ετών, είναι ένα εθνικιστικό-λαϊκιστικό υπόστρωμα στο οποίο επικάθεται και συμβιώνει ένας ηδονιστικός και εγωιστικός καταναλωτισμός. Η επιβράβευση της μετριότητας και η ανυπαρξία της κριτικής σκέψης. Η μεγαλόστομη τιποτολογία. Η συνωμοσιολαγνεία, η συνωμοσιοπαράνοια και το ελλαδεμπόριο. Ο νεοεθνικισμός και η τάση για μεταφυσική φυγή. Η μοναξιά και η κατάθλιψη.
Απέναντι σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα της κοιμισμένης και βαριεστημένης Ελλάδας, έχουμε κάθε λόγο ν’ αντιδρούμε και ν’ αντιστεκόμαστε δημιουργικά. Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να ονειρευόμαστε μια καλύτερη, πιο δημοκρατική, πιο ανοικτή και πιο φωτεινή Ελλάδα! Έχουμε δικαίωμα στο όνειρο γι’ αυτό και πρέπει να προσπαθήσουμε για να ξυπνήσουμε την υπόλοιπη ναρκωμένη Ελλάδα, γιατί:
· Είμαστε φτιαγμένοι από το «υλικό των ονείρων» και δεν μπορούμε να ζούμε χωρίς στόχους και οράματα.
· Δεν θέλουμε η πατρίδα μας να αποτελεί επαρχία της Αυτοκρατορίας, αποικία των πολυεθνικών και θύμα της παγκοσμιοποίησης.
· Δεν υιοθετούμε τον καταναλωτισμό ως νέα μας θρησκεία, δεν βλέπουμε τα σούπερ μάρκετ σαν «ναούς» και δεν κάνουμε ανθρωποθυσίες για το χρήμα.
· Δεν αποδεχόμαστε τον παθητικό ρόλο του «πολίτη του καναπέ», ούτε και δεχόμαστε να μας τρέφουν τα βρομόνερα της τηλεκουλτούρας.
· Δεν μας αρέσει ο επικρατών αμοραλιστικός ευδαιμονισμός, που συντηρεί όλη αυτή την κιτσάτη πολυτέλεια ενάντια στην απλότητα, στην τέχνη και στο μέτρο.
· Δεν ανεχόμαστε το «δήθεν» και το «politically correct» και προτιμάμε την αυθεντική ζωή από τις ψευδαισθήσεις.
· Επιθυμούμε μια κοινωνία πολύχρωμη, ανοικτή προς το διαφορετικό, που θα αγκαλιάζει και δεν θα περιθωριοποιεί το ιδιαίτερο, που δεν θα αποκλείει κανέναν και θα προστατεύει τους δημιουργικούς Έλληνες.
· Ονειρευόμαστε μια ανοικτή δημοκρατική κοινωνία χωρίς κλειστοφοβικά συμπλέγματα, μια δυναμική εξέδρα για άνοιγμα προς τον κόσμο κι όχι ένα «κάστρο» που πρέπει να προστατευτεί από τους «βαρβάρους».
· Επιθυμούμε μια διανοητική επανάσταση και θέλουμε να πρωταγωνιστήσουμε σ’ ένα νέο «ελληνικό θαύμα».
· Είμαστε ρομαντικοί ουτοπιστές του 21ου αιώνα και κυνηγάμε το άπιαστο.
Τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο. Δεν πρέπει να χάνουμε κι άλλο καιρό σε ατέρμονες ομφαλοσκοπήσεις και στην αργόσυρτη εξερεύνηση του κόσμου των ιδεών. Πρέπει να αναλάβουμε δράση! Εκεί έξω, ακριβώς έξω από τα μάτια μας, έξω από την υπνωτική τηλεοπτική μας οθόνη, έξω από το σπίτι και το μικρόκοσμο μας, υπάρχει μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και περιμένει να την ξανακάνουμε δική μας. Ας μην την εγκαταλείψουμε στους νεοσυντηρητικούς, στους εθνικιστές, στους ελλαδέμπορους, στους συμφεροντολόγους και στους συνωμοσιοπαρανοϊκούς! Να μη φοβόμαστε τις πέτρες που θα μας πετάξουν όλοι αυτοί οι μικροί άνθρωποι: μ’ αυτές θα κτίσουμε τα θεμέλια της νέας μας αντιστασιακής ταυτότητάς. Η Ελλάδα μας ανήκει και της αξίζει ένα λαμπρό μέλλον, αρκεί να βοηθήσουμε να ξεπεράσει τα σημερινά αδιέξοδα και συμπλέγματά της. Μόνο τότε θα ζήσουμε όλοι μαζί μια νέα «ελληνική άνοιξη». Δεν νομίζετε πως μας αξίζει κάτι τέτοιο;
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και εκδότης-διευθυντής του περιοδικού ΖΕΝΙΘ.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη γκρίζα ζώνη, που ξεκινά από τις βραχονησίδες των Ίμια και φτάνει μέχρι τα εσωτερικά ερημοτόπια των κατοίκων της…
________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Graveheart: Το παρόν ανατρεπτικό κείμενο θα το βρείτε στο τελευταίο τεύχος (Νο5) του περιοδικού Ζενίθ. Του πιο έγκυρου και μοναδικού ίσως από πλευράς περιεχομένου εντύπου στην Ελλάδα καθώς φαίνεται οι περισσότεροι δημοσιογράφοι κωλώνουν να πουν τα πράγματα με τ' όνομά τους και τυπώνουν ολόκληρα δάση για να διαφημίσουν τον νέο, παγκοσμιοποιημένο τρόπο ζωής(;...) και να μας κάνουν χλιδάτους. Κάποιοι όμως ακόμα αντιστέκονται. Ναι, το Γαλατικό χωριό υπάρχει ακόμα. Να σαι καλά Γιώργο Στάμκο και η υπόλοιπη δημοσιογραφική και Ανθρώπινη παρέα.
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: graveheart on 01-08-2005 20:14 ]
