Προς τι ο θυμός;..

Θυμώνουμε…πολλές φορές θυμώνουμε μ’ ανθρώπους, κι αυτοί δε μας καταλαβαίνουν… Μα αυτός ο θυμός φόβος είναι που εκφράζεται με επιθετικότητα.
Δε νομίζετε; Ή απλά υπερβολική ευαισθησία…
Κι ύστερα σου προσάπτουν το χαρακτηρισμό κακότροπου και στριμμένου ανθρώπου…
Λες κι οι ευγενικοί δηλαδή, δεν έχουν στοιχειώσει με ευγένεια στη γουρουνίσια υπόστασή τους!
''Γιατί οι άνθρωποι, λέει, σε μετράνε μ’ αυτά που βλέπουν''…
Μα ίσως και να χουν κ δίκιο…για να μη χαθούν τα προσχήματα!!
Αυτά τα προσχήματα πια!


ΥΓ: μη μου θυμώνεις μάτια μου(κι ας μην το διαβάσεις ποτέ αυτό)...


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : steinway στις 09-10-2005 15:12 ]

Quote:

Το μέλος steinway στις 09-10-2005 στις 15:06 έγραψε: [I] Μα ίσως και να χουν κ δίκιο…για να μη χαθούν τα προσχήματα!! Αυτά τα προσχήματα πια!

Τωρα πια εχουν χαθει και τα προσχηματα...

by determining where, with whom, about what and in what circumstances one can get angry...one can map others' concepts of who and what one is
marilyn frye

Ενας απο τους λόγους που μας κάνει να διαφέρουμε απ τη...μολόχα !

pios o logos na kratame ta prosximata k na min imaste ali8inoi ston eafto mas..?
giati na kratame klismeno mesa mas ton 8imo mas..? sto telos apla 8a katali3i stin via...
o 8imos ine es8ima opos ola ta alla k afta ta es8imata ine pou mas 3exorizun os an8ropous k mas dixnun oti imaste zontanoi..
exume ka8e dikeoma na ton ekfrazume xoris na exume ton fovo pos 8a mas xaraktirisun oi alloi..

@ To 1o κομμάτι για την εικόνα του θυμού. Το 2ο γιατί το βιβλίο ο "μεγάλος θυμός" έγινε ένα για μένα με αυτό το τραγούδι.

1. Δεν έχει επιστροφή / Στίχοι:Βραχάλη Ελεάνα

(Μουσική: Γαλάνη Δήμητρα/Ερμηνεία:Αρβανιτάκη Ελευθερία)

Έγινε ο φόβος μου θυμός, μεγάλος σαν ωκεανός
που απλώνει διαρκώς
Παίρνει διαστάσεις μαγικές, σαν την αγάπη αληθινές
με πνίγει αν δε με θες

Κι είναι το μόνο που μπορώ, φύγε να σου πω
Φύγε να σωθείς και να σωθώ, εγώ πονάω που σ' αγαπώ
Δεν σε συγχωρώ, που άφησες να φτάσουμε ως εδώ

Έγινε ο φόβος μου θυμός, πια δεν αμύνομαι αλλιώς
δεν έχω μάθει πώς
Και ένα όπλο έχω τη σιωπή, μα αν με πλησιάσεις πιο πολύ
υψώνω μια φωνή

Κι είναι το μόνο που μπορώ, φύγε να σου πω
Φύγε να σωθείς και να σωθώ, εγώ πονάω που σ' αγαπώ
Δεν σε συγχωρώ, που άφησες να φτάσουμε ως εδώ

Δεν έχει επιστροφή και τέλος...

και 2. Αγάπη (Μεγάλοςθυμός)/ Στίχοι:Παΐζη Αλέκα

Μουσική: Δημητρίου Βασίλης/Ερμηνεία:Συνήθεις Ύποπτοι

Πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ' αγάπησα
Πόσο πολύ σ' αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις
Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή, απ' τη ζωή μου πέρασες
Κι αλάργεψες και εχάθης

Καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά
Πόσο πολύ σ' αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Και εγώ πως θα ξανάρθεις εσύ του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα στο τραγουδώ, αιώνια θα στο τραγουδώ
Κι εσύ δεν θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου 'δωσες αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ...

Quote:

Το μέλος nefos στις 10-10-2005 στις 09:15 έγραψε: @ To 1o κομμάτι για την εικόνα του θυμού. Το 2ο γιατί το βιβλίο ο "μεγάλος θυμός" έγινε ένα για μένα με αυτό το τραγούδι. Έγινε ο φόβος μου θυμός, μεγάλος σαν ωκεανός που απλώνει διαρκώς Παίρνει διαστάσεις μαγικές, σαν την αγάπη αληθινές με πνίγει αν δε με θες Έγινε ο φόβος μου θυμός, πια δεν αμύνομαι αλλιώς δεν έχω μάθει πώς Και ένα όπλο έχω τη σιωπή, μα αν με πλησιάσεις πιο πολύ υψώνω μια φωνή Πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ' αγάπησα Πόσο πολύ σ' αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή, απ' τη ζωή μου πέρασες Κι αλάργεψες και εχάθης Καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά Πόσο πολύ σ' αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις....

Έτσι ακριβώς είναι...γίνεται ο θυμός το όλπο για να σωθείς όσο μπορείς απ' όλες τις προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν κ σ' έκαναν να υποφέρεις... Μα πάντα όμως, αυτός που υψώνει τη φωνή βγαίνει ο χαμένος. Γιατί πριν να πληγώσεις τον άλλον, έχεις γίνει ζητιανος συναισθήματων....Κι επειδή απλά, δεν έμαθες να σερβίρεις καλοφτιαγμένα ευγενικά ψέματα και θέλησες να σαι αληθινός... Κι ο άλλος με τη σιωπή του, καταφέρνει και νικά...
Παρ όλα αυτά, όταν αγαπάς επιστρέφεις στον αυθορμητισμό και ναι, η αγάπη, δικαιώνει ''ανοησίες''. Όσοι αγαπούν δε φταιν...

''Τι με κοιτάς τι με ρωτάς
ποιες αλήθειες να μάθεις ζητάς,
μη με κοιτάς μη με ρωτάς
παραμύθια πουλώ της οκάς
Παραμύθια πουλώ...''

Ίσως αν λέγαμε παραμύθια...