Έχω καταλήξει (κατά κάποιον τρόπο) ότι δεν πονάμε επειδή έχουμε αγαπήσει..
Γιατί σκεφτόμουν ότι αν εγώ αγαπάω έναν άνθρωπο σημαίνει ότι θέλω το "καλό του" κατά κάποιο τρόπο.. Και κατ' επέκταση, αν αυτός θεωρεί ότι θα περνάει καλύτερα μακριά μου (ή αν δεν παίρνει από μένα αυτό που ζητάει κλπ) μάλλον θα τον βοηθήσω να φύγει μακριά μου... Για να είναι καλύτερα... Γιατί αυτόν που αγαπάς τον σέβεσαι..
Οι αποχωρισμοί είναι αυτοί που πονάνε νομίζω γενικά.. Γιατί αισθάνεσαι σαν να χάνεις κάτι γνώριμο, κάτι κοντινό, κάποιον που σε ξέρει (αν έχει κάνει τον κόπο να σε μάθει!
) που μοιράστηκες μαζί του κάποιες πολύ ρομαντικές στιγμές και κάποιες ιδιαίτερες.. και πολλά πολλά άλλα, διαφορετικά για τον καθένα μας (μιλάω βέβαια πάντα υποκειμενικά).
Τις περισσότερες φορές όταν ερωτευόμαστε κάποιον εκτός από αυτά που ζούμε μαζί του υπάρχουν και τα "γλυκούλικα" που έχουμε φτιάξει και στο μυαλό μας για τον άνθρωπο που αγαπάμε... Και αυτά μπορεί να αφορούν σε "όνειρα" για το μέλλον, σε σκέψεις ρομαντικές (τις οποίες έχουμε "ανάγκη" να δημιουργήσουμε γιατί εσύ είσαι αυτός που τις δημιουργεί στην τελική και άρα δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος..κάποια "ανάγκη" ας πούμε..)
Και αν έχω αισθανθεί κάποια στιγμή "πόνο" είναι ίσως επειδή "χάνω" την ευκαιρία να "φτιάξω" και άλλα τέτοια γλυκούλικα
Αυτά βέβαια είναι απόψεις μου.. και μπορεί να σου φαίνονται "κουλά"... Αν και νομίζω ότι σε μια τέτοια κατάσταση "πόνου" δεν θα ορκιζόμουν ότι είναι καποιος "ικανός" να "λύσει" κάτι εντελώς αντικειμενικά..
Στην τελική, γιατί τον φοβάσαι τον "πόνο"; Ζήσε τον.. για να μειώσεις λίγο το μέγεθός του και από "βουνό" να γίνει "λοφάκι".. Γνωρισέ τον, διαβασέ τον.. (τον πόνο).. και δώσε χρόνο στον εαυτό σου για να αλλάξει (ο "πόνος") και να γίνει κάποια στιγμή "γλυκιά μελαγχολία" και τίποτα άλλο..
Και βέβαια μπορεί να βοηθήσει, μπορεί και όχι...
Αλλά νομίζω ότι πάντα από τέτοιες καταστάσεις "βγαίνουμε" δυνατότεροι και ίσως πιο σίγουροι για νέες "τσάρκες"!!
) 
Δεν υπάρχουν μαγικές συμβουλές πάντως..
Μας μένει η έκφραση της τέχνης 
