το παρακατω κειμενο το βρηκα σε μια ιστοσελιδα στα αγγλικα.το μετεφρασα,επεμβαινοντας σε ορισμενα σημεια μονο,χρησιμοποιωντας ενα αυτοματο προγραμμα μεταφρασης
(και γι αυτο ισως και η μεταφραση αν μην ειναι τοσο πιστη).αλλα την κεντρικη ιδεα θα την καταλαβετε...
νομιζω οτι αναφερεται κυριως στην ζωη των παιδιων στο εξωτερικο
(και κυριως στην Αμερικη) οπου μεγαλες αλλαγες αναμεσα στο παρελθον και στο παρον υπαρχουν και απιστευτες ιστοριες τρελλας με
υποθεσεις στα δικαστηρια εχουν συμβει.παρολαυτα μπορεσα να διακρινω μια σχετικη ομοιοτητα με τα δικα μου παιδικα χρονια και
τις αλλαγες που εχουν συμβει απο τοτε και γι αυτο και σας το μεταφερω εδω....ισως κι εσεις δειτε ποσο εχουν αλλαξει τα
πραγματα για τα παιδια του σημερα σε σχεση με εμας....
Πραγματικα Παιδια
Σύμφωνα με τους σημερινούς ρυθμιστές και τους γραφειοκράτες, εκείνοι απο εμας που ήταν παιδια στη δεκαετία του '70, τη δεκαετία του '80,δεν πρέπει πιθανώς να έχουν επιζήσει.Οι κούνιες μας ηταν καλύμμενες με λαμπερά χρωματα βασισμένα στον μόλυβδο,χρώμα που μασήθηκε και γλειφθηκε απο εμας που ειμασταν μεσα στην κουνια,αμέσως. Δεν υπηρχε κανένα καπάκι ασφαλειας για τα παιδιά στα μπουκάλια των φαρμακων, ή' κλειδαριες ασφαλειας στις πόρτες και ήταν μια χαρα να παίζουμε με την σβουρα μονο.Όταν οδηγουσαμε τα ποδήλατά μας,δεν φοραγαμε κράνος,πεφταμε και χτυπαγαμε και ειχαμε μονο ανακλαστικα φθορισμού στις ρόδες μας.Σαν παιδιά,επιβαιναμε στα αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλειας ή' αεροσακους.Η παρουσια μας στο κάθισμα του αυτοκινητου ήταν μια απόλαυση.Πιναμε νερο από το λαστιχο του κήπου και όχι από ένα μπουκάλι - και ειχε την ιδια γευση ισως και καλυτερη απο τωρα. Τρωγαμε τραγανά σάντουιτς,ψωμί και βουτύρο και ζαχαρωτα και αναψυκτικα, αλλά δεν ειμασταν ποτέ υπέρβαροι επειδή ειμασταν πάντα έξω και παιζαμε. Μοιραστήκαμε ένα ποτό με τέσσερις φίλους, από ένα μπουκάλι και κανένας πραγματικά δεν πεθανε από αυτό τελικα.Ξοδεύαμε ώρες φτιαχνοντας τα ποδηλατα μας με οτι μεσο διαθεταμε και έπειτα με ιλλιγγιωδη ταχύτητα τρεχαμε κάτω από το λόφο, μόνο για να ανακαλυψουμε πως ξεχάσαμε τα φρένα.Τρέχαμε αναμεσα στις τσουκνιδες
μερικες φορες,κι ετσι μάθαμε να τις αποφευγουμε η' να μην μας νοιαζει.Αφήναμε το σπίτι το πρωί και ειμασταν στο παιχνίδι όλη την ημέρα, εφ' όσον ήμαστε πίσω προτού να πάρει σκοτεινιασει.Κανένας δεν ήταν σε θέση να μας εντοπισει όλη την ημέρα αλλα και κανέναν δεν ανησυχουσε αυτο.Δεν είχαμε Playstations ή τα Χ-Box,σχεδον κανένα ηλεκτρονικο παιχνίδι.Ουτε 99 κανάλια στην τηλεοραση,ουτε βιντεοκασσετες,ουτε Dvd,ουτε ήχο Surround,ουτε κινητό τηλέφωνο,ουτε προσωπικο υπολογιστη,ουτε κανένα δωμάτιο συνομιλίας στο διαδικτυο (στο ποιο;).Είχαμε τους φίλους μας-βγαιναμε έξω και τους βρισκαμε.Ειχαμε σφεντονες και τοξα,και μερικές φορές χτυπουσαμε και ποναγαμε απο αυτα.Πέφταμε από τα δέντρα που σκαρφαλωναμε,γρατζουνιζομασταν,σπάγαμε κόκκαλα και δόντια, και δεν υπήρξε καμία δίκαστικη υποθεση σχετικα με κατι τετοιο.Ήταν ατυχήματα. Μάθαιναμε να μην κάνουμε το ίδιο πράγμα πάλι.Είχαμε και τους μικρους καβγαδες με τα αλλα παιδια,χτυπησαμε ο ένας τον άλλον και ειχαμε και μαύρα ματια και μπλε μωλωπες- και παλι δεν εγιναν μηνυσεις απο κανεναν.Επισκεπτομασταν τα σπίτια των φίλων.Κάναμε παιχνίδια με ραβδιά και τις μπαλλες του τενις και βαζαμε στο στομα μας ζωντανα εντομα και οτι αλλο,και αν και ειπωθήκαμε οτι θα συνέβαινε, δεν βγαλαμε ουτε τα μάτια μας,ούτε το ζωντανα εντομα μας εκαναν κακο.Καβαλαγαμε τα ποδήλατα μας ανα τεσσερις και φορέγαμε τα παλτά μας μόνο απο την κουκούλα.Οι ενέργειές και οι επιλογες ήταν δικες μας.Οι συνέπειες αναμένονταν.Η ιδέα ενός γονέα που θα μας απαγορευε ολα αυτα και θα δημιουργουσε ολοκληρο θεμα γυρω απο ολα αυτα εάν παραβαιναμε τα ορια ήταν ανηκουστη. Ισα ισα που
ηθελαν τα παιδια τους να συμπεριφερονται ετσι.Σκεφθειτε το λιγο...
Αυτή η γενια ( σε σχεση με το παρελθον) έχει παραγάγει μερικούς από τους πιο ριψοκυνδυνους ανθρωπους,αρκετους καλους επιλυτες προβλήματων και πολυ δημιουργικους εφευρέτες.Τα προηγούμενα 30 έτη ηταν μια έκρηξη καινοτομίας και νέων ιδέων.Είχαμε την ελευθερία, την αποτυχία, την επιτυχία και την ευθύνη και μάθαμε να τα χειριζομαστε ολα αυτα,όλοι μας,μονοι μας.Και εσεις είστε ένας από αυτα τα παιδια.Συγχαρητήρια!Ολοι εμείς ειμαστε αυτα τα παιδια,που είχαμε την τύχη να μεγαλωσουμε ως πραγματικά
παιδια, πριν οι δικηγόροι και οι κυβέρνησεις αρχισουν να ρυθμίζουν τις ζωές μας, για το καλο μας....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: stefke στις 25-06-2003 05:17 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: stefke στις 25-06-2003 15:19 ]
