Μίας και το κλίμα των ημερών συντελεί, σκέφτηκα να σας υπενθυμίσω ένα φαινόμενο που παρατηρείται στην Αθήνα, ειδικά σε περιοχές του κέντρου. Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι άστεγοι, άλλοι αλκοολικοί (οι περισσότεροι), κάποιοι ίσως ναρκομανείς και κάποιοι άλλοι που δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν πάσχουν από κάτι. Τους βλέπουμε άλλοτε σε κεντρικά σημεία, άλλοτε σε γειτονίες. Δεν είναι πολλοί και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για φαινόμενα αντίστοιχα με αυτά άλλων πόλεων της Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης, η της Αμερικής. Όμως υπάρχουν ....
Συνήθως, διαλέγουν ένα δύο στέκια όπου «κυκλοφορούν» πολλοί από αυτούς είναι γνωστοί στους περίοικους, η τους περαστικούς .... Για να ξεκαθαρίσουμε, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν είναι σε καμία περίπτωση άνθρωποι που ΕΠΕΛΕΞΑΝ κατόπιν ωρίμου σκέψεως να τα παρατήσουν όλα και να πάνε να μείνουν σε κάποια πλατεία. Από εκεί και πέρα, αν τους χαρακτηρίσει κανείς «πειραγμένους» «τρελούς», «μεθύστακες» κλπ. δεν είναι του παρόντος. Ούτε αναφέρομαι σε περιπτώσεις «επαγγελματιών ζητιάνων» για τους οποίους ακούγονται – και ενδεχομένως να ισχύουν – πολλά και διάφορα. Πάντως, σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε πως οι άνθρωποι αυτοί, χαρακτηρίζονται τόσο από ψυχικές διεργασίες, όσο και από κοινωνική συμπεριφορά (.... αλληλένδετα ως επί το πλείστον) που θέλουν μια ειδική αντιμετώπιση. Από εκεί και πέρα ... όπως το βλέπει κανείς.....
Ότι γράφω είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΜΕΠΙΡΙΚΗ προσέγγιση, δηλαδή κάποιες άμεσες προσωπικές εμπειρίες και συζητήσεις με κάποιους ανθρώπους, - «ειδικούς» και μη -. Επομένως, οι όποιες γενικεύσεις μου, πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη και προφανώς, μπορεί να κάνω και κάποιο λάθος. Λοιπόν, μια πρώτη εικόνα, εντελώς γενική.
§ Γενικά, δέχονται βοήθεια από τους γύρω. Ένα σάντουιτς, κανένα μεταχειρισμένο ρούχο, τσιγάρα κλπ. Κάποιες φορές και το ποτό τους, αν παρουσιάζουν στερητικά σύνδρομα.
§ (Συγνώμη αν χαλάω λίγο την όλη εικόνα πρωινιάτικα και τέτοιες μέρες αλλά ...) Πολλοί από αυτούς, σαν φυσική παρουσία, παρουσιάζουν όλα τα φαινόμενα ανθρώπων που δεν έχουν κάνει μπάνιο για κάμποσους μήνες, δεν χρησιμοποιούν τουαλέτα, δεν ... δεν ... δεν ... κλπ). Επομένως, πχ, δεν τους βάζει κάποιος εύκολα στο αυτοκίνητό του για να τους μεταφέρει κάπου αν χρειαστεί, δεν τους πιάνει εύκολα για να τους σηκώσει, να τους στηρίξει κάπου - αν έχουν χάσει την ισορροπία τους και είναι ξάπλα στον δρόμο .... - Δεν τους προσφέρει εύκολα τις πρώτες βοήθειες αν έχουν χτυπήσει σε καμιά γωνία, από τον φόβο μεταδοτικών ασθενειών, κλπ ... κλπ. (Τα έγραψα όσο πιο ανώδυνα μπορούσα).
§ Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι από τους περίοικους, «τους παίρνουν στο κυνήγι». Κύριος λόγος, το γεγονός πως ενοχλούν την αισθητική τους, διώχνουν την πελατεία από τα μαγαζιά κλπ. Συνήθως όμως ξαναγυρνάνε στο ίδιο μέρος, οπότε, .. πάλι η ίδια ιστορία.
§ Ειδικά στις περιπτώσεις των αλκοολικών – ο χειρισμός ενός τέτοιου ανθρώπου είναι εξαιρετικά δύσκολος πολλές φορές –, υπάρχουν και κάποια φαινόμενα επιθετικότητας, αλλά, κατά κανόνα, η όλη φυσική τους κατάσταση δεν τους ευνοεί στο να «μας δείρουν».
§ ¶λλες φορές, επεμβαίνει η αστυνομία, ή καλείται το 166, ή ό Δήμος. Είτε από αγανακτισμένους περίοικους είτε από άλλους που μπορεί βέβαια να ενοχλούνται και αυτοί από την παρουσία τέτοιων ανθρώπων, αλλά έχουν πρόθεση να βοηθήσουν. Εκεί έχει ενδιαφέρον. Λοιπόν έχουμε και λέμε ...
§ Η αστυνομία πολλές φορές τους απομακρύνει με όποιον τρόπο μπορεί, αφού – όπως είπαμε – ... ακόμα και στο περιπολικό δεν μπαίνει εύκολα. Πάντως η αλήθεια είναι πως γενικά αντιμετωπίζονται μάλλον με καλό τρόπο. Αλλά στο όλο θέμα, στο βαθμό που οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα, η αστυνομία σηκώνει τα χέρια.
§ Το 166. Αν η κατάσταση έχει φθάσει σε όρια, τους μεταφέρει σε νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Στη συνέχεια .. επιστρέφουν ....
§ Υπάρχουν κέντρα περίθαλψης κλειστά ή ανοιχτά. Του Δήμου, κάποια καλά κέντρα αποθεραπείας, δημοσίων ψυχιατρικών κλινικών (που απότι φαίνεται έχουν εκσυγχρονισθεί και δεν έχουν σχέση με τα «νταχάου» που είχαν ακουστεί παλιότερα). Επίσης, για να μην αδικούμε, υπάρχουν και πρωτοβουλίες την εκκλησία, σε επίπεδο ενορίας κυρίως. Τέλος υπάρχουν κάποιες μονάδες απο μη κυβερνητικές οργανώσεις (Γιατροί του κόσμου, Γιατροί χωρίς σύνορα κλπ) που παρέχουν κάποια πρώτη υποστήριξη και βασική ιατρική περίθαλψη.
§ Δεν εχει σημασία το πόσο αποτελεσματική είναι μια «περίθαλψη» σε τέτοια κέντρα, ούτε με βάση ποια μέθοδο και αντίληψη λειτουργούν. Σημασία έχει πως η παροχή μονιμότερης «περίθαλψης» δεν είναι εύκολη, γιατί απαιτείται η συγκατάθεση του ίδίου, ή συγγενούς, ή εισαγγελική παρέμβαση. Συγκατάθεση του ίδιου ... ε .. δεν βγαίνει άκρη. Συγγενείς ... λίγο δύσκολο. Εισαγγελέας ... Τρέχα γύρευε ... Με άλλα λόγια, άνθρωποι, χωρίς στον ήλιο μοίρα, με προβλήματα υγείας, ιδιόμορφο ψυχισμό και κοινωνική συμπεριφορά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ.
§ Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς κάποιον οικείο, συγγενή κλπ. Απότι λένε, όλο και κάποιος υπάρχει, αλλά από εκεί και πέρα ... το χάος. Πολλές φορές δε, εξαιτίας της κατάστασης αυτών των ανθρώπων, μπορεί να λένε είτε ανακρίβειες είτε φανταστικές ιστορίες για συγγενείς που τους πέταξαν στο δρόμο κλπ. Μπορεί όμως και κάποια να αληθεύουν.
Βέβαια το ερώτημα που θα ανακύψει είναι ... Γιατί εμείς δεν κάνουμε κάτι, γιατί δεν τους αναλαμβάνουμε υπό τη προστασία μας, να τους πάμε χέρι - χέρι όπου χρειάζεται, να διεκπεραιώσουμε τις διαδικασίες που χρειάζονται ... και όλα τα σχετικά ????? . Είπαμε, είναι εξαιρετικά δύσκολο, γιατί απλά ... δεν τους βάζουμε εύκολα στο αυτοκίνητό μας, δεν συνεννοούμαστε εύκολα μαζί τους, δεν είναι «αξιόπιστοι» (τους δίνεις χρήματα για φαγητό και αυτοί πάνε και πίνουν, τους λες να περιμένουν ένα ασθενοφόρο και αυτοί εξαφανίζονται ... κλπ).
Πέρα από την προσωπική ευθύνη, που όντως έχουμε όλοι μας για ότι γίνεται γύρω μας, δεν ξέρω αν πρέπει να φορτωνόμαστε πολλές ενοχές ... γιατί απλά, ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν μηχανισμοί υποστήριξης τέτοιων ομάδων, με όντως προβληματική συμπεριφορά, για μια ακόμα φορά αφήνονται όλα στην προσωπική πρωτοβουλία κάποιων .. και στις αντοχές τους. Τέλος πάντων. Ψύλλοι στ’ άχυρα είναι αυτά για τις μεγαλουπόλεις της Ελλάδας. (Προς το παρόν...)
(δεν το έγραψα για να ανοιχτεί συζήτηση υποχρεωτικά .. -:) Απλα, ειθελα να το εκφράσω.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 15-12-2005 13:16 ]
Να μην ανοίξουμε συζήτηση δηλαδή???
Δεν ξέρω, φίλε thank, αλλά εμένα, και νομίζω πολλούς άλλους, με λυπεί η θέα αυτών των ανθρώπων. Συχνά μάλιστα νιώθω ενοχές. Άλλες φορές βουρκώνω και προσπαθώ να κρυφτώ για να μη γίνω "ρεζίλι"...
Δεν ξέρω τί μπορεί να γίνει γι'αυτό το θέμα.
Μόνο στη βάση και στην απαρχή του μπορώ να σκεφτώ πρακτικές, ώστε να μην εξελίσσεται η ζωή ενός ανθρώπου κατ'αυτόν τον τρόπο. Για τη θεραπεία του προβλήματος δεν έχω και πολλά να προτείνω.
Σε συγχαίρω για τη νύξη σ'ένα τέτοιο ζήτημα!
Kerato, kai Οther side …τι να πω ... κατ αρχήν το ότι εκφράσατε προσωπικά βιώματα είναι εξαιρετικό. ... Και ευχαριστώ για τα σχόλια και τις περιορισμένες ή εκτεταμένς καταθέσεις σας. Λοιπόν ... ας συμπληρώσουμε κάτι ..
Προφανώς και είναι καλό να ανοίγουμε κουβέντες σε τέτοια ζητήματα. Αλλά όταν έγραψα το τόπικ ... τα είχα πάρει στην κυριολεξία, εξαιτίας ενός τέτοιου ανθρώπου, του οποίου έζησα κάποιες από τις μέρες του στον δρόμο. (κατά κάποιο τρόπο ... και σχεδόν εκ του ασφαλούς). Το "άνοιγμα" του τόπικ, ήταν πιο πολύ εκτονωτική κίνηση. Ίσως και να φαίνεται και από το "βεβιασμένο" του ύφους. Απ’ότι θυμάμαι, δεν ήθελα να το θέσω ως θέμα "συζήτησης" γιατί αν γραφόταν καμία άποψη του τύπου "ας πρόσεχαν ή ας αναλάβουν ευθύνες οι συγγενείς κλπ" .. η "γενικώς περί του συστήματος που είναι κακό και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι" .... ίσως αντιδρούσα εκτός των ορίων της ευπρέπειας :):):):):):).
Τέλος πάντων, κάναμε διάφορες κινήσεις, ψάξαμε διάφορα και με τα πολλά (εξαιτίας της παρέμβασης αρκετών), πριν λίγες μέρες ο άνθρωπος αυτός μεταφέρθηκε στο Δαφνί. Λεπτομέρειες δεν γνωρίζω γιατί δεν παρακολούθησα το θέμα από ένα σημείο και μετά, αλλά, μάλλον, εξασφαλίστηκε κάποιου είδους εισαγγελική παρέμβαση. Και επίσης, μου έκανε εντύπωση πως τα πληρώματα του "100" αντιμετώπισαν το θέμα με ανθρωπιά και φιλότιμο. Όπως επίσης και διάφοροι «λαϊκοί» άνθρωποι... Kai είναι επίσης απίστευτη η αδιαφορία που έδειξαν οι περί «τον χώρο των υπηρεσιών», ενημερωμένοι επί πολλών θεμάτων με προοδευτικές απόψεις κλπ κλπ κλπ ...
Α .. ναι, Other side, εμείς κατά κάποιο τρόπο «υποχρεωθήκαμε να κάνουμε κάτι» .. ήταν πολύ, μα πολύ κοντά μας ... και καθημερινά .... Κι εγώ άπειρες φορές έχω προσπεράσει ...άσε ....
Kerato .. οι ενοχές μας, ναι υπάρχουν. Δεν ξέρω αν πρέπει να είναι μόνο προσωπικές ή και συλλογικές.
Αλλά και οι δύο (kerato – other side) τόσο από τα σχόλιά σας, στο τοπικ, όσο και από άλλα που βλέπω στο σαιτ, δεν είναι δυνατόν, όλο και κάτι θα κάνετε σε προσωπικό επίπεδο ... Και μακάρι να υπήρχε τέτοια ευαισθησία σε πιο εκτεταμένη μορφή. Δεν θα χρειαζόντουσαν αλλα.
Τώρα επί του πρακτέου, ισχύουν τα όσα έγραψα με την επιφύλαξη της εμπειρικής, ίσως και ανεπαρκούς προσέγγισης.
Για τις ενοχές μας (επανέρχομαι), ε ναι ... καλό είναι να τις έχουμε .. (το εννοώ) αλλά από την άλλη, δεν έχει νόημα να περιοριζόμαστε σε ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΕΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΕΣ λύσεις νομίζοντας πως είναι όλα θέμα ατομικής μας ευθύνης. Σαφώς και η καθημερινή μας πρακτική έχει νόημα .. αλλά ... η ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ... ( το επαναφέρω) .. εμένα με ενοχλεί ίσως περισσότερο από την προσωπική μας απραξία. Και με ενοχλεί ακόμα περισσότερο όταν βλέπω να γίνονται άπειρες συσκέψεις ομάδες εργασίας κλπ .. που να καταλήγουν σε συμπεράσματα περί ανεπαρκούς απορρόφησης των Ευρωπαϊκών κονδυλίων κλπ ... Ε .. έλεος !!!!! Και η πλάκα ειναι πως υπάρχουν και άνθρωποι και γνώση και εμπειρία απο άλλες χώρες κλπ ...
Τελικά, όσο και αν φαίνεται λίγο ντεμοντέ, αυτά τα φαινόμενα είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΟΜΩΝ, χωρίς να μηδενίζουμε την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ. Και για τους ανθρώπους των δρόμων .. και των ιδρυμάτων .. και των περιθωρίων κάθε είδους.
Για τις μη κυβερνητικές και άλλες εθελοντικές οργανώσεις και πρωτοβουλιες. Αξίζει τον κόπο να το ψάξει κανείς. Απλά, θέλει χρόνο, δεν είναι .. γενικώς όποτε γουστάρουμε, πίστη, αφοσίωση. Και για να τα πούμε όλα .. θέλει και φαντασία. Πχ. Το MH τις μέρες των γιορτών οργάνωσε .. (μέσω του σχετικού τόπικ) μια κίνηση παροχής ρούχων. Με τον γνωστό τρόπο. Ο ένας ρίχνει την ιδέα, ο άλλος ακολουθεί, πέφτουν και μερικές μπύρες ενδιάμεσα ... και στο τέλος ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ. Μία δράση. Μεμονωμένη ? ναι ... αποσπασματική ?? ναι .. ίσως .. θα δείξει στο μέλλον. Αλλά είναι κάτι. Πιάνει τόπο και κάποιους αφυπνίζει. Τώρα που το σκέφτομαι .. θα μπορούσα κι εγώ, μέσω του ίδιου τόπικ να έχω προκαλέσει κάτι. Δεν το έκανα όμως .. Είπαμε .. θέλει πολλά, φαντασία, δόσιμο κλπ. :):):)
Μακάρι, αν κάποιος έχει ασχοληθεί περισσότερο, να μας διαφωτίσει, ίσως με περισσότερη αξιοπιστία και να μας δώσει ερεθίσματα.
Παρότι μου είναι πολύ δύσκολο να εμπλακώ σε μια κουβέντα σαν αυτήν, θα προσπαθήσω, διευκρινίζοντας πρώτα ότι η δυσκολία μου έγκειται στο ότι, από τη μια, οι σκέψεις μου είναι ιδιαίτερα συγκεχυμένες, κι από την άλλη, νιώθω σα να γράφω έκθεση στο σχολείο, κατά την οποία ξέρω πολύ καλά τί πρέπει να γράψω για να πάρω "καλό βαθμό", με τη λεπτομέρεια του ότι δεν πιστεύω τίποτα απ'όσα πρόκειται να πω.
Αγαπητέ thank, σε πληροφορώ ότι έχω πάψει να κάνω "κάτι" για τους ανθρώπους του δρόμου, γιατί δεν πιστεύω ότι τους βοηθάω. Όσα λεφτά και να έχω να τους δώσω (και όλες τις πενιχρές μου τραπεζικές καταθέσεις να τους δώσω-μοιράσω) δεν πρόκειται ν'αλλάξει η ζωή τους. Πόσο μάλλον ένα ή δύο ευρώ. Ξέρω ότι συνολικά, το ένα ευρώ θα μετρήσει, αλλά μόνο για μια-δυο μέρες. Μετά?
Πέφτω, λοιπόν στην παγίδα να πω ότι μόνο μια οργανωμένη κίνηση μπορεί να ωφελήσει τους ανθρώπους αυτούς. Γιατί παγίδα? Γιατί μιλάμε για ναρκωμανείς, για αλκοολικούς, για ζητιάνους κατ' επάγγελμα ή κάτι παραπλήσιο. Μιλάμε για αρρώστια, κυρίως ψυχική, ή για καθαρό επαγγελματισμό.
Στην πρώτη περίπτωση δεν αναλαμβάνω την ευθύνη να "επαναφέρω"αυτά τα άτομα στην αισιοδοξία και τη χαρά της ζωής, αν υπήρξαν ποτέ εκεί. Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος γι' αυτό. Ούτε τους επαγγελματίες ψυχολόγους θεωρώ ικανούς για κάτι τέτοιο. Εδώ, εσύ κι εγώ που έχουμε δουλειά, οικογένεια, σπίτι, φίλους, λεφτά, ρούχα και πρόσωπο στην κοινωνία δεν μπορούμε να δούμε με ευκολία αισιόδοξα αυτόν τον κόσμο. Πώς να κάνουμε έναν άνθρωπο του δρόμου να σηκώσει κεφάλι, να σταθεί στα πόδια του...?
Στη δεύτερη περίπτωση καταλαβαίνει κανείς ότι τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα. Επαγγελματίας ζητιάνος...Ακούγεται περίεργα, αλλά ισχύει. Σένα κόσμο που μαστίζεται από ανεργία, που κλείνουν βιομηχανίες και βιοτεχνίες και οικογένειες καταστρέφονται οικονομικά, που άνθρωποι με χίλια δυο κωλόχαρτα από πανεπιστήμια, σεμινάρια, σχολές, εργαστήρια, φροντιστήρια...δουλεύουν για 800€ στην καλύτερη περίπτωση, τί θα πω εγώ στον επαγγελματία ζητιάνο που σε 8 ώρες "βγάζει" περισσότερα από τον εργάτη σε οικοδομή? Πήγαινε να φορτωθείς το πηλοφόρι?
Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω...
Kerato, σε αυτές τις περιτπώσεις νομίζω πως όλοι γράφουμε κάπως κρατημένοι, αν και δεν θα έπρεπε. :):)
Για την ατομική φιλανθρωπία συμφωνώ. Το 1 € δεν θα σώσει κανεναν. Ασε που ναι, σκέφτεσαι ότι ισως ενισχύεις έναν επαγγελματία ζητινιάνο. Αν και στις περιπτώσεις που ανέφερα τα πράγματα ειναι μάλλον ξεκάθαρα.
Από την άλλη όμως τίθεται το θέμα του "τι κανουμε πρακτικα", οταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια περιστατικά, που είτε το θέλουμε είτε όχι ειναι μπροστά μας. Βλεπουμε έναν αλκοολικό, που ειναι λιώμα, που χτυπιέται κάτω πολλές φορές, που κρυώνει κλπ .. Εκεί διαπίστωσα την ΑΠΟΥΣΙΑ οργανωμενου μηχανισμού. Ειναι μία απουσία μάλλον προκλητική. Με τα πολλά νομικά άλλοθι. Αλλά και τη δική μας απουσία γνώσης ... για το τι μπρούμε να κάνουμε τέλος πάντων, σε μια τέτοια περίπτωση. Από το αν κινδυνεύεουμε απή ηπατήτιδα β' επειδή τους κρατήσαμε χωρίς γάντια ... μέχρι δεν ξέρω κι εγω τι άλλο.
Η συνολική λύση βρίσκεται προφανώς στη κοινωνική παρέμβαση και οχι στην ατομική φιλανθρωπία. Και ανέφερα τον όρο κοινωνική παρέμβαση, γιατι σε επίπεδο "πολιτείας" .. μάλλον τρέχα γύρευε, δυστυχως. Αλλά, ακόμα και οι πιο συγκροτημένες παρεμβάσεις ... κάπου χάνουν σε επίπεδο αποτελεσματικότητας. Χωρίς να ειμαι κατηγορηματικός, η όλη ιστορία με παραπέμπει σε "σχεδιαστές πολιτικών και πρακτικών" με καλές προθέσεις, αλλα που δεν νοιάζονται για ενα βασικό γεγονός. Πως το όλο παιχνίδι παίζεται στο δρόμο. Και όχι σε κέντρα ερευνών (των οποίων βεβαίως τη χρησιμότητα δεν αμοφισβητώ).
Τέλος, για την ιστορία, ο άστεγος που με παρακίνησε να γράψω το τόπικ βρέθηκε νεκρός πριν δυο μέρες, το πρωϊ, παγωμένος, χτυπημένος, στην είσοδο της πολυκατοικίας - γραφείων, σε κεντρικό και καθόλα high σημειο της Αθήνας. προφανώς ειχε παραπατήσει, ειχε χάσει τις αισθήσεις του (το πάθαινε συχνά). Και γι αυτόν ειχε υπάρξει μια κινητοποίηση. Αλλά τελικά η ιστορία κατέληξε στο ... Τον "μαζευαν", "τον άφηναν", "τους έφευγε" κλπ ... Αυτά.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : thank στις 20-01-2006 19:57 ]
Η δημαρχος Αθηναιων δεν εχει φτιαξει σπιτι για αστεγους;Αυτο ειχα ακουσει.
Ναι, εχει φτιάξει και απότι λένε λειτουργεί καλά. Μάλλον δεν έχει και διαθέσιμες θέσεις ... Αλλά, είναι για ανθρώπους που πηγαίνουν με δική τους βούληση, ή που τέλος πάντων έχουν κάποιους που θα μεριμνήσουν, ώστε να πάνε και να μείνουν. Το θέμα ειναι τι γίνεται με περιπτώσεις που για τον α' η β' λόγο έχουν κάποιες ιδιομορφίες και επομένως μένουν εκτός των διαδικασιών που απαιτούνται για να κάνουν χρήση των υπηρεσιών του Δήμου.
