Είναι μία ευκαιρία, μίας και έχουμε πολλές ονομαστικές γιορτές, κάνουμε απολογισμούς, βάζουμε στόχους. .. Να ρίξουμε μια ματιά στους καταλόγους των κινητών και των σταθερών μας τηλεφώνων, στα emails, στις μνήμες μας, τις εμπειρίες μας. Να ανακαλέσουμε ανθρώπους με τους οποίους έχουμε «χαθεί». Μπορεί να υπήρξαν σημαντικοί στη ζωή μας, μπορεί και απλά να τους συναντήσαμε, να μας έκαναν «κλικ» αλλά οι διαδρομές μας να μη συνέπεσαν για πολύ. Βρίσκονται εύκολα. Επειδή ο κόσμος είναι μικρός, 2 – 3 τηλεφωνήματα σε κοινούς γνωστούς .... και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα βρούμε τα τηλέφωνά τους η τα emails τους.
Κάνουμε την πρώτη κίνηση, μετά από καιρό, δεν χρειάζονται και πολλά ... Ούτε δικαιολογίες, ούτε καταλογισμοί. Και λέμε απλά την αλήθεια. Και κανονίζουμε, εφόσον το θέλουμε, ακόμα και να βρεθούμε ... Όχι γενικώς και αορίστως ... Οι μέρες αυτές προσφέρονται για τους περισσότερους. Είναι πολύ εύκολο και απλό. .. Και πολλές φορές, θα δούμε πως κι εκείνοι είχαν τις ίδιες επιθυμίες με εμάς. Αλλά και τα ίδια κολλήματα. ... Που μας οδήγησαν στο να χαθούμε.
Υπάρχουν βέβαια και τα τεχνικά προβλήματα ... «Έχει πλέον σχέση και δεν τον / την αφήνει» .. «Παντρεύτηκε» κλπ κλπ ... Αλλά και αυτά λύνονται. Η, το πολύ – πολύ .. ξεκαθαρίζουν κάποια πράγματα ... Ακόμα και αν είναι μακριά ... πάλι όλα γίνονται.
Εγώ το έκανα και μου άρεσε ... το έγραψα και με την ευκαιρία κάποιων συζητήσεων με 2 ψυχές εδώ μέσα .. (1. δεν γίνεται τίποτα από μόνο του, εμείς το κάνουμε ή δεν το κάνουμε και 2. Η ..... της σεμνότητας και πολλά – πολλά άλλα ...)
Μετά από 2-2,5 χρόνια ζήτησα από μια παλιά φίλη να βγούμε. Όλο αυτό το διάστημα ούτε αυτή ούτε εγώ κάναμε κίνηση να βγούμε και βρισκόμασταν αραιά και που μόνο αμα μας καλούσε ένας κοιινός φίλος. Έτυχε λοιπόν να βγούμε στα γενέθλια του πριν λίγες μέρες,να κάτσουμε δίπλα και να ρίξουμε γέλιο, και όταν μου είπε τη φράση "Αχ πολυ ωραία περάσαμε, να ξαναβγούμε Στέλλα", την πήρα την επομένη και της είπα ναρθει μαζί μου με μια παρεά που θα βγω.
Δεν νομίζω ότι θα ξαναγίνουμε κολλητές, ούτε καν θα βγαίνουμε συνέχεια- για διαφορετικούς λόγους- αλλά γιατί να μην βγαίνουμε για κανένα ποτό που και πού, έστω τώρα στις γιορτές που οι περισσότεροι φίλοι μου πάνε στις μαμάδες τους...Ήταν ο άνθρωπος που για 5 χρόνια ήταν ο εξομολόγος μου, περάσαμε όλη μας την εφηβεία παρέα, την πολύ δύσκολη για μένα περίοδο του Λυκείου, τη χαρά των αποτελεσμάτων στις πανελλήνιες,κλπ, αλλά μετα οι δρόμοι μας χωρίσανε λόγω πολλών διαφορετικών αντιλήψεων για πολλά.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη... Για δευτερη φορά να νιώθεις μοναξιά τα Χριστούγεννα, να προσπαθείς να πεις σε κάποιον πόσο σου λείπει και ο άλλος να σε αποπαίρνει και να σε πληγώνει για άλλη μια φορά. Τώρα να το πω αχαριστία ή εγωισμό στην προκειμένη περίπτωση?
Είναι όντως ευκαιρία πάντως, και λόγω της Χαρούμενης αυτής γιορτής και θέλοντας πολλοί να μπει η νέα χρονιά αλλιώς κάνουν υποχωρήσεις, σκέφτονται πόσα στραβά κανανε και οι ίδιοι, πόσους πλήγωσαν και καλά κάνουμε που θέλουμε να επανορθώσουμε. Άλλωστε για μενα η μεταμέλεια είναι η ύψιστη πράξη σεβασμού στον εαυτό μας και θέλει μεγάλη γενναιότητα όχι μόνο να να το καταφέρεις, αλλά και παραπέρα να κάνεις κάτι ώστε να το διορθώσεις. Από κει και πέρα έγκειται στο πόσοι από μας έχουν τα κότσια να το επιδιώξουν. Η ανταπόκριση της άλλης πλευράς έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Στέλλα ... δυστυχως η ευτυχώς .. σιγα - σιγά ανακαλύπτουμε πως η επαφή, η επικοινωνία και η χημεία δεν ειναι πάντα συνάρτηση του κολλητού ... Θα υπάρχουν / υπάρξουν άνθρωποι στη ζωή μας που, ενώ δεν ειναι κολλητοί, μας "προσφέρουν" εξ ίσου όμορφες καταστάσεις, συνήθως διαφορετικές. Ηδη το βίωσες όπως ειπες ... εστω σαν συναίσθημα, ανεξάρτητα απο το πως θα καταλήξει. Απλά, δεν αρκεί να επαναπαυόμαστε, πως επειδή μας αγαπάνε και τους αγαπάμε .. ολα ειναι οκ ..
Ο πόνος που μπορει να μας προκαλέσει μια προσφυγή σε καποιον δικό μας άνθρωπο, ο οποιος όμως μας "γειώνει" .... ειναι μεσα "στο παιχνίδι" .. Δεν υπάρχει συνταγή γι' αυτό. Απλά πονάμε. Αλλά ειναι ισως και μια λύτρωση ... Και βεβαια ... απο τη στιγμή που καποιος βιώνει τις σχέσεις του, τις φιλίες του με συναισθήματα τότε ο πόνος ειναι αναπόφευκτος. Οπως και η μεγάλη χαρά. :):)
