Θυμάμαι ένα τραγούδι του Ν. Γκάτσου, το τραγουδούσε ο Γ. Νταλάρας, και δυστυχώς δεν ξέρω όλους τους στίχους ούτε τον τίτλο. Μπορείτε να μου τους στείλετε;
Το κομμάτι που θυμάμαι λέει:" ...να σ'ονειρεύομαι απ'το παράθυρο να ταξιδεύω, να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω. Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου, να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω..."
Σας λέει κάτι;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!!
Snifish
Φίλε μου, δυστυχώς η μνήμη σου σε απατά... ΤΟ τραγούδι όντως το τραγουδά ο Νταλάρας αλλά οι στίχοι του, όπως και η μουσική του ανήκουν στον πρόωρα χαμένο Δημήτρη Λάγιο. Ορίστε:
Να ονειρεύομαι
Μουσική/Στίχοι: Λάγιος Δημήτρης
Δίσκος: "Ερωτική πρόβα"
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Σ' ένα πλατύ γιαλό, στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
Σ' ένα πλατύ γιαλό, στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
Μαγεύει το θάνατο με το λευκό
Απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...
Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Με τον έρωτα γύρω, και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνέχεια, δεν υπάρχουν μάσκες
Τ' όνειρο είναι που μαγεύει
Ανοίγω, ξημερώνει...
Τι τραγούδι...
Καταπληκτικό τραγούδι... Θα το βρεις στο δίσκο Ερωτική Πρόβα του Δημήτρη Λάγιου, όπου συμμετεχουν και οι αδερφοί Κατσιμίχα και η Σαββίνα Γιαννάτου. Στον ίδιο δίσκο θα βρεις και το συγκεκριμένο τραγούδι σε εκτέλεση του ίδιου του Λάγιου. Πραγματικά αξίζει.
Χίλια ευχαριστώ!!!!! Αυτό το τραγούδι μ'έχει στοιχειώσει... και τα λέει όλα. Εχω πάει σ'ένα σωρό μαγαζιά και κάθομαι σα τη χαζή και τραγουδάω αλλά κανείς δεν το ξέρει.
Και πάλι ευχαριστώ.
Παράθεση:
Το μέλος gazakas στις 06-02-2006 στις 18:35 έγραψε:
Φίλε μου, δυστυχώς η μνήμη σου σε απατά... ΤΟ τραγούδι όντως το τραγουδά ο Νταλάρας αλλά οι στίχοι του, όπως και η μουσική του ανήκουν στον πρόωρα χαμένο Δημήτρη Λάγιο. Ορίστε:
Να ονειρεύομαι
Μουσική/Στίχοι: Λάγιος Δημήτρης
Δίσκος: "Ερωτική πρόβα"
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Σ' ένα πλατύ γιαλό, στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
Σ' ένα πλατύ γιαλό, στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
Μαγεύει το θάνατο με το λευκό
Απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...
Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Με τον έρωτα γύρω, και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνέχεια, δεν υπάρχουν μάσκες
Τ' όνειρο είναι που μαγεύει
Ανοίγω, ξημερώνει...
Τι τραγούδι...
|
|
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 30-04-2007 11:30 ]
Κυκλαδίτικο.
Μητσιάς Μανώλης
Μουσική/Στίχοι: Χατζιδάκις Μάνος/Γκάτσος Νίκος
Στη Μύκονο, στη Σέριφο, στη Σίκινο, στη Μήλο
πετάς κυπαρισσόμηλο κι εγώ πετάω μήλο
Στην Αμοργό, στην Κίμωλο, στη Νιο, στη Σαντορίνη
μου στέλνεις κιτρολέμονο, σου στέλνω μανταρίνι
Παράγγειλα του κύρη σου που πίνει τον καφέ του
να σ’ έχει μαντζουράνα του, να σ’ έχει κατηφέ του
Παράγγειλα της μάνας σου που πλένει στο σκαφίδι
να μη σου λέει πικρόλογα, τι θα την φάει το φίδι
Να δώσει η Μεγαλόχαρη κι η Παναγιά η Κανάλα
να μεγαλώσεις γρήγορα σαν τα κορίτσια τ’ άλλα
Και τ’ Άγιο Λιός ανήμερα στη Νάξο και στην Πάρο
να δώσει η Καλαμιώτισσα, γυναίκα να σε πάρω
Παράγγειλα του κύρη σου που ρίχνει παραγάδι
να ’ρθει να κουβεντιάσουμε την Κυριακή το βράδυ
Παράγγειλα της μάνας σου που μοιάζει με βαρέλι
να σε ποτίζει αφρόγαλο, να σε ταΐζει μέλι
Στη Μύκονο, στη Σέριφο...
Βιογραφία Νίκου Γκάτσου
Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911στα Χάνια Φραγκόβρυσης (κάτω Ασέα) της Αρκαδίας, όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Τις γυμνασιακές του σπουδές έκανε στην Τρίπολη, όπου γνώρισε τα λογοτεχνικά βιβλία, αλλά και τις μεθόδους αυτοδιδασκαλίας ξένων γλωσσών. Στη συνέχεια πήγε στην Αθήνα όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήξερε ήδη αρκετά καλά αγγλικά και γαλλικά και είχε μελετήσει τον Παλαμά, τον Σολωμό, το δημοτικό τραγούδι, όπως και τις νεωτεριστικές τάσεις στην ευρωπαϊκή ποίηση.
Στην Αθήνα, όπου εγκαταταστάθηκε με την οικογένειά του, άρχισε να έρχεται σε επαφή με τους λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής. Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, μικρά σε έκταση και με κλασικό ύφος, στα περιοδικά "Νέα Εστία" το 1931 και "Ρυθμός" το 1933. Την ίδια περίοδο έγραψε κριτικά σημειώματα στα περιοδικά "Μακεδονικές Ημέρες", "Ρυθμός" και "Τα Νέα Γράμματα" (για τον ποιητή Κωστή Μπαστιά, την ποιήτρια Μυρτιδιώτισσα και τον Θ. Καστανάκη αντίστοιχα).
Το 1943 εξέδωσε από τις εκδόσεις "Αετός" (σε 308 αντίτυπα) το βιβλίο του "Αμοργός" με το ομώνυμο ποίημα, που έμελε να σημαδέψει τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Αυτό ήταν και το μοναδικό βιβλίο του. Το έργο, που αποτελείται από μόνον 20 μόνον σελίδες,εκφράζει τις διαθέσεις της νεότερης ποίησης και θεωρείται σαν κορυφαίο ποιητικό έργο του ελληνικού υπερρεαλισμού. Στην πρώτη κυκλοφορία του μάλιστα προκάλεσε δυσμενείς κριτικές και αντιδράσεις, αλλά πολύ σύντομα,το 1947, το κλίμα αντιστράφηκε και η "Αμοργός"με τις ευμενείς ελληνικές και ξένες κριτικές κατατάχτηκε στην κορυφή της ελληνικής ποίησης. Η "Αμοργός" επανεκδόθηκε το 1963, το 1969 και το 1987. Από τότε ο ποιητής εδημοσίευσε μόνον τρία ακόμη ποιήματα: το "Ελεγείο" (1946, "Φιλολογικά Χρονικά"), το "Ο Ιππότης και ο Θάνατος" ( 1947, "Μικρό Τετράδιο") και το "Τραγούδι του παλιού καιρού" (1963, "Ο Ταχυδρόμος"), αφιερωμένο στο Γ. Σεφέρη. Έγραψε επίσης πολλές μελέτες και σχόλια πάνω στην ποίηση.
Με το τέλος του πολέμου ο Ν. Γκάτσος συνεργάστηκε με την "Αγγλοελληνική Επιθεώρηση" ως μεταφραστής και με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας ως ραδιοσκηνοθέτης, για βιοποριστικούς λόγους. Παράλληλα άρχισε να γράφει στίχους πάνω στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ανοίγοντας έτσι μια λαμπρή θητεία στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Αργότερα θα συνεργαζόταν και με άλλους αξιόλογους συνθέτες, όπως με τον Θεοδωράκη και τον Ξαρχάκο.
Ο Ν. Γκάτσος, εκμεταλευόμενος την εκφραστική του δεινότητα, ασχολήθηκε διεξοδικά με τη μετάφραση έργων, κύρια για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και του Λαϊκού Θεάτρου. Πολλές μεταφράσεις του θα παραμείνουν έκτοτε κλασικές με πρώτη αυτή του "Ματωμένου Γάμου". Μετέφρασε πολλούς συγγραφείς και συγκεκριμένα από τα ισπανικά τους Λόρκα, Λοπε δε Βέγα και Ραμόν δελ Βάλιε-Ινκλάν,από τα γαλλικά, τον Ζενέ και από τα αγγλικά τον Τ. Ουιλλιαμς, Ε. Ο΄Νηλ, Α.Μακ Λης, Σων Ο΄Κέιζυ, Αύγουστο Στρίντμπεργκ, Κρίστοφερ Φράυ και άλλους. Το 1944 μετέφρασε ("Φιλολογικά Χρονικά") το ποίημα "Νυχτερινό Τραγούδι" του Λόρκα. Μετέφρασε επίσης τα έργα: "Ματωμένος Γάμος" (1948), "Το σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα" (1945) του Φ. Λόρκα, "Ο πατέρας" του Στρίνμπεργκ (1962) και "Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα" του Ο' Νηλ (1965). Ολα τα έργα αυτά ανεβάστηκαν από το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης. Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά "Νέα Εστία", "Τράμ", "Μακεδονικές Ημέρες", "Μικρό Τετράδιο", "Τα Νέα Γράμματα", "Φιλολογικά Χρονικά", "Ρυθμός" και "Καλλιτεχνικά Νέα". Επίσης, σε συνεργασία του με την ελληνική ραδιοφωνία, σκηνοθέτησε διάφορα θεατρικά έργα.
Μεγάλη προσφορά έχει ο ποιητής σαν στιχουργός στο ελληνικό τραγούδι, στο οποίο αφιερώθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την "Αμοργό". Συνεργάστηκε στενά με κορυφαίους Ελληνες συνθέτες. Στίχους του μελοποίησαν οι Μ. Χατζιδάκις, Μ. Θεοδωράκης, Στ. Ξαρχάκος, Δ. Μούτσης, Λ. Κελαηδόνης, Χ. Χάλαρης κ.α. σε κορυφαίες δημιουργίες και επιτυχίες ("Αθανασία", "Της γής το χρυσάφι", "Ρεμπέτικο", "Αρχιπέλαγος", "Πήρες το μεγάλο δρόμο", "Πορνογραφία", "Λαϊκή Αγορά", "Η μικρή Ραλλού", "Μια γλώσσα μια πατρίδα", "Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου", "Η νύχτα", "Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά","Αντικατοπτρισμοί", "Τα κατά Μάρκον", "America America" κ.α.). Ιδιαίτερη σχέση και συνεργασία ανέπτυξε ο ποιητής με τον Μ. Χατζιδάκι και μάλιστα για μεγάλο διάστημα μέχρι και το θανατό του ήταν επίλεκτο μέλος της ομάδας Xατζιδάκι, Eλύτη, Tσαρούχη, Mποσταντζόγλου και Αργυράκη.
Με της υψηλής ποιότητας και μεστή ποίησή του, ο Ν. Γκάτσος καθιερώθηκε σαν κορυφαίος στιχουργός της ελληνικής έντεχνης μουσικής. Χαρακτηριστικά, αξέχαστοι θα μείνουν οι στίχοι του, που μελοποιήθηκαν από τον Μ. Χατζηδάκη, από το "Ματωμένο Γάμο", "Χάρτινο το Φεγγαράκι" και "Πάει ο καιρός":
"Πάει ο καιρός πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και καθ' αυγή ξεκινούσε μια πληγή
για να ποτίσει όλη τη γη..."
Μάλιστα, το γεμάτο νόημα αυτό τραγούδι, απαγορεύτηκε από τη δικτατορία. Μετά την πτώση της, το 1974, ο ποιητής όμως θα απαντήσει:
"Ήρθε ο καιρός ήρθε ο καιρός
πάνου στου κόσμου την πληγή
ήρθε ο καιρός ήρθε ο καιρός
να ξαναχτίσετε τη γη..."
Ο Ν. Γκάτσος πέθανε στις 12 Μαϊου 1992 και τάφηκε στην Ασέα. Θα μείνει για πάντα σαν ο κατ' εξοχήν εκφραστής του ελληνικού ποιητικού υπερρεαλισμού και σαν μια εξέχουσα μορφή του ελληνικού ποιοτικού τραγουδιού.
Αποσπάσματα από το έργο του
Από την "Αμοργό"
.....Τι να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπο σου;
Το ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομα του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Μόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Και να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Να βρείς μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Να πιάσεις από τα λουριά του Αχιλλέα τ' άλογα
Αντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Τον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Κίτσου.
Γιατί κι εσύ θα' χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα' χει γεράσει.
Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις τον θάνατο
Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα' ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο
Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη.....
...Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους
καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.....
Μερικoί στίχοι του
Αυτή ήταν η ζωή μας
Λίγα δένδρα λίγα σπίτια κι ένας άδειος ουρανός
είταν όλος μας ο κόσμος είταν όλο μας το βιός.
Το κανάτι στο πρεβάζι το πηγάδι στην αυλή
το κουράγιο της μητέρας του πατέρα η συμβουλή
Αυτή ήταν η ζωή μας κι όχι άλλη
μικρή και ταπεινή μα και μεγάλη
κι αν κάποτε μας πίκρανε - χαλάλι!
Με το κρύο με το χιόνι με το δάκρυ στην καρδιά
Το ψωμάκι μετρημένο το προσφάϊ λιγοστό
και στη γη την πρώτη μάνα το μεγάλο ευχαριστώ
Αυτή ήταν η ζωή μας κι όχι άλλη
μικρή και ταπεινή μα και μεγάλη
κι αν κάποτε μας πίκρανε - χαλάλι!
Ασε τον καιρό
Ασε τον καιρό
να γίνει χάδι δροσερό
πάνω στη πληγή σου.
Ασε να φανεί
στην άδεια θάλασσα πανί
κι ύστερα θυμήσου.
Θυμήσου κείνο το πρωί
που μες του κόσμου τη βοή
άνοιξες δρόμο στη ζωή
και χάθηκες
και χάθηκες.
Ασε τα παιδιά
που 'χουν σπίθα στην καρδιά
να 'ρθουνε κοντά σου.
Ασε τη φωτιά
να σου χαϊδεύει τη ματιά
κι ύστερα στοχάσου.
Στοχάσου κείνο το πρωί
που μες του κόσμου τη βοή
άνοιξες δρόμο στη ζωή
και χάθηκες
και χάθηκες.
Μια ανάλυση των στίχων του ''Στο Λαύριο γίνεται χορός''
Τραγούδι : "Στο Λαύριο γίνεται χορός"
Ποίηση : Νίκος Γκάτσος
Σύνθεση : Μάνος Χατζηδάκις
Ερμηνευτής : Μάνος Χατζηδάκις
Από την κυκλοφορία του ΣΕΙΡΙΟΥ "Melina Mercouri sings Manos Hadjidakis" ...Μελίνα του Μάνου.
Σήμερα δε σχολιάζω, δε συμπληρώνω, δεν εξηγώ, δε διευκρινίζω τίποτα! Σήμερα απλά παρατηρώ και καταγράφω ό,τι είναι σε θέση να αντιληφθεί το ταπεινό οπτικό μου πεδίο...
Τι να τολμήσω να σχολιάσω σε έργο του Νίκου Γκάτσου; Ειδικά όταν αυτό έχει μελoποιηθεί από το Μάνο Χατζηδάκι...
Το συγκεκριμένο έργο τέχνης, αρχικώς προοριζόταν (1963-64) για το βασικό θέμα μουσικής στην ταινία "ΤΟΡ ΚΑΡΙ". Το 1965 όμως, ξεκίνησε το ουσιαστικό ταξίδι του από τη συλλογή της Columbia "Ματωμένος Γάμος" επιβιβαζόμενο στο "καράβι" της φωνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Έχει βεβαίως ταξιδέψει επίσης, με τις φωνές της Μελίνας Μερκούρη και της Νάνας Μούσχουρη. Η υπογράφουσα της παρούσης αρθρογράφησης επέλεξε την ηχογράφηση στην οποία το έργο τέχνης ερμηνεύεται από τον ίδιο το Μάνο Χατζηδάκι για να το μάθει η Μελίνα Μερκούρη!
Προσπάθησα και φαντάστηκα τη σκηνή της "εκπαίδευσης". Ο Χατζηδάκις τραγουδά με τη χαρακτηριστική του προφορά. Η Μελίνα ακούει. Με το τέλος της ερμηνείας γελά ενθουσιασμένα, ναζιάρικα, παθιάρικα και αναφωνεί "Θαύμα!". Τα δύο "ιερά τέρατα" της ελληνικής μουσικής, σε στιγμές δράσης. Ο συνδυασμός Χατζηδάκις-Γκάτσος είναι κορυφαίο διδακτικό υλικό, ερμηνευμένο εξαίσια από όλους τους προαναφερθέντες κορυφαίους (Μπιθικώτση και Μούσχουρη). Ο αέρας, η αύρα της Μελίνας όμως ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία.
Τι τυχεροί που είμαστε ως Έλληνες... Τι μεγάλα ταλέντα γέννησε αυτή η πατρίδα... Τι μουσική ποιότητα, τι μουσικό ήθος, τι μουσικές προσωπικότητες, τι μουσικές δημιουργίες...
Ο Μάνος Χατζηδάκις ως μη ελεγχόμενο αποτέλεσμα μίξης της ουτοπίας, της ελευθερίας, της καθαρότητας και του ρεαλισμού. Δημιουργεί και αποτυπώνει συναισθήματα μέσα σε κάθε νότα. Κάθε νότα γίνεται ήχος, κάθε ήχος φτάνει στο αυτί μας. Τα ερεθίσματα της ακοής μας αποδίδουν την αίσθηση της πληρότητας. Κατευθείαν από την ψυχή του γνήσιου Έλληνα και Μεγάλου Ερωτικού Μάνου.
Νίκος Γκάτσος, εξέχουσα μορφή του ποιοτικού μας λόγου. Η υψηλής ποιότητας γραφή του είναι ποιητικό κεφάλαιο στον ελληνικό υπερρεαλισμό. Μεστός, φίνος, με ουσιαστική ποιότητα λόγου και εκφραστική δεινότητα.
Μιλάμε για άλλη εποχή. Άλλη μουσική καθημερινότητα. Άλλη μουσική γραφή. Άλλα μουσικά ήθη!
Ο δημιουργός κάποια περιμένει. Την περιμένει για ένα μόνο λόγο, απλά για να τη δει. Ούτε τα πιο φανταστικά του όνειρα δεν επιθυμούν κάτι άλλο. ..Έριξα πέτρα στο πηγάδι για να βρώ νερό ένα χρυσό φλουρί στον Άδη και σε καρτερώ... Οι διάφοροι χοροί ήταν μια καλή ευκαιρία για να δει κάποιος αυτή που επιθυμεί. Για να την δει μόνο!! Ίσως στην καλύτερη περίπτωση να κατάφερνε να χορέψει μαζί της και ένα χορό!
Έτοιμος να αδειάσει από τον εαυτό μου, ψυχή στο βράχο καρφωμένη και να γεμίσει από εκείνη, να την προσλάβει αναλλοίωτη, να την αποδεχθεί χωρίς όρους μέσα. Αποζητά την ασφάλεια που θα νιώσει κοντά της στα πλαίσια της αγάπης.
Όλα είχαν ένα αέρα αγνότητας και ρομαντισμού. Ακόμη και η απελπισία ήταν γλυκιά! Σαν πληγωμένα παιδικά μάτια... Δεν έχω ελπίδα να χαρώ τη χάρη σου μεσ' το χορό...
Ο χορός γινόταν στο Λαύριο. (Η λέξη Λαύριο προέρχεται από το Λαύρα που σημαίνει στενό πέρασμα, στοά και κατ' επέκταση μεταλλευτική στοά). Ποιός είν' απόψε ο τυχερός στο Λαύριο γίνεται χορός. Ως γνωστό, η Λαυρεωτική ζωή εξουσιαζόταν από το βιομηχανικό τρόπο ζωής και ιδιαίτερα η ζωή των εργατών ήταν σκληρή με εκτενή ωράρια, έλλειψη αργιών και πενιχρούς μισθούς. Κάθε τι για 'κείνους είχε σημασία. Ένας χορός ήταν μέγα γεγονός.
Σημεία που αξίζουν την προσοχή μας
Όλο το κομμάτι. Στίχος και μουσική! Αν διαβάσετε μόνο το στίχο, χάνετε μέρος του έργου. Καλό θα ήταν (αν και αποφεύγουμε να δίνουμε αγοραστικές κατευθύνσεις) το συγκεκριμένο cd να μη λείπει από τη δισκοθήκη σας.
Αναρωτιόμαστε, γιατί δεν γράφονται πλέον μεγάλα τραγούδια; Γιατί ό,τι κυκλοφορεί στη δισκογραφία ξεχνιέται μετά από τρεις μήνες;
Επειδή σήμερα δε "ζούμε" πια. Το έχουμε κόψει. Δε ζούμε. Απλά υπάρχουμε και περιφερόμαστε. Τότε η καθημερινότητα ήταν απλότερη και αθωότερη.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα δημιουργοί (ελάχιστοι) οι οποίοι καταφέρνουν να καταπαύσουν τις δικές τους ψυχοδυναμικές συγκρούσεις. Ερμηνεύουν έξω από το πρίσμα των προσωπικών τους πεποιθήσεων, εμπειριών και συναισθημάτων. Δημιουργούν και ενορχηστρώνουν χωρίς αγχωτικό ρυθμό. Χωρίς το άγχος που βγάζουν σήμερα οι δημιουργοί στις μουσικές τους (το μπιτ ανακαλύφθηκε μετά το '90, τη δεκαετία "γέννησης του άγχους"). Ίσως διδάσκονται από τη γραφή και τη σύνθεση αυτών που πλέον δεν υπάρχουν στη ζωή.
Ευχαριστούμε την κα Θωμαή Ταμπάκη από τη Δημοτική Ραδιοφωνία Λαυρίου και την κα Αγγελική Μανιάτη για τη βοήθειά τους...
Μάρθα Μανώλη
Αλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγώ στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια
το πέλαγο πικρό και η γή μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι
κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη
κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς,
για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς,
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.
Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
και Ανάσταση θα αργήσει να φανεί
θέλω να πας στην Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο, τον αητό και τον αστρίτη.
κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου, να λάμπει μια απαλή μαρμαριγή
τ'αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου,
να ζωντανέψεις πάλι μια πηγή που καρτερεί στο βράχο το δικό σου.
Αυτό είναι ένα απ' τα 6 πιό αγαπημένα μου Ελληνικά τραγούδια...Ποίημα του Γκάτσου, αφιερωμένο στον Σεφέρη, μελοποιημένο απ' τον Ηλία Ανδριόπουλο και ερμηνευμένο απ' τον Μανώλη Μητσιά, αγαπημένο ερμηνευτή πολλών τραγουδιών του Γκάτσου. Μαζί του, στην απαγγελία ο ηθοποιός Γιάννης Φέρτης.
Τίτλος: Το τραγούδι του παλιού καιρού, απ' το δίσκο Αργοναύτες...
Ένα τραγούδι για την Ελλάδα...
Παράθεση:
Το μέλος Mesoxoritis στις 28-10-2006 στις 17:46 έγραψε...
Βιογραφία Νίκου Γκάτσου
Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε το 1911στα Χάνια Φραγκόβρυσης (κάτω Ασέα) της Αρκαδίας, όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο.
|
|
Μεσοχωρίτη, ο Γκατσος γεννηθηκε το 1915!
Η εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου ''Στην υγειά μας'' θα έχει αφιέρωμα στον Νίκο Γκάτσο, το προσεχές Σάββατο 18\11\06!
Σαν σήμερα γεννήθηκε, μας λέει το εορτολόγιό μας.
Ενας προεόρτιος στίχος του:
Παράξενη Πρωτομαγιά
μ΄αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ήρθ' ο καιρός του έχε γειά
τι να την κάνεις πια την περηφάνια
