Πως αισθάνεστε το φθινόπωρο?

Πως αισθάνεστε το φθινόπωρο?
Μήπως το φθινόπωρο είναι καιρός να φέρουμε κι εμείς την αλλαγή μέσα μας και έξω μας; Να βάλουμε τέλος στις παραλείψεις μας; αυτές που αφήνουν τη καρδιά μας βαριά και το πνεύμα μας νηστικό; Να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις αληθινές μας επιθυμίες; Να ξεκινήσουμε για τη μεγάλη μας μοναδική περιπέτεια: για το ταξίδι στο βάθος της καρδιάς μας; Να πάρουμε την απόφαση να ξαναδημιουργήσουμε το χώρο μέσα στον οποίο κυλά η καθημερινότητά μας με πνεύμα και ψυχή;

Φύλλα ξερά και χλωμά πεσμένα στο χώμα,

μυρωδιά από βρεγμένη γη,
μυρωδιά απο ξύλο καμμένο

δροσιά που σου παγώνει πρόσωπο και χέρια
αέρας που φυσά τα μαλλιά σου

Μια βόλτα που αφήνει πατημασιές στο ποτισμένο χώμα...Αυτό είναι ένα φθινόπωρο...

Πατημασιές που θα σβήσουν σύντομα με τα πρώτα χιόνια κι ύστερα κάτω απ' τον ήλιο του καλοκαιριού... Μπορεί το επόμενο φθινόπωρο να ακολουθήσεις την ίδια διαδρομή στο ποτισμένο χώμα, τα ίχνη σου όμως ποτέ δε θα είναι τα ίδια κι ούτε θα συναντήσεις τα παλιά σου ίχνη στο δρόμο σου...Μόνο μια ανάμνηση...
Όλα κάνουν τον κύκλο τους, όπως κι οι εποχές: Διαδρομή Κυκλική. Πάντα η ίδια συνέχεια στην πορεία τους, ποτέ όμως ίδιες κάθε χρόνο...

Ωραία τα ποιητικά λογάκια! Gate, όντως ουσιώδη τα περί κύκλων της ζωής, που ποτέ όμως δεν είναι ίδιοι!
Εγώ δε θα είμαι ποιητική. Δεν την κατέχω αλλωστε την τέχνη..
Γενικά το φθινόπωρο μου προκαλεί μια μελαγχολία, αλλά γλυκιά, όχι βαριά κι ασήκωτη! Τουλάχιστον στην αρχή του.. Γιατί από Νοέμβρη, αρχίζει και βαραίνει το κλίμα περισσότερο!!!
Αυτό το φθινόπωρο όμως, ειλικρινά σας μιλάω, το αποζητούσα! Αυτή τη δροσιά, τη μυρωδιά της βρεγμένης γης, όπου έχει απομείνει χωματάκι σ'αυτήν την τσιμεντοποιημένη πόλη, δηλαδή! Λέμε τώρα.. Να δω βρε παδί μου, κίτρινα τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν! Να αισθανθώ τέλος πάντων την αλλαγή, το πέρασμα στη διαφορετική εποχή! Αλλά ομαλά αυτή τη φορά!! Χωρίς πλημμύρες και παγωνιές! Χωρίς να βαρυγκομήσω από την ταλαιπωρία! Όπως ήταν το φθινόπωρο πριν μια δεκαετία περίπου... Θυμάστε; Τί σας λέω τώρα, ε; Πολυτέλειες...

Πάντως, το φθινόπωρο, είναι γεγονός, ότι μας κλείνει στη μοναξιά μας, άλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο και είναι φυσιολογικό νομίζω, αφού εκεί που τους προηγούμενους 3 μήνες, το λιγότερο, ήμαστε έξω, σε διακοπές, βόλτες κ.τλ.,αναγκαζόμαστε ξαφνικά να "χωρέσουμε" και πάλι στους 4 τοίχους του σπιτιού μας. Φυσικά λοιπόν, απορρέει η μελαγχολία και μία "δυσανεξία" θα έλεγα.

Όσον αφορά τα σχέδια για την ενεργή χρονιά που ξεκινάει μαζί με το φθινόπωρο, .. είναι γεγονός(σε ό, τι με αφορά τουλάχιστον) ότι σκέψεις απασχολούν το νου και την ψυχή , σωστά το θέτεις COSTACOSTA, για το πώς θα είναι αυτή η χρονιά όσο το δυνατόν πιο κοντά σε αυτά που μας εκφράζουν και πώς θα "αξιοποιηθεί" κατά το δυνατόν πιο ουσιαστικά! Εδώ χρειάζεται πρώτον, να ανακαλύψουμε τί θέλουμε, τί μας λείπει, έστω τί μας λείπει περισσότερο, ποιά είναι τα πράγματα που έχουν αξία για μας, δεύτερον, τί μπορούμε να κάνουμε για να τα αποκτήσουμε (σχέδια δηλαδή) και τρίτον, αποφασιστικότητα για να θέσουμε τα σχέδια σε εφαρμογή! Όπως λένε και οι Πληροφορικοί, από τρεις φάσεις πρέπει να περάσει το Project:Ανάλυση, Σχεδίαση, Υλοποίηση. Η Αξιολόγηση έπεται.. Το άλλο φθινόπωρο ίσως...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από:: Elen στις 13-10-2003 19:28 ]