Μπόρεσα να συνδεθώ με το δικτυακό τόπο της εκκλησίας της Ελλάδος τη δεύτερη ώρα της
συνέντευξης, κυρίως για να ακούσω το εκλεκτό μέλος αυτής της παρέας την αγαπητή Νεκταρία, διότι τον κ. Αηδονίδη τον έχουμε ακούσει και τον ξέρουμε.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια, μοιράζω κατευθείαν χαρτί.
Ήταν και οι δύο καταπληκτικοί, ειδικά η φωνή της Νεκταρίας...απερίγραπτη. Θα μπορούσα να κάνω έτσι μια πρώιμη δισκοκριτική, αλλά κρατάω την όρεξή μου μέχρις ότου κυκλοφορήσει η δουλειά τους, οπότε θα πάρω το CD στη δισκοθήκη μου για να το αφουγκραστώ με την ησυχία μου.
Το μόνο που έχω να πω έτσι στο πόδι, χωρίς να μπω σε τεχνικές λεπτομέρειες, είναι πως αυτό που θαύμασα πιο πολύ και μου έκανε την περισσότερη εντύπωση, ήταν κατ’ αρχάς η ερμηνεία και μετά η εκτέλεση. (Δεδομένου ότι εκτελεστικά τα πατήματα στους ήχους –τουλάχιστον απ’ όσο πρόλαβα ν’ ακούσω εγώ- ήταν αριστοτεχνικά, τα ποικίλματα γλυκά και χωρίς υπερβολές, ενώ το ύφος αυθεντικό και λεβέντικο.)
Η ερμηνεία όμως, είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι, όταν κάποιος σκαλίζει τα χωράφια της παράδοσης και πάνω απ’ όλα προϋποθέτει να έχει ο καλλιτέχνης απόθεμα ψυχής για να καταθέσει. Διαφορετικά η δουλειά του ακούγεται στεγνή και θυμίζει περισσότερο ξαναζεσταμένο φαγητό, κάτι που έχουμε δοκιμάσει αρκετές φορές στο παρελθόν, από διαφόρους γνωστούς «παραδοσιακούς» καλλιτέχνες.
Μακάρι η αποδοχή αυτής της δουλειάς να είναι ανάλογη της ποιότητός της.