Θυμαστε που καποτε στο σχολειο γραφαμε εκθεση με ελευθερο θεμα;
Γραψτε, λοιπον, εδω ενα κειμενο "ελευθερο", ο,τι σας αρεσε, οτι σας συγκινησε, οτι αγγιξε την καρδια σας, κατι που διαβασατε ή κατι που γραψατε εσεις και θελετε να το μοιραστειτε μαζι μας, γιατι εδω μεσα οπως και να το κανουμε ειμαστε μια ομορφη παρεα!
Ξεκινω εγω με κατι.....
Το καλοκαιρι ποτε δεν ηταν η αγαπημενη μου εποχη. Εχω την εντυπωση πως το περιμενουν με λαχταρα οι ανθρωποι που ζουν τη ζωη τους εντονα. Εγω παντα λατρευα τις μεταβατικες εποχες, κυριως την Ανοιξη. Ωστοσο, παντα μου αρεσε αυτη η γλυκεια μελαγχολια που αναδινουν οι καλοκαιρινες νυχτιες.
Σκηνη πρωτη: Το παραθυρο ανοιχτο, τα φωτα κλειστα, το κονσερτο του τζιτζικα και οι ηλεκτρονικοι ηχοι του κλαμπ πιο περα να μου θυμιζουν οτι καποιοι αλλοι- οι περισσοτεροι δηλαδη- αυτη την ωρα κουνιουνται ρυθμικα στους σπασμους της ζωης.
Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω γιατι παντα διαλεγα να ειμαι θεατης και οχι ο πρωταγωνιστης της παραστασης. Σκεφτομαι για λιγο την ετυμολογια της λεξης πρωταγωνιστης...Μπα, δεν ειναι ωρα για τετοιες συνειδητοποιησεις... Προς το παρον ας πεισω τον εαυτο μου πως και ο θεατης συμμετεχει στο εργο, εστω βουβα. Ειναι και αυτη η υπερτιμηση της λεξης "εποπτεια" που με κανει να νιωθω καλυτερα, ενω δεν θα 'πρεπε...
Σκηνη δευτερη: Τι ωρα ειναι; Επτα. Ωραια... Η παραλια θα εχει ερημωσει, θα εχει σηκωσει κυματακι και τη θεση του ενοχλητικου ηλιου θα εχει παρει ενα φινο αερακι, ιδιο μ' αυτο που μου ξεσηκωνει το μυαλο, Παμε... Το παντρεμενο ζευγος πιο διπλα μας κοιτα περιεργα. Υποψιαζομαι... Νεα παιδια να 'ρχονται τετοια ωρα στη θαλασσα; Λιγο πριν κανουν μαυρες σκεψεις για τη μιζερια της δικης τους ζωης, σκεφτονται: Μπα... και η νεολαια δεν περνα καλυτερα... Μια χαρα ειμαστε...
Και υστερα φιλιουνται. Χαιρομαι που χαιρονται...
Σκηνη τριτη: Που θα παμε για ουζα; "Οπου θελετε", ολοι με μια φωνη. Πολυ χαιρομαι που ειμαι λιγοτερο ευγενικη και προτεινω συνηθως εγω. Εεε, απλα τους βγαζω απο τη δυσκολη θεση... "Σ' εκεινο με τα τραπεζακια στο πεζοδρομιο, λιγο πιο περα απ' το λιμανι". Χαιρομαι για την επιλογη μου. Χαιρομαι που χαιρομαι ακομα με απλα πραγματα. Για ποσο ακομα; Για πολυ νομιζω. Ουφ, ωραια... Καθομαι με την πλατη στη θαλασσα και αφηνω τους υπολοιπους να μαλωσουν για την θεση που εχει την καλυτερη θεα. Σπανιως διεκδικω τετοιες θεσεις, γιατι ξερω οτι δεν θα βγαλω μιλια μπροστα στο μπλε. Υστερα θα αρχισουν να ρωτανε "Τι εχεις;", "Γιατι δεν μιλας;" , εγω θα εκνευριστω και με τη δικη μου τη σιωπη και μ' αυτους που δεν αντεχουν τη σιωπη και ετσι φροντιζω να γυριζω πλατη... Επομενο διλλημα. Πλωμαριου ή Βαρβαγιαννη; Αδυνατο να παρουν μια αποφαση και παλι.. Εγω, λοιπον, που δεν εχω γευστικα κριτηρια για το ουζο- και εξαλλου ολα μ' αποτελειωνουν- αν για σας it's what inside that counts και δεν μπορειτε ν' αποφασισετε, για μενα it's the design that counts και ξεμπερδευουμε... Πλωμαρακι λοιπον. Η νυχτα συνεχιζεται με υστερικα γελια, με ανακυκλωσιμες συζητησεις που τις ταϊζουμε ακομα, με συχνες επαναληψεις της λεξης "τελοσπαντων" που μισω, με ακραιες δηλωσεις που ουρλιαζουν για να πεισουν τον εαυτο τους, με θλιψεις που πνιγονται μεσα στο ουζο και αφριζουν απ' το κακο τους, με μουσικες που μπαρουτιαζουν τη ψυχη και συνωμοτουν με το μυαλο για ν' αρχισει το παιχνιδι, με τον Αυγουστο να μπαινει στο πλοιο και να φευγει...
Υπαρχουν και αλλες σκηνες, αλλα αυτες ειναι ακαταλληλες για την ανθρωπινη γλωσσα που δεν θα ενηλικιωθει ποτε. Ευτυχως...
(Το κειμενο ειναι λιγο παλαιοτερο. Νομιζω οτι αρχισα να σηκωνομαι απο τη θεση μου και να κανω καποια δειλα βηματα προς τη σκηνη... Δεν εχω αποφασισει ακομα αν θα μιλησω...)
vero
01.09.2006, 22:12
O χρονος ξεγλιστρα και ο ηλιος κανει παιχνιδια.
Αυτη η μαχη των χρωματων...
Οι φιγουρες που σχηματιζαν τα συννεφα και εφευγαν βιαστικα...
Οι αναμνυσεις της ψυχης μου...
Το ονειρο που εμεινε μισο...
Μονο τα ματια σου μου θυμιζαν.
"θα βρεξει"
Μια φραση που ειχε πει ο θαλασσινος και μου αρεσε πολυ-Μου αρεσει να ασχολουμε με τις περιοχες που βρισκονται στις πινεζες του χαρτη και ο αερας τους μυριζει πεισματικα ελλαδα.
Ακομα συγκινηθηκα οταν διαβασα αυτο(σας το δινω και
εδω που το παρουσιαζουν πολυ ομορφα.)Ειναι μονο ενα αποσπασμα...
Do you remember? It wasn't so long ago when the doctor told you I was growing inside of you. Do you remember the joy? The wonder you felt? I do. I was so excited to be making my journey into your world. I chose you, you know. Of all of the parents in the world, I chose you.
It was quite miraculous really, for both of us.
Do you remember the first time I moved inside your womb? Do you remember my first kick? My first hiccup? I remember, too. You were so happy and full of joy. You sang to me and I heard. You talked to me and I listened. When you moved, I rocked gently inside of you and it was so comfortable. You carried around my picture and showed it to all of your friends, even though it didn't look much like a child, but more like a tadpole. Still, you shared your joy with those around you.
Επισκεφτητε τη σελιδα ειναι παρα πολυ ομορφο
Το καλοκαιρι ποτε δεν ηταν η αγαπημενη μου εποχη. Εχω την εντυπωση πως το περιμενουν με λαχταρα οι ανθρωποι που ζουν τη ζωη τους εντονα. Εγω παντα λατρευα τις μεταβατικες εποχες, κυριως την Ανοιξη. Ωστοσο, παντα μου αρεσε αυτη η γλυκεια μελαγχολια που αναδινουν οι καλοκαιρινες νυχτιες.
Σκηνη πρωτη: Το παραθυρο ανοιχτο, τα φωτα κλειστα, το κονσερτο του τζιτζικα και οι ηλεκτρονικοι ηχοι του κλαμπ πιο περα να μου θυμιζουν οτι καποιοι αλλοι- οι περισσοτεροι δηλαδη- αυτη την ωρα κουνιουνται ρυθμικα στους σπασμους της ζωης.
Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω γιατι παντα διαλεγα να ειμαι θεατης και οχι ο πρωταγωνιστης της παραστασης. Σκεφτομαι για λιγο την ετυμολογια της λεξης πρωταγωνιστης...Μπα, δεν ειναι ωρα για τετοιες συνειδητοποιησεις... Προς το παρον ας πεισω τον εαυτο μου πως και ο θεατης συμμετεχει στο εργο, εστω βουβα. Ειναι και αυτη η υπερτιμηση της λεξης "εποπτεια" που με κανει να νιωθω καλυτερα, ενω δεν θα 'πρεπε...
Σκηνη δευτερη: Τι ωρα ειναι; Επτα. Ωραια... Η παραλια θα εχει ερημωσει, θα εχει σηκωσει κυματακι και τη θεση του ενοχλητικου ηλιου θα εχει παρει ενα φινο αερακι, ιδιο μ' αυτο που μου ξεσηκωνει το μυαλο, Παμε... Το παντρεμενο ζευγος πιο διπλα μας κοιτα περιεργα. Υποψιαζομαι... Νεα παιδια να 'ρχονται τετοια ωρα στη θαλασσα; Λιγο πριν κανουν μαυρες σκεψεις για τη μιζερια της δικης τους ζωης, σκεφτονται: Μπα... και η νεολαια δεν περνα καλυτερα... Μια χαρα ειμαστε...
Και υστερα φιλιουνται. Χαιρομαι που χαιρονται...
Σκηνη τριτη: Που θα παμε για ουζα; "Οπου θελετε", ολοι με μια φωνη. Πολυ χαιρομαι που ειμαι λιγοτερο ευγενικη και προτεινω συνηθως εγω. Εεε, απλα τους βγαζω απο τη δυσκολη θεση... "Σ' εκεινο με τα τραπεζακια στο πεζοδρομιο, λιγο πιο περα απ' το λιμανι". Χαιρομαι για την επιλογη μου. Χαιρομαι που χαιρομαι ακομα με απλα πραγματα. Για ποσο ακομα; Για πολυ νομιζω. Ουφ, ωραια... Καθομαι με την πλατη στη θαλασσα και αφηνω τους υπολοιπους να μαλωσουν για την θεση που εχει την καλυτερη θεα. Σπανιως διεκδικω τετοιες θεσεις, γιατι ξερω οτι δεν θα βγαλω μιλια μπροστα στο μπλε. Υστερα θα αρχισουν να ρωτανε "Τι εχεις;", "Γιατι δεν μιλας;" , εγω θα εκνευριστω και με τη δικη μου τη σιωπη και μ' αυτους που δεν αντεχουν τη σιωπη και ετσι φροντιζω να γυριζω πλατη... Επομενο διλλημα. Πλωμαριου ή Βαρβαγιαννη; Αδυνατο να παρουν μια αποφαση και παλι.. Εγω, λοιπον, που δεν εχω γευστικα κριτηρια για το ουζο- και εξαλλου ολα μ' αποτελειωνουν- αν για σας it's what inside that counts και δεν μπορειτε ν' αποφασισετε, για μενα it's the design that counts και ξεμπερδευουμε... Πλωμαρακι λοιπον. Η νυχτα συνεχιζεται με υστερικα γελια, με ανακυκλωσιμες συζητησεις που τις ταϊζουμε ακομα, με συχνες επαναληψεις της λεξης "τελοσπαντων" που μισω, με ακραιες δηλωσεις που ουρλιαζουν για να πεισουν τον εαυτο τους, με θλιψεις που πνιγονται μεσα στο ουζο και αφριζουν απ' το κακο τους, με μουσικες που μπαρουτιαζουν τη ψυχη και συνωμοτουν με το μυαλο για ν' αρχισει το παιχνιδι, με τον Αυγουστο να μπαινει στο πλοιο και να φευγει...
Υπαρχουν και αλλες σκηνες, αλλα αυτες ειναι ακαταλληλες για την ανθρωπινη γλωσσα που δεν θα ενηλικιωθει ποτε. Ευτυχως...
Λοιπόν...Ξεκίνησα να σκέφτομαι το δικό μου "ελεύθερο θέμα" αλλά έκατσα να διαβάσω πρώτα το δικό σου.Είναι τόσο ίδιο το συναίσθημα που βγάζεις με αυτό που ένιωθα πριν δύο χρόνια... Είναι περιττό νομίζω να βγάλω κάτι παρόμοιο αφού η ουσία είναι πως αισθανόσουν και όχι τόσο τα πρόσωπα και οι καταστάσεις...που είναι διαφορετικές.
Ειδικά στο σημείο που αναρωτιέσαι γιατί να είσαι θεατής και όχι πρωταγωνιστής...το ίδιο αναρωτιόμουν και εγω!! Μη ρωτάς αν βρήκα μετά από τόσο καιρό την απάντηση...Δεν την βρήκα!!! Ξέρεις τι έκανα?Ό,τι κάνουν όλοι... έπαψα να ασχολούμαι με το τι θέλω εγώ.Απλά περνάω καλά με μη ουσιώδη πράγματα...
Βγαίνω, γελάω, χορεύω...και απλά περνούν τα χρόνια...
Είχα αρχίσει να ξεχνάω πως ένιωθα...και με βοήθησες να θυμηθώ...
Ίσως και να μην καταλαβαίνετε τι εννοώ...ίσως και κάποιος να καταλαβαίνει.
Πάντως όπως και να 'χει σε ευχαριστώ.Θα συνεχίσω να προσπαθώ να καταλάβω τι είναι καλύτερο....Να είσαι θεατής ή πρωταγωνιστής ΤΕΛΙΚΑ;;;
Ειχα κατεβει για μια βολτα στη θαλασσα. Η θεα της θαλασσας, τα χρωματα, ειναι κατι που αγαπω και με συναρπαζει. Και δεν ειναι μονο αυτο. Ειναι που δεν υπαρχει τιποτα που να ανακοπτει το βλεμμα σου και αυτο ειναι διαφυγη.
Διαφυγη απο την καθημερινοτητα, τον πονο, τη θλιψη, τη μιζερια... χιλιοι λογοι και κατι παραπανω που με ωθουν κοντα της.
Βαθια, απιαστη, διαφανη, λουσμενη στο φως του δειλινου... ειναι ακομα πιο ομορφη και πιο δεκτικη!
Νιωθω μια θλιψη σημερα, κατι να με πνιγει... Ολα γυρω μου αδεια, ξερα, χωρις ουσια... Νιωθω τοσο μονη και αδυναμη, τιποτα δεν μπορει να απαλυνει τον πονο μου...Ισως... αν ηταν αλλιως τα πραγματα... Ποιος ξερει...
Κανω απιστευτες προσπαθειες να φαινομαι και να λειτουργω με δυναμη και συνεση, χωρις να επιρρεαζω αρνητικα ατομα που βρισκονται γυρω μου. Ατομα που αγαπω και εκτιμω...και δεν βλεπω τον λογο αλλωστε να δινω αφορμες για σχολια...
Καθως περπατω στην ακροθαλασσια το ματι μου παιρνει ενα ερωτευμενο ζευγαρακι, να βολταρει αγκαλιασμενο... Κατι με τυλιγει... ριγος θαρρω και πονος μαζι. Τα σημαδια της απουσιας μαλλον... Οχι, δεν ειναι δυνατον, δεν γινεται να νιωθω ετσι. Σπανια ζηλευω... Γιατι αραγε;
Αχ αυτη η θαλασσα!...Ποσες φορες εχω παει διπλα της, ποσες φορες την εχω αγγιξει, εχω παιξει μαζι της, ποσες φορες παραλιγο να με παρει μεσα της κι ακομα δεν την εχω καταλαβει...Στιγμες που μελαγχολω, στιγμες που θυμωνω και στιγμες που πονω πηγαινω κοντα της και την κοιταζω...Ποσο ομορφη ειναι..Ομορφη και αγρια..Μυστηρια και ελκυστικη...Ιδιως οταν πεφτει το βραδακι.Ενα αερακι ερχεται να της κρατησει συντροφια..Σ εκεινον τον κοσμο υπαρχει ησυχια.Μονο το κυμα ακουγεται που βγαινει εξαντλημενο αλλα ικανοποιημενο απο το μακρυ ταξιδι του...Ο βραχος ειναι κρυος μα η ατμοσφαιρα τοσο ζεστη...Σε λιγο βγαινει το φεγγαρι...Ουτε αποψε μας ξεχασε...Σε οσους θα "φυγουν" τους δειχνει τον δρομο για τον ουρανο..Και ενω η ωρα περναει, η ηρεμια συνεχιζεται..Καπου εκει ειναι που αρχιζει το σιγανο τραγουδι...Τα ματια κλεινουν, οχι απο κουραση, για να απολαυσουν στο μεγιστον αυτη την στιγμη που πλαισιωνεται απο ενα χαμογελο ευτυχιας, ευχαριστησης, ευγνωμοσυνης...Και καπου εκει ερχεται η ωρα να γυρισεις σπιτι...
Παααρα πολυ ωραιο τοπικ και πολυ ομορφα αυτα που γραφετε!Συγχαρητηρια!
Ειναι παραξενο...
Οι γλαροι που περιφρονουν την τελειοτητα για χαρη του ταξιδιου, πηγαινουν... στο Πουθενα με καθηστερηση.
Οσοι βαζουν σε δευτερη μοιρα το ταξιδι για χαρη της τελειοτητας, πηγαινουν παντου, μεσα σε μια στιγμη.
Να θυμασαι, οτι, ο παραδεισος δεν ειναι ουτε τοπος, ουτε χρονος, γιατι αυτα τα δυο ειναι πραγματα που δεν εχουν κανενα νοημα...
Κατι μπλε σπορτεξ
βρηκα απο καιρο
τα ειχες φερει εσυ
σα δωρο γιορτινο
"βαλ'τα" μου ειχες πει
"και τρεξε εκει που θες.
θα ειμαι εγω μαζι
στις κακες στιγμες"
Αριστερα ειχα εσενα και μπροστα τον ουρανο
"μη φοβασαι" τραγουδουσες, "θα αντεξουμε κι οι δυο"
Αριστερα ειχα εσενα και μπροστα τον ουρανο
"Μη φοβασαι" λες ακομα και μαζι σου ακομα εγω
Τα εδενα σφιχτα
μου αρεσανε πολυ
και πηγαμε παντου
φιλοι μια ζωη.
Δεκα χρονια και
σχιστηκαν μπροστα
ελα να τα δεις
τα φοραω ξανα...
Αριστερα ειχα εσενα και μπροστα τον ουρανο
"Μη φοβασαι" τραγουδουσες "θα αντεξουμε κι οι δυο"
Αριστερα ειχα εσενα και μπροστα τον ουρανο
"Μη φοβασαι" λες ακομα και μαζι σου ακομα εγω..
Θα ηθελα να το αφιερωσω στον φιλο μου τον Αλεξανδρο που ειναι παντα εκει και με ανεχεται εδω και πολλα πολλα χρονια χωρις να παραπονιεται...για τα μπλε παπουτσακια που μου πηρε και βρηκα προσφατα...
Το σαρκικο αγκαλιασμα επιφερει μια υποβαθμιση της μορφης σε υλη και της ιδεας σε αισθηση. Γι' αυτον τον λογο, επισης, ο Ερωτας ειναι αοριστος. Δεν ειναι παρουσια. Ειναι το παλλον ερεβος που περιβαλλει την Ψυχη και την παρασυρει σε μια ατερμονη πτωση. Ο ερωτευμενος βλεπει την παρουσια διαποτισμενη απο το φως της ιδεας. Θελει να αδραξει, αλλα πεφτει στο σκοταδι ενος κορμιου που διασκορπιζεται σε κομματια. Η παρουσια απαρνειται τη μορφη της, επιστρεφει στην αρχικη υλη και τελικα αναιρειται. Αναιρεση της παρουσιας, διαλυση της μορφης, αμαρτημα εναντι της ουσιας. Καθε αμαρτημα συνεπαγεται μια ποινη. Μολις επανελθουμε απο την εκσταση, εχουμε να αντιμετωπισουμε ενα κορμι και μια ψυχη που ειναι και παλι ξενα.
Και τοτε ξεπηδα η καθιερωμενη ερωτηση: Τι σκεφτεσαι;
Και η απαντηση: Τιποτε.
Λογια που επαναλαμβανονται μεσα απο τις αχανεις στοες της ανηχησης.
Αλίκη γράφε...
Γράφε συνεχώς για την αίσθηση που έχεις για τη ζωή σου, για την δική σου οπτική γωνιά, για τους άλλους, για εσένα... Για το μυαλό σου... είσαι ήδη πρωταγωνίστρια..., αλλά καλά κάνεις και δεν σε ενδιαφέρει αυτό... Να μη σε ενδιαφέρει ποτέ σου εύχομαι. Να σε ενδιαφέρει η ουσία, όπως τώρα.
Υστερα ηρθε εκεινος. Σαν τραγουδι. Θα τελειωσει, ελεγα, ολα τα τραγουδια τελειωνουν. Χορεψε, χορεψε οσο ειναι καιρος, οσο εχεις βηματα ακομη χορεψε αυτο τον αντρα, χορεψε τον ωσπου να σωριαστεις...
Σαν τραγουδι... Ολες οι σχεσεις... Η καθεμια ενα τραγουδι... Που το ακους πρωτη φορα μπαινοντας στη σαλα του χορου... Τοτε που αντικριζεις απεναντι σου το βλεμμα του ερωτα... Που παγωνει την ανασα σου... Που απαθανατιζει την αμπλοκη σου... Την εμπλοκη στους στιχους που σιγα- σιγα αρχιζεις να ψιθυριζεις βαθια μεσα σου... Ανεπαισθητα... Ησυχα και μυστικα...
Σχεδον ενοχικα...
Πρωτο ποτηρι σαμπανια, πρωτο βλεμμα... Οι γριφοι του σε τρομαζουν, σε γοητευουν... Και αφηνεσαι στην αεναημαχη της αποκρυπτογραφησης του... Ημουσικη δυναμωνει... Οι στιχοι καρφωνονται στο νου... Επαναλαμβανονται διαρκως... Η ενταση τους ολοενα και μεγαλυτερη... Η επιρροη τους, ολοενα και πιο σαγηνευτικη... Η μελωδια οδηγει τα βηματα σου... Σαν να μην υπαρχει κανεις αλλος στην αιθουσα... Εκεινη, Εκεινος και η Μουσικη...
Ωρα για χορο... Ολα για το χορο... Τα βηματα αρχικα αργα... Δειλα- δειλα ακολουθεις, προσπαθεις να συγχρονιστεις... Μπερδευεσαι, γελας...
Αστειο δεν ειναι; Δυο ανθρωποι και μια μελωδια σε μια εναγωνια προσπαθεια συγχρονισμου... Αστειο και ταυτοχρονα τοσο ζωτικο...
Ο χρονος παγωνει τη στιγμη που τα βηματα συναντιουνται... Ερωτας δεν ειναι αυτο; Αφηνεσαι στη μελωδια, βουτας στα βαθια νερα της, αναζητας, μαθαινεις, οργιζεσαι, προχωρας... Οι στιχοι γινονται ζωη... Σκορπιες λεξεις που αποτυπωνουν τις στιγμες... Πυξιδα, σημειο αναφορας...
Μπορει ομως ο ερωτας να μεινει; Θα κρατησει το τραγουδι για πολυ; Χορευεις και αναρωτιεσαι... Ευχεσαι, ελπιζεις, αγωνιζεσαι... Αλλα στο βαθος ξερεις... Ενα στραβοπατημα αρκει... Για να αποσυντονιστεις... Η πυξιδα αρχιζει να μη λειτουργει καλα... Και η ισορροπια ανατρεπεται... Ηθελημενα ή οχι, ισως να μην εχει τοση σημασια...
Ερχεται η στιγμη που ο χορος σιγα-σιγα τελειωνει... Το νιωθεις, το φοβασαι... Φοβασαι τη φθορα των στιχων... Φοβασαι να συνειδητοποιησεις πως η μουσικη χαμηλωνει σταδιακα...
Τι κι αν καταβαθως το ξερεις; Μενεις πεισματικα εκει... Μενεις και χορευεις, χορευεις ολο και πιο πολυ... Ολο και πιο εντονα, πιο δυνατα... Αλλα οι στιχοι ξεθωριαζουν και οι λεξεις χανονται, σβηνουν...
Χορευεις και θυμασαι... Θυμασαι και προσπαθεις να κρατησεις ζωντανη τη μελωδια της αναμνησης... Τοτε, για μια μονο στιγμη, μια ολοκληρη στιγμη, συνειδητοποιεις οτι η σαλα ειναι και παλι γεματη κοσμο... Που διασκεδαζει, πινει, χορευει... Τοση ερημια τριγυρω... Μα που πηγαν ολοι; Κανεις δεν σ'ακουει... Κανεις δεν μπορει να σου απαντησει... Κοιτας γυρω... Ψαχνεις τον τροπο να ξαναζησεις, να θυμηθεις τους στιχους...
Τιποτα δεν ειναι ιδιο...Περιφερεσαι ασκοπα, κουρασμενα μεσα στη σαλα, αναμεσα σε χαρουμενες φιγουρες...
Μηπως ειναι ωρα να πηγαινεις;
Βγαινοντας μια μελωδια απο τα μεγαφωνα αποσπα την προσοχη σου... Σαν να την χεις ξανακουσει... Ειναι η δικη σου μελωδια... Τοσο οικεια... Τοσο καινουρια... Στιχοι αγνωστοι... Η δικη σου μελωδια τελειωσε... Κλεινεις συνωμοτικα το ματι στο μαεστρο της ορχηστρας... Σε μια σιωπηρη συμφωνια ενοχης σε χρονο παρελθοντικο... Βγαινεις χαμογελωντας πονηρα...
Ειναι ασκοπο, λες, να επιστρεφεις...
Η Μαργαριτα Γκωτιε ταξιδευει αποψε....
...Κι εσυ δεν εισαι παρα μια αναμνυση.
Εχεις περασει μεσα στη μνημη μου.
Τωρα, ναι, μπορω να πω πως μου ανηκεις κι αναμεσα μας κατι αμετακλητο εχει συντελεστει.
Ολα τελειωσαν τοσο γρηγορα!
Βιαστικος και αναλαφρος μας προλαβε ο χρονος.
Απο φευγαλεες στιγμες πλεχτηκε μιαιστορια εφτασφραγιστη και θλιβερη.
Επρεπε να το ξεραμε πως ο ερωτας καιει τη ζωη και καταβροχθιζει το χρονο.
Καρνταρέλλι
Λεζαντες χωρις φωτογραφιες.
Ενα μικρο κοριτσι κανει τα βραδια κουνια, ξαπλωμενο πανω σ'ενα μισοφεγγαρο.Ισως γι αυτο οταν εχει πανσεληνο ειναι θλιμμενο.Στα γεματα φεγγαρια ,που να ξεκουρασει κανεις την πλατη του....
Ενα μικρο αγορι κλωτσαει μια μπαλα συχνα,μερα τη μερα πιο δυνατα?Η μπαλα χανει αερα απ'τα χτυπηματα κι ομως αυτος κλωτσα πιο θυμωμενα ..Θα 'ναι μαλλον που την γεμισε "πραγματα" με τα χρονια..
Μια γυναικα κλαιει στην κουζινα της.Κοβει σαλατα κι ο αντρας την κοιτα και περιμενει..Ισως να μην προσεξει ποτε πως η σαλατα του δεν ειχε κρεμμυδι εκεινη την μερα..
Ενας αντρας καπνιζει στην πλατεια.Κοιτα μια γυναικα στα ματια κι αυτη τα στρεφει αλλου.Τοτε γυριζει και κοιτα το αγαλμα της πλατειας.Ο αντρας χαμογελα για τους δικους του λογους.Νομιζω ακομα κοιτιουνται οι δυο τους..
Η σημασια των αποχρωσεων
Δυο κυκλοι στο χαρτι..τον εναν τον γεμιζω μαυρο κι εχω μια τρυπα..τον αλλον τον γεμιζω ασπρο κι εχω ενα φεγγαρι.Αν ειναι ασπρο ομως το χαρτι που να φανει φεγγαρι?Κι αν μαυρο παλι το χαρτι που να φανει η γουβα?
Τι χρωμα πρεπει να χει το χαρτι μου για να μπορω να εχω και τα δυο?
Απαντηση:Ολα τα χρωματα εκτος απο ασπρο και μαυρο.
Καθως καποτε εθαβα εναν απ τους νεκρους εαυτους μου, ζυγωσε ο νεκροθαφτης και μου ειπε "Αληθεια απ οσους ερχονται εδω και θαβουν,εγω μονο εσενα αγαπω".
Και εγω του ειπα " Μεγαλη χαρα μου δινεις.Αλλα πες μου, γιατι αγαπας μονο εμενα"?
"Γιατι" απαντησε εκεινος, "ολοι οι αλλοι ερχονται κλαιγονας και φευγουν κλαιγοντας.Μοναχα εσυ ερχεσαι γελωντας και φευγεις γελωντας".
ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Ο ΤΡΕΛΟΣ
ποιημα Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ
ο χαμενος τα περνει ολα.
αγγελακας
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : blacksheep στις 07-07-2007 17:09 ]
Στις 20/6/1993 έγραψα το εξής γράμμα στον άντρα μου. Το μοιράζομαι μαζί σας, και σας εύχομαι να βρείτε και σείς το άλλο σας μισό όπως τον βρήκα και εγω και ήμαστε μαζί μέχρι σήμερα!
"Αγάπη μου, θυμάσαι που σου έλεγα πως είσαι ο μόνος που κέρδισε την καρδιά μου; Θυμάσαι, που οι χτύποι μου ήταν ικανοί να αναστήσουν και νεκρό; Είσαι ο λόγος για τον οποίο ζω, και όταν το αίμα μου κυλάει στις φλέβες μου ζωντανεύει το είναι μου, με το όνομά σου... Γιάννη μου, αγάπη μου... Δεν σου είπα πότε σ΄αγάπησα, στο λέω τώρα. Ένα απόγευμα του Ιούνη ήρθες ξαφνικά να μου δώσεις ζωή απο τη ζωή σου, εκεί που νόμιζα οτι θα πεθάνω, εκεί που έλεγα οτι τέλειωσαν όλα για μένα, ήρθες και έφερες τα πάνω κάτω στη ζωή μου. Η καταιγίδα που πλαισίωνε τον κόσμο μου, χάθηκε μόλις με άγγιξες με τη σκέψη σου αρχικά αργότερα με το φιλί σου, το οποίο γκρέμισε μονομιάς τους εφιάλτες μου. Αγάπη μου, ψυχή μου είσαι το άλλο μου μισό, η εικόνα που χαράκτηκε βαθιά στο είναι μου, η δύναμη που γκρεμίζει και βουνά και με κάνει να ελπίζω στο αύριο... Αγάπη μου λατρεία μου μη με αφήσεις να περπατήσω μέσα στην κόλαση, μη μου αφήσεις το χέρι μου στο σκοτάδι , είναι μεγάλος ο κόσμος και εγω πολύ μικρή για να τον διασχίσω μόνη μου. Είμαι ενα τίποτα μπροστά στο Θεό στο σύμπαν στο άπειρο... Κάθε μέρα πνίγομαι μέσα στη δίνη της σκέψης μου, γιατί είμαι μετέωρη και μόνο μαζί σου νιώθω γαλήνη. Αγάπη μου ανάσα και σημάδι στη ζωή μου, ατέρμονη και άσβηστη δίψα μου, καρδιά μου... Ξέρεις πόσο σ΄αγαπώ πόσο λαχταρώ να σε ακούω κάθε μέρα, πόσο ανεξίτιλη έμεινε η εικόνα σου μέσα μου, αγάπη μου... Και το μόνο που θέλω το μόνο που προσεύχομαι είναι, να μην τελειώσει ποτέ αυτό το όνειρο που έγινε πραγματικότητα, αυτή η έναρξη γιορτής στη ζωή μου, καιέτσι θα γίνει, διότι, ναι το σύμπαν συνομωτεί υπέρ μας αγάπη μου ακόμα και ο Θεός θέλει να ήμαστε μαζί, και πιστέυω οτι επιτέλους βρήκαμε και οι δυο, αυτό το κάτι που μας έλειπε, τη ζωοδόχο πηγή που μας λύτρωσε, μέσα στο νέκταρ των φιλιών μας, γυμνώσαμε την ψυχή μας, και παραδοθήκαμε στην ανεπανάληπτη έκσταση της αγάπης μας.Αγάπη μου δεν έχω ξανανιώσει έτσι και αγγίζω μαζί σου την τελειότητα της αγάπης, την αέναη ζωντάνια του υπέρμετρου ενθουσιασμού της αληθινής ζωής, φτιάχνω μαζί σου, την άλλη πλευρά της ζωής, το δικαίωμα να ζήσω τη ζωή σε όλο της το μεγαλείο, μακρυά απο προσωπεία, μακριά απο το ψυμίθιο του χρόνου, μαζί σου αγάπη μου, φώς μου, εσύ έχεις τα κλειδιά της καρδιάς μου, εσύ ξεκλειδώνεις κάθε μου στιγμή, κάθε μου πάθος, κάθε μου χαρά. Εσύ με νανουρίζεις κάτω απο το φώς του φεγγαριού, με το γλυκό φιλί σου, εσύ μου δείχνεις πάνω απο κανόνες πως να ζήσω... Καρδούλα μου ναι, σ΄αγαπώ, και σε θέλω στη ζωή μου αδερφή ψυχή μου, άλλο μου μισό... Δεν υπάρχει γυρισμός σε αυτή τη σελίδα, δεν υπάρχει άλλη σκέψη, μόνο τελεία... Και όπως λέει και το άσμα ασμάτων, "βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου. Είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο και πικρός ο πόνος σαν τον Άδη". Δυστυχώς δεν θυμάμαι τη συνέχεια θα τη βρώ όμως διότι η σφραγίδα μου είσαι εσύ, και μόνο εσύ...".
Ουφου!!!!!!!!!!!!!!
Ξεψυχαει κι αυτο το καλοκαιρι φιλεναδα.Σαν σε αγωνα ταχυτητας τρεχει πως το τερμα του και δεν σταματα μια σταλα.Κι ειναι καποιες βραδιες ,οπως αποψε που θελεις να γινεις συνοδηγος του.Μελαγχολια και ζεστη .Δεν υποφερει η μια την αλλη κι ετσι ανυποφορες κι οι δυο ξαπλωσαν στα τσιμεντα της πολης μας σαν ζαβλακωμενοι τουριστες που περιμενουν καποια πτηση αγνωστου στιγμης.Τρελλα!Σε ποσα roof gardens να σβησει κανεις την διψα του και ποσες φορες να παραμυθιαστει κοιτοντας τον παρθενωνα και πινοντας πολυχρωμα κοκτειλς?Θαλασσα θελει το κορμι ,αρμυρα και πεθυμα την υγρασια των πευκων στα μαλλια για να κολλησει ολοκληρο το καλοκαιρι πανω του.Το καλοκαιρι ολο πανω στο σωμα φιλεναδα..μπορεις να το φανταστεις σαν εικονα?
Μια πλατη που καιει.Ενα αντιηλιακο που εξατμιζεται σκορπιζοντας την μυρωδια της καρυδας στον αερα και τραβαει απο την μυτη τις μελισσες .Τις φερνει να χορευουν ενοχλητικα γυρω σου.Νιωθεις λιγο κι εσυ σαν ανθος και σ'αρεσει.Ας μην το παραδεχεσαι κι ας λες πως ειναι ανυποφορες...
Δυο κουρασμενα αναμενα πελματα που εθαψαν χωρις τυψεις τα σανδαλια στην αμμο και αποφασισαν να μουλιασουν ξεχασμενα μεσα στο νερο.
Λιγη αμμος μεσα απο το μαγιω, οση προφτασε να κλεψει το κολυμπι σου απ'τη θαλασσα και να την κρυψει στ'αποκρυφα σου.Και λιγη στα μαλλια σου.Κρυμμενη κι αυτη ισως βγει να παρει μια ανασα μονο στο μαξιλαρι σου ,κρυφα την ωρα που θα κοιμασαι για να σου κανει εκπληξη το πρωι απλωμενη παντου στο σεντονι σου.Λιγο παγωμενο καρπουζι στο στομα κι ενα υγρο ροζ πηγουνι.
.Θελω το καλοκαιρι πανω μου φιλεναδα ,κι απ'ολα οσα θελω,κοντα μου εχω μονο το καρπουζι
και λιγη απο την μυρωδια του γιασεμιου μου που μπαινει απ'τη βεραντα.Δεν ειναι πολλα και σιγουρα δεν ζωγραφιζουν καλοκαιρια ομως ειναι μια μικρη βουτια στην νοσταλγια....Αποψε που ολοι κοιτουν οθονες και παρθενωνες και πινουνε μοχιτος οντας καλοι θαμωνες σε καποιες βαβουριαρικες ταρατσες,εγω φιλεναδα απλα τρωω καρπουζι και θελω θαλασσαααααααααααααααααα
Φιλεναδιτσαααααααααα!!!!!
Σημερα νεροδροσισες τους πρωινους μου δρομους,
απο μικρα κι ασημαντα κρινω εγω ανθρωπους...
Γαλαζιες νεροκαλημερες!
