Οι χρωματισμοί αποτελούν μουσικά σημεία και σύμβολα που επενεργούν στην έκφραση και ερμηνεία του μουσικού κομματιού, μέσω της αυξομείωσης της έντασης διαφόρων φθόγγων ή σειράς φθόγγων.
Τέτοια σημεία χρωματισμού στην ευρωπαϊκή μουσική είναι:
το Dimimuendo ή decrescendo (>) (πρόκειται για σημείο το οποίο γράφεται πάνω ή κάτω από μια σειρά φθόγγων και απαιτεί οι ήχοι των φθόγγων να αρχίζουν με μεγάλη ένταση και προοδευτικά να ελαττώνουν αυτήν την έντασή τους)
το Crescendo (<) (πρόκειται για σημείο, το οποίο γράφεται πάνω ή κάτω από μια σειρά φθόγγων και απαιτεί οι ήχοι των φθόγγων να αρχίζουν με μικρή ένταση, η οποία σταδιακά να γίνεται όλο και μεγαλύτερη
Υπάρχουν επίσης και διάφοροι μουσικοί όροι που υποδηλώνουν ανάλογο χρωματισμό στην εκτέλεση ενός μουσικού κομματιού και είναι κυρίως οι :
Pianissimo(pp) = πολύ αδύνατη ένταση,
Piano (p) = αδύνατη ένταση ,
mezzo piano (mp) = μέτρια αδύνατη ένταση,
un poco piano (poco p) = λίγο αδύνατη ένταση,
sotto voce =μουρμουριστά ,
mezza voce = μισή ένταση φωνής ,
un poco forte (poco f)= λίγο δυνατή ένταση,
mezzo forte (mf) = μέτρια δυνατή ένταση ,
forte (f)= δυνατή ένταση ,
fortissimo (ff) = πολύ δυνατή ένταση
Στη βυζαντινή μουσική ανάλογα σημεία χρωματισμού που σχετίζονται με την αυξομείωση της έντασης των χαρακτήρων, κατά την ερμηνεία ενός βυζαντινού μέλους δεν υπάρχουν, καθώς επαφίεται η ενέργεια αυτή στην καλλιτεχνική ευαισθησία εκάστου ερμηνευτή. Ωστόσο σε πιο σύγχρονες γραφές των βυζαντινών μελών συνηθίζεται να χρησιμοποιούνται τα σημεία crescendo και diminuendo ή decrescendo της ευρωπαϊκής, έχοντας την ίδια ακριβώς χρησιμότητα, όπως στην ευρωπαϊκή μουσική.
Βιβλιογραφία: Γεωργίου Διαμαντή, «Η κλασική θεωρία της μουσικής», εκδ. Φ. Νάκα 2001,
Θεόδωρου Σακελλαρίου, «Εισαγωγή στη φιλολογία της μουσικής» εκδ. παν/μιου Ιωαννίνων,
Διαμαντή Μαυραγάνη, «Μουσική ανθοδέσμη», εκδ1968.
επιστροφή
11652 |
