Ένα άθλιο απόγευμα του '95 και ενώ η μάνα μου έβλεπε Απαράδεκτους σε επανάληψη (ανάθεμα την ώρα που φωνάζει "ΤΡΟΜΕΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ;;;" ο Μπονάτσος), σπάει το νερό και γίνεται ο ξαναπές μοσκίδι (βλάχικο). Σηκώνεται, παίρνει τηλέφωνο το γέρο μου, "τσακίσου σπίτι να με πας νοσοκομείο να γεννήσω".
Πάνε, και μετά από καμιά μέρα (της έβγαλα τη μπζχή και το ευχαριστήθηκα) γεννιέμαι εγώ. 16 χρόνια μετά αναγνωρίζουν και οι δύο γονείς μου το λάθος που έκαναν να φέρουν στον κόσμο ένα μπάζο, κομπλεξικό, με ψυχολογικά προβλήματα και πάσχων από σχιζοφρένεια άνθρωπο. Εμένα.
Άρχισα να στιχώνω από όταν ήμουνα έμβρυο (περίπου στα 13 δηλαδής), αλλά σε μια κρίση κλαψομουνίστικης ερωτικής απογοήτευσης, βάζω σε όλα τα κακουργήματα φωτιά και γένονται στάχτη και μπέρμπερη. Δε γαμιούνται; Εγώ να 'μαι καλά.
Πλέον, έχοντας πεθάνει ήδη 3-4 φορές, είμαι γνώστης μεγάλων σοφιστιών και έχω και δικά μου quotes, αμέ. Στον ελεύθερο χρόνο μου ακούω Τζίμη Μακούλη και Tori Amos μήπως μου ξανάρθει η έμπνευση (γιατί η χαλαρότητα των στιχουργικών μου εμπνεύσεων τελευταία έχει ξεπεράσει εκείνη του ωδείου της Γερμανού).
Έχω εργαστεί και 2 τέρμινα ως τιτσέη (της κακιάς ώρας) σε ένα παρακμιακό μπαράκι στο βόρειο Πατέ-Πατέ, αλλά με απέλυσαν γιατί έπαιζα πολύ Μάρω Λύτρα. Ακόμη 2 σεζόν έκανα και ως ραδιο-φονικός παραγωγός -γνωστός και ως Ραδιοφωνίξ από θαυμαστές που έμεναν έξω απ' το στούντιο να πάρουν μια κουβέντα μου-, αλλά έφυγα κι από 'κει λόγω διαξηφισμών με υπεύθυνο. Δε του κρατάω κακία που με έδιωξε. ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΕΙ ΤΟ ΡΟΥΤΕΡ. Και οι κονσόλες.
Τέλος, έχω επεκταθεί και σε άλλου είδους σπορ όπως να αρθρογραφώ με αδιάφορο πλην χυδαίο χιούμορ, αλλά διέπρεψα και ως δημοσιογράφος έχοντας την τύχη να πάρω συνέντευξη από τον Σταύρο Ζώρα αυτιπροσώπως. Μετά βαρέθηκα γιατί δεν είχε λεφτά η δουλειά.
