Μ’ αρέσουν τα μακρινά ταξίδια με τη μηχανή,
τα νησιά το φθινόπωρο και τα βουνά το καλοκαίρι,
οι φθαρμένοι χάρτες και τα λασπωμένα λάστιχα.
Μ’ αρέσουν οι ατελείωτες κουβέντες στην μπάρα,
οι σειρές από μπουκάλια μπροστά στον καθρέφτη,
οι μπάρμαν που είναι κάθε βράδυ για χρόνια στο ίδιο μέρος.
Μ’ αρέσουν τα μπλουζ του Γουέιτς και του Κέιβ,
τα τοπία που δημιουργούν οι Φλόιντ και ο θ. Παπακωστατνίνου,
η μοναξιά του Μάλαμα του Κοέν του Κας.
Μ’ αρέσουν οι γυναίκες που είναι όμορφες αλλά δεν το ‘χουν πάρει χαμπάρι
οι άντρες που ακόμη έχουν Λόγο,
τα παιδιά που την γλίτωσαν και έμειναν αγρίμια.
Δεν μ’ αρέσει ο φόβος που μας πασάρει η tv, και αυτοί που τον ψωνίζουν.
Η τρέλα και η απόγνωση στο βλέμμα τον ανθρώπων των μεγάλων πόλεων.
Η υποκρισία, η έπαρση και η νωθρότητα.
Η γενικευμένη φτήνια και ανοησία που κυκλοφορεί.
