Ο Κωστής Μαραβέγιας στο MusicHeaven

Α' Μέρος

H συνέντευξη, αφού ωρίμασε στο «τυπογραφείο» μας για αρκετό καιρό, ήρθε η στιγμή να βγει προς τα έξω με πολύ χιούμορ και φρεσκάδα!

Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής στου Ψυρρή, η τριάδα beatlus,
kithara-woman & deos συνάντησε τον Κωστή Μαραβέγια παρέα με το
ποδήλατό του, σύντροφο στις κοντινές διαδρομές, για μια όμορφη
συζήτηση εντός κι εκτός μουσικής.

Με τη συμπεριφορά σου επί σκηνής δημιουργείς οικειότητα…
Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό, πέρα από την απλότητα και την
αμεσότητα. Στη σκηνή κάνω αυτό που μου αρέσει, χωρίς εγωιστική
έπαρση και σταριλίκια. Βγαίνει όλο αυθόρμητα.

Είχες σκεφτεί παλιότερα να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική;
Επαγγελματικά συμβαίνει τώρα. Δηλαδή, ζω από αυτό αποκλειστικά.
Με το που ξεκίνησα με τον Σαββόπουλο, είχα ακόμη πρωινή δουλειά.
Κάπως τα κατάφερνα στην αρχή, τα έφερνα βόλτα με κάτι ψεύτικες
δικαιολογίες για άδεια, τα κλασικά που λέγαμε και στο σχολείο...Μετά
όμως δυσκόλεψε η κατάσταση και αναγκάστηκα να παραιτηθώ.

Η πρώτη σου δουλειά ήταν στους Αχαρνείς με τον Σαββόπουλο;
Όχι, ήταν στο Ηρώδειο, στο πάρτυ του για τα 40 χρόνια στη
δισκογραφία. Βασικά, ο ερχομός μου από την Ιταλία ήταν λίγο...
ανώμαλη προσγείωση για μένα. Συγκεκριμένα, ήταν τον Οκτώβριο του
2000. Έπαιζα σε ένα φεστιβάλ στην Πίζα και αμέσως μετά
παρουσιάστηκα στην Τρίπολη για την Αεροπορία. Στην Ιταλία είχαμε
φτιάξει ήδη ένα όνομα σαν μπάντα και είχαμε πολλή δουλειά. Τα
καλοκαίρια δεν κατέβαινα Ελλάδα, έμενα εκεί για συναυλίες.

Τι είδους μουσική παίζατε στην Ιταλία;
Παίζαμε ένα είδους έθνικ με μεσογειακό ήχο. Στο γκρουπ ήμασταν
Ελληνες, Ιταλοί, Άραβες και το αποτέλεσμα ήταν λίγο περίεργο.

Εξού και το όνομα του συγκροτήματος...
Ναι, ναι... X-Darawish.

Η εξέλιξη του ύφους από την εποχή των x-Darawish έως σήμερα;
Θεωρώ ότι είναι σημαντική. Ακούγοντας τις δουλειές που έχω κάνει
στην πορεία, μου αρέσει που δεν υπάρχει επανάληψη. Ό,τι βίωνα ως
άνθρωπος και καλλιτέχνης σε κάθε περίοδο, τα μουσικά μου
ακούσματα και οι ρυθμοί, αποτυπώνονται κατά κάποιο τρόπο στους
δίσκους και αυτό μου αρέσει. Πιστεύω ότι πλέον έχω μπει σε μια
περίοδο που υπάρχει ακόμα πιο πολύ ενέργεια, περισσότερος ρυθμός
και πάθος. Αντί να καλμάρω όσο μεγαλώνω, συμβαίνει το αντίστροφο.
Στην καινούργια δουλειά που ετοιμάζω σιγά σιγά, έχω αρχίσει να
γράφω με ακόμη πιο έντονα τα στοιχεία του ρυθμού και του φολκ
πανκ.

Beatlus (αριστερά) και Κωστής Μαραβέγιας

Θα διατηρήσεις τον ποικιλόμορφο ήχο;
Ναι, βέβαια, αυτό έτσι και αλλιώς μου βγαίνει. Στην ενορχήστρωση
είναι που παίρνει μορφή κάθε τραγούδι και εκεί μπορείς να πεις αν
κάτι είναι ποικιλόμορφο, τι στοιχεία έχει κ.λπ.

Πως πάει ο τελευταίος δίσκος σου, το Ilegal;
Ο δίσκος πάει πολύ καλά και μάλιστα έγινε νέα κοπή cd. Εξαντλήθηκαν
οι πρώτες δύο χιλιάδες και τώρα πάμε για τα άλλα δύο. Σίγουρα, είμαι
πολύ ευχαριστημένος, γιατί ούτε καμιά ιδιαίτερη διαφήμιση έχει γίνει
και γενικά λειτούργησε πολύ αβίαστα και με σταθερούς ρυθμούς.

Μουσική έπαιζες από μικρός σε κάποιο σχήμα ή πήγες σε ωδείο και συνέχισες μαθήματα;
Ε, όπως κάθε παιδί, έτσι κι εγώ ξεκίνησα με τα γνωστά. Ωδείο, πολλά
ωδεία βασικά, συνεχώς άλλαζα.

Στην Αθήνα;
Ξεκίνησα στο Αγρίνιο, μετά στην Πάτρα, αργότερα στην Αθήνα και μετά
στην Ιταλία. Έπειτα ξαναγύρισα στην Αθήνα.

Μικρός έμενες στο Αγρίνιο;
Ναι, εκεί μεγάλωσα. Στην εφηβεία μου πέρασα από πάρα πολλά ωδεία
και πολλούς καθηγητές. Έκανα πιάνο, κρουστά, κιθάρα. Σε αρμονία,
αντίστιξη και φούγκα πήρα πτυχίο, στα άλλα σταμάτησα στη δευτέρα
ανωτέρα. Σε όλα μόλις πήγαινα δευτέρα ανωτέρα, σταματούσα, για να
έχω άνεση για να διαβάσω για το δίπλωμα. Τότε καταλάβαινα πως
χρειάζονται τουλάχιστον οχτώ ώρες μελέτης για να πάρω το δίπλωμα
και τα παρατούσα. Δεν μπόρεσα ποτέ να καθήσω σε μια καρέκλα
πάνω απο τρεις ώρες..

Κάπως έτσι σταματήσαμε όλοι...
Βασικά είμαι αρκετά... τεμπέλης.(γέλια).

Το ακορντεόν δεν ήταν από τα πρώτα σου όργανα;
Όχι και ήταν και το τελευταίο από ότι φαίνεται... γιατί το έσπασα.

Πως έγινε αυτό;
Φοβερή ιστορία. Τον Μάιο, πηγαίνοντας για Βερολίνο, κατά την
μεταφορά του, οι υπεύθυνοι της αεροπορικής εταιρίας Easyjet με
διαβεβαίωσαν ότι δεν θα πάθει τίποτα και δεν με άφησαν να το
ανεβάσω στο αεροπλάνο. Το παρέδωσα λοιπόν στον ειδικό ιμάντα για
εύθραυστα. Φτάνω στη Γερμανία, δεν είχα προλάβει να το ελέγξω και
πήγα για sound check την επόμενη μέρα στις 6 το απόγευμα. E, το
ανοίγω και... Καπούτ... Έτσι, δεν έπαιξα καθόλου ακορντεόν. Έγινε
τρελός καβγάς στην επιστροφή με τους ανθρώπους της εταιρίας. Τις
μισώ όλες αυτές τις εταιρίες, γιατί δεν παίρνουν ποτέ την ευθύνη, ούτε
αναλαμβάνουν την επικοινωνία με τον πελάτη, όσον αφορά αποσκευές.
Δίνουν την υπόθεση σε μια θυγατρική. Ήθελαν να αποδείξουν ότι
φταίω εγώ, ότι ίσως το έσπασα στο μετρό και έγινα έξαλλος! Βγάζω
λοιπόν το ακορντεόν από τη θήκη, το βάζω στο γκισέ, αρχίζω να
παίζω στην αίθουσα αναμονής και τους λέω "αυτό σας φαίνεται ότι το
έκανα εγώ; Αυτό το όργανο το αγαπάω και επί οχτώ χρόνια παίζω με
αυτό. Όλοι οι επιβάτες της πτήσης, οι σεκιουριτάδες του Ελ. Βενιζέλος,
οι καθαρίστριες στέκονταν και παρακολουθούσαν. Κανονική παράσταση.

Και τελικά τι έκανες στην συναυλία του Βερολίνου;
Δεν έπαιξα ακορντεόν. Μισή δουλειά... Κατάφερα όμως να κάνω και
την πρώτη μου installation ως εικαστικός! Άνοιξα τη θήκη, έβαλα το
ακορντεόν μπροστά από τη σκηνή, έβαλα τα αυτοκόλλητα "fragile"
επάνω, έβαλα και λουλουδάκια και έκανα το Maraveyas Funeral! Σαν σε κηδεία! Το είχαμε φωτίσει κιόλας!

Ο ήχος πως γέμισε;
Ότι θέμα υπήρχε στο ακορντεόν, το έκανα με fake ήχο ακορντεόν δια
του στόματος... Καλά πήγε τελικά.

Πώς προέκυψε η συναυλία στο Βερολίνο;
Από ένα σύλλογο φοιτητών του Πολυτεχνείου Βερολίνου.

Ελλήνων;
Όχι μια κοπέλα από τη Γεωργία με πήρε τηλέφωνο και μας φιλοξένησε
κιόλας.

Από το ΜySpace σε γνώρισε;
Ναι, και το είπε σε μια Ελληνίδα φίλη της, που μας είχε ακούσει
κάπου. Ελπίζω να ξαναπάμε. Κάναμε και κάποιες επαφές και με
άλλους χώρους, ίσως παίξουμε στο μέλλον.

Και για το καλοκαίρι έχεις κλείσει αρκετές εμφανίσεις...
Κλείνω, ναι, αρκετές.

Πως έκανες το βήμα να παίξεις σε ευρύτερο κοινό;
Με βοήθησε πολύ η συνεργασία με την Ευανθία Ρεμπόυτσικα και τον
Παναγιώτη Καλαντζόπουλο. Δεν χρειάζεται όμως πάντα η συνεργασία
με γνωστά ονόματα για να σε μάθουν. Απλά γίνεται πιο γρήγορα. Αν
κάνεις πολλά live και έχεις σχεδιάσει μια ωραία σφιχτή δίωρη
παράσταση, ο κόσμος περνάει καλά. Οι μουσικοί είναι σημαντικό να
είναι καλοί, να δίνουν όλο τους τον εαυτό και να μην είναι απλώς 10
μέτρα πίσω από τον τραγουδιστή. Το να σε ακούσει κάποιος στο
ραδιόφωνο, βοηθάει, δημιουργεί ένα πυρήνα, αλλά το στοίχημα είναι
στο live. Αυτός που θα φέρει το φίλο του και που θα μιλήσει σε άλλους
δέκα, είναι η καλύτερη διαφήμιση. Απόδειξη, είναι το ότι ξεκινήσαμε
στον "Αλχημιστή" με 60 άτομα, φτάσαμε στα 150 και φέτος στο Trova ο κόσμος καθόταν μέχρι έξω στο πεζοδρόμιο.

Ο Κωστής Μαραβέγιας με την καρτούλα του MusicHeaven και ο Deos με το "Illegal"

Το Trova γέμιζε συνεχώς στις εμφανίσεις σας...
Ναι, κι αυτό έγινε από στόμα με στόμα. Περάσαμε πολύ ωραία.

Πόσο εύκολα νομίζεις ότι μπορούν να ακουστούν στο ραδιόφωνο τα τραγούδια σου;
O πρώτος δίσκος δεν ακούστηκε πουθενά, εκτός από τον Kosmos... Ο
δεύτερος όμως, το "ilegal" κέρδισε αρκετό airplay σε πολλούς
ραδιοφωνικούς σταθμούς Αθήνας και επαρχίας. Το σίγουρο, πάντως,
είναι ότι είναι δύσκολη η διαδικασία της προβολής της δουλειάς νέων
δημιουργών. Θα έπρεπε να υπάρχουν κάποιες εκπομπές που να
λειτουργούν όντως σαν βήμα στην ενημέρωση και να βάζουν ό,τι
καινούργιο βγαίνει. Να δίνουν την δυνατότητα στον κόσμο να ακούσει
το έργο νεών καλλιτεχνών εκτός των γνωστών ονομάτων που
δεσπόζουν στις playlist.

Πότε άκουσες για πρώτη φορά ένα κομμάτι σου στο ραδιόφωνο;
Η πρώτη φορά ήταν στον "Alpha radio"! Άσχετο, ε; (γέλιο).

Ποιο τραγούδι ήταν;
Ήταν το "Που να βρω μια να σου μοιάζει". Ε, πάντα είναι χαρά όταν
ακούς στο ραδιόφωνο κάτι που έχεις γράψει ή στο live όταν γεμίζει
ένας χώρος. Πραγματικά, είμαι ευτυχισμένος όταν ξέρω ότι θα παίξω
σε γεμάτο χώρο από κόσμο. Δεν με νοιάζει αν είναι 300, ή 100 ή 80,
αλλά σε όποιον χώρο και να βρίσκομαι, θα ήθελα να είναι γεμάτος. Να
υπάρχει ωραίο κλίμα.

Φαίνεται, πάντως, ότι αρέσουν τα τραγούδια σου...
Μάλλον... Το ελπίζω!

Στο Ilegal υπάρχουν αναφορές από Piazzola μέχρι και ατμόσφαιρα
πιο μποέμ, αλλά και περιβάλλον... Bregovic-Kusturica. Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές, ειδικότερα;
Ακούω πολλά και διαφορετικά πράγματα. Μου αρέσει η σκηνή που έχει
να κάνει με μίξη διαφορετικών ειδών.

Η world music, δηλαδή;
Η world music μπορεί να είναι αυστηρά έθνικ και φολκ. Αυτό το είδος
world music δεν μου αρέσει πολύ. Δηλαδή, παράδειγμα, τραγούδια
από το Πακιστάν, αμιγώς πακιστανικά ή ύμνοι από το Θιβέτ. Προτιμώ
να υπάρχουν στοιχεία από παραδοσιακή μουσική, αλλά και πρόσμιξη
άλλων ήχων. Ανήκω σε μια γενιά που άκουσε ρούμπα και βρετανική
σκηνή, Reggae και χιπ-χοπ, που αργότερα άκουσε και Χατζηδάκι,
Σαββόπουλο, όπως και έθνικ έως Manu Chao.

Άρα, είναι η αίσθηση όλων μαζί...
Βέβαια. Η διαφορετικότητα είναι σταθερή πηγή έμπνευσης. Αυτό τον
καιρό ακούω φανατικα όλη τη δισκογραφία του Tom Waits.

Να φανταστώ σε αντιστοιχία με τον Vinicio Capossela, στην Ιταλία;
Nαι, τον Vinicio Capossela πήγα και τον είδα όταν ήρθε στην Ελλάδα για συναυλίες. Mου αρέσει πολύ.

Στην Ιταλία γενικά τι άκουγες;
Στην Ιταλία άκουσα πολύ ρεμπέτικο, αραβική μουσική, ray, ιταλική
μουσική, της Κάτω Ιταλίας και παραδοσιακά. Εκεί, ουσιαστικά πέρασα
μια περίοδο που ασχολήθηκα εις βάθος με παραδοσιακές μουσικές,
ακριβώς γιατί στην μπάντα μου υπήρχαν Έλληνες, Ιταλοί και Άραβες.
Μαζευόμασταν να γράψουμε μουσική και προτείναμε ο καθένας μια
ιδέα. Τότε διαπίστωσα έλλειμμα στις γνώσεις μου πάνω στην ελληνική
παραδοσιακή μουσική, οπότε ξεκίνησα να ακούω πολύ ρεμπέτικο,
νησιώτικα και πολλά κρητικά. Έπαιζα μάλιστα μαντινάδες με παιδιά
από την Κρήτη, οπότε ακολουθούσαν ρακές και τα συναφή. Γενικώς
έμπαινα σε όλα τα στέκια των φοιτητών, στις παρέες και προσπαθούσα να παίζω και να ακούω με προσοχή. Άκουσα και Fabrizio
De Andre καθώς και τη νέα γενιά τραγουδοποιών από τη Ρώμη. Μου
αρέσει, επίσης και η Carmen Consoli. Έχει ωραία και πολύ ιδιαίτερη
φωνή.

Πήγαινες στα μουσεία της Ιταλίας; Γενικά επισκέπτεσαι μουσεία;
Σε μουσεία πηγαίνω σπάνια. Όταν επισκέπτομαι μια πόλη όπως
πρόσφατα το Βερολίνο, προτιμώ να βλέπω τον δρόμο τα στενά της,
τον κόσμο και όχι να κλείνομαι σε έναν χώρο που ενδεχομένως μπορώ
να δω και σε μια δεύτερη επίσκεψη. Το Βερολίνο βέβαια είναι μουσείο
από μόνο του. Εκεί κάνουν εικαστικά happenings σε κάθε γωνιά της
πόλης. Ξεκινάς να περπατάς και όλη η πόλη είναι μια απέραντη
έκθεση. Είναι ωραίο χωρίς να το έχεις προγραμματίσει να βρεθείς
κάπου τυχαία και να νιώσεις ένα συναίσθημα και μια συγκίνηση από
ένα έργο που δεν είναι κλεισμένο μέσα σε τέσσερις τοίχους. Από την
άλλη, βέβαια, τα μουσεία καλώς υπάρχουνε και μακάρι να γεμίσουμε
από μουσεία. Ωστόσο, μια πόλη με αισθητική στην αρχιτεκτονική είναι
από μόνη της μουσείο.

[photo03]

Πέρα από τη μουσική, οι άλλες Τέχνες σε ενδιαφέρουν;
Βέβαια. Με ενδιαφέρουν τα εικαστικά, το θέατρο, ο κινηματογράφος...

Έχεις πει ότι γενικά σου αρέσει η Αθήνα…
Η Αθήνα έχει μια ιδιαίτερη νοστιμιά, που δεν μπορώ να εξηγήσω
ακριβώς. Ίσως είναι προσωπικό αίσθημα, επειδή εγώ περνάω καλά και
ξέρω τα στέκια, αλλά νομίζω ότι η Αθήνα με μικρές βελτιώσεις μπορεί
να γίνει άψογη πόλη. Να δώσουμε λίγο χώρο στον πεζό, στον
ποδηλάτη και γενικώς να βγουν τα αυτοκίνητα έξω από το κέντρο.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;
Τώρα αυτές τις απαντήσεις δεν τις "έχω", γιατί μου έρχονται εκατό
περιπτώσεις στο μυαλό και… μπλοκάρει ο εγκέφαλος.

Θα ήθελες να παίξεις ο ίδιος σε μια ταινία;
Όχι, να σκηνοθετήσω θα ήθελα…

Ασχολείσαι;
Ναι, γράφω σεναριάκια.

Έχεις κάτι έτοιμο;
Όχι, δεν έχω κάτι έτοιμο και ολοκληρωμένο ακόμη. Ό,τι μου συμβαίνει
όμως, το σημειώνω. Οτιδήποτε που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια
ωραία ιστορία. Χθες μου είχε φτιάξει μια πίτα η φίλη μου και μου τη…
διαφήμιζε όλη τη μέρα. Ενώ τρώγαμε λοιπόν, με κοίταζε με καμάρι. Τη
ρωτάω "τι είδος πίτας είναι;" και μου απαντάει "έχω βάλει κάτι
μέσα , μου λέει , που είναι όλο το μυστικό". Ε, αρχίζω να σκέφτομαι
στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι αυτή η ιστορία θα μπορούσε να
εξελιχθεί σε σενάριο. Να έχει βάλει κάποιο μυστικό μπαχαρικό, στο
οποίο είμαι αλλεργικός, και να πεθαίνω σε σαράντα λεπτά (γέλιο).
Γράφω τέτοιες ιστορίες. Γενικά νομίζω ότι υπάρχουν πολλά
ερεθίσματα στην καθημερινότητα μας γι' αυτό που αποκαλούμε
έμπνευση.

Περνάς παρόμοια στοιχεία και στην παράσταση σου…
Ναι, ναι αυτό μου αρέσει και του χρόνου θα το κάνω ακόμα πιο
συγκροτημένο. Μ' αρέσει η παράσταση να έχει θεατρικά στοιχεία και
λίγο από μιούζικαλ, ύφος καμπαρέ και underground. Μου αρέσουν οι
τύποι που είναι και λίγο του περιθωρίου. Μου αρέσει οτιδήποτε είναι
έξω από αυτό που έχουμε συνηθίσει.

Κάπως έτσι έχεις και την persona της Θεοδώρας Τζήμου στην
παράστασή σου…
Ναι, η Θεοδώρα έχει την ικανότητα και το ταλέντο να τσαλακώνει ανα
πασα στιγμή την εικόνα της ανάλογα με τις απαιτήσεις της εκάστοτε
παράστασης. Αληθινή καλλιτέχνις.

Στο Ilegal φαίνεται να υπάρχει η λογική ενός concept συνολικά. Αυτό ισχύει μέσα σου όταν πας να γράψεις τραγούδια ή μπορεί να υπάρχει και η λογική του αυτόνομου τραγουδιού ως ιστορία;
Προσωπικά με συγκινεί να τελειώνει μια δουλειά και να έχει ένα νόημα,
να είναι μια ιστορία από μόνη της, να υπάρχει μια ομοιογένεια στον
ήχο και στον στίχο. Όλα να συνδέονται μεταξύ τους. Το επιδιώκω,
αλλά πολλές φορές δεν είναι εύκολο. Στο Ilegal βγήκε στην πορεία. Θα
ήθελα ο επόμενος δίσκος να είναι πραγματικά έτσι.

Συνήθως τα τραγούδια σου αντανακλούν και την προσωπική σου
πραγματικότητα;
Συνήθως είναι η πραγματικότητα. Στο Ilegal τα τραγούδια ήταν πέρα
για πέρα αληθινά. Ήταν μια περίεργη περίοδος και όταν τα έγραφα δεν
ήμουν στην ψυχολογία που ήμουν αργότερα κι έτσι μετά προέκυψαν
λίγο πιο χαρούμενα. (γέλιο).

Παρόλο που υπάρχει μια στεναχώρια στον στίχο, τελικά είναι και
χαρούμενος…
Ναι έχει λίγο σαρκασμό γιατί ό,τι κι αν γίνεται τελικά η ζωή συνεχίζει
και εξελίσσεται.

Όπως σε είδαμε φέτος στην Trova, διαπιστώσαμε μια έκρηξη μουσικής χαράς. Πιστεύεις ότι αυτό το στοιχείο έχει εκλείψει από τη σύγχρονη ελληνική σκηνή; Κυριαρχεί τελικά σοβαροφάνεια ή όχι;
Ναι, νομίζω ότι υπάρχει σε μεγάλο βαθμό, γιατί μάλλον έτσι
εκφράζεται καλύτερα ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων τραγουδοποιών
και ερμηνευτών. Με πόνο, δάκρυ και εσωστρέφεια. Δεν μπορώ να πω
αν είναι σωστό ή λάθος, γιατί είναι ένας τρόπος έκφρασης κι αυτός.
Εμένα, προσωπικά δεν μου αρέσει. Δεν αντέχω να πηγαίνω σε ένα live
και να είναι όλοι στην κλάψα. Υπάρχουν, πάντως και θεές που το
κάνουν αυτό άψογα, όπως είναι η Τσανακλίδου. Σε πετάει, σε σηκώνει
και βγαίνεις "ματωμένος" από την παράσταση, αλλά εκεί είναι η
Τσανακλίδου. Σχεδιάζει πολύ καλά τις παραστάσεις της. Πάντως, μου
αρέσει γενικώς να υπάρχει εξωστρέφεια στο live. Επίσης για εμένα
είναι πολύ βασικό στη μπάντα που παίζω ναι είναι πρωταγωνιστικός
ο ρόλος και των μουσικών. Πιστεύω ότι αυτό είναι ιερό στη μουσική.
Δεν μπορώ το σταριλίκι των εγχώριων ποπ τραγουδιστάκων. Δεν
μπορείς να είσαι ούτε η Britney Spears (γέλιο), ούτε ο Bono. Είναι
αστεία αυτά.