Η Αφροδίτη Μάνου μιλάει στο MusicHeaven

Γράφει η Δέσποινα Κ. (despinakontogianni)
122 άρθρα στο MusicHeaven

Μια συνέντευξη, κυρίως, για χάρη της νεολαίας η οποία γνωρίζει περισσότερο τα τραγούδια σας και λιγότερο την Αφροδίτη Μάνου ως πρόσωπο...
Ναι, κι ενδεχομένως να μη γνωρίζει και πολλά απ’ τα τραγούδια μου, γιατί δεν είναι και τραγούδια που κυκλοφορούνε ευρέως στα μέσα. Εξάλλου, είναι και παλιά. Όσο καλή διάθεση κι αν υπάρχει απ’ τα ραδιόφωνα, που υπάρχει, και θέλω να πω πως είμαι αγαπημένη του ραδιοφώνου κι ευχαριστώ όλους τους παραγωγούς που με παίζουνε. Χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί είναι η μοναδική πηγή επικοινωνίας μου με το σήμερα. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι και να κάνει ο άλλος, θέλει να βάλει και μερικά καινούργια πράγματα.

Το μέλος CHE μας θύμισε το τραγούδι «Χαιρετίσματα», που έπειτα από 23 χρόνια παραμένει επίκαιρο. Τι έχετε να πέιτε γι’ αυτό; Πώς γράφτηκε;
Νομίζω πως θα είναι για αρκετό καιρό ακόμα επίκαιρο! Όσο υπάρχει εξουσία. (γέλια) Πηγή έμπνευσής μου ήταν η κατάσταση που επικρατούσε τότε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ, το ’85-’86 που γράφτηκαν αυτά τα στιχάκια. Αυτά που γινόντουσαν στον πολιτικό περίγυρο. Απλά, τότε είχε αρχίσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να πρωτοδοκιμάζεται όταν βγήκε κυβέρνηση. Κι αφού μέσα σε 2-3 χρόνια είδαμε τα χαίρια του, άλλα να υπόσχεσε κι άλλα να κάνεις , έγραψα το τραγούδι. Είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική σε αρκετά μεγάλο βαθμό, παλαιότερα και περισσότερο, μιας κι η πολιτική έχει γίνει πλέον θέμα προσώπων. Ούτως ή άλλως τα πρόσωπα εμένα δε μ’ ενδιαφέρουνε. Απ’ την άλλη είναι καλό που πρωσοποποιούνται κάποια πράγματα, για να μπορείς να ‘χεις και κάποιον να βρίζεις. Τελικά, όμως, μόνο τα βρίσεις μπορείς. Δεν μπορείς να κάνεις και τίποτ’ άλλο.

Πάντα ασχολιόμουνα και πάντα θ’ ασχολιέμαι. Έγραψα αυτό το κομμάτι, το οποίο περιέχει κάποια στοιχεία μέσα του, που ήθελαν άντρα. Έναν άντρα για να το υποστηρίξει πολύ πιο ουσιαστικά. Η «γραβάτα» και το «παπιόν» που αναφέρω μέσα σηματοδοτούν, τελείως, μια αντρική προσωπικότητα. Το αρσενικό μου «εγώ» εκείνη την περίοδο, αλλά και γενικότερα είναι ο Βασίλης, τον οποίο θαυμάζω κι εκτιμώ τη φωνή του και τις δυνατότητες του.

Μπορείτε να μας πείτε κάποια λόγια και για το «Ροζ»;
Για το «Ροζ» δεν μπορώ να πω τίποτα! Δεν είναι ένα δικό μου τραγούδι, αλλά ένα τραγούδι που έγραψε ο Γιάννης (Μηλιώκας).  Είναι κύριος υπεύθυνος εκείνος. Αυτός είναι ο δημιουργός, αυτός είχε την έμπνευση αυτού του φοβερού πράγματος! Εγώ θα ήταν λίγο δύσκολο να μιλήσω περί αυτού, γιατί ποτέ δεν είχα τέτοια ερεθίσματα. Δεν υπήρξα ποτέ ροζ! Δυστυχώς...(γέλια) Γι’ αυτό είμαι, σχετικά, πολύ καιρό μόνη μου. Περνάω μεγάλα διαστήματα και περιόδους μόνη μου, γιατί δεν μπόρεσα ποτέ μου να γίνω ροζ!

Αλλά τι χρώμα γίνατε; (γέλια)

Τα όνειρά μου είναι κόκκινα και θα μείνουν κόκκινα! Δεν μπορώ να βάλω νερό στο κρασί μου. Δηλαδή, το νερό που θα βάλω είναι τόσο όσο να μην αυτοδιαλυθώ σύντομα. Γιατί το ότι θα αυτοδιαλυθώ είναι σίγουρο. Τουλάχιστον, να ζήσω λίγο!

Δηλαδή, δε συμβιβάζεστε.

Δύσκολα! Πάρα πολύ δύσκολα. Δεν είναι καθόλου καλό αυτό, αλλά έτσι είμ’ εγώ και δε σκοπέυω ν’ αλλάξω σ’ αυτή την ηλικία.

Πόσο άνετη είστε με την ιδέα των επανεκτελέσεων σε δικά σας κομμάτια;

Αν μ’ αρέσει αυτός που το επανεκτελεί, βεβαίως να το κάνει. Δεν έχω κάποιο κόμπλεξ, ούτε συμπεριφέρομαι κάπως σνομπ. Αν μπορεί να πει κανείς πως είμαι σε κάποιον τομέα σνομπ, είμαι σίγουρα στην αισθητική μου. Δεν μπορώ να πω πως σνομπάρω τους ανθρώπους και πόσο μάλλον τους νέους, που πάντα ήταν και θα είναι το μέλλον αυτής της γης.

Συμμετείχατε στο δίσκο των Onirama, με την επανεκτέλεση κάποιου δικού τους κομματιού, της «Κλεψύδρας». Πώς σας φάνηκε;

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, που ένα νεανικότατο συγκρότημα και μάλιστα από άλλη, υποτίθεται, κατηγορία μουσικής και τραγουδιών διάλεξε εμένα για να πω ένα τραγούδι τους. Ειλικρινά, για μένα ήταν η χαρά μιας πρόκλησης. Είχα να μπω πάρα πολύ καιρό στο studio κι ακόμη περισσότερο για να τραγουδήσω κάτι, που θα βγει προς τα έξω. Επειδή δουλεύω στο studio, γιατί όλο αυτόν τον καιρό δουλεύω στο cinema και κάνω δίσκους  για «εκεί», ήταν πρόκληση από όλες τις απόψεις. Και γιατί έπρεπε να ανταποκριθώ σ’ έναν ήχο κι ένα χρώμα που δεν ήταν αμειγώς δικά μου, αλλά και ν’ αρέσω στα παιδιά, τα οποία είχαν κι αυτά τις προσδοκίες τους.  Κι εγώ, αλλά κι οι Onirama χαρήκαμε ιδιαίτερα!

Το μέλος kwstasagas ρωτάει για το Volkswagen σας, το «Νυχτερινή Εκπομπή», που είναι ένα τραγούδι που περιγράφει το φλερτ μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο. Βασίζεται σ’ αληθινή ιστορία;
Φλερτάρει ακόμα έτσι ο κόσμος; Γίνεται ακόμα αυτό;(γέλια) Λίγο πολύ όλα τα τραγούδια βασίζονται σε κάποια αληθινά ερεθίσματα. Αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι δημιουργία της φαντασίας σου. Δηλαδή, προσπαθείς να εντάξει συναισθήματα σε καταστάσεις. Δεν είναι τόσο απλό. Δε γράφω ένα τραγούδι που να περιγράφει για παράειγμα κάτι που μου συνέβη εχθές το βράδυ. Υπάρχουν πολλά άλλα συγκεκριμένα γεγονότα, που οδηγούν στη σύλληψη μιας ιστοριούλας. Εμένα μ’ αρέσουν οι ιστοριούλες μέσα στα τραγούδια κι υπάρχουν πολλές παράμετροι κι ερεθίσματα που οδηγούν εκεί.

Έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο;
Πολλά παρόμοια, όχι κάτι συγκεκριμένο. Η διαδρομή, βέβαια, μου ήταν οικεία. Είναι μια διαδρομή που πολύ συχνά ακολουθούσα για να πάω σπίτι μου, από κάποιες περιοχές. Όπως η Αλεξάνδρας κι η Κηφισίας, που είναι δρόμοι που τους χρησιμοποιώ ακόμα και σήμερα. Αυτό έχει να κάνει πολύ με την πραγματικότητα. Επίσης, το φλερτ είναι κάτι που μου ΄χει συμβεί επανελημένως. Όχι τόσο συνταρακτικό. Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός, πάντως, είναι της φαντασίας μου.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας συγκροτήματα Jazz-Rock;
Κανένα, γιατί δε μ’ αρέσει η Jazz-Rock! Ήταν το μόνο, που μου ριμάριζε με το «σοκ» εκείνη την ώρα. (γέλια) Καθόλου δε μ’ αρέσει αυτό το είδος. Είναι ένα πράγμα της δεκαετίας του ’80, που δεν το συμπάθησα ποτέ!

Αυτό ήταν μια έκλπηξη!
Κοίτα…η Jazz μ’ αρέσει…η Rock μ’ αρέσει, αλλά το Jazz-Rock της δεκαετίας του ’80 ήταν χάλια! Υπήρξαν βέβαια κάποιες μεγάλες φωνές, αλλά δεν τις ακούω πια.

Ραδιόφωνο ακούτε;
Ραδιόφωνο ακούω πολύ κι ειδικά στο αυτοκίνητο. Τώρα τελευταία, όμως, ακούω και στο σπίτι μου. Μέσα απ’ το computer, γιατί είμαι λάτρης της τεχνολογίας. Λάτρης, με την έννοια του «αγαπώ το computer, αγαπώ τη λειτουργία του και μ’ αρέσει να μαθαίνω γι’ αυτό.» Αγαπώ την τεχνολογία!

Το μέλος kwstasagas θέλει να ρωτήσει τη στιχουργό Αφροδίτη Μάνου, για τους στίχους του «Πάρε με».
Ούτε γι’ αυτό έχω να σου πω κάτι. Δεν υπάρχουν περιστατικά! Για μένα αυτό είναι νόμος. Καταρχήν, όταν κάτι γίνεται εν θερμώ δεν μπορείς να το γράψεις σωστά. Αν είναι κάτι που πραγματικά σου ‘χει δημιουργήσει κάποια συναισθήματα, αλλά δεν έχεις τη σωστή απόσταση απ’ το γεγονός αυτό δεν μπορείς να το αποδώσεις. Το καλό του στιχουργού είναι πως μπορεί να κρύβει μέσα σ’ ένα στίχο ένα έργο τέχνης, ολόκληρο, που άλλοι μπορεί να χρειάζονται πολλές σελίδες σ’ ένα βιβλίο ή πολλές ώρες σε μια ταινία για να ολοκληρώσουν αυτή τη σκέψη και να την αναπτύξουν.

Συνήθως, όμως, το κοινό έχει μια διαφορετική αντίληψη, πως κάθε τραγούδι κρύβει μια συγκεκριμένη ιστορία, με συγκεκριμένα πρόσωπα κλπ.
Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Μπορεί κάποιοι να το σκέφτονται έτσι και κάποιος άλλος διαφορετικά. Δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά. Το θέμα είναι να μπορεί να σου ξυπνάει ανάλογα συναισθήματα, γιατί τότε είναι επιτυχημένο.

Εσείς πρώτα σκέφτεστε το στίχο και μετά τη μουσική ή το αντίστροφο;
Μπορώ να δουλέψω με οποιοδήποτε τρόπο. Μου έχουν συμβεί όλα. Και να έχω στίχους και να γράψω μετά τη μουσική, αλλά και να κάθομαι με την κιθάρα και να μουρμουρίζω κι έτσι να γίνονται σχεδόν ταυτόχρονα.

Υπήρξε ποτέ κάποιος φίλος σας, δικός σας άνθρωπος, που να σας πλησίασε, να σας διηγήθηκε την ιστορία του και να σας ζήτησε να την κάνετε τραγούδι;
Όχι. Οι φίλοι μου ξέρουν πως δε θα το ‘κανα ποτέ, γι’ αυτό και ποτέ κανείς δεν το ‘χει κάνει. Ωστόσο «κλέβω» ιστορίες από άλλους ανθρώπους και τις χρησιμοποιώ. Αυτό είναι κοινό μυστικό του κάθε δημιουργού. Το παραμικρό, ακόμα και μια έκφραση ή φράση.

Υπάρχει μια γενική πηγή έμπνευσης για εσάς;
Πηγή έμπενυσης είναι, φυσικά, οι άνθρωποι. Αγαπώ τους ανθρώπους σα μονάδες, σαν ψυχή, σαν προσωπικότητα, αλλά όχι σα σύνολο. Μ΄αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, να μιλάω μαζί τους , να μαθαίνω τις ιστορίες τους…Οι άνθρωποι είναι η έμπνευσή μου.

Σχετικά με την επανεμφάνισή σας (Ζυγός, Θέατρο Βράχων κλπ) πώς σας φάνηκε το κοινό;
Βασικά, είναι το κοινό των παιδιών, γιατί εγώ είμαι guest σ’ αυτό το σχήμα. Το κοινό αυτό στις τελευταίες μου εμφανίσεις με το Μαχαιρίτσα, τον Κότσιρα και τα Κίτρινα Ποδήλατα έχει μια διαφορά, κάτι περίεργο! Επειδή είναι και νεότερες γενιές, της ηλικίας σου κι άτομα που δε με γνωρίζουνε, είναι μια πρόκληση για μένα να περνάω τραγούδια που είναι παλιά, δύσκολα…δηλαδή όχι mainstream…και γραμμένα από μια γυναίκα! Γιατί η δύναμη της γυναίκας δημιουργού, σε σχέση με τους άντρες, είναι πιο περιορισμένη. Το νεανικό κοινό για μένα, λοιπόν, είναι μια πρόκληση αυτή τη στιγμή. Βεβαίως και χάρηκα που με δέχθηκε τόσο ένθερμα, αλλά και τρόμαξα! Ήμουν μαθημένη, παράδειγμα, στις πρώτες νότες της «Νυχτερινής εκπομπής» να κλέβω την επιβράβευση. Αυτό δε μου συνέβη αβίαστα τις τελευτείες φορές κι αυτό έχει μια πλάκα. Φυσικά, με πίκρα ανακαλύπτεις πως δεν το ξέρει μια συγκεκριμένη γενιά, αλλά πάλι αυτό είναι η πρόκληση! Λατρεύω τις προκλήσει, τις οποίες κηνύγησα και με κηνυγήσανε στη ζωή μου.

Πώς βλέπετε τη νεολαία, γενικά;
Χαμένη! Προς το παρόν. Κι αποπροσανατόλιστη. Δεν ξέρει τι της γίνεται, δεν ξέρει πού πάει. Κι όχι μόνο η νεολαία, αλλά γενικά ο κόσμος είναι κάπως..Τα πράγματα από ένα σημείο κι ύστερα γίνονται από μόνα τους. Αυτό είναι πολύ άσχημο. Το χειρότερό μου αυτή τη στιγμή είναι πως όλα πάνε από μόνα τους, με τον αυτόματο! Και φοβάμαι ότι κι οι νέοι άνθρωποι, που έχουν τα όνειρά τους, τη φαντασία, τις προσδοκίες και τις επιδιώξεις τους, είναι αναγκασμένοι να συμπλέκονται μ’ αυτό το περίεργο πράγμα. «Μπαίνω σ’ αυτό το σκάφος κι όπου βγει!». Αυτό μ’ ανησυχεί εμένα. Πότε και πώς μπορεί να σταματήσει. Έχει να κάνει με την παγκόσμια πολιτική, με την παγκοσμιοποίηση. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν κύριοι, αν μη τι άλλο, του μικρόκοσμού τους. Έχω την εντύπωση πως άλλος κάνει κουμάντο ακόμη και στο σπίτι μας! Ακόμα και στο τι θα φάμε σήμερα.

Σας λείπει κάτι από τον παλιό-καλό καιρό;
Μου λείπουν κάποιοι άνθρωποι που έχασα, φυσικά, κι αυτό είναι καθοριστικό. Τίποτε άλλο. Δεν είμαι άνθρωπος που νοσταλγεί. Μπορώ να πω πως μου λείπει το κλίμα της Αθήνας. Το περίφημο κλίμα της Αττικής, το οποίο έχει διαταραχθεί και με προβληματίζει λίγο, αλλά ως εκεί!

Στο διάστημα της «απουσίας» σας παρακολουθούσατε τα πράγματα;
Φυσικά! Ήμουν συνεχώς σ’ εγρήγορση.

Και τι σας έκανε εντύπωση στο ελληνικό τραγούδι;
Δε μου κάνει τίποτα εντύπωση. Αυτά που συμβαίνουν τώρα, τα είδα να γίνονται ήδη από το ’89, όταν δημιουργήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση. Ήταν φανερό πως επρόκειτο ν’ αλλάξει το σύμπαν εκεί! Τα είδα να ‘ρχονται, τα κατήγκυλα τότε, τα έκρινα, τα έκραξα. Αλλά τότε. Τώρα δε μου κάνει τίποτα εντύπωση. Ήταν σαφές ότι πήγαν κάποιοι άνθρωποι να βγάλουν πολλά λεφτά απ’ αυτή την ιστορία και για να βγάλεις τότε πολλά λεφτά έπρεπε να κάνεις κάτι όσο πιο άχρωμο, ουδέτερο κι αόρατο μπορείς.

Έχετε ζηλέψει ποτέ δουλειά κάποιου άλλου; Έχετε πει: Αυτό θα ήθελα να το κάνω εγώ;
Μπα..! Γενικά είμαι ένας άνθρωπος ο οπίος ό,τι θέλει να κάνει το κάνει!  Ή, τουλάχιστον, το προσπαθεί.

Δεν έχετε απωθημένα;
Αποθυμένα μπορεί και να ‘χω, αλλά όχι να με τυραννάνε. Μόλις μου μπει κάτι στο κεφάλι πάω και το κάνω. Αυτή τη στιγμή αν θέλω να γίνω τεχνικός στη ΝΑΣΑ, θα γίνω! Χωρίς να μ’ ενδιαφέρει η ηλικία μου, η γλώσσα, τίποτα!

Είστε αρκετά αυθόρμητη, δηλαδή;
Δεν είναι θέμα αυθορμητισμού! Μπορώ να σου πω πως δεν είμαι και καθόλου αυθόρμητη. Αλλά ζω. Από περιέργεια υπάρχω, όπως έλεγε κι ο Ρασούλης παλιά. Από ‘κει και πέρα, ό,τι μου μπει στο μυαλό, θα πάω να του βγάλω τα μάτια! Θα το κάνω.

Ζείτε περισσότερο στο χθες ή στο σήμερα;
Φυσικά στο σήμερα! Καθόλου στο χθες. Το μέλλον μπορεί να το σκεφτώ, αλλά ασχολούμαι με το σήμερα.

Τι ακούει η Αφροδίτη Μάνου όταν είναι μόνη της;
Ακούω Soundtracks. Από ταινίες ξένες. Γοητεύομαι, κυρίως, μ’ αυτά. Δηλαδή, μπορεί να κάνω δουλειές στο σπίτι και να βλέπω μια ταινία και ν’ ακούω μόνο τις μουσικές της.

Παρακολουθείτε τη νέα γενιά;
Όσο μπορώ για να ξέρω ο καθένας ποιος είναι και τι κάνει. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλά αξιόλογα παιδιά που μου στέλνουν τις δουλειές τους, γιατί κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να τα ακούσεις στα ραδιόφωνα. Παρόλο που υπάρχει, ευτυχώς, μια πολυφωνία στα ραδιόφωνα και νομίζω πως ο καθένας μπορεί να βρει αυτό που θέλει. Ευτυχώς η μπάντα είναι μεγάλη και χωράει ακόμα!

Σας αρέσει να γράφετε για το cinema και το θέατρο; (Συνεργασία με Ρέππα-Παπαθανασίου)
Πάρα πολύ! Και μ’ αρέσει ν ασυνεργάζομαι και με το συγκεκριμένο δίδυμο, το οποίο εκτιμώ αφάνταστα. Είναι δημιουργικότατοι κι ευφάνταστοι. Είναι μετρημένοι κι έχουν ήθος. Είναι πιο έυκολο να γράφει κάποιος για θέατρο και κινηματογράφο. Βάζεις στην μπάντα τα δικά σου και μπαίνεις στο ομαδικό παιχνίδι.

Στον Ιανό είχατε πει: Το να είσαι τραγουδοποιός έχει μεγάλη μοναξιά κι αυτό κουράζει κάποια στιγμή.
Ναι. Αυτό είναι αληθινό και δύσκολο. Απ’ την άλλη, βέβαια, έχεις την ανάγκη να επανέλθεις. Να ξαναπέσεις στο αδίκημα! Να το διαπράξεις ξανά. (γέλια)

Ας μας πείτε λίγο για το μυστήριο γύρω από το όνομά σας. Γιατί χρησιμοποιήσατε ψευδώνυμο;
Επειδή το μικρό μου όνομα δε μ΄άρεσε, γιατί μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά, που παιζόταν Καραγκιόζης και τη γυναίκα του τη λέγανε Αγλαΐα Καραγκιόζαινα, δε μου άρεσε να μου συμβαίνει. Άλλωστε, δεν το υποστήριξα ποτέ ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου. Μ’ έβγαλαν έτσι, γιατί ήταν το όνομα της γιαγιάς μου, αλλά πάντα με φώναζαν Μπουμπού! Ύστερα το επίθετό μου, Δμητριάδη, το έφερε επάξια στο χώρο η αδερφή μου η Μαρία. Ήταν μεγαλύτερη και το πήρε πρώτη. Οπότε, εγώ δεν ήθελα να κάνω νέα καριέρα δίπλα στην αδερφή μου. Δεν ήθελα να βγούμε σα δίδυμο, ως αδελφές (βλ Κατσιμιχαίοι). Εγώ ήθελα ν’ ακουλοθήσω τι δικιά μου πορεία. Έτσι κι αλλιώς έψαχνα να βρω ένα δικό μου ψευδώνυμο κι επειδή ό,τι έβρισκα μου φαινόταν το ίδιο-ξέρεις, είναι μια περίεργ διαδικασία αυτή- παρακάλεσα το Νίκο Γκάτσο να μου βρει εκείνος ένα όνομα.

Απ’ ό,τι μου είπε, ήθελε να έχω ένα αρχαίο όνομα που να περιέχει «ρ» μέσα του. Το Μάνου το βρήκε πολύ γλυκό και πήγαινε και  το δισύλλαβο στο Αφροδίτη. Ε! Ήτανε κι η συνεργασία με το Χατζιδάκι τότε, οπότε ήρθε κι έδεσε.

Μελοποιείτε ποίηση;
Όχι. Θέλει άλλες τεχνικέ μουσικές και πέρα από το Θεοδωράκη, το Χατζιδάκι και το Μαρκόπουλο δε θα έλεγα πως είναι κανείς καταλληλότερος γι’ αυτό. Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου μ’ αυτό το είδος. Ο τραγουδοποιός αρκείται σ’ εκείνο που γράφει ο ίδιος. Κι οι ανάγκες σου είναι περισσότερο να πεις αυτά που έχεις μέσα σου. Δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να το παίξω συνθέτης. Το έκανα, μια φορά, στο «Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό», όπου οι στίχοι δεν είναι δικοί μου, αλλά του Ζαχ. Παπαντωνίου. Η ποίηση μ’ αρέσει να τη διαβάζω. Δόξα τω Θεώ έχουμε εξαίρετους Έλληνες ποιητές! Και κάθε φορά που διαβάζω ένα ποίημα ανακαλύπτω καινούργια στοιχεία μέσα του.

Θα γυρνάγατε το χρόνο πίσω για να διορθώσετε κάποια λάθη σας;
Δε θα το γύρναγα. Θα ήθελα να μην είχα κάνει κάποια λάθη, αλλά δε θα έκανα κάτι τέτοιο. Αν διόρθωνα αυτά, θα έκανα κάποια άλλα. Είναι λογικό, γιατί ο άνθρωπος κάνει λάθη όταν είναι νέος. Ο άνθρωπος είναι, βεβαίως, μια εξέλιξη, μια διαδικασία. Δεν είναι απλά ένα άτομο, ένα σχήμα, ένα σώμα κι ένα κεφάλι. Δεν είναι μια φωτογραφία! Είναι μοιραίο, λοιπόν, εξελισσόμενος και μεγαλώντας ν’ αλλάζουν κάποια πράγματα στο κεφάλι του, λόγω πείρας και καταστάσεων, και να βλέπει με άλλο μάτι κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν.

Δηλαδή, θεωρείτε πως μέσα από κάτι «κακό» βγαίνει κάτι «καλό»;
Δε μ΄ενδιαφέρει αυτό. Αν ήταν να μετράω με «καλό» και με «κακό» θα είχα φουντάρει ήδη! Είναι πολύ περισσότερα τα κακά στη ζωή μας απ’ τα καλά. Τα καλά είναι ελάχιστα. Αυτά είναι, όμως, εκείνα για τα οποία αξίζει να ζεις. Το όμορφο και το καλό.

Αν μπορούσατε να επέμβετε με κάποιον τρόπο σ’ αυτά που βλέπετε γύρω σας τι θα κάνατε;
Δεν μπορώ να το κάνω. Τότε που μπορούσα επενέβην. Τώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω και να τα σχολιάζω. Δεν μπορώ να επέμβω. Είμαι ένας από όλους μας, που από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Εργάζεσθε καθημερινά;
Ε..Την τελευταία τριετία όχι. Αλλά τώρα θα ξαναρχίσω να εργάζομαι καθημερινά. Έτσι δουλεύω. Πάντα σε καθημερινή βάση!

Τι πιστεύετε πως λείπει από τη σημερινή Ελλάδα;
Η φαντασία…το πολύπλευρο…η πολυφωνία…τα χρώματα…η μουσικές…Όλα δηλαδή!

Οι νέοι καλλιτέχνες, που βγαίουν τώρα, πιστεύετε πως έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να σταθούν σε σχέση με τους παλαιότερους;
Έχουν καλύτερες! Η απομυθοποίηση κάποιων καταστάσεων και προσώπων, αυτή τη στιγμή είναι πολύ μεγάλο αβαντάζ γι’ αυτή τη νέα γενιά. Εμείς κάποια στιγμή φάγαμε το παραμύθι πολλών πραγμάτων και τρομάξαμε να το απορρίψουμε για να βρούμε την αλήθεια. Ουσιαστικά, κάθε άνθρωπος στο ταξίδι του την αλήθεια του ψάχνει. Το να έχεις «φορεμένα» κάποιες προσωπικότητες και κάποια κλισέ δεν είναι ωραίο. Από αυτή την άποψη, η νέα γενιά δεν κινδυνεύει. Από αυτό που κινδυνεύει είναι αυτό το γκρίζο, το κλειστό, το αυστηρά τεχνολογικό! Εγώ αγαπώ την τεχνολογία, γιατί είμαι ένας φαντασμένος, ονειροπαρμένος…αυτό που λέγαν οι παλαιοί «αιθεροβάμων». Η τεχνολογία με προσγειώνει και με φρενάρει, κάπως. Το να είσαι παιδί της τεχνολογίας, χωρίς να έχεις τ’ όνειρο είναι, απ’ την άλλη, κάτι άσχημο. Χρειάζεται μια ισσοροπία. Η νεολαία μεγαλώνει σ’ ένα γκρίζο δωμάτιο προδιαγεγραμμένων προϊόντων, καταστάσεων και συναισθημάτων.

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να ξαναζήσετε;
Ναι, θα ήθελα να ξαναζήσω κάτι. Ένα λούνα παρκ που είχαμε βρεθεί στη Σουηδία, το ’73, κι είχε το περίφημο τραινάκι, που πάει ψηλά και πέφτει απότομα…roller coaster;  Αυτό θα ήθελα να το ξαναζήσω! Πρέπει να πάω σε μία Disneyland! Ο παιδικός μου ευατός είναι παρών και  θα μείνει μέχρι να φτάσω 150 χρονών και να πεθάνω. Δεν έχει ποτέ παραγκονιστεί ή κρυφτεί! Και γιατί να το κρύψω;  Δεν έχω κάτι άλλο που θα ήθελα να ξαναζήσω. Η μεγαλύτερη χαρά που είχα πάρει στη ζωή μου ήταν αυτό το τραινάκι.

Έχετε ζήσει καθόλου ως «Μαίρη Παναγιωταρά»;
Ως Μαίρη…καθόλου! Ποτέ κι ούτε θα υπάρξω! Δε θα ήθελα να το ζήσω αυτό και νομίζω πως καμία από τις γυναίκες που αισθάνονται έτσι δεν το θέλουν. Απλά η γυναίκα ακόμα στην εποχή μας είναι σε μία φάση που πρέπει να τα κάνει όλα. Για να μπορέσει να υπάρχει πρέπει να δουλεύει κι εκτιμώ αφάνταστα τις γυναίκες που δουλεύουν, ενώ δε μ’ αρέσει το αντίθετο. Βρίσκω πως από μόνη της βάζει τον εαυτό της σε μία κατώτερη μοίρα. Ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται για να ξέρει «τι θα πει βερίκοκο» σ’ αυτή τη ζωή κι επίσης η γυναίκα επειδή έχει άλλο ρόλο, φυσικά,  μέσα στην οικογένεια με τα παιδιά. Είναι υποχρεωμένη να φέρει κάποια μεγαλύτερα βάρη κι εκεί είναι η αξία της. Κι εκεί είναι που βγάζω το καπέλο σ’ αυτές τι «Μαίρες Παναγιωταρές»! Στη «Μαίρη Παναγιωταρά» ανά τις δεκαετίες. Η Μαίρη Παναγιωταρά είναι μια γυναίκα που πρέπει να τη σεβόμαστε, γιατί προσπαθεί να συνδιάσει κι εκείνη ό,τι καλύτερο μπορεί στη ζωή της. Όχι, δεν το χω ζήσει!

Τελευταίο: Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε στους νέους ανθρώπους που τώρα ξεκινούν τη ζωή τους;
Να κηνυγάνε τα’ όνειρό τους με χίλια! Και να είναι πάντα περίεργοι. Να έχουν πάντα την περιέργεια να ψάξουν!

Δείτε βίντεοκλιπς της Αφροδίτης Μάνου https://www.youtube.com/user/AdoringMentalist#p/f/4/9TjPXLpq9-U