Η Ρέα, ο Τυρταίος, ο Παιάνας, ο Σολωμός και τα Βαλκάνια

Όταν η Ρέα, με την κοιλιά στο στόμα, περιστοιχισμένη από τους Κουρήτες Δαίμονες, κατέφθασε στην Ίδη, προκειμένου να γενήσει το Δία, τα χρόνια ήταν παλιά…

πολύ παλιά…

Ο αδηφάγος – παιδοκτόνος Κρόνος, πέντε είχε καταπιεί, πριν του διαβήματος αυτού της Ρέας…

Βροντοχτυπούν τα πόδια τους οι Κουρήτες, μπουχό σηκώνουν, ρύπανση και κουρνιαχτός, κραυγές φωνές και ιαχές, χτυπούν ασπίδες κι οπλισμό, τρομάζει ο παιδοφαγάς, τρώει μια πέτρα τυλιγμένη στις φασκιές, προσφορά της Ρέας, βαρυστομαχιάζει, όρεξη δεν έχει μιας και του πεσε βαρύς, ο νεογενής Δίας, την κοπανάει η ομάδα, τσουπ, στην Κρήτη…

Δεν το πολυψάχνει… χαίρεται που ξεμπέρδεψε… αγόρια κορίτσια, πέντε. Καλοφάγωτα…. Και μια πέτρα… (Εστία, Δήμητρα, Ήρα, Πλούτωνα, Ποσειδώνα)

Αφήνεται το βρέφος, σώο κι αβλαβές, στην προστασία των Κουρητών και στις φροντίδες των Νυμφών: Αμάλθειας, Αδράστειας, Μέλισσας, Ιδαίας.

Κάθε που το μωράκι έκλαιγε, να κ’ οι Κουρήτες έσκουζαν, χορεύαν, θορυβούσαν…

Ο Κρόνος μπέρδευε τους ήχους, ο καιρός περνούσε, αχώνευτος κι ο νεογνός, βαρύς κι ασήκωτος, νταμάρι στο στομάχι, έψαχνε που και που, να δει τι έτρεχε, τι τάχα να γινόταν…

Οι Κουρήτες, έστησαν και μια κούνια, την πρώτη όλων των εποχών, την κάναν εναέρια, αφού την κρέμασαν από ’να δέντρο, έξω από τη Σπηλιά, εκεί στο Ιδαίον Άντρο, ανάμεσα σε Γη Ουρανό και Θάλασσα… που να τον βρει ο Κρόνος; μιας κι ο ήχος απ’ τα κλάματά του σκεπαζότανε, από τις προστατευτικές κραυγές των φυλάκων Κουρητών…

 

Για την ιστορία: οι Κουρήτες ήταν πέντε: Ηρακλής, Παιωναίος, Επιμίδης, Ιάσιος, Ίδας.

Ο μεγαλύτερος ήταν ο Ηρακλής ο Κουρήτης, όχι ο άλλος με τους άθλους όμως…

 

Αυτός λοιπόν, ο Κουρήτης Ηρακλής, ήταν κι ο οργανωτής των πρώτων αθλητικών αγώνων, μιας και διοργάνωσε, ως μεγαλύτερος, έναν αγώνα για τους υπόλοιπους αδελφούς του, απ’ όπου νικητής αναδείχθηκε ο Παιωναίος, τον οποίο ο Ηρακλής τον εστεφάνωσε μ’ ένα κλαδί ελιάς…

 

Λίγο μετά το Μεγάλο Κατακλυσμό, (συγκεκριμένα, πενήντα συναπτά έτη κατόπιν), ένας περαστικός, ο Κλύμενος, γιος του Κάρδυ, απόγονος του Ηρακλή Κουρήτη, ίδρυσε, διοργάνωσε κι αφιέρωσε σε αυτόν, τους Πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η τέλεσή τους θα γινότανε κάθε πέντε χρόνια, μιας και τ’ αδέλφια του ήσαν πέντε, οι δε νικητές έπρεπε να στέφονται με κλάδο ελιάς…

 

Αυτά για εισαγωγή…

 

Πόσες θυσίες, πόσο αίμα…

Μπροστά στον τοίχο, τις πιότερες φορές με τα μάτια ολάνοιχτα, απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα: επί σκοπόοοον: …σε γνωρίιιιζω από την κόψη…

Ο εκτελούμενος εκείνη τη στιγμή, κράζει την αγάπη του προς την πατρίδα του, με ένα τραγούδι, που όμως λέγεται όχι τραγούδι, αλλά ύμνος και μάλιστα εθνικός…

 

Άλλες πάλι φορές πόσες χαρές, πόση εθνική υπερηφάνεια, κάθε φορά που σε κρίσιμους αγώνες, οι εθνικές μας, γενικά, ομάδες, που βρίσκονται σ’ αυτούς τους τελικούς, σε παράταξη νίκης, ενώ ανακρούεται των ηχητικών οργάνων των γηπέδων – σταδίων, το γνωστό πια ορχηστρικό: με την κερκίδα να να σιέται πραγματικά: σε γνωρίιιιζω από την κόψη…

 

Η αλήθεια είναι, πως τη συγκίνηση αυτή, όσες φορές κι αν μου ’χει τύχει, δεν μπορώ να την ξεπεράσω…

Φαντάζομαι συμβαίνει σε όλους μας το ίδιο…

 

Τούτο το έθνος, ευκολοσυγκίνητο, θερμόαιμο, άλλοτε λογικά φερόμενο κι άλλοτε υπερφίαλα, κάθε που ο Ύμνος του αντηχεί, κάθε που ο Στίχος του ακούγεται, άλλες τόσες θα νιώθει και τη συγκίνησή του ν’ αναβλύζει απ’ τα φυλλοκάρδια του…

 

700 χρόνια προ Χριστού.

 

Βρισκόμαστε στην εποχή που οι Πρώτοι των Πρώτων Ποιητών, αρχίζουν μέσω της Λυρικής Ποίησης, να γράφουν τους στίχους τους, όχι για να εξιστορήσουν όπως ο προκαθήμενος του Θρόνου Ποιητής, Όμηρος και οι προ αυτού, Έπη, αλλά για να τιμήσουν Θεούς και Ανθρώπους.

 

Δημιουργούν λοιπόν με την Τέχνη τους, δύο είδη σπουδαία: α) τον ύμνο και β) τον παιάνα.

 

ΥΜΝΟΣ: το εξάμετρο έχει την τιμητική του, θεοί πλέον οι αποδέκτες. Επικλήσεις, Έπαινοι, Παρακλήσεις και Χαιρετισμοί, το περιεχόμενο των ποιημάτων αυτών.

Στις εκδηλώσεις προς τιμή των θεών, έπρεπε, με κοινό τρόπο να γίνεται ο εορτασμός τους, γι αυτό κ’ οι Ποιητές, κάλυψαν ετούτη την ανάγκη.

 

ΠΑΙΑΝΑΣ: ύμνος τιμητικός προς τον Θεό Απόλλωνα, (προσωνύμιο του οποίου είναι το Παιάν ή Παιήων). Ο Παιάνας ήταν θεός αρχαίος. Είχε την ιδιότητα του Ιατρού Θεού. Ήταν ο παθολόγος των Θεών. Αυτός που τους έκανε τη διάγνωση των ασθενειών τους ή που τους γιάτρευε κιόλας.

Η ονομασία παιάνας ίσως να προέρχεται από το παίω: χτυπώ, συντρίβω, συγκρούομαι, πέφτω επάνω.

Ο παιάνας ίσως να έχει χρησιμοποιηθεί, ως εξέλιξή του, σε χορικό τραγούδι, μιας κ’ η κραυγή, είναι το στοιχείο εκείνο, που τα χαρακτηρίζει και τα δύο. Την ψυχική, αλλά και τη μεγαλόφωνη επικοινωνία, με το θείο κι όχι μόνο. Έχει μία θεραπευτική ικανότητα πολλές φορές η κραυγή…

 

Παράκληση, Ευχαριστία, Αγαλλίαση, Εορτασμός Θεού, Αποτροπή Δυστυχίας, Εξιλασμός αλλά και ως τραγούδι μίας πομπής, είναι το περιεχόμενο αυτών των ποιημάτων.

 

Ανέκαθεν οι άνθρωποι, είχαν την ανάγκη Προτροπών, Εμψυχώσεων, Κατευθύνσεων…

 

Από τα Πρώτα Χρόνια, που η Ιστορία κάνει αντιληπτή τη (ολοκληρωμένα γραπτή) παρουσία της, δηλαδή πολύ πριν του 800 π.Χ. (αν κ’ οι νεότερες μελέτες τη στέλνουν στα 1200 π.Χ.), έχουμε, μέσα απ’ αυτά τα κείμενα, την αναφορά τιμών προς τους Θεούς. Αλλά και προς τους Ανθρώπους… (αργότερα οι ποιητές και μέσω της λυρικής -κυρίως- ποίησης, αύξησαν τις δραστηριότητες της Ποίησης, με το περιεχόμενό της πλέον να υμνεί ή ν’ αναφέρεται σε: Έννοιες, Πράγματα, Διοργανώσεις, Θέατρο, Ζώα, Σατυρικό Δράμα, Κωμωδία.

 

Πρώτοι των Πρώτων, που ασχολήθηκαν με τη σύνθεση και την συγγραφή Ύμνων – Παιάνων, ήσαν οι, Τυρταίος – Πίνδαρος – Βακχυλίδης.

 

Ο Τυρταίος, γεννημένος περί των αρχών του 7ου π.Χ. αιώνα, οδηγεί, ως αρχαιότερος όλων, αυτή την ανθρώπινη ανάγκη επικοινωνίας με το θείο, τόσο πίσω, όσο και η ιστορική αλήθεια. Ο Τυρταίος, είναι ο ποιητής των Αφιδνών της Λακεδαίμονος, όχι των Αθηνών, που είχε σταλεί στους Σπαρτιάτες, από τους Αθηναίους, προς κάλυψη χρησμού, που δόθηκε από το Μαντείο των Δελφών στους Σπαρτιάτες. Ο χρησμός μιλούσε για νίκη των Σπαρτιατών, εφ’ όσων θα έπαιρναν βοήθεια από τους Αθηναίους. (η ιστορία – μύθος λέει πως ο Τυρταίος, ήταν κουτσός, που διεσώθη -με φυγάδευση- του νόμου των Σπαρτιατών, και του Καιάδα. Αφού έφτασε στην Αθήνα, σπούδασε και κατάφερε να γίνει ο σπουδαίος Τυρταίος ο Ποιητής. - - Άλλοι λένε πως ήταν Στρατηγός των Αθηναίων, που εστάλει μόνος αυτός, για βοήθεια των Σπαρτιατών.)

Ο Τυρταίος, όπως και να ’χουν τα πράγματα, είναι αυτός που συνέθεσε τον παιάνα που οδήγησε τους Σπαρτιάτες στη νίκη. Τον εθνικό τους αργότερα ύμνο.

 

Ο Πίνδαρος, γεννήθηκε περί το 522/518, στην Κυνός Άργους πόλη της Θήβας, απεβίωσε δε κατά το 443/438. Ακολουθεί, με την τέχνη του, να καλύπτει την ίδια ανάγκη, με πολύ πιο σπουδαίο και δυνατότερο τρόπο, δημιουργώντας, τα σημαντικότερα έργα που έχουν σωθεί της αρχαιότητας.

 

Ο Βαχχυλίδης, είναι ο ποιητής που συνέχισε το έργο των ύμνων και των παιάνων. Είναι ανηψιός του Σιμωνίδη του Κείου, του περίφημου ποιητή, συνθέτη του επιγράμματος, «ω ξείν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις…»

 

Με τούτα και με κείνα φτάνουμε στο δια ταύτα:

Ιέ παι… (κτύπα νέε) – (ανάλογη ιαχή με τα ρίχτου, πύρ, αέρα, φάτον)

Παιάν: ο θεραπευτής Ιατρός των Θεών

Απόλλων Παιάνας: το προσωνύμιο του Θεού…

Παιωναίος: ο ένας των τεσσάρων αδελφών Κουρητών (τον άλλον ονόμαζαν Ιάσιο, μην το ξεχνάμε…)

...ΠΑΙΑΝΑΣ...

 

Οι τυμπανοκρουσίες οι ιαχές οι φωνές οι κραυγές είτε των Κουρητών είτε των μαχητών πριν από τις μάχες…

 

Όλα συνάδουν, στην απίστευτη δύναμη, της ανάγκης των ανθρώπων να προτρέπουν, αλλά και να αυτο-δυναμώνουν, να εμψυχώνονται, μέσω κάποιων κοινών, με τους άλλους επικοινωνιακών μέσων…

 

Έτσι δημιουργείται το Πολεμικό Εμβατήριο…

Ο Θρησκευτικός Ύμνος…

Ο Ύμνος ενός έθνους…

Ο Εθνικός Ύμνος κρατών κι εθνών…

 

ΣΤΟ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ:

 

Πιο κάτω παρουσιάζονται οι Εθνικοί Ύμνοι των Βαλκανικών Κρατών, όπως φαίνονται σήμερα: Ελλάδα, Αλβανία, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Κοσσυφοπέδιο (ντε φάκτο), Κροατία, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜ, Ρουμανία, Σερβία, Σλοβενία, Ευρωπαϊκή Τουρκία. ({η Σλοβενία αυτοχαρακτηρίζεται: Χώρα Κεντρικής Ευρώπης, – η Ρουμανία άλλοτε αναφέρεται ως Βαλκανική Χώρα άλλοτε όχι, ως Βαλκανική Χώρα εμφανίζεται και το Τμήμα της Ευρωπαϊκής Τουρκίας)

Καταγράφονται οι στίχοι των ποιημάτων των λόγων ή των τραγουδιών, ολόκληροι, όπως άδονται μέσα από τους ύμνους. Επίσης ακούγονται οι μουσικές συνθέσεις ή και η χορωδιακή τους μορφή, για όσους ήταν εύκολο να έχω (επίσημα) στοιχεία…

Επειδή όλες οι χώρες είναι ή πρόκειται να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακολουθεί, στο τέλος των εθνικών ύμνων και ο ύμνος: Ωδή στη Χαρά, που είναι ο Ευρωπαϊκός Ύμνος… (αυτόν τον ίδιο χρησιμοποιεί και το Κοσσυφοπέδιο…)

Η αλφαβητική σειρά είναι υποχρεωτική, αλλά…

Άγετ', ώ Σπάρτας ευάνδρω     Εμπρός, της παλικαρομάνας Σπάρτης

κώροι πατέρων πολιατάν        παιδιά, πατέρων πολιτών

λαιά μέν ίτυν προβάλεσθε,      με χέρι αριστερό προβάλλετε ασπίδα

δόρυ δ' ευτόλμως άνχεσθε,     δόρυ δια του δεξιού υψώσατε με τόλμη

μή φειδομένοι τάς ζωάς.         δίχως ζωές να φείδεστε.

Ου γάρ πάτριον τά Σπάρτα!   Διότι δεν είναι συνήθεια της Σπάρτης !

 

(ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΡΤΑΙΟΣ – ΑΥΤΟΝ ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΕΚΑΝΑΝ ΕΘΝΙΚΟ ΤΟΥΣ ΥΜΝΟ)

 

 

Αρχίζω με τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας:

 

ΕΛΛΑΔΑ

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ

(ολόκληρο το κείμενο του ποιήματος)

ΠΟΙΗΣΗ: ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ  1823

ΣΥΝΘΕΣΗ: ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ 1828

 

(ο συνθέτης έχει αφήσει (4) συνθετικές εκδοχές μελοποίησης -

η πρώτη είναι αυτή που έγινε αποδεκτή, υιοθετήθηκε στην Ελλάδα το 1865, ενώ στην Κύπρο το 1966 - οι δύο πρώτες στροφές αποτελούν τον εθνικό ύμνο)

1
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη,
που με βία μετράει τη γη.

2
Aπ’ τα κόκαλα βγαλμένη
των Eλλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά!

3
Eκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες
«Έλα πάλι» να σου πη.

4
Άργειε να 'λθη εκείνη η μέρα
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τα 'σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

5
Δυστυχής! Παρηγορία
μόνη σού έμεινε να λες
περασμένα μεγαλεία
και διηγώντας τα να κλαις.

6
Kαι ακαρτέρει και ακαρτέρει
φιλελεύθερη λαλιά,
ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
από την απελπισιά,

7
κι έλεες "πότε, α! πότε βγάνω
το κεφάλι από τς ερμιές;".
Kαι αποκρίνοντο από πάνω
κλάψες, άλυσες, φωνές.

8
Tότε εσήκωνες το βλέμμα
μες στα κλάιματα θολό,
και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα
πλήθος αίμα ελληνικό.

9
Mε τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
να γυρεύης εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

10
Mοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή
δεν είν' εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τές κουρταλή.

11
Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια
αλλ' ανάσασιν καμιά
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά.

12
Άλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου,
οπού εχαίροντο πολύ,
"σύρε να 'βρης τα παιδιά σου,
σύρε", ελέγαν οι σκληροί.

13
Φεύγει οπίσω το ποδάρι
και ολογλήγορο πατεί
ή την πέτρα ή το χορτάρι
που τη δόξα σού ενθυμεί.

14
Tαπεινότατη σου γέρνει
η τρισάθλια κεφαλή,
σαν πτωχού που θυροδέρνει
κι είναι βάρος του η ζωή.

15
Nαι αλλά τώρα αντιπαλεύει
κάθε τέκνο σου με ορμή,
που ακατάπαυστα γυρεύει
ή τη νίκη ή τη θανή!

16
Aπ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Eλλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη
χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά!

17
Mόλις είδε την ορμή σου
ο ουρανός, που για τς εχθρούς
εις τη γη τη μητρική σου
έτρεφ' άνθια και καρπούς,

18
εγαλήνευσε και εχύθη
καταχθόνια μία βοή
και του Pήγα σου απεκρίθη
πολεμόκραχτη η φωνή

19
όλοι οι τόποι σου σ' εκράξαν
χαιρετώντας σε θερμά,
και τα στόματα εφωνάξαν,
όσα αισθάνετο η καρδιά.

20
Eφωνάξαν ως τ' αστέρια
του Iονίου και τα νησιά,
και εσηκώσανε τα χέρια,
για να δείξουνε χαρά,

21
μ' όλον που 'ναι αλυσωμένο
το καθένα τεχνικά
και εις το μέτωπο γραμμένο
έχει: ψεύτρα Eλευθεριά.

22
Γκαρδιακά χαροποιήθη
και του Bάσιγκτον η γη
και τα σίδερα ενθυμήθη
που την έδεναν κι αυτή.

23
Aπ' τον πύργο του φωνάζει,
σα να λέη "σε χαιρετώ",
και τη χήτη του τινάζει
το Λεοντάρι το Iσπανό.

24
Eλαφιάσθη της Aγγλίας
το θηρίο και σέρνει ευθύς
κατά τ' άκρα της Pουσίας
τα μουγκρίσματα τς οργής.

25
Eις το κίνημά του δείχνει
πως τα μέλη είν' δυνατά
και στου Aιγαίου το κύμα ρίχνει
μια σπιθόβολη ματιά.

26
Σε ξανοίγει από τα νέφη
και το μάτι του Aετού,
που φτερά και νύχια θρέφει
με τα σπλάχνα του Iταλού

27
και σ' εσέ καταγειρμένος,
γιατί πάντα σε μισεί,
έκρωζ', έκρωζε ο σκασμένος,
να σε βλάψη, αν ημπορή.

28
Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι
πάρεξ πού θα πρωτοπάς
δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
στες βρισίες οπού αγρικάς

29
σαν το βράχον οπού αφήνει
κάθε ακάθαρτο νερό
εις τα πόδια του να χύνη
ευκολόσβηστον αφρό,

30
οπού αφήνει ανεμοζάλη
και χαλάζι και βροχή
να του δέρνουν τη μεγάλη,
την αιώνιαν κορυφή.

31
Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του,
οποιανού θέλει βρεθή
στο μαχαίρι σου αποκάτου
και σ' εκείνο αντισταθή.

32
Tο θηρίο, π' ανανογιέται
πως του λείπουν τα μικρά,
περιορίζεται, πετιέται,
αίμα ανθρώπινο διψά

33
τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,
τα λαγκάδια, τα βουνά,
και όπου φθάση, όπου περάση
φρίκη, θάνατος, ερμιά

34
ερμιά, θάνατος και φρίκη,
όπου επέρασες κι εσύ
ξίφος έξω από την θήκη
πλέον ανδρείαν σου προξενεί.

35
Iδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει
της αθλίας Tριπολιτσάς
τώρα τρόμου αστροπελέκι
να της ρίψης πιθυμάς.

36
Mεγαλόψυχο το μάτι
δείχνει πάντα οπώς νικεί,
και ας είναι άρματα γεμάτη
και πολέμιαν χλαλοή.

37
Σου προβαίνουνε και τρίζουν,
για να ιδής πως είν' πολλά
δεν ακούς που φοβερίζουν
άνδρες μύριοι και παιδιά;

38
Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θα σας μείνουνε ανοιχτά,
για να κλαύσετε τα σώματα,
που θενά 'βρη η συμφορά.

39
Kατεβαίνουνε, και ανάφτει
του πολέμου αναλαμπή
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
λάμπει, κόφτει το σπαθί.

40
Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Tον εχθρό θωρώ να φύγη
και στο κάστρο ν' ανεβή.

41
Mέτρα… είν' άπειροι οι φευγάτοι,
οπού φεύγοντας δειλιούν
τα λαβώματα στην πλάτη
δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν.

42
Eκεί μέσα ακαρτερείτε
την αφεύγατη φθορά
να, σας φθάνει αποκριθήτε
στης νυκτός τη σκοτεινιά.

43
Aποκρίνονται, και η μάχη
έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη
αντιβούιζε φοβερά.

44
Aκούω κούφια τα τουφέκια,
ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
ακούω τρίξιμο δοντιών.

45
A! τι νύκτα ήταν εκείνη
που την τρέμει ο λογισμός;
Άλλος ύπνος δεν εγίνη
πάρεξ θάνατου πικρός.

46
Tης σκηνής η ώρα, ο τόπος,
οι κραυγές, η ταραχή,
ο σκληρόψυχος ο τρόπος
του πολέμου, και οι καπνοί,

47
και οι βροντές, και το σκοτάδι,
οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον άδη
που ακαρτέρειε τα σκυλιά

48
τ' ακαρτέρειε. –Eφαίνοντ' ίσκιοι
αναρίθμητοι γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ακόμη εις το βυζί.

49
Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει,
μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά.

50
Tόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
επετιούντο από τη γη,
όσοι είν' άδικα σφαγμένοι
από τούρκικην οργή.

51
Tόσα πέφτουνε τα θέρι-
σμένα αστάχια εις τους αγρούς
σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
εσκεπάζοντο απ' αυτούς.

52
Θαμποφέγγει κανέν' άστρο,
και αναδεύοντο μαζί,
αναβαίνοντας το κάστρο
με νεκρώσιμη σιωπή.

53
Έτσι χάμου εις την πεδιάδα,
μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνη μίαν αχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό,

54
εάν οι άνεμοι μες στ' άδεια
τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται τα μαυράδια,
οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.

55
Mε τα μάτια τους γυρεύουν
όπου είν' αίματα πηχτά,
και μες στ' αίματα χορεύουν
με βρυχίσματα βραχνά,

56
και χορεύοντας μανίζουν
εις τους Έλληνας κοντά,
και τα στήθια τούς εγγίζουν
με τα χέρια τα ψυχρά.

57
Eκειό το έγγισμα πηγαίνει
βαθιά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.

58
Tότε αυξαίνει του πολέμου
ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
στου πελάου τη μοναξιά.

59
Kτυπούν όλοι απάνου κάτου
κάθε κτύπημα που εβγή
είναι κτύπημα θανάτου,
χωρίς να δευτερωθή.

60
Kάθε σώμα ιδρώνει, ρέει
λες και εκείθεν η ψυχή
απ' το μίσος που την καίει
πολεμάει να πεταχθή.

61
Tης καρδίας κτυπίες βροντάνε
μες στα στήθια τους αργά,
και τα χέρια οπού χουμάνε
περισσότερο είν' γοργά.

62
Oυρανός γι' αυτούς δεν είναι,
ουδέ πέλαο, ουδέ γη
γι' αυτούς όλους το παν είναι
μαζωμένο αντάμα εκεί.

63
Tόση η μάνητα και η ζάλη,
που στοχάζεσαι, μη πως
από μία μεριά και απ' άλλη
δεν μείνη ένας ζωντανός.

64
Kοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Xάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,

65
και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία
σωθικά λαχταριστά.

66
Προσοχή καμία δεν κάνει
κανείς, όχι, εις τη σφαγή
πάνε πάντα εμπρός. Ω! φθάνει,
φθάνει έως πότε οι σκοτωμοί;

67
Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο,
πάρεξ όταν ξαπλωθή;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
και λες κι είναι εις την αρχή.

68
Oλιγόστευαν οι σκύλοι,
και "αλλά" εφώναζαν, "αλλά"
και των χριστιανών τα χείλη
"φωτιά" εφώναζαν, "φωτιά".

69
Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
πάντα εφώναζαν "φωτιά",
και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
πάντα σκούζοντας "αλλά".

70
Παντού φόβος και τρομάρα
και φωνές και στεναγμοί
παντού κλάψα, παντού αντάρα,
και παντού ξεψυχισμοί.

71
Ήταν τόσοι! πλέον το βόλι
εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί.
Όλοι χάμου εκείτοντ' όλοι
εις την τέταρτην αυγή.

72
Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στη λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.

73
Tης αυγής δροσάτο αέρι,
δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο
στων ψευδόπιστων το αστέρι
φύσα, φύσα εις το Σταυρό.

74
Aπ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Eλλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά!

75
Tης Kορίνθου ιδού και οι κάμποι
δεν λάμπ' ήλιος μοναχά
εις τους πλάτανους, δεν λάμπει
εις τ' αμπέλια, εις τα νερά

76
εις τον ήσυχον αιθέρα
τώρα αθώα δεν αντηχεί
τα λαλήματα η φλογέρα,
τα βελάσματα το αρνί

77
τρέχουν άρματα χιλιάδες
σαν το κύμα εις το γιαλό
αλλ' οι ανδρείοι παλικαράδες
δεν ψηφούν τον αριθμό.

78
Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε
και ξανάλθετε σ' εμάς
τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε
πόσο μοιάζουνε μ' εσάς.


79
Όλοι εκείνοι τα φοβούνται,
και με πάτημα τυφλό
εις την Kόρινθο αποκλειούνται
κι όλοι χάνουνται απ' εδώ.

80
Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου
Πείναν και Θανατικό
που σε σχήμα ενός σκελέθρου
περπατούν αντάμα οι δυο.

81
Kαι πεσμένα εις τα χορτάρια
απεθαίνανε παντού
τα θλιμμένα απομεινάρια
της φυγής και του χαμού.

82
Kαι εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
που ό,τι θέλεις ημπορείς,
εις τον κάμπο, Eλευθερία,
ματωμένη περπατείς.

83
Στη σκιά χεροπιασμένες,
στη σκιά βλέπω κι εγώ
κρινοδάκτυλες παρθένες,
οπού κάνουνε χορό

84
στο χορό γλυκογυρίζουν
ωραία μάτια ερωτικά,
και εις την αύρα κυματίζουν
μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

85
H ψυχή μου αναγαλλιάζει
πως ο κόρφος καθεμιάς
γλυκοβύζαστο ετοιμάζει
γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.

86
Mες στα χόρτα, τα λουλούδια,
το ποτήρι δεν βαστώ
φιλελεύθερα τραγούδια
σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.

87
Aπ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Eλλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Eλευθεριά!

88
Πήγες εις το Mεσολόγγι
την ημέρα του Xριστού,
μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
για το τέκνο του Θεού.

89
Σου 'λθε εμπρός λαμποκοπώντας
η Θρησκεία μ' ένα σταυρό
και το δάκτυλο κινώντας
οπού ανεί τον ουρανό,

90
"σ' αυτό", εφώναξε, "το χώμα
στάσου ολόρθη, Eλευθεριά"
και φιλώντας σου το στόμα
μπαίνει μες στην εκκλησιά.

91
Eις την τράπεζα σιμώνει,
και το σύγνεφο το αχνό
γύρω γύρω της πυκνώνει
που σκορπάει το θυμιατό.

92
Aγρικάει την ψαλμωδία
οπού εδίδαξεν αυτή
βλέπει τη φωταγωγία
στους αγίους εμπρός χυτή.

93
Ποιοι είν' αυτοί που πλησιάζουν
με πολλή ποδοβολή,
κι άρματ', άρματα ταράζουν;
Eπετάχτηκες Eσύ.

94
A! το φως, που σε στολίζει
σαν ηλίου φεγγοβολή
και μακρόθεν σπινθηρίζει,
δεν είναι, όχι, από τη γη

95
λάμψιν έχει όλη φλογώδη
χείλος, μέτωπο, οφθαλμός
φως το χέρι, φως το πόδι,
κι όλα γύρω σου είναι φως.

96
Tο σπαθί σου αντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
και εις το τέταρτο κτυπάς

97
με φωνή που καταπείθει
προχωρώντας ομιλείς
"Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη,
ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.

98
"Aυτός λέγει… Aφοκρασθήτε
Eγώ είμ' Άλφα, Ωμέγα εγώ
πέστε, πού θ' αποκρυφθήτε
εσείς όλοι, αν οργισθώ;

99
"Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω,
που μ' αυτήν αν συγκριθή
κείνη η κάτω οπού σας έχω
σαν δροσιά θέλει βρεθή.

100
"Kατατρώγει, ωσάν τη σχίζα,
τόπους άμετρα υψηλούς,
χώρες, όρη από τη ρίζα,
ζώα και δένδρα και θνητούς,

101
"και το παν το κατακαίει,
και δεν σώζεται πνοή,
πάρεξ του ανέμου που πνέει
μες στη στάχτη τη λεπτή".

102
Kάποιος ήθελε ερωτήσει:
του θυμού του είσαι αδελφή;
Ποίος είν' άξιος να νικήση
ή μ' εσέ να μετρηθή;

103
H γη αισθάνεται την τόση
του χεριού σου ανδραγαθιά,
που όλην θέλει θανατώσει
τη μισόχριστη σπορά.

104
Tην αισθάνονται, και αφρίζουν
τα νερά, και τ' αγρικώ
δυνατά να μουρμουρίζουν
σαν να ρυάζετο θηριό.

105
Kακορίζικοι, που πάτε
του Aχελώου μες στη ροή
και πιδέξια πολεμάτε
από την καταδρομή

106
ν' αποφύγετε! το κύμα
έγινε όλο φουσκωτό
εκεί ευρήκατε το μνήμα
πριν να ευρήτε αφανισμό.

107
Bλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
κάθε λάρυγγας εχθρού,
και το ρεύμα γαργαρίζει
τες βλασφήμιες του θυμού.

108
Σφαλερά τετραποδίζουν
πλήθος άλογα, και ορθά
τρομασμένα χλιμιτρίζουν
και πατούν εις τα κορμιά.

109
Ποίος στον σύντροφον απλώνει
χέρι, ωσάν να βοηθηθή
ποίος τη σάρκα του δαγκώνει,
όσο οπού να νεκρωθή

110
κεφαλές απελπισμένες
με τα μάτια πεταχτά,
κατά τ' άστρα σηκωμένες
για την ύστερη φορά.

111
Σβιέται –αυξαίνοντας η πρώτη
του Aχελώου νεροσυρμή–
το χλιμίτρισμα και οι κρότοι
και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.

112
Έτσι ν' άκουα να βουίξη
τον βαθύν Ωκεανό,
και στο κύμα του να πνίξη
κάθε σπέρμα Aγαρηνό

113
Kαι εκεί που 'ναι η Aγία Σοφία,
μες στους λόφους τους επτά,
όλα τ' άψυχα κορμία,
βραχοσύντριφτα, γυμνά,

114
σωριασμένα να τα σπρώξη
η κατάρα του Θεού,
κι απ' εκεί να τα μαζώξη
ο αδελφός του Φεγγαριού

115
Kάθε πέτρα μνήμα ας γένη,
και η Θρησκεία κι η Eλευθεριά
μ' αργοπάτημα ας πηγαίνη
μεταξύ τους, και ας μετρά.

116
Ένα λείψανο ανεβαίνει
τεντωτό, πιστομητό,
κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει
και δεν φαίνεται και πλιο.

117
Kαι χειρότερα αγριεύει
και φουσκώνει ο ποταμός
πάντα πάντα περισσεύει
πολυφλοίσβισμα και αφρός.

118
A! γιατί δεν έχω τώρα
τη φωνή του Mωυσή;
Mεγαλόφωνα, την ώρα
οπού εσβηούντο οι μισητοί,

119
τον Θεόν ευχαριστούσε
στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
και τα λόγια ηχολογούσε
αναρίθμητος λαός

120
ακλουθάει την αρμονία
η αδελφή του Aαρών,
η προφήτισσα Mαρία,
μ' ένα τύμπανο τερπνόν,

121
και πηδούν όλες οι κόρες
με τς αγκάλες ανοικτές,
τραγουδώντας, ανθοφόρες,
με τα τύμπανα κι εκειές.

122
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη,
που με βία μετράει τη γη.

123
Eις αυτήν, είν' ξακουσμένο,
δεν νικιέσαι εσύ ποτέ
όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.

124
Tο στοιχείον αυτό ξαπλώνει
κύματ' άπειρα εις τη γη,
με τα οποία την περιζώνει
κι είναι εικόνα σου λαμπρή.

125
Mε βρυχίσματα σαλεύει,
που τρομάζει η ακοή
κάθε ξύλο κινδυνεύει
και λιμιώνα αναζητεί

126
φαίνετ' έπειτα η γαλήνη
και το λάμψιμο του ηλιού,
και τα χρώματα αναδίνει
του γλαυκότατου ουρανού.

127
Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο,
στην ξηράν εσύ ποτέ
όμως, όχι, δεν είν' ξένο
και το πέλαγο για σε.

128
Περνούν άπειρα τα ξάρτια,
και σαν λόγγος στριμωχτά
τα τρεχούμενα κατάρτια,
τα ολοφούσκωτα πανιά.

129
Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις,
και αγκαλά δεν είν' πολλές,
πολεμώντας άλλα διώχνεις,
άλλα παίρνεις, άλλα καις

130
με επιθύμια να τηράζης
δύο μεγάλα σε θωρώ,
και θανάσιμον τινάζεις
εναντίον τους κεραυνό.

131
Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει
και σηκώνει μια βροντή,
και το πέλαο χρωματίζει
με αιματόχροη βαφή.

132
Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι
και δεν μνέσκει ένα κορμί
χάρου, σκιά του Πατριάρχη,
που σ' επέταξεν εκεί.

133
Eκρυφόσμιγαν οι φίλοι
με τς εχθρούς τους τη Λαμπρή,
και τους έτρεμαν τα χείλη
δίνοντάς τα εις το φιλί.

134
Kειές τες δάφνες που εσκορπίστε
τώρα πλέον δεν τες πατεί,
και το χέρι οπού εφιλήστε
πλέον, α! πλέον δεν ευλογεί.

135
Όλοι κλαύστε αποθαμένος
ο αρχηγός της Eκκλησιάς
κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος
ωσάν να 'τανε φονιάς.

136
Έχει ολάνοιχτο το στόμα
π' ώρες πρώτα είχε γευθή
τ' Άγιον Aίμα, τ' Άγιον Σώμα
λες πως θενά ξαναβγή

137
η κατάρα που είχε αφήσει
λίγο πριν να αδικηθή
εις οποίον δεν πολεμήση
και ημπορεί να πολεμή.

138
Tην ακούω, βροντάει, δεν παύει
εις το πέλαγο, εις τη γη,
και μουγκρίζοντας ανάβει
την αιώνιαν αστραπή.

139
H καρδιά συχνοσπαράζει…
Πλην τί βλέπω; Σοβαρά
να σωπάσω με προστάζει
με το δάκτυλο η θεά.

140
Kοιτάει γύρω εις την Eυρώπη
τρεις φορές μ' ανησυχιά
προσηλώνεται κατόπι
στην Eλλάδα, και αρχινά:

141
"Παλικάρια μου! οι πολέμοι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά.

142
"Aπ' εσάς απομακραίνει
κάθε δύναμη εχθρική
αλλά ανίκητη μια μένει
που τες δάφνες σάς μαδεί

143
"μία, που όταν ωσάν λύκοι
ξαναρχόστενε ζεστοί,
κουρασμένοι από τη νίκη,
αχ! τον νουν σάς τυραννεί.

144
"H Διχόνια, που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
πάρ' το, λέγοντας, κι εσύ.

145
"Kειο το σκήπτρο που σας δείχνει,
έχει αλήθεια ωραία θωριά
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

146
"Aπό στόμα οπού φθονάει,
παλικάρια, ας μην 'πωθή,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

147
"Mην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
"Eάν μισούνται ανάμεσό τους,
δεν τους πρέπει ελευθεριά".

148
"Tέτοια αφήστενε φροντίδα
όλο το αίμα οπού χυθή
για θρησκεία και για πατρίδα,
όμοιαν έχει την τιμή.

149
"Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε,
για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλιασθήτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.

150
"Πόσον λείπει, στοχασθήτε,
πόσο ακόμη να παρθή
πάντα η νίκη, αν ενωθήτε,
πάντα εσάς θ' ακολουθή.

151
"Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!…
Kαταστήστε ένα σταυρό
και φωνάξετε με μία:
Bασιλείς, κοιτάξτ' εδώ.

152
"Tο σημείον που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι' αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.

153
"Aκατάπαυστα το βρίζουν
τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν
και την πίστη αναγελούν.

154
"Eξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της νυκτός: "Nα 'κδικηθώ".

155
"Δεν ακούτε εσείς εικόνες
του Θεού, τέτοια φωνή;
Tώρα επέρασαν αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.

156
"Δεν ακούτε; εις κάθε μέρος
σαν του Aβέλ καταβοά
δεν είν' φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

157
"Tί θα κάμετε; θ' αφήστε
να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν ή θα την λύστε
εξ αιτίας Πολιτικής;

158
"Tούτο ανίσως μελετάτε,
ιδού εμπρός σας τον Σταυρό
Bασιλείς! ελάτε, ελάτε,
και κτυπήσετε κι εδώ".

ΑΛΒΑΝΙΑ

HYMNI I FLAMURIT – ( Ύμνος στη Σημαία)

ΠΟΙΗΣΗ: ALEKSANDER STAVRE DRENOVA

ΜΟΥΣΙΚΗ: CIPRIAN PORUMBESCU

 

(αποτελείται από τέσσερις στροφές)

 

Rreth flamurit të përbashkuar,
Me një dëshirë dhe një qëllim,
Të gjithë atje duke u betuar,
Të lidhim besën për shpëtim.

Prej lufte veç ai largohet,
Që është lindur tradhëtor,
Kush është burrë nuk frikohet,
Po vdes, po vdes si një dëshmor.

Në dorë armët do t'i mbajmë,
Të mbrojmë Atdheun në çdo kënd,
Të drejtat tona ne s'i ndajmë,
Këtu armiqtë s'kanë vend.

Se Zoti vet e tha me gojë,
Që kombet shuhen përmbi dhé,
Po Shqipëria do të rrojë,
Për të, për të luftojmë ne.

 

 

ΒΟΣΝΙΑ - ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ

INTERMECO

ΣΤΙΧΟΙ: ΝΤΟΥΣΑΝ ΣΕΣΤΙΤΣ – ΜΠΕΝΙΑΜΙΝ ΙΣΟΒΙΤΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΝΤΟΥΣΑΝ ΣΕΣΤΙΤΣ

Υιοθετήθηκε στις 25 / 06 /  1999 - ο ύμνος δε διέθετε στίχους ως το 2009 – ο Σέστιτς μαζί με τον Μπένιαμιν Ίσοβιτς έγραψαν τους στίχους οι οποίοι εγκρίθηκαν το Φεβρουάριο του 2009.

 

Ti si svjetlost duše
Vječne vatre plam
Majko naša zemljo Bosno
Tebi pripadam

Divno plavo nebo
Hercegovine
U srcu su tvoje rijeke
Tvoje planine

Ponosna i slavna
Krajina predaka
Živjećeš u srcu našem
Dov'jeka

Pokoljenja tvoja
Kazuju jedno:
Mi idemo u budućnost
Zajedno !

 

 

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

MILA RODINO – Αγαπημένη Πατρίδα

ΣΤΙΧΟΙ – ΜΟΥΣΙΚΗ: ΤΣΒΕΤΑΝ ΡΑΝΤΟΣΛΑΒΟΦ 1885

Υιοθετήθηκε το 1964 – οι στίχοι ανήκουν στο τραγούδι του 1885, Περήφανη Οροσειρά του Αίμου – πολλές αλλαγές και τροποποιήσεις – τελευταία το 1990.

 

Горда стара планина,
до ней север се синей
Слънце Витош позлатява
към Цариград се белей.

 

Мила Родино,
ти си земен рай,
твойта хубост, твойта прелест,
ах, те нямат край.

 

Хайде братя българи,
към Балкана да вървим.
Там се готви бой юнашки,
за свобода, правдини.

 

ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟ (ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ)

Δεν παίρνω θέση μέχρι ντε γιούρε.

 

 

 

ΚΡΟΑΤΙΑ

LIJEPA NASA DOMOVINO (Όμορφη Πατρίδα μας)

ΣΤΙΧΟΙ: ΑΝΤΟΥΝ ΜΙΧΑΝΟΒΙΤΣ 1835

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΟΣΙΠ ΡΟΥΝΙΑΝΙΝ 1846

Πρώτη εκτέλεση, ως εθνικός ύμνος 1891 - υιοθετήθηκε 29 / 02 / 1972

 

 

Lijepa naša domovino,

Oj junačka zemljo mila,

Stare slave djedovino,

Da bi vazda sretna bila!

 

Mila kano si nam slavna,

Mila si nam ti jedina,

Mila kuda si nam ravna,

Mila kuda si planina!

 

Teci Dravo, Savo teci,

Nit'ti Dunav silu gubi!

Sinje more, svijetu reci,

Da svoj narod Hrvat ljubi!

 

Dok mu njive sunce grije,

Dok mu hrašće bura vije,

Dok mu mrtve grobak krije,

Dok mu živo srce bije!

 

 

 

ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ

OJ SVIJETLA MAJISKA ZORO (Ω, Λαμπρή Αυγή του Μάη)

ΣΤΙΧΟΙ – ΜΟΥΣΙΚΗ: ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Αγαπημένο, με πολλές παραλλαγές - με πολλές αρνητικές κριτικές, λόγω κάποιων στίχων, που ακόμη περιλαμβάνονται και που είχε προσθέσει, ο φασίστας κυβερνήτης, των ΝΑΖΙ, Σέκουλα Ντρλγιέβικ – επίσημα εθνικός ύμνος από το 2004

 

Oj svijetla majska zoro
Majko naša Crna Goro
Sinovi smo tvog stijenja
I čuvari tvog poštenja

 

Volimo vas, brda tvrda,
I stravične vaše klance
Koji nikad ne poznaše
Sramotnoga ropstva lance.

 

Dok lovćenskoj našoj misli
Naša sloga daje krila,
Biće gorda, biće slavna
Domovina naša mila.

 

Rijeka će naših vala,
Uskačući u dva mora,
Glas nositi okeanu,
Da je vječna Crna Gora.

 

 

ΠΓΔΜ

DENES NAD MAKEDONIA (Σήμερα Πάνω στη Μακεδονία)

ΣΤΙΧΟΙ: ΤΟΝΤΟΡ ΣΚΑΛΟΦΣΚΙ 1941

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΒΛΑΝΤΟ ΜΑΛΕΣΚΙ 1943

Υιοθετήθηκε το 1944

 

Денес над Македонија се раѓа,
ново сонце на слободата!
Македонците се борат,
за своите правдини!
Македонците се борат,
за своите правдини!

Одново сега знамето се вее,
на Крушевската република!
Гоце Делчев, Питу Гули,
Даме Груев, Сандански!
Гоце Делчев, Питу Гули,
Даме Груев, Сандански!

Горите македонски шумно пеат,
нови песни, нови весници!
Македонија слободна,
слободно живее!
Македонија слободна,
слободно живее!

 

 

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

DESTEAPTA–TE, ROMANE (ακούστε, Ξυπνήστε, Ρουμάνοι)

ΣΤΙΧΟΙ: ΑΝΤΡΕΪ ΜΟΥΡΕΣΑΝΟΥ

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΚΕΟΡΓΚΕ ΟΥΤΣΕΝΕΣΚΟΥ

Υιοθετήθηκε το 1989, στη Μολδαβία το 1991-1994 - η πηγή του είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι, γνωστό και ως UN RASUNET Μία Ηχώ – αποτελείται από έντεκα στροφές - τραγουδιούνται οι δύο πρώτες ή οι, πρώτη, δεύτερη, τέταρτη - η Ρουμανία άλλοτε αναφέρεται ως Βαλκανική Χώρα άλλοτε όχι)

 

Α.- Deşteaptă-te, române, din somnul cel de moarte,

În care te-adânciră barbarii de tirani

Acum ori niciodată croieşte-ţi altă soartă,

La care să se-nchine şi cruzii tăi duşmani.

 

Β.- Acum ori niciodată să dăm dovezi în lume

Că-n aste mâni mai curge un sânge de roman,

Şi că-n a noastre piepturi păstrăm cu fală-un nume

Triumfător în lupte, un nume de Traian.

 

Δ.- Priviţi, măreţe umbre, Mihai, Ştefan, Corvine,

Româna naţiune, ai voştri strănepoţi,

Cu braţele armate, cu focul vostru-n vine,

"Viaţa-n libertate ori moarte" strigă toţi.

 

ΣΕΡΒΙΑ

BOZE PRAVDE (Θεέ της Δικαιοσύνης)

ΣΤΙΧΟΙ: JOVAN DORDEVIC 1872

ΜΟΥΣΙΚΗ: DAVORIN JENKO 1872

Боже правде, ти што спасе
од пропасти до сад нас,
чуј и од сад наше гласе
и од сад нам буди спас.

Моћном руком води, брани
будућности српске брод,
Боже спаси, Боже храни,
српске земље, српски род!
Србију нам Боже брани,
моли ти се српски род!

Сложи српску браћу драгу
на свак дичан славан рад,
слога биће пораз врагу
а најјачи српству град.

Нек на српства блиста грани
братске слоге златан плод,
Боже спаси, Боже храни
српске земље, српски род!
Србију нам Боже брани,
моли ти се српски род!

Из мрачнога сину гроба
српске круне нови сјај,
настало је ново доба,
нову срећу Боже дај.

Србију нам Боже брани,
пет вековне борбе плод,
Боже спаси, Боже храни,
српске земље, српски род.
Србију нам Боже брани,
моли ти се српски род.

 

ΣΛΟΒΕΝΙΑ

ZDRAVLJICA (Μια Πρόποση)

ΣΤΙΧΟΙ: FRANCE PRESERAN 1844

ΜΟΥΣΙΚΗ: STANKO PREMEROL

(δημοφιλέστατο ποίημα του 1844 – η έβδομη στροφή είναι ο εθνικός ύμνος -  η Σλοβενία αυτοχαρακτηρίζεται: Χώρα Κεντρικής Ευρώπης – δεν εντάσσει εαυτόν στα Βαλκάνια)

 

Živé naj vsi naródi,

ki hrepené dočakat dan,

da, koder sonce hodi,

prepir iz svéta bo pregnan,

da rojak

prost bo vsak,

ne vrag, le sosed bo mejak!

 

 

ΤΟΥΡΚΙΑ (Ευρωπαϊκή)

ISTIKLAL MARSI (Εμβατήριο της Ανεξαρτησίας)

ΣΤΙΧΟΙ: MEHMET AKIF ERSOI

ΜΟΥΣΙΚΗ: OSMAN ZEKI UNGOR

Υιοθετήθηκε 12 / 03 / 1921 – με τη σημερινή μουσική σύνθεση από το 1930 – το ποίημα αποτελείται από δέκα στροφές, οι δύο πρώτες είναι ο εθνικός ύμνος - ως Βαλκανική Χώρα εμφανίζεται και το Τμήμα της Ευρωπαϊκής Τουρκίας.

 

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;

Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yıldızıdır parlayacak;

O benimdir, o benim milletimindir ancak.

 

Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilal!

Kahraman ırkıma bir gül! ne bu şiddet bu celal?

Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal,

Hakkıdır, Hakk'a tapan, milletimin istiklal!

 

 

ΕΥΡΩΠΗ

ODE AN DIE FREUDE - ΩΔΗ ΣΤΗ ΧΑΡΑ

(ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΥΜΝΟΣ)

ΣΤΙΧΟΙ: FRIEDRICH SCHILLER (ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΣΙΛΛΕΡ) 1785

ΜΟΥΣΙΚΗ: LUDWIG VAN BEETHOVEN 1823

Εγκρίθηκε το 1972, επίσημα από το 1986 είναι ο Ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης - πραγματικά η τύχη αυτού του ποιήματος είναι πολύ μεγάλη, θα μείνει αθάνατο λόγω της περίφημης Ενάτης Συμφωνίας στην οποία το συμπεριέλαβε ο Μπετόβεν.

 

O Freunde, nicht diese Tone!
Sondern lasst uns angenehmere anstimmen
Und freudenvollere!             

Freude schoner Gotterfunken,

Tochter aus Elysium,

Wir betreten feuertrunken,

Himmliche dein Heiligtum!
Deine Zauber binden wieder,
Was die Mode Streng geteilt;
Alle Menschen werden Bruder,
Wo dein sanfter Flugel weilt

Wem der gross e Wurf gelungen,
Eines Freundes Freund zu sein,
Wer ein holdes Weib errungen,
Mische seinen Jubel ein!
Ja, wer auch nur eine Seele
Sein nennt auf dem Erdenrund!
Und wer's nie gekonnt, der stehle
Weinend sich aus diesem Bund

Freude trinken alle Wesen
An den Bursten der Natur;
Alle Guten, alle Bosen
Folgen ihrer Rosenspur
Kusse gab sie uns und Reben,
Einen Freund, gepruft im Tod;
Wollust ward dem Wurm gegeben,
Und der Cherub steht vor Gott!

Froh, wie seine Sonnen fliegen
Durch des Himmels pracht'gen Plan,
Laufet, Bruder, eure Bahn,
Freudig, wie ein Held zum Siegen

Seid umschlungen, Millionen
Diesen Kuss  der ganzen Welt!
Bruder! Uber'm Sternenzelt
Muss  ein lieber Vater wohnen
Ihr sturzt nieder, Millionen?
Ahnest du den Schopfer, Welt?
Such' ihn uber'm Sternenzelt!
Uber Sternen muss  er wohnen

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από τους αρχαίους παιάνες, τα εμβατήρια, τους ύμνους, τα εμψυχωτικά, ομόθρησκα ομοπάτριδα ομοιδεατικά εκείνα τραγούδια, οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση.

Περάσαμε από βασίλεια, φέουδα, αποικίες, δημοκρατίες, έθνη.

Αντισταθήκαμε στους εθνικισμούς. Στους μιλιταρισμούς. Στις θρησκοληπτικές εντάσεις.

Αντισταθήκαμε γίναμε κομμάτι, τεμαχιστήκαμε άγρια…

Σε κομμάτια που δεν αποτελούν τον πληθυσμό ούτε μιας μεγαλούπολης ενός ευνομούμενου κράτους...

Κράτη που γεννήθηκαν από την πραπαγάνδα, κράτη που γέννησαν προπαγάνδες…

…Κι ενώ η Ρέα άφηνε προστατευμένο τον αφάγωτο Δία, στα Κρητικά Όρη να μεγαλώνει σα γήινος, πιο κάτω, οι άνθρωποι, έφτιαχναν μύθους…

Οι μύθοι μες τους ήχους μπλέχτηκαν, από αυτί σ’ αυτί σε στόμα έφτασαν στις μέρες μας…

Ο Δίας ανέλαβε την εξουσία…

Ο Δίας πήρε βότανα του εμμετού χορτάρια, τάισε και πότισε τον πατέρα του μ’ αυτά…

Εκείνος κοιλοπόνεσε, ξέρασε τ’ αχώνευτα, τα μισητά παιδιά του…

Και πρώτα απ’ όλα έβγαλε την πέτρα…

Εκείνη που ’φαγε στο τέλος τέλος όλων…

Σαν ομφαλός εστήθηκε εκεί στο Δελφικό Μαντείο...

Τα χρόνια πια περάσανε κι ο Κρόνος – Χρόνος τα τέκνα καταπίει…

Ακόμα…

Βαλκάνια διάσπαρτα… τεμαχισμένα… κοινές κουλτούρες…

Σε λάθος δηλητήρια να οφείλεται αυτ’ η πολυσπερμία…

Μη θέλοντας σε κλίμα αντεγκλίσεων να εισχωρήσω, να μην ανακατευτώ σε εθνικιστικές του θέματος παραμέτρους, κράτησα μόνο το λογοτεχνικό και μουσικό χαρακτήρα του θέματος – τους στίχους μεταφράστε τους μόνοι, στο google ή με τόσους αλλοδαπούς γύρω μας, όλο και κάποιος θα βρεθεί να σας μιλήσει για το δικό του, – έτσι, για να μην έχουμε άλλα (από λάθος μεταφράσεις παραφράσεις)… - όπου μπόρεσα η αποκατάσταση (των πρωτοτύπων) υπήρξε – ίσως και να μην υπάρχουν λάθη, με κάθε φιλότιμο το προσπάθησα.

 

ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.- ΔΕΛΤΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ

2.- ΔΕΛΤΙΑ ΠΡΟΞΕΝΕΙΩΝ

3.- ΕΠΙΣΗΜΑ SITES ΧΩΡΩΝ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

4.- ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΕΣ (ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ

5.- ΑΠΑΝΤΑ ΣΟΛΩΜΟΥ ΑΥΤΟΓΡΑΦΑ

6.- Ι.Ν. ΚΑΖΑΖΗΣ - ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ – Ο ΑΡΧΑΪΚΟΣ ΛΥΡΙΣΜΟΣ ΩΣ   ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ - ΒΑΝΙΑΣ 2000

7.- ΧΑΡΗΣ ΞΑΝΘΟΥΔΑΚΗΣ- ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΛΙΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΟΣ – ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΑ 130 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ – ΙΟΝΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ 2003

8.- ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

9.- ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΧΟΛΙΑ ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ –

10.- ΔΙΑΦΟΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΧΩΡΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΙΚΥΩΝΙΟΣ – ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΟΙΗΣΗ 1-6 – ΚΡΗΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ 1-4 – ΠΟΙΗΣΗ 17ου – 18ου ΑΙΩΝΑ 1-2

11.- https://www.youtube.COM

12.- HTTP://WWW.MUSICHEAVEN.GR

13.- HTTP://WWW.GOOGLE.COM