Ένα τραγούδι θρύλος: When I Fall In Love

Όλα άρχισαν στον πόλεμο…

Με το κινηματογραφικό Προπαγανδιστικό Πολεμικό «Ρομαντικό»(;) Δράμα:

Σκηνοθεσία: Tay Garnett

Σενάριο: William Wister Haines, Milton Krims, Andrew Solt

Πρωταγωνιστές: Robert Mitchum, Ann Blyth, William Talman

One Minute To Zero

Αυτός είναι ο τίτλος της πολεμικής ταινίας του 1952 (εν εξελίξει του πολέμου που είχε ήδη ξεκινήσει στις 26/05/1950 και που κράτησε μέχρι τις 27/07/1953). Εξιστορεί με πολύ σκληρό ωμό αντικομουνιστικό τρόπο αυτό που οι αμερικανοί τόλμησαν σε αυτόν τον πόλεμο.

Σκληρή (ωμή) η ταινία με πολυποίκιλες κριτικές, αρνητικές και θετικές, ακόμα και την ίδια περίοδο που γυριζόταν αλλά και αργότερα που παίχτηκε στα σινεμά.

Τις πολύ σκληρές σκηνές ωμής βίας και προπαγάνδας, διαδεχόταν η ρομαντική μουσική του Victor Young με το κομμάτι “When I fall In Love”.

Η ρομαντικοποίηση του όλου θέματος σεναρίου σκηνοθεσίας εικόνας μέσω ήχου, είχε σαν κύριο σκοπό και στόχο το πέρασμα του άδικου αυτού πολέμου στο αμερικανικό κοινό (και όχι μόνο), προκειμένου να πεισθούν οι κάτοικοι των ΗΠΑ για το καλό αυτού του πολέμου. Πρόεδρος ο Τρούμαν. Κατηγορήθηκε πως δεν μπόρεσε να ελέγξει την κατάσταση αυτή. Πιεζόμενος δε αφόρητα από τους ρεπουμπλικάνους, χάνει τις εκλογές, ως υπεύθυνος του μη τερματισμού του πολέμου αλλά και ανίκανος να αντιμετωπίσει τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Στις 29 Νοεμβρίου 1952, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, παρόλο που είχε εκτοπίσει τον Τρούμαν με την υπόσχεση να φέρει την τελική νίκη στην Κορέα, ήταν αυτός που αναζήτησε κατάπαυση του πολέμου, μέσω ανακωχής, μη τολμώντας πολεμική κλιμάκωση στο μέτωπο. Τελικά, μια κατάπαυση πυρός συμφωνήθηκε στις 27 Ιουνίου 1953, την ώρα που η γραμμή του μετώπου είχε κατασταλάξει ουσιαστικά και πάλι γύρω απ τον 38ο παράλληλο. Από κει δηλαδή απ’ όπου είχαν ξεκινήσει οι αμερικανοί τις ζητωκραυγές τους.

Στον πόλεμο αυτό είχαν αναμειχθεί τα Ηνωμένα Έθνη και κάτω από τη σημαία του ΟΗΕ λοιπόν, χάθηκαν 2.000.000 περίπου ψυχές, ενώ κάποιοι αναλυτές ανεβάζουν τον αριθμό στα 4.000.000.

100.000 νεκροί Νοτιοκορεάτες + Συμμάχων τους. Τραυματίες 280.000.

400.000 νεκροί Βορειοκορεάτες + Συμμάχων τους. Τραυματίες 486.000.

660.000 νεκροί Κινέζοι.

187 νεκροί Έλληνες και 614 τραυματίες.

Το Εκστρατευτικό Σώμα Της Ελλάδας (ΕΚ.Σ.Ε.), απαρτιζόταν από: ένα τάγμα πεζικού, ένα σμήνος μεταγωγικών αεροπλάνων και κάποια βοηθητικά κλιμάκια, σύνολο δύναμης ανδρών 1263. Μέχρι το 1955 που τελικά επέστρεψαν οι Έλληνες από εκείνη τη φρίκη είχαν συνολικά σταλεί περί τις 10.000 ανδρών στρατιωτών και αξιωματικών.

Οι αριθμοί περιβάλλονται από ένα αντικρουόμενο παγκόσμιο ψέμα, χωρίς κανείς να μπορεί ξέρει την αληθινή καταμέτρηση χαμένων ψυχών… Αλλά…

Εκεί μέσα στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, στην πραγματικότητα της έμμεσης αναμέτρησης Σοβιετικής Ένωσης και ΗΠΑ, και μέσα από τις ανάγκες ενός φιλμ που ήταν κομμένο και ραμμένο για τον John Wayne αλλά που το ρόλο πήρε ο Robert Mitchum, γεννήθηκε ένα από τα πιο δημοφιλή ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών.

Στη ζώνη του 38ου παραλλήλου, άνοιξε ο έρωτας τα φτερά του και κάτω από έναν ιδιότυπο στίχο τραγουδήθηκε με τους στίχους του Heyman Edward ως εξής:

 

WHEN I FALL IN LOVE

ΣΤΙΧΟΙ: Heyman Edward

ΜΟΥΣΙΚΗ: Young Victor

 

Αη εκτέλεση ΦΩΝΗ: Doris Day

Βη εκτέλεση ΦΩΝΗ: Nat King Cole

 

When I fall in love

(It will be forever)

Or I’ll never fall in love

 

In a restless world

Like this is

Love is ended

Before it’s begun

 

And too many

Moonlight kisses

(Seem to cool)

In the warmth of the sun

 

When I give my heart

(It will be completely)

Or I’ll never give my heart

 

And the moment

I can feel -that

(You feel that way too) is

when I fall in love with you

 

Όταν ερωτεύομαι

(αυτό για πάντα θα ’ναι)-

Αλλιώς ποτέ δεν ερωτεύομαι

 

Σ’ ένα κόσμο ανήσυχο

Όπως είναι αυτός

Η αγάπη τελειώνει

Πριν καν (να) ξεκινήσει

 

Και τα πάρα πολλά

Φεγγαράδας φιλιά

(Να μοιάζουν ψυχρά)

Στου ήλιου την κάψα

 

Την καρδιά μου όταν δίνω

(Εξ ολοκλήρου θα είναι)

Αλλιώς ποτέ την καρδιά μου δεν δίνω

 

Τη στιγμή που μπορώ

(Να αισθανθώ πως

αισθάνεσαι ίδια κι εσύ) είναι

όταν σε ερωτεύομαι…

μεταφραστική απόδοση: Φαίδων Αλκίνοος

Doris Day – “When I Fall In Love”

 

Nat King Cole – “When I Fall In Love”

 

Ακολουθούν λίγα βιογραφικά στοιχεία των παραγόντων αυτού του σπουδαίου τραγουδιού, που κατάφερε και έσπασε στην κυριολεξία τα δεσμά του πολέμου, της βόμβας, της ατομικής ενέργειας, της πολιτικής μισαλλοδοξίας, του μίσους, ξεφεύγοντας στους κήπους των ερωτευμένων, αλλά και των πολυτάλαντων καλλιτεχνών, που το δημιούργησαν, το τραγούδησαν, το διασκεύασαν, το έφεραν ολοζώντανο μέχρι σήμερα…

Αρχίζω με τον Ποιητή αυτών των στίχων, μιας και η γνώμη μου είναι πως πρόκειται για ποιητική δημιουργία, όπου το μέτρο των στίχων δεν ακολουθεί κανόνες τραγουδιού, αλλά ράβεται δεξιοτεχνικά με ποιητική δυναμική επάνω στη μουσική μελωδία που ούτως ή άλλως έχει τους έξοχους φυσικούς διαλόγους της ανοιχτούς:

Heyman Edward (14/03/1907 – 16/10/1981)

Σπούδασε στο University of Michigan, από κει δε, ξεκίνησε την πρώιμη συγγραφική του και μουσική σταδιοδρομία, γράφοντας κολεγιακά μιούζικαλ. Μετά την αποφοίτησή του ο Heyman, γύρισε πίσω στο New York City, όπου ξεκίνησε τη συνεργασία του με πλήθος έμπειρων μουσικών, όπως, τον Victor Young "When I Fall in Love", την Dana Suesse "You Ought to Be in Pictures" τον Johnny Green "Body and Soul", "Easy Come, Easy Go".

Η μεγαλύτερη εμπορική και καλλιτεχνική του επιτυχία είναι η σύνθεσή του: "Body and Soul" 1930. Το τραγούδι αυτό ξανά δισκογραφήθηκε πάρα πολλές φορές, αλλά και αρκετές φορές χρησιμοποιήθηκε σε κινηματογραφικές ταινίες.

Το κλασικό επίσης κομμάτι "Out of Nowhere" των Johnny Greene και Edward Heyman αποτελεί ένα ανεπανάληπτο ουσιαστικό πρότυπο του gypsy Swing, που καθιερώθηκε από τον Django Reinhardt στα 1930, αποτελεί δε μια δημοφιλέστατη «μόδα» ακόμα και μέχρι σήμερα.

Victor Young (08/08/1900 – 10/11/1956)

Εξαιρετικός στο ύφος που έχει δώσει στη μουσική επένδυση της κινηματογραφικής ταινίας “One Minute To Zero”, σε τέτοιο βαθμό που να αποτελεί σκάνδαλο, μιας και εύκολα μπορεί να κατηγορηθεί για την ωραιοποίηση μέσα από την Τέχνη του, ενός τρελού κι απάνθρωπου πολέμου, όπως ήταν αυτός της Κορέας. Οι κριτικές για τη μουσική του επένδυση άψογες. Οι κριτικές όμως για την ταινία αμφιλεγόμενες.

Γεννήθηκε στο Chicago. Η μουσική οικογένειά του ήταν που έδωσε κίνητρα και ερεθίσματα προκειμένου να αναπτυχθεί ο συνθέτης, διασκευαστής και διευθυντής ορχήστρας Victor Young. Ο πατέρας του, μέλος της περιοδεύουσας εταιρίας Joseph Sheehan’s Opera. Ο νεαρός Victor άρχισε να παίζει βιολί στην ηλικία των έξι. Πολύ γρήγορα, σε ηλικία δέκα ετών, στάλθηκε στην Πολωνία, στον παππού του, για να φοιτήσει στο Warsaw Imperial Conservatory, προς απόκτηση του Diploma Of Merit. Με δάσκαλο τον Isidor Philipp διδάχτηκε πιάνο ο οποίος ήταν δάσκαλος του Paris Conservatory. Σε ηλικία ακόμα εφηβική έκανε την παρθενική του εκκίνηση, στην επαγγελματική του καριέρα, με κονσέρτο βιολιού, στο Warsaw Philharmonic με την καθοδήγηση του Julius Wertheim. Επιστρέφει στο Chicago, το 1920 και εντάσσεται στην ορχήστρα του Central Park Casino. Φεύγοντας για το Los Angeles για να συναντήσει την πολωνέζα αρραβωνιαστικιά του, βρήκε δουλειά σαν πρώτο βιολί, στην Sid Grauman's Million Dollar Theatre Orchestra, ενώ διορίστηκε διευθυντής συναυλιών και ορχήστρας, για λογαριασμό των Paramount-Publix Theatres. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, μετακινήθηκε στο Hollywood, όπου επικεντρώθηκε στις παραγωγές των ταινιών, γράφοντας ελαφρές μουσικές επενδύσεις, αλλά και παρέχοντας υποστήριξη σε λαϊκούς τραγουδιστές. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Bing Crosby.

Στις συνθέσεις του περιλαμβάνονται οι: "When I Fall in Love", "Blue Star (The 'Medic' Theme)", "Moonlight Serenade (Summer Love)", "Can't We Talk It", "Around the World," "My Foolish Heart," "Golden Earrings," "Stella by Starlight", and "I Don't Stand a Ghost of a Chance with You" αλλά και άλλες πολλές πολλές.

 

Ακολουθεί η ερμηνεύτρια Doris Day.

Τι σπουδαία φωνή! Τι εξαιρετική καλλιτέχνιδα!

Αυτή η γυναίκα τραγούδησε για πρώτη φορά το: "When I Fall in Love" που, ακούγοντάς το, νομίζεις, πως δεν πρόκειται για ανθρώπινη φωνή, αλλά για κάποια ουράνια συναυλία, από νότες απαλές και άπιαστες, σα χάδια από φτερά αγγέλων. Έχοντας την ευκαιρία να ακούσω και κάποιες άλλες, εκ των δεκάδων ερμηνειών του κομματιού, καταλήγω, πως, μάλλον είναι η καλλίτερη όλων κι ας… συναισθηματικά θα ήθελα, να είναι όχι αυτή, αλλά η εκδοχή από την Ελληνίδα Νανά Μούσχουρη…

 

Doris Day – Doris Mary Ann Kappelhoff (3 Απριλίου 1924 )

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναρτημένο στο site της Doris Day:

«The actress and singer Doris Day is one of the few surviving stars of Hollywood’s golden age. She made her debut in show-business in 1939 and gave her final screen appearance in 1986 hosting her own TV chat show. Thereafter, she retired from the limelight to focus her attention on her two animal welfare organisations.

The “Discovering Doris” website enables you to do just that. You’ll find over 200 pages of information here about Ms. Day’s career as a singer and actress. Yes – that’s right folks everything from Ms. Day’s music career of over 600 songs, culminating in 28 original albums and 76 charting singles (30 of these were “Top 20″ American hit singles – many were also charted world-wide) to her work as an actress of 39 motion pictures, two television variety specials and 154 episodes of two television series.

Our hope is that by the time you finish exploring this website you will have an all-new understanding of Ms. Day:

- the Grammy award winning recording artist;
- the biggest selling International Female Recording Artist of the 1950s;
- the most successful American Female Movie Star of the late 1950s and early 1960s;
- the six times Golden Globe award winning actress;
- the Animal Welfare campaigner and friend to all our four-legged friends.

This website would also like to thank everyone who has supported it and crucially continued to visit it since the 30 May 1998. You are one of the main reasons why we continue developing this website and we hope you continue to enjoy discovering Doris as much as we have.

Love to you all» The team at ‘Discovering Doris’

Doris Day: Αμερικανίδα ηθοποιός, τραγουδίστρια και μετά την έξοδό της από τον καλλιτεχνικό στίβο, μία ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των ζώων. Τη μεγάλη πεντηκονταετή της σταδιοδρομία ως καλλιτέχνιδα την ξεκίνησε σαν τραγουδίστρια το 1939 σε μεγάλες μπάντες, όμως έγινε αντιληπτή μόνο μετά την ηχογράφηση του πρώτου της δίσκου, "Sentimental Journey" το 1945.

Μετά από την από πολύχρονη συνεργασία της με την «Les Brown & His Band of Renown», αποφασίζει την αποχώρησή της, προκειμένου να ακολουθήσει σόλο καριέρα και σταδιοδρομία. Από τότε ξεκινάει μια μακροχρόνια συνεργασία με την «Columbia Records» και η οποία δισκογραφική αυτή συνεργασία θα παρέμενε παντοτινή.

Το συμβόλαιο υπεγράφη στα 1947 και διήρκεσε μέχρι το 1967.

Αποτέλεσμα: περισσότερες από 650 εγγραφές που την καθιέρωσαν ως τη δημοφιλέστερη τραγουδίστρια του 20ου αιώνα.

Το 1948 πείστηκε από τους Sammy Cahn, Jule Styne και τον ατζέντη της Al Levy, προκειμένου να περάσει από μία οντισιόν για τον Michael Curtiz, οδηγούμενη έτσι στην πρώτη της κινηματογραφική ταινία «Romance on the High Seas».

Έγινε ένας ζωντανός Θρύλος που πέρασε και στο Hollywood αρχικά με την εικόνα του "girl-next-door" έχοντας και την ικανότητα τόσο στην κωμωδία, στο δράμα και στις ρομαντικές παραγωγές, έφτασε να εμφανιστεί σε 39 ταινίες, που απέφεραν 29 albums φτάνοντας τις 460 εβδομάδες στα Top 40 charts.

Η Doris Day έχει καταγραφεί ως η πλέον μεγαλύτερη και κορυφαία νικήτρια ως γυναίκα σταρ, σε όλη την ιστορία των box-office για τέσσερα χρόνια 1960, 1962, 1963, 1964.

Η γενική κατάταξή της στα box-office, είναι στην έκτη θέση του πίνακα και ανδρών και γυναικών.

Επίσης ήταν στα top ten για δέκα χρονιές 1951, 1952, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966.

Σήμερα, η 87χρονη πλέον καλλιτέχνιδα, έχει ήδη κυκλοφορήσει τη νέα της δισκογραφική δουλειά, με τραγούδια του μοναδικού γιου της, με τον τίτλο «My Heart» 2011.

Κυκλοφόρησε στις 5 Σεπτεμβρίου 2011.

Ο γιος της Terry Melcher, είχε γράψει τα περισσότερα από τα τραγούδια του δίσκου, λίγο πριν πεθάνει το 2004.

Αυτό το δυσάρεστο γεγονός, κράτησε τη μητέρα του μακριά από τη μουσική και τη δημοσιότητα, κάνοντάς την δε να αλλάξει και σπίτι.

Ο δίσκος αυτός είναι η επιστροφή της, στα μουσικά πράγματα, δεκαεπτά χρόνια μετά τον τελευταίο της δίσκο, τον: «The Love Album» 1994.

Έλαβε το Academy Award για το  «Pillow Talk», ένα Golden Globe, Grammy Lifetime Achievement Award, Presidential Medal of Freedom, Legend Award from the Society of Singers, και το 1989 το Cecil B.De Mille Award για το σύνολο της προσφοράς της στον κινηματογράφο.

Το 1971 ιδρύθηκε το "Actors and Others for Animals".

Από τα τέλη όμως του 1970 όταν η ίδια ίδρυσε την μη κερδοσκοπική οργάνωση «Doris Day Animal Foundation» και αργότερα την «Doris Day Animal League», έχουμε και την εκκίνηση της δραστηριοποίησής της για τα δικαιώματα των ζώων.

Το 1994 καθιερώνεται η Spay Day USA.

Το 2004 παραλαμβάνει το «Presidential Medal of Freedom» από τον πρόεδρο της Αμερικής George W. Bush για την διακεκριμένη προσφορά της στο κράτος, αναγνωρίζοντας την τεράστια συμβολή της στην υπεράσπιση των ζώων.

Doris Mary Ann Von Kappelhoff γεννήθηκε στο Cincinnati στη γειτονιά του  Evanston από την Alma Sophia Welz οικοκυρά και από τον William Kappelhoff δάσκαλο μουσικής και διευθυντή χορωδιών. Όλη της η οικογένεια παππούδες και γιαγιάδες ήσαν γερμανοί μετανάστες.

Στην αυτοβιογραφία της Her Own Story υπογραμμίζει πως το όνομά της τής το έδωσε η γιαγιά της προς τιμή μιας ηθοποιού του βωβού κινηματογράφου την Doris Kenyon σταρ του 1924.

Όταν ήταν στην εφηβεία πρόσθεσε δυο χρόνια στην ηλικία της προκειμένου να μπορεί να παίρνει μέρος ως τραγουδίστρια στις μπάντες.

Είχε δύο ακόμα αδελφούς τον Richard τον οποίο δε γνώρισε μιας και πέθανε πριν από τη δική της γέννηση και τον Paul λίγο μεγαλύτερό της.

Παντρεύτηκε τέσσερεις φορές, τρεις φορές χώρισε και μία έμεινε χήρα. Απέκτησε ένα παιδί και μόνο.

Ξεκίνησε για χορεύτρια αλλά μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, στις 13 Οκτωβρίου του 1937, που της κατέστρεψε τα πόδια, εγκατέλειψε τα σχέδια για καριέρα στο χορό.

Κατά την περίοδο της αναρρώσεώς της ήταν, που η Doris, άρχισε να τραγουδάει και να ανακαλύπτει το νέο της κρυφό μέχρι εκείνη τη στιγμή, καρμικό ταλέντο της.

Τραγουδούσε την ώρα που άκουγε το ραδιόφωνο.

Καλύπτοντας με τη φωνή της τους Benny Goodman, Duke Ellington, Tommy Dorsey and Glenn Miller, αλλά η κύρια αιτία και αφορμή, για να ακολουθήσει το τραγούδι ήταν ο λιτός τρόπος, που έλεγε τις λέξεις μέσα από τα τραγούδια της, η Ella Fitzgerald. Όταν την άκουγε προσπαθούσε με τη φωνή της να πιάσει το λεπτό και ντελικάτο τρόπο της.

Παρατηρώντας την η μητέρα της και υποπτευόμενη το ταλέντο της, έδωσε στην κόρη της την ευκαιρία μαθημάτων τραγουδιού, με δάσκαλο τον Grace Raine.

Μετά από τρία μαθήματα ο δάσκαλος, είπε στη μητέρα της, πως έχει μεγάλα προσόντα και πολλά περιθώρια η φωνή της.

Κάνει ειδική τιμή, με τρία μαθήματα στην τιμή του ενός και κατά τη διάρκεια των οχτάμηνων μαθημάτων της είχε την ευκαιρία και των πρώτων της επαγγελματικών εργασιών σαν τραγουδίστρια στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του WLW και συγκεκριμένα στο Carlin's Carnival αλλά και στο τοπικό εστιατόριο Charlie Yee's Shanghai Inn.

Κατά τη διάρκεια των εκπομπών της, στο Carlin's Carnival, προκάλεσε την προσοχή του Barney Rapp, ο οποίος αναζητούσε τραγουδίστρια και ζήτησε από την Doris να πάρει μέρος στην οντισιόν.

Διακόσιες συνυποψήφιες και τη δουλειά την πήρε η Doris.

Της ίδια περίοδο της συνεργασίας της με τον Rapp, το 1939, έλαβε και το καλλιτεχνικό της "Day", αλλάζοντας πλέον το "Kappelhoff", και μάλιστα καθ’ υπόδειξη του Rapp.

Το πρώτο της τραγούδι, που είχε τραγουδήσει γι αυτόν, ήταν το "Day After Day", και σε αυτό οφείλεται και το ψευδώνυμό της.

Μετά τη συνεργασία της με τον Rapp, η Doris Day συνεργάστηκε και με άλλους band-leaders όπως τους Jimmy James, Bob Crosby, Les Brown.

Με τον τελευταίο μάλιστα έκανε και την πρώτη της εγγραφή, το "Sentimental Journey", που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1945.

Σύντομα μάλιστα αυτό το κομμάτι έγινε ένας ύμνος τόσο επιθυμητός από τους στρατιώτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εκφράζοντας μέσω αυτού την επιθυμία τους να αποστρατευτούν και να ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους.

Είναι το πρώτο τραγούδι που πέρασε στο Grammy Hall of Fame.

Κάποια στιγμή του 1945 βρέθηκε με πέντε Top Ten Hits on the Billboard Hall of Fame ενώ ακόμα ήταν με τους Les Brown Band και όλα ήσαν κομμάτια του Brown: "My Dreams Are Getting Better All The Time", "Till The End of Time", "Come To Baby Do", and “I Got the Sun in the Mornin΄”.

 

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ - ΑΛΜΠΟΥΜ:

Young Man With A Horn 1950, Day Dreams 1955, Lights! Camera! Action! 1955, Day By Day 1956, Day By Night 1957, Hooray For Hollywood - Vol. 1 1958, Cuttin' Capers 1959, Hooray For Hollywood - Vol. 2 1959, Show Time 1960, What Every Girl Should Know 1960, Bright & Shiny 1961, I Have Dreamed 1961, Duet 1962, You'll Never Walk Alone 1962, Love Him 1963, The Doris Day Christmas Album 1964, With A Smile & A Song 1964, Latin For Lovers 1965, Sentimental Journey 1965, Rhapsody In Blue 1984, The Love Album 1994.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

1948 Romance on the High Seas, 1949 My Dream Is Yours, 1949 It’s A Great Feeling, 1950 Young Man with a Horn, 1950 Tea for Two, 1950 The West Point Story, 1951 Storm Warning, 1951 Lullaby of Broadway, 1951 On Moonlight Bay, 1951 I’ll See You in My Dreams, 1951 Starlift, 1952 The Winning Team, 1952 April in Paris, 1953 By the Light of the Silvery Moon, 1953 Calamity Jane, 1954 Lucky Me, 1955 Young at Heart, 1955 Love Me or Leave Me, 1956 The Man Who Knew Too Much, 1956 Julie, 1957 The Pajama Game, 1958 Teacher’s Pet, 1958 The Tunnel of Love, 1959 It Happened to Jane, 1959 Pillow Talk, 1960 Please Don’t Eat the Daisies, 1960 Midnight Lace, 1961 Lover Come Back, 1962 That Touch of Mink, 1962 Billy Rose’s Jumbo, 1963 The Thrill of It All!, 1963 Move Over Darling, 1964 Send Me No Flowers, 1965 Do Not Disturb, 1966 The Glass Bottom Boat, 1967 The Ballad of Josie, 1967 Caprice, 1968 Where Were You When The Lights Went Out?, 1968 With Six You Get Eggroll.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Διάφορες πηγές περιοδικών, εφημερίδων καθώς επίσης και εκ του διαδικτύου όπως:

http://www.dorisdaytribute.com

http://www.dorisday.com

http://en.wikipedia.org

 

Nat King Cole – Nathaniel Adams Coles (17/03/1919 – 15/02/1965)

Αμερικανός μουσικός και τραγουδιστής, μαλακός γλυκός βαρύτονος που πρωτοεμφανίστηκε ως πιανίστας Jazz.

Ένας από τους πρώτους μαύρους της Αμερικής που απέκτησαν δική τους τηλεοπτική εκπομπή με ποικίλο πρόγραμμα.

Ολοκληρωμένος και πολύ καλός πιανίστας, που την τεράστια όμως φήμη του την οφείλει στην ιδιαίτερα εξαιρετική φωνή του, που την χρησιμοποίησε προκειμένου να παρουσιάζεται ως performer στις μεγάλες μπάντες και σε όλα τα ύφη της Jazz.

Η ακτινοβολία του συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.

Γεννήθηκε τη μέρα του Αγίου Πατρικίου. (Κάποιες πηγές αποδίδουν τη γέννησή του στα 1916 ή και στα 1917).

Στα τέσσερά του χρόνια, μαζί με την οικογένειά του μετακινήθηκαν μετακόμισαν προς το Σικάγο – Ιλλινόις.

Εκεί ο πατέρας του Edward, έλαβε το αξίωμα του πάστορα στην εκκλησία των Βαπτιστών.

Η μητέρα του Perlina ήταν η οργανίστα της εκκλησίας, από την οποία ο μικρός Nathaniel έμαθε να παίζει το εκκλησιαστικό όργανο.

Πρώτη του εμφάνιση στην ηλικία των 4άρων ετών, ήταν το επιτυχημένο τραγούδι που μόλις είχε κυκλοφορήσει το “YES !!! WE HAVE NO BANANAS…”

Επίσημα μαθήματα μουσικής ξεκίνησε στην ηλικία των δώδεκα ετών.

Jazz – Gospel music – ευρωπαϊκή κλασική μουσική ήσαν μέρος του κύκλου μαθημάτων που ακολούθησε και όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει: διδάχτηκα και έμαθα να τη μουσική, από τον Bach μέχρι τον Rachmaninoff.

Μέλος πολυμελούς οικογενείας με τρία ακόμα αδέλφια τους, Eddie – Ike - Freddy και την ετεροθαλή αδελφή Joyce.

Η μόνιμη κατοικία της οικογένειας ήταν η γειτονιά του Bronzeville στο Chicago.

Οι Luis Armstrong – Earl Hines – Jimmy Noone και τα διάσπαρτα σ’ αυτή τη γειτονιά clubs, στα οποία οι αναφερόμενοι παρουσιάζονταν, είχαν γίνει η αιτία που ο μικρός τότε -έφηβος πια- Nathaniel, ξεγλιστρούσε, σκαστός από το σπίτι του, προκειμένου να ξενυχτήσει για να ακούσει τις δημιουργίες και τις εκτελέσεις των ανωτέρω καλλιτεχνών.

Ο ίδιος συμμετείχε στο σχήμα Walter Dyett’s του Du Sable High School με το διάσημο και αναγνωρισμένο μουσικό πρόγραμμα.

Στο πρόγραμμα αυτό είχαν φοιτήσει και είχαν λάβει μέρος και οι πάρα κάτω:

Gene Ammons, Ronnie Boykins, Oscar Brashear, Wilbur Campbell, Sonny Cohn, Jerome Cooper, Richard Davis, Bo Diddley, Dorothy Donegan, Von Freeman, John Gilmore, Johnny Griffin, Eddie Harris, Johnny Hartman, Milt Hinton, Fred Hopkins, Joseph Jarman, Leroy Jenkins, Clifford Jordan, Claude McLin, Pat Patrick, Walter Perkins, Julian Priester, Wilbur Ware, Dinah Washington, Homer Brown Jr., Redd Foxx.

Ο μικρός Nathaniel επηρεασμένος από το παίξιμο του Earl Hines, ξεκίνησε την καριέρα του, στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ακόμα έφηβος, υιοθετώντας το καλλιτεχνικό όνομα Nat Cole.

Δημιούργησαν με τον μεγαλύτερο αδελφό του Eddie το Cole’s band κάνοντας την πρώτη τους εγγραφή το 1936, με την υπογραφή του ενήλικου Eddie.

Αποτελούσαν σχήμα και δούλευαν ως μόνιμοι εκτελεστές των καλλιτεχνικών προγραμμάτων, σε διάφορα clubs της εποχής και της περιοχής τους.

Το κατά τ’ άλλα άσχετο παιδικό τραγουδάκι Old King Cole ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Nathaniel χρησιμοποίησε το “King” καθιερώνοντας πλέον το Nat King Cole.

Επίσημος πιανίστας στην εθνική περιοδεία του θεάτρου Broadway, με το έργο του θρυλικού Eubie Blake’s, “Shuffle Along”.

Μετά την άτυχη λήξη της περιοδείας στο Long Beach της California, ο Νατ Κινγκ αποφάσισε να μείνει εκεί, απ’ όπου επιστρέφει θριαμβευτικά στο Cicago, για να εμφανιστεί επίσημα στα διάσημο και φημισμένο Edgewater Beach Hotel.

Ο σχηματισμός του τρίο "King Cole Swingers" απαρτίστηκε από τους Nat King Cole στο πιάνο, Oscar Moore στην κιθάρα και Wesley Prince στο μπάσο, έχοντας σαν αρχηγό του γκρουπ τον ίδιο τον Νατ.

Ο γάμος του Nat με την χορεύτρια Nadine Robinson το 1937, φέρνει και την μετακίνησή τους προς το Los Angeles.

Εκεί παίζουν μέχρι το τέλος της δεκαετίας, όπου, εκτός από τις εμφανίσεις τους κάνουν και διάφορες (αρκετές) ραδιοφωνικές εγγραφές.

Σχετικά με τον τρόπο που ο Νατ Κινγκ Κολ άρχισε την τραγουδιστική του καριέρα λέει, πως, κάποιος «προστάτης» καντινών ήταν πολύ μεθυσμένος και επέμενε να ακούσει το "Sweet Lorraine", αναγκάζοντας έτσι τον Cole να τραγουδήσει. Όχι τόσο για να τον ευχαριστήσει αλλά για να δώσει τόπο στην οργή, τραγούδησε και μάλιστα πολύ καλά.

Όμως, ο ίδιος διατείνεται πως άκουσε την ιστορία αυτή, του άρεσε και απλά την άφησε να κυκλοφορεί.

Υπάρχει όμως μια ακόμα ιστορία που λέει, πως κάποιος απαιτητικός πελάτης, ζητούσε επίμονα κάποιο τραγούδι, που δεν το ήξερε ο Cole και έτσι αναγκάστηκε να τραγουδήσει το "Sweet Lorraine".

Όπως και να έχει όμως η ιστορία, ο μεγάλος ερμηνευτής είχε ήδη εμφανιστεί και το άστρο του, που έλαμψε κείνη, την όποια νύχτα, συνεχίζει να λάμπει.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο μπασίστας αντικαθίσταται από τον Johnny Miller, ο οποίος αργότερα το 1950 αντικαταστάθηκε από τον Charlie Harris. Στα 1943 το τρίο υπογράφει με την μόλις νεότευκτη νέο-ιδρυθείσα Capitol Records. Οι πωλήσεις από τις ηχογραφημένες δουλειές του Νατ φέρνουν οικονομική άνθιση και άνεση στην εταιρεία.

Μία φήμη, στα 1956, αναφέρει πως, η Capitol Records, είναι ο μουσικός οίκος που έχτισε ο Nat…

Ο πρωτότυπος και επαναστατικός τρόπος, διαδοχής των μουσικών εκτελέσεων και της χρησιμοποίησης των οργάνων, στις συνθέσεις του και τις διασκευές του, τον φέρνουν να κερδίζει την πρωτιά αυτού προσωπικά και αδιαμφισβήτητα, αλλά και την πρωτιά του καλλίτερου τρίο.

Τον επαναστατικό αυτό τρόπο μιμήθηκαν και άλλοι πολλοί, όπως οι Art Tatum, Oscar Peterson, Ahmad Jamal, and Blues pianists Charles Brown and Ray Charles.

Η πρώτη του επίσημη εγγραφή φωνής είναι το "Straighten Up and Fly Right" που αποτελεί μία σύνθεσή του, βασισμένη σε κάποια μαύρη λαϊκή ιστορία που είχε χρησιμοποιήσει ο πατέρας σε κήρυγμα.

Μετά από την πρόσκληση που έλαβε από τον Johnny Mercer σχετικά με πρόταση ηχογράφησης, αλλά και μετά την κυκλοφορία σε δίσκους αυτής της σύνθεσης στην Κάπιτολ Ρέκορντς, ήρθε το απίστευτο αποτέλεσμα της πώλησης των 500.000 αντιτύπων του δίσκου.

Αποδεικνύοντας έτσι, πως οι λαϊκής ρίζας ιστορίες και οι παραδοσιακές εκτελέσεις έχουν άμεση πέραση στο ευρύ κοινό.

Αν και ο Νατ δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως Ρόκερ, παρ’ όλ’ αυτά το κομμάτι του αυτό μπορεί άνετα να ανήκει στους πρώτους θεμέλιους λίθους της Ροκ Εν Ρολ δισκογραφίας.

Ο Bo Diddley ο οποίος έκανε πολλές διασκευές παραδοσιακών κομματιών, αναφέρει πως ο Νατ ήταν μία από τις επιρροές του.

Αρχίζοντας κατά τα τέλη της δεκαετίας 1940, ο Cole εκκίνησε τις εγγραφές και τις παρουσιάσεις μεγάλου αριθμού λαϊκών και παραδοσιακών υλικών επιβάλλοντάς τα ως κυρίαρχη τάση μόδας στο ευρύ κοινό, που συχνά τα παρουσίαζε με κάποια string orchestra.

Εν τω μεταξύ η όλη υπόθεση αυτής της λαϊκής στροφής θεωρήθηκε ως ξεπούλημα της Jazz καταβολής του Νατ, που όμως ποτέ δεν εγκατέλειψε ολοκληρωτικά, φτάνοντας στα τέλη του 1956, όταν ηχογράφησε έναν ολόκληρο και καθαρόαιμο δίσκο Jazz τον “After Midnight”.

Δύο χρόνια πριν από το θάνατό του, 1963, γνωρίζει μία ακόμα μεγάλη του επιτυχία, την τελευταία του, με το κλασικό "Those Lazy-Hazy-Crazy Days of Summer".

Ένα jukebox και μία προτομή του στο «Hotel Nacional de Cuba», είναι ένας κάποιος φόρος τιμής, προς τον Nat King Cole, υπενθυμίζοντας τον αγώνα του κατά του ρατσισμού, που ήταν έργο ολόκληρης της ζωής του. δεν ήταν λίγες οι φορές που δέχτηκε επίθεση, από την Κου Κλουξ Κλαν, ή από άλλες ομάδες και οργανώσεις, προκειμένου να τον κάψουν να τον απαγάγουν ή να τον εκφοβίσουν, μιας και το χρώμα του, βρισκότανε σε διωγμό.

Το 1956, ενώ βρισκότανε επί σκηνής, δίνοντας κονσέρτο στο Birmingham της Alabama, δέχτηκε επίθεση, με σκοπό την απαγωγή του.

Αφού τον πέταξαν κάτω με αποτέλεσμα να χτυπήσει την πλάτη του, και αφού απέτυχαν στην αποστολή τους, το κονσέρτο διεκόπη και ποτέ ξανά δεν επανελήφθη, ούτε αυτό, ούτε άλλο κανένα στο Νότο.

Το 1948, ο Cole αγόρασε ένα σπίτι στο Hancock Park του Los Angeles που αποτελούσε γειτονιά αμιγώς λευκών.

Κάποιο βράδυ, μέλη της Ku Klux Klan προσπάθησαν να κάψουν ένα σταυρό στον κήπο του, φωνάζοντάς του, πως, δε θέλουν ανεπιθύμητες παρουσίες στη γειτονιά.

Ο Νατ τους απάντησε πως, και αυτός το ίδιο ήθελε κι αν κάποτε διαπιστώσει κάτι τέτοιο, θα είναι ο ίδιος, που πρώτος θα διαμαρτυρηθεί.

 

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΕΡΙΟΔΟΣ CAPITOL

1944 The King Cole Trio, 1946 The King Cole Trio - Volume 2, 1948 The King Cole Trio - Volume 3, 1949 The King Cole Trio - Volume 4, 1950 Nat King Cole at the Piano, 1951 King Cole for Kids, 1952 Penthouse Serenade, 1952 Top Pops, 1952 Harvest Of Hits, 1953 Nat King Cole Sings for Two In Love, 1954 Unforgettable, 1955 Penthouse Serenade, 1955 Nat King Cole Sings for Two In Love, 1955 10th Anniversary Album, 1955 The Piano Style of Nat King Cole, 1956 Ballads of the Day, 1957 This Is Nat King Cole, 1957 After Midnight, 1957 Just One of Those Things, 1957 Love Is the Thing, 1958 Cole Español, 1958 St. Louis Blues, 1958 The Very Thought of You, 1958 To Whom It May Concern, 1959 Welcome to the Club, 1959 A Mis Amigos, 1960 Tell Me All About Yourself, 1960 Everytime I Feel the Spirit, 1960 Wild Is Love, 1960 The Magic of Christmas, 1961 The Nat King Cole Story, 1961 The Touch of Your Lips, 1962 Nat King Cole Sings/George Shearing Plays, 1962 Ramblin' Rose, 1962 Dear Lonely Hearts, 1962 More Cole Español, 1963 Those Lazy-Hazy-Crazy Days of Summer, 1963 Where Did Everyone Go? 1964 Nat King Cole Sings My Fair Lady, 1964 Let's Face the Music! (Recorded 1961), 1964 I Don't Want to Be Hurt Anymore, 1965 L-O-V-E,

Compilation albums

1965 Sings Songs From Cat Ballou & Other Motion Pictures, 1965 Looking Back, 1965 Unforgettable, 1965 Sings Hymns & Spirituals, 1965 Nat King Cole Trio: The Vintage Years, 1965 Nature Boy, 1966 Nat King Cole At the Sands, 1966 Sincerely,

Nat King Cole

1966 The Unforgettable Nat King Cole Sings the Great Songs!, 1966 Longines Symphonette Society Presents the Unforgettable Nat King Cole (Box Set), 1967 The Beautiful Ballads, 1967 Thank You Pretty Baby, 1968 Best Of Nat King Cole, 1970 The Magic Of Christmas With Children (Safeway Supermarket Promo LP), 1973 Nature Boy, 1974 Our Love Is Here To Stay, 1974 Love is a Many Splendored Thing, 1979 Reader's Digest Presents: The Great Nat King Cole (Box Set), 1982 Greatest Love Songs, 1983 Unforgettable (Australia), 1990 Hit That Jive, Jack, 1990 Jumpin' at Capitol, 1990 Capitol Collectors' Series, 1990 Cole, Christmas and Kids, 1991 The Complete Capitol Recordings Of the Nat King Cole Trio (Box set from Mosaic Records), 1991 The Unforgettable Nat King Cole, 1992 Nat King Cole At the Movies, 1992 Christmas Favorites, 1992 The Best Of The Nat King Cole Trio: The Instrumental Classics, 1993 The Billy May Sessions, 1993 Mis Mejores Canciones - 19 Super Exitos, 1994 Let's Face the Music & Dance, 1996 Sincerely/The Beautiful Ballads, 1997 For Sentimental Reasons, 1998 The Frim Fram Sauce, 1998 Dear Lonely Hearts/I Don't Want To Be Hurt Anymore, 1999 Looking Back/Where Did Everyone Go?, 1999 Live At The Circle Room, 1999 The Christmas Song, 2000 Coast To Coast Live (1963 Concert At the Riverside Inn, Fresno, CA/1962 WNEW Radio Show), 2000 Route 66, 2001 The King Swings, 2001 Try Not To Cry, 2001 Night Lights (radio recordings from 1956, most tracks un-released 'til 2001), 2003 Stepping Out of a Dream, 2003 The Classic Singles (4 CD Book), 2003 20 Golden Greats, 2003 The Best Of..., 2003 Love Songs, 2003 The Nat King Cole Trio (With Famous Guests), 2003 The One And Only Nat King Cole, 2004 Those Lazy, Hazy, Crazy Days Of Summer/My Fair Lady, 2005 The World Of Nat King Cole (Bonus DVD added 2006), 2006 The Very Best of Nat King Cole, 2006 Stardust: The Complete Capitol Recordings, 1955-59, 2006 L-O-V-E: The Complete Capitol Recordings, 1960-64, 2008 Holiday Collection, 2008 - NBC Sounds Of The Season, 2009 RE:GENERATIONS

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

Citizen Kane (1941) (off-screen), Here Comes Elmer (1943), Pistol Packin' Mama (1943), Pin Up Girl (1944), Stars on Parade (1944), Swing in the Saddle (1944), See My Lawyer (1945), Breakfast in Hollywood (1946), Killer Diller (1948), Make Believe Ballroom (1949), The Blue Gardenia (1953), Small Town Girl (1953), Rock 'n' Roll Revue (1955), Rhythm and Blues Revue (1955), Basin Street Revue (1956), The Scarlet Hour (1956), Istanbul (1957), China Gate (1957), St. Louis Blues (1958), Night of the Quarter Moon (1959), Schlager-Raketen (1960), Cat Ballou (1965)

ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ “WHEN I FALL IN LOVE” ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

Andy Abraham, Ray Anthony, Rick Astley, Chet Baker, Tony Bennett, Brook Benton, Bob Berg, Cilla Black, Johnny Veen with The Charades, Chris Botti, Boyz II Men, Ruby Braff, Deborah Brown, Karen Carpenter, Betty Carter, Chang Fei, Alma Cogan, Natalie Cole, Nat King Cole, Perry Como, Sam Cooke, Kevin Covais, Michael Crawford, Miles Davis, Doris Day, Sandra Dee, Céline Dion and Clive Griffin, Duane Eddy, Echo & the Bunnymen, Esthero and Abacus, Bill Evans, The Flamingos, The Four Preps, Janie Fricke, Bill Frisell, Lesley Garrett, Stan Getz, Tiziana Ghiglioni, Kathie Lee Gifford, Eydie Gormé, Jim Hall, Pat Healy, Lena Horne, Engelbert Humperdinck, Bobby Hutcherson, Brian Hyland, Julio Iglesias, Willis "Gator" Jackson, Joni James, Keith Jarrett, Oliver Jones, Tom Jones, Stan Kenton, Krokodil, Gary Lemel, The Lettermen, Julie London, John Lytle, Mike Mainieri, Barry Manilow, Johnny Mathis, Les McCann, Jack McDuff, Jackie McLean, Carmen McRae, Brad Mehldau, Marcus Miller, Hanl Mobley, Matt Monro, Nana Mouskouri, Rob Mullins, Anne Murray, Siti Nurhaliza, Laura Nyro, Bob Parton, Peter & Gordon, Peter and the Test Tube Babies, Russ Peterson, The Platters, Arthur Prysock, Donny Osmond, Lou Rawls, The Real Group, Kenny Rogers, Linda Ronstadt, Peter Schnur, Diane Schuur, Sandie Shaw, Jimmy Sommers, Jeri Southern, Brent Spiner, Toots Thielemans, Dinah Washington, Grover Washington Jr., Russell Watson, Mark Weber, Ben Webster, Westlife, Joe Williams, Wynonna, Jaclyn Victor, Bobby Vinton, Faron Young, Glenn Fredly & Dewi Sandra, Jim Verraros, Mia Žnidarič (Grandma Goes South movie soundtrack), Selena Perez.

 

Φαίδων Αλκίνοος

Συγγραφέας Ποιητής