Μια εμπειρία ζωής

Γύρω μου τοίχοι , πλήτω, δεν αντεχω άλλο και λέω μέσα μου πως πρέπει να κάνω κατι τρελό σήμερα και να θυμηθώ τα παλιά, να φύγω μακριά από όλους κι από όλα.

Να ξαναγίνω ο παλιός μου εαυτός, αυτός που χάθηκε. 

Έτσι κι έγινε.

Κλείνω το κινητό, φορτώνω στην πλάτη ένα σακίδιο, την κιθάρα μου και παίρνω το πρώτο τρένο για Θεσσαλονίκη.

Στην τσέπη 23 ευρώ αλλά δεν ήθελα να σκεφτώ το πως θα τη βγάλω, δεν ήθελα να με νοιάζει, ήθελα να ξαναγίνω ο παλιός μου εαυτός, αυτός που δεν μπορούσε τη ρουτίνα.

Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα για Θεσσαλονίκη γιατί μόνο εκει νοιώθω τόσο ωραία και γαλήνια.

Μ'αρέσει να κάθομαι και να γρατζουνάω την κιθάρα μου κάτω από το Λευκό Πύργο και να χαζεύω τον κόσμο που περνάει. Πίστευα πως αυτο θα με γυρίσει λίγο στα παλιά.

Έφτασα στο Λευκό Πύργο. Τα πράγματα δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη φορά που είχα πάει στη Θεσσαλονικη, "κατι δε μου αρέσει" είπα μέσα μου.

Κάθησα κάτω από ένα δεντρο, έβγαλα την κιθάρα από τη θήκη και αρχισα να παίζω.

Έτσι όπως έπαιζα μαζέυτηκαν μπροστά μου 5-6 άτομα και τραγουδούσαν μαζί μου. αφού τελείωσε το τραγούδι ένας παππούς μου άφησε 1 ευρώ και εκεί είναι που με χτύπησε κάτι κατακούτελα. Σκέφτομαι "ξεκίνησα να κάνω κάτι τρελό, τώρα αρχίζει το ωραίο" και βάζω μπροστά στα πόδια μου το καπέλο μου και συνεχίζω να παίζω.

Την πρώτη μέρα κατάφερα και μάζεψα μερικά ευρώ ωστε να συνεχίσω. Το βράδυ δε μπόρεσα να κοιμηθώ αν και ήμουν εξαντλήμενος . Την επόμενη μέρα πήρα το τρένο και μπόρεσα να κοιμηθώ λίγες ώρες, κατέβηκα Λάρισα, έκανα το ίδιο πράγμα.

Είχα ξεχάσει τα πάντα, δεν είχα έγνοιες, δε με ένοιαζε τίποτα μόνο τι θα φάω και πού θα μπορέσω να κοιμηθώ για λίγες ώρες.

Το βράδυ την έβγαλα στο κατάστημα που έχει ο σταθμός και έφυγα ξημέρωμα για Βόλο.

Στην τσέπη μόνο λίγα ψηλά, και να ήθελα δε μπορύσα να γυρίσω πίσω αλλά αυτό με ευχαριστούσε κυρίως και μου έδινε ώθηση να συνεχίσω στο ταξίδι που έκανα. Μόλις έφτασα πήρα καποια τηλέφωνα σε συγγενεις και φίλους να τους πω οτι είμαι καλά και πως θα γυρίσω σε μερικές ημέρες.

Έπαιζα στο Βόλο 2 μέρες από το πρωί μέχρι το βράδυ με μικρά διαλύματα. Τώρα στην τσέπη υπάρχουν 34 ευρώ και αναχωρω χαρούμενος για Σκιάθο.

Το εισητήριο 18 ευρώ. Έμεινα 2 μέρες κι εκεί ήταν φανταστικα. Βρήκα μια μονοκατοικία που είχε εξωτερική σκάλα, ανέβηκα επάνω και άφησα τα πράγματα μου εκεί. Αυτό ήταν το σπίτι μου γι'αυτές τις 2 ημέρες, ευτυχως δε με κατάλαβε κανένας και δεν είχα κανένα μπλέξιμο. Δέν έπαιζα συνέχεια, έπαιζα μόνο τα βράδια μπροστά στο λιμάνι και τις μέρες γυρνουσα από παραλία σε παραλία.  Οτι χρήματα μαζεύτηκαν πηγαν στα εισητήρια για το γυρισμό και σε φαγητά.

Γύρισα σπίτι και όλα μου φανήκαν τόσο ίδια, αλλά τουλαχιστον τώρα είμαι εγώ διαφορετικός. Ώρες ώρες μου λείπει εκείνος ο τρόπος ζωής. Ήταν μια εμπειρία ζωής που δε θα ξεχάσω ποτέ.