Εμμονές

Ξοδεύουμε τη ζωή μας σε φωτεινούς, διάπλατους δρόμους. Που ωστόσο δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν πέρα από την ασφάλεια μιας βαρετής ζωής.

Ο σύντροφος που διαλέξαμε να πορευθούμε μαζί του σιγά σιγά αισθάνεται και εκείνος την ανάγκη της αποδέσμευσης. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος νιώθει εγκλωβισμένος μέσα στις δεσμεύσεις και της κοινωνίας αλλά κυρίως του εαυτού του.

Είναι περίεργο πράγματι διότι ο άνθρωπος οτιδήποτε και αν κάνει στην ζωή του, το κάνει νωχελικά. Δουλεύει νωχελικά, περπατάει νωχελικά, μιλάει νωχελικά, ερωτεύεται νωχελικά, ονειρεύεται νωχελικά. Στον πόνο όμως αισθάνεται ανθρώπινα.

Αισθάνεται την πανάρχαια ανάγκη να ξεφύγει από όλο αυτό τον πόνο και να δημιουργήσει από την αρχή. Την αξιοπρέπεια του, τη ζωή του, την κοινωνική του τάξη. Ποικίλει ανάλογα τον άνθρωπο. Αλλά δεν διαφέρει ο πόνος της παραδοχής του λάθους. Ο πόνος που αισθάνεται κάθε φορά που συνειδητοποιεί τους λάθους δρόμους που πήρε.

Δεν φταίει πάντα αυτός, αλλά οι περιστάσεις όπως μας αρέσει να λέμε.  

Ας ξαναβρούμε λοιπόν εκείνα τα σκοτεινά, υπόγεια, ονειρικά σοκάκια της ύπαρξής μας και ας αφήσουμε τις μητροπόλεις των συμβιβασμών μας. Γιατί μόνο έτσι τελικά καταλήγουμε να υπερβούμε την αντίληψη της νωχελικότητάς μας.

Δεμερτζής Αλέξανδρος