Η ιστορία του ''Disco Duck'' του Rick Dees

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
230 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Disco Duck» κυκλοφόρησε το 1976 και περιλαμβάνεται στο δίσκο «The Original Disco Duck».
Εκείνη την εποχή, η μουσική Disco –στοιχειώδης, στερεότυπη και επικερδής- είχε γίνει το τέλειο είδος για καλλιτεχνική κίνηση, καθώς είχε βγει πλέον από τα νυχτερινά κέντρα των γκέι της Νέας Υόρκης και ακουγόταν πια σε όλα τα ραδιόφωνα των Η.Π.Α. Μπορεί να μην είχε βγει ακόμα στους κινηματογράφους το «Πυρετός Το Σαββατόβραδο» (Saturday Night Fever, 1977), όμως οι Bee Gees είχαν ήδη αναπτύξει τον Disco ήχο τους με τις επιτυχίες «Nights On Broadway» και «Jive Talkin’» (1975), ενώ το 1976 η πρώην βασίλισσα του πορνό Andrea True εξάσκησε το λαρύγγι της στο «More, More, More» και ο βετεράνος των Blues Johnnie Taylor κυκλοφόρησε το χορευτικό Κάμα-Σούτρα «Disco Lady». Η απόλυτη αγυρτεία, όμως, ήρθε από έναν 26χρονο disc jockey από το Μέμφις που προέβλεψε την έκρηξη της Disco και συνέλαβε την ιδέα του «ανόητου τραγουδιού». 

Το «Disco Duck» είναι ένα νεωτεριστικό σατιρικό Disco τραγούδι-παρωδία, το οποίο το έγραψε ο Rigdon Osmond Dees III (όπως είναι το πλήρες ονοματεπώνυμο του Rick Dees) την εποχή που ήταν disc jockey στον αμερικανικό ραδιοφωνικό σταθμό WMPS στο Μέμφις του Τεννεσί.

Η περιγραφή των καθηκόντων ενός D.J. σε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό το 1976 ήταν αρκετά απλή: δεχόταν μερικά τηλεφωνήματα, έλεγε αστειάκια μεταξύ των τραγουδιών, καλούσε αρκετές φορές τον κόσμο να τηλεφωνήσει και χαιρετούσε το κοινό σε τοπικά αθλητικά γεγονότα ή σε εγκαίνια μαγαζιών. Μπορεί αυτή η ρουτίνα να ικανοποιούσε τότε τον μέσο ραδιοφωνικό D.J., αλλά έκανε τον φιλόδοξο νεαρό Rick Dees να θέλει κάτι παραπάνω.

Έχοντας παίξει ως D.J. τόσα πολλά τραγούδια Disco, ο Rick Dees αποφάσισε ότι ωρίμασαν οι συνθήκες για να ηχογραφήσει τη δική του παρωδία σ’ αυτό το είδος μουσικής. Με το «Disco Duck», λοιπόν, ήθελε να σατιρίσει την τρέλα της πολλά υποσχόμενης Disco που ήταν σε πλήρη εξέλιξη εκείνη την εποχή.
Το τραγούδι το εμπνεύστηκε από ένα πρωτότυπο χορευτικό τραγούδι της δεκαετίας του 1960, το «The Duck», το οποίο είχε ηχογραφήσει ο Earl Nelson με το ψευδώνυμο Jackie Lee το 1965.

Rick Dees: Δούλευα σ’ ένα γυμναστήριο στο Μέμφις όταν έκανε την εμφάνισή της η Disco, και επίσης εργαζόμουνα σ’ ένα κλαμπ ονόματι Chesterfield’s λέγοντας αστεία και παίζοντας δίσκους. Όσο πιο πολύ έπαιζα τα τραγούδια, τόσο περισσότερο ήξερα ότι ίσως ήρθε η ώρα για μία Disco παρωδία. Ένα από τα παιδιά που δούλεψαν στο γυμναστήριο έκανε υπέροχα τη φωνή της πάπιας και θυμήθηκα ένα τραγούδι με τίτλο «The Duck», από τη δεκαετία του 1960, οπότε είπα «τι θα έλεγες για ένα Disco Duck;».

Έπειτα από εκείνη τη μάλλον περιορισμένη έμπνευση, ο Rick Dees πήγε σπίτι του και έγραψε το τραγούδι που θα του άλλαζε τη ζωή. Σύμφωνα με τον Rick Dees, του πήρε ένα απόγευμα για να γράψει τους στίχους και να καταλήξει σε μία βασική μελωδία, αλλά χρειάστηκε τρεις μήνες για να πείσει κάποιους μουσικούς να το ηχογραφήσουν.

Rick Dees: Εκείνη την εποχή είχα ποντίκια στο διαμέρισμά μου και πήγα στο σπίτι και έβαλα τα πόδια μου πάνω στην καρέκλα, γιατί κανείς δεν θέλει να έχει τα πόδια του κρεμασμένα κάτω αν υπάρχει ποντίκι κοντά, και έγραψα το τραγούδι. Μου πήρε ένα απόγευμα. Πήγαμε στο στούντιο τρεις μήνες αργότερα –τόσο μου πήρε μέχρι να πείσω κόσμο να κάνουμε το τραγούδι.

Συνδυάζοντας ορχηστρικά το ύφος της Disco με μία φωνή παρόμοια με του Donald Duck ως το σημείο της κύριας πλοκής, η ιστορία του «Disco Duck» επικεντρώνεται σ’ έναν άνδρα που σ’ ένα πάρτι παρασύρεται από την παρόρμησή του να χορεύει μιμούμενος την πάπια. Όταν σταματάει η μουσική, κάθεται κάτω, αλλά όταν αποφασίζει να σηκωθεί και να χορέψει ξανά, διαπιστώνει ότι όλοι στο δωμάτιο χορεύουν όπως αυτός. Έτσι, ένα ολόκληρο κοπάδι χορευτών κάνουν την πάπια κουνώντας τα χέρια τους στον αέρα σαν να είναι φτερά. 

Το καλύτερο στοιχείο του τραγουδιού είναι τα 10 πρώτα δευτερόλεπτα περίπου, όταν ξεπηδά κυριολεκτικά η εισαγωγή μέσα από τα ηχεία και έχει αρκετό αντίκτυπο όταν τ’ ακούει κάποιος στο ραδιόφωνο. Αλλά στο υπόλοιπο τραγούδι δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Απλά ένας τύπος τραγουδά καθώς μετατρέπεται σε πάπια κι ένας άλλος τύπος μιλά με φωνή πάπιας.

Η φωνή της πάπιας στο τραγούδι ακούγεται παρόμοια με αυτή του Donald Duck, του διάσημου χαρακτήρα της Disney, προκαλώντας μία σημαντική παρανόηση ότι η φωνή ανήκει στον Clarence Nash, ο οποίος είχε δώσει τη φωνή του στον Donald Duck σε πολλά κινούμενα σχέδια της Disney. Σε αρκετές περιπτώσεις η Walt Disney Company διέψευσε κατηγορηματικά ότι ο Nash συνέβαλε στο τραγούδι. Το 1979, προς το τέλος της εποχής της Disco, η Disneyland Records κυκλοφόρησε ένα δίσκο με τίτλο «Mickey Mouse Disco», ο οποίος περιείχε διάφορα Disco τραγούδια, μεταξύ των οποίων και ένα με τη φωνή του Clarence Nash ως Donald.

Στην περίπτωση, όμως, του «Disco Duck» τη φωνή της πάπιας δεν την έκανε ο Clarence Nash ούτε ο διάδοχός του, ο Tony Anselmo, ο οποίος ήταν μόνο 16 ετών όταν κυκλοφόρησε το τραγούδι. Τη φωνή δεν την έκανε ούτε ο ίδιος ο Rick Dees, αλλά ο Ken Pruitt, ένας γνωστός του Dees, κάτι που αναφέρεται και στην ετικέτα της κυκλοφορίας του τραγουδιού από την RSO. Στις ζωντανές αποδόσεις του τραγουδιού, τα φωνητικά της πάπιας ανέλαβε ο Michael Chesney, επίσης γνωστός του Rick Dees.

Ο Rick Dees ηχογράφησε το τραγούδι στα Shoe & Ardent Studios με ένα σύνολο κορυφαίων session μουσικών, τους οποίους όμως δυσκολεύτηκε να συγκεντρώσει. Προφανώς κανείς δεν ήθελε να συνδέσει το όνομά του και το ταλέντο του με ένα τραγούδι για κάποιον που χορεύει Disco και κάνει κουάκ.
Την παραγωγή του «Disco Duck» την έκανε ο Bobby Manuel και την ενορχήστρωση των πνευστών και των εγχόρδων οι Lester Snell και Mark Blumberg.

Η ηχογράφηση έγινε για λογαριασμό της Fretone Records, μίας τοπικής δισκογραφικής εταιρίας του Μέμφις που ανήκε στην Estelle Axton. Η Axton ήταν το «ax» της θρυλικής Stax Records, την οποία είχε ιδρύσει με τον αδελφό της, Jim Stewart. Η Stax Records είχε στις τάξεις της τους Sam & Dave, Isaac Hayes, Otis Redding και πολλούς άλλους αστέρες της Soul κατά την περίοδο της Estelle Axton. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η Axton πούλησε το μερίδιο που είχε στην εταιρία και ίδρυσε τη Fretone. Το «Disco Duck» ήταν με διαφορά η μεγαλύτερη επιτυχία της Fretone Records. Ο Dees είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα single με τη Fretone, το «The National Wet-Off», το οποίο βυθίστηκε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη… Αλλά το «Disco Duck» δεν είχε την ίδια τύχη. Έπληξε το σύμπαν της Pop την κατάλληλη στιγμή.

Το «Disco Duck» κυκλοφόρησε σε single στις 4 Σεπτεμβρίου του 1976, με διάρκεια 3:17. Στην α’ πλευρά υπήρχε το «Disco Duck (part one)» και στη β’ πλευρά το «Disco Duck (part two)» (instrumental).

Αρχής γενομένης από το Μπέρμιγχαμ στην Αλαμπάμα, το τραγούδι εξαπλώθηκε σ’ όλο το νότο και ο Rick Dees πέταξε στο Χόλυγουντ για να το πουλήσει σε μία μεγάλη εταιρία. Έτσι, η RSO Records ανέλαβε την εθνική και διεθνή διανομή.

Rick Dees: Μιλήσαμε με όλους στον επιχειρηματικό χώρο και όλοι απέρριψαν το τραγούδι, εκτός από τον Al Coury (πρόεδρο της RSO Records). Είπε: «Επιτρέψτε μου να το πάρω στο σπίτι και να το παίξω στα παιδιά μου». Γελάσανε με το τραγούδι και ο Coury το πήρε για 3.500$.

Το «Disco Duck» έγινε επιτυχία και παιζόταν παντού σ’ όλη την Αμερική, εκτός από το Μέμφις, όπου ζούσε ο Rick Dees! Το τραγούδι αποκλείστηκε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης, συμπεριλαμβανομένου και του WMPS-AM, του σταθμού στον οποίο εργαζόταν ο Dees εκείνη την εποχή.

Γεγονός είναι ότι το Τεννεσί ήταν μία από εκείνες τις πολιτείες που επικεντρώθηκε περισσότερο στους μουσικούς σταθμούς που έπαιζαν country, όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που το «Disco Duck» έμεινε έξω από τις λίστες των τραγουδιών που έπαιζαν πολλοί μεγάλοι σταθμοί του Μέμφις. Ο λόγος ήταν από τη μία ότι η διοίκηση του WMPS-AM απαγόρευσε τον Dees να παίζει το τραγούδι στη δική του εκπομπή και από την άλλη οι αντίπαλοι σταθμοί της πόλης αρνήθηκαν να το παίξουν για να μην προωθήσουν έμμεσα τον… ανταγωνιστή τους! Ήταν μία κατάσταση χωρίς ελπίδα νίκης για τον Rick Dees. Μάλιστα ήταν τόσο διαφορετική η ραδιοφωνική βιομηχανία το 1976 από τη σημερινή, ώστε όταν ένα πρωί ο Rick Dees ανακοίνωσε στον αέρα ότι το τραγούδι του ήταν σχεδόν στην κορυφή των charts αλλά ο ραδιοφωνικός σταθμός δεν θα το παίξει, το αφεντικό του τον απέλυσε επικαλούμενος σύγκρουση συμφερόντων (!).

Rick Dees: Μίλησα για το τραγούδι στην πρωινή ραδιοφωνική μου εκπομπή και ο διευθυντής του σταθμού μπήκε μέσα και είπε: «Θεωρούμε ότι υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων. Απολύεσαι!».

Ο Dees δεν έμεινε εκτός εργασίας για πολύ καιρό. Δέχθηκε ένα μπαράζ προσφορών κι έτσι, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, προσλήφθηκε με τις διπλάσιες αποδοχές στο σταθμό WHBQ-AM, τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του WMPS, που ανήκε στον όμιλο RKO. Από το σταθμό αυτό το τραγούδι απογειώθηκε και έγινε παγκόσμια επιτυχία.

Στις 16 Οκτωβρίου του 1976, το «Disco Duck» έριξε από την κορυφή το «A Fifth Of Beethoven», μία ντίσκο εκτέλεση της 5ηςΣυμφωνίας του Μπετόβεν από τους Walter Murphy and the Big Apple Band, και ανέβηκε στο Νο 1 των Η.Π.Α. για μία εβδομάδα όταν και αντικαταστάθηκε από το «If You Leave Me Now» των Chicago. Παρόλο που έμεινε στην κορυφή μόνο για μία εβδομάδα, πέρασε τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες στο Νο 2 και συνολικά 10 εβδομάδες στα 10 πρώτα σε πωλήσεις singles στις Η.Π.Α. Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς έγινε πλατινένιο, μόλις το τέταρτο single που έγινε πλατινένιο στις Η.Π.Α., με 6.000.000 πωλήσεις! Επιπλέον, έφτασε στο Νο 6 της Μεγάλης Βρετανίας και έγινε Νο 1 στον Καναδά, Νο 3 στο Βέλγιο, Νορβηγία και Σουηδία, Νο 4 στην Ιταλία και Ολλανδία και Νο 7 στη Γερμανία και Νέα Ζηλανδία, ενώ χάρη σ’ αυτό το τραγούδι ο Rick Dees κέρδισε ένα People’s Choice Award.
Στην Ελλάδα τη διανομή την έκανε η Phonogram και μάλιστα σε μία εκτύπωση του single έγινε τυπογραφικό λάθος, τυπώνοντας τη λέξη «duck» (πάπια) ως… «duke» (δούκας)! Επίσης φέρει τον αριθμό καταλόγου 2090204 ενώ άλλη εκτύπωση γράφει τον αριθμό ως 2090 204.

Το περιοδικό Billboard κατέταξε το «Disco Duck» στο Νο 99 των 100 πιο δημοφιλών τραγουδιών της χρονιάς. Από τη στιγμή που το τραγούδι έβρισκε ανταπόκριση, ο Rick Dees και οι... «ηλίθιοί του» (Rick Dees & His Cast Of Idiots) άρχισαν να εμφανίζονται στις δημοφιλείς τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές για να προωθήσουν το τραγούδι. Στην εκπομπή American Bandstand (και σε άλλες παρόμοιες εκπομπές), ο Dees τραγουδούσε play back πάνω στην ηχογράφηση, μόνος στη σκηνή με τον μαριονετίστα Rickey Provow να δίνει ζωή σε μία μαριονέτα-πάπια. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτή η εμφάνιση ποτέ δεν προβλήθηκε στο Μέμφις επειδή το τότε θυγατρικό κανάλι του ABC, WHBQ-TV, είχε ένα πρόβλημα με τα δικαιώματα αλλά και για τους ίδιους λόγους που προαναφέρθηκαν στην περίπτωση των ραδιοφωνικών σταθμών. Αλλά όταν ο Dees εμφανίστηκε στην εκπομπή The Midnight Special καθώς και σε μία περιοδεία στην ανατολική ακτή των Η.Π.Α., πήρε μαζί του μία μπάντα, με δεύτερες φωνές και έναν εμπορικό καλλιτέχνη, τον Michael Chesney, ο οποίος έκανε τα φωνητικά της πάπιας και όλα ήταν ζωντανά και όχι play back. Όσο για την εμφάνιση στο Midnight Special, αν το τραγούδι δεν ήταν τόσο κακό, τις εντυπώσεις θα «κέρδιζε» η… γκαρνταρόμπα!

Η τερατώδης επιτυχία του «Disco Duck» επέτρεψε στον Rick Dees να κάνει αρκετές περιοδείες σε εθνικό επίπεδο και, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, έπαιξε και στη Disney World στη Φλόριντα.

Το Φεβρουάριο του 1977, πέντε μήνες μετά την κυκλοφορία του «Disco Duck», η RSO Records κυκλοφόρησε το δίσκο «The Complete Disco Duck», το οποίο έφτασε στο Νο 157 των Η.Π.Α., και στο οποίο συμπεριλήφθηκε και το τραγούδι.

Άλλες εκτελέσεις

• Paul Vincent (1976, γαλλική εκτέλεση σε single).
• Nestor (1976, γαλλική εκτέλεση με τίτλο «Nestor Duck» στο δίσκο «T’As Pas De Chocolat»).
• Mike Chertoff (1980, ως sample στο τραγούδι «Flower Power»).
• DJ Shadow (2002, ως sample στο τραγούδι «Right Thing/GDMFSOB»).

Το «Disco Duck» ακούγεται στην ταινία «Πυρετός Το Σαββατόβραδο» (Saturday Night Fever, 1977) και συγκεκριμένα σε μία σκηνή όπου μία ομάδα ηλικιωμένων ατόμων μαθαίνει να χορεύει στο στιλ της ντίσκο. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε και σε μία σκηνή που αφαιρέθηκε από την ταινία αλλά προστέθηκε στην έκδοση PG. Όμως το τραγούδι δεν συμπεριλήφθηκε στο soundtrack. Ο μάνατζερ που είχε τότε ο Dees, πήρε την απερίσκεπτα κακή επιχειρηματική απόφαση να αρνηθεί τη χρήση του τραγουδιού στο soundtrack της ταινίας λόγω των φόβων του ότι το soundtrack θα ανταγωνιζόταν τις πωλήσεις του δίσκου του Dees. Όπως είχαν τα πράγματα, ο Rick Dees θα μπορούσε να είχε συμπεριλάβει το τραγούδι του σ’ έναν τεράστιο σε πωλήσεις δίσκο και να είχε αποκομίσει εκατομμύρια δολάρια σε κέρδη. Ωστόσο υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν ενθουσιασμένοι που δεν μπήκε το «Disco Duck» στο soundtrack του «Saturday Night Fever», πιστεύοντας ότι θα είχε αμαυρωθεί το υπέροχο άλμπουμ της ταινίας μ’ αυτό το απαίσιο τραγούδι που γι’ αυτούς αποτελεί το παράδειγμα ενός από τα χειρότερα τραγούδια της Disco.

Ο Matthew Wilkening του AOL Radio κατέταξε το τραγούδι στο Νο 54 των 100 χειρότερων τραγουδιών όλων των εποχών, δηλώνοντας ότι «το 1976, έξι εκατομμύρια άνθρωποι αγόρασαν αυτό το κομμάτι από περιττώματα πάπιας. Ούτε ένας από αυτούς δεν θα παραδεχόταν σήμερα ότι το έκανε». Επίσης, το περιοδικό Rolling Stone το κατέταξε στο Νο 1 των 10 χειρότερων τραγουδιών της δεκαετίας του 1970.

Τα νεωτεριστικά/καινοτομικά τραγούδια αποτελούν πάντα μία αβέβαιη πρόταση. Πολλές καινοτομίες είναι απαίσιες ήδη από τον σχεδιασμό τους, στην προσπάθειά τους να επωφεληθούν από μία μανία ή να εισχωρήσουν στον εγκέφαλο του κοινού με κάθε μέσο, και είναι δύσκολο να απορρίψεις κάτι που απλά κατάφερε να έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά όταν ένα τέτοιο τραγούδι ξεπερνάει το όριο της περιέργειας και γίνεται μαζική παράκρουση, μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε όπως κάθε άλλο δίσκο. Με αυτό το σκεπτικό, πολλοί λένε, χωρίς το φόβο να διαψευστούνε, ότι το «Disco Duck» είναι ένα από τα χειρότερα τραγούδια του κόσμου.

Ωστόσο για άλλους, το «Disco Duck» είναι το τελευταίο νεωτεριστικό τραγούδι που έφτασε στο Νο 1 των Η.Π.Α., γεγονός που, απ’ ό,τι λένε οι ίδιοι, προκαλεί το ερώτημα: «Τι συνέβη με την αίσθησή μας στη διασκέδαση;». Η Dorothy Parker είπε κάποτε ότι το πρόβλημα με τις φάρσες είναι ότι μερικές φορές εκλέγονται. Ή γίνονται Νο 1 επιτυχίες. Τέτοια είναι κι αυτή η περίπτωση. Πολλοί λατρεύουν αυτά τα νεωτεριστικά τραγούδια. Είναι απλά. Και είναι μιας χρήσης. Συχνά η κοινή γνώμη γοητεύεται από μία υπέρτατη ανοησία. Τουλάχιστον για μερικές εβδομάδες. Σ’ αυτούς που το ψηφίζουν ως το χειρότερο τραγούδι όλων των εποχών, καλό είναι να χαλαρώσουν. Μέχρι και ο πολύς David Bowie είχε κυκλοφορήσει το 1967 ένα παρόμοιο τραγούδι, με τίτλο «The Laughing Gnome». Το «Disco Duck» είναι τόσο επιβλαβές όσο οτιδήποτε έχει κάνει ο Weird «Al» Yankovic. Τουλάχιστον δεν είναι ένα κακό τραγούδι, με την έννοια ότι δεν το έκανε κάποιος πομπώδης ατάλαντος ανόητος που νόμιζε ότι ήταν κάποιος δημιουργικός Καλλιτέχνης (ναι, με κεφαλαίο το Κ) ή κάποιος που είναι απλά ανίκανος.

Φυσικά το τραγούδι ήταν απλά ένα μεγάλο αστείο του Dees. Κοιτάζοντας πίσω στην επιτυχία του «Disco Duck», ο Rick Dees λέει ότι δεν έμεινε έκπληκτος από το πόσο καλά πούλησε το τραγούδι.

Rick Dees: Δεν ήξερα τίποτα για τη βιομηχανία των δίσκων. Απλά σκέφτηκα ότι βγάζεις ένα τραγούδι και γίνεται επιτυχία. Επειδή ήμουν αφελής εκείνη την εποχή, πίστευα ότι θα γίνει τεράστια επιτυχία. Γνωρίζοντας αυτά που ξέρω σήμερα, είναι πολύ δύσκολο να γίνεις Νο 1. Χρειάζεται πολλή τύχη, πολλή προσευχή και κόσμο για τη διαφήμιση, καθώς και ένα καλό τραγούδι. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά τα στοιχεία που έπρεπε να δουλέψουν από κοινού.

Το φθινόπωρο του 1976 και στη χορευτική σκηνή της εποχής, η Disco γινόταν όλο και πιο δημοφιλής αλλά ήδη θεωρούνταν από πολλούς ως κάθε τι άλλο εκτός από νέα. Στην πραγματικότητα ήταν σε πλήρη ισχύ από τους εχθρούς της η αντίδραση «Disco Sucks» (η ντίσκο είναι χάλια). Με αυτό το δεδομένο, κανένας δεν πίστευε ότι ένα τραγούδι με τίτλο «Disco Duck», για ένα χορευτή της Disco που νομίζει ότι είναι πάπια, θα πήγαινε στο Νο 1 των Η.Π.Α. Κι όμως. Η Disco βρισκόταν ακόμα σε ανοδική πορεία. Μία εβδομάδα πριν το «Disco Duck» ανέβει στην κορυφή των charts, στο Νο 1 των Η.Π.Α. ήταν το «A Fifth Of Beethoven». Με ένα Disco κομμάτι κλασικής μουσικής να φτάνει στο Νο 1, όλα πια ήταν πιθανά. Κάπως έτσι και το απολύτως ανόητο «Disco Duck» βρήκε απροσδόκητα το δρόμο του προς την κορυφή των charts και εξελίχθηκε σε φαινόμενο της Disco. Ένα άλλο περίεργο γεγονός είναι ότι ο τύπος που το έγραψε και το ηχογράφησε, δεν ήταν καν κάποιος δισκογραφικός αστέρας.

Ο Rick Dees ήταν μία από τις μεγαλύτερες ραδιοφωνικές προσωπικότητες των Η.Π.Α. Πολλοί καλλιτέχνες με Νο 1 επιτυχίες στο ενεργητικό τους απασχολήθηκαν αργότερα στο ραδιόφωνο, αλλά ο Rick Dees κατάφερε να ανέβει στην κορυφή των αμερικάνικων charts ενώ δούλευε πλήρως απασχολούμενος ως disc jockey. Την εποχή που έγραψε το «Disco Duck» δούλευε σ’ έναν ραδιοφωνικό σταθμό του Μέμφις και αποκαλούνταν ήδη «The mouth of the South» (το στόμα του Νότου), με την ευέλικτη φωνή του να αποτελεί το όργανο για να εξωτερικεύει λογοπαίγνια του τύπου «It's 72 Dees-grees» ή «Hope your breakfast is Dees-licious»!

Αν μη τι άλλο, όμως, η «πάπια» του Dees παίρνει κάτω από τη βάση. Αισθητικά, το μαγικό του επινόημα αιωρείται μεταξύ της εύκολης δημιουργίας και της αισχρής λογοκλοπής. Αλλά η αρνητική κριτική δεν στεναχώρησε τον Dees.

Rick Dees: Το έψαξα πολύ. Πήγα στις ντίσκο, άκουσα τις τάσεις που έκαναν τους ανθρώπους να χορεύουν και πρόσθεσα το δικό μου μικρό συγκρατημένο γέλιο, την ιδέα της πάπιας –και τη φωνή. Αλλά η μουσική είναι εκεί – R&B με στέρεο ήχο Μέμφις. Απλά πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί να χορεύει και να γελάει ταυτόχρονα.   

Το 2007, σε μία συνέντευξή του στην εφημερίδα Las Vegas Sun, ο Rick Dees είπε ότι ακόμα κερδίζει χρήματα από το «Disco Duck» και πρόσθεσε:
«Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτό το τραγούδι πούλησε 6.000.000 αντίτυπα. Ξέρεις, είναι αστείο. Πήγα σ’ ένα κατάστημα αυτή την εβδομάδα και η κοπέλα εκεί με αναγνώρισε από το ραδιόφωνο και τις τηλεοπτικές διαφημίσεις και μου είπε:
- Θα ‘πρεπε να κάνεις ένα δίσκο κάποια στιγμή.
- Λοιπόν, έχει πλάκα. Έχω κάνει μερικούς. Ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να γράψω τραγούδια την εποχή του «Saturday Night Fever». Έγραψα το «Meatballs» με τον Bill Murray, το θεματικό τραγούδι για την ομώνυμη ταινία.
- Αλήθεια; Είχες ποτέ επιτυχία;
- Είχα ένα τραγούδι με τίτλο «Disco Duck».
- Πώς;
- «Disco Duck».
Η κοπέλα είναι 24 ετών και τότε συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι κυκλοφόρησε τρία χρόνια πριν γεννηθεί».

Ο Rick Dees συνέχισε να κυκλοφορεί καινοτομικά τραγούδια στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλά δεν κατάφεραν να βρουν ακροατήριο, καθώς τότε εμφανίστηκε και ο Weird Al Yankovic, τον οποίο ο Rick Dees απλά δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί. Αν και δεν ξαναγνώρισε άλλη επιτυχία, ο Dees στάθηκε σε μεγάλο βαθμό στα πόδια του. Παρόλο που η πραγματική επιθυμία του ήταν το stand-up comedy, και έχει εμφανιστεί σε τοπικά clubs κάνοντας μονολόγους, ενώ έκανε και διαφημίσεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις, το ραδιόφωνο ήταν αυτό που του χάρισε αίγλη όντας ένας από τους κορυφαίους D.J.s στην Αμερική. Την άνοιξη του 1979, μεταφέρθηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό της RKO στο Los Angeles, τον KHJ. Παρέμεινε εκεί μέχρι που ο σταθμός το γύρισε στην country και τότε προσλήφθηκε στον KIIS, όπου παρουσίαζε το πρωινό show. Με τη βοήθεια της συζύγου του, Julie McWhirter Dees, μία καταξιωμένη κωμική ηθοποιός, ο Rick Dees έκανε τον KIIS-FM τον πιο προσοδοφόρο και τον δεύτερο σε ακροαματικότητα ραδιοφωνικό σταθμό στην Αμερική, ενώ ο ίδιος έγινε επιπλέον γνωστός και ως ο οικοδεσπότης του παγκοσμίως δημοφιλούς Rick Dees’ Weekly Top 40, που ξεκίνησε το 1983. Επίσης χάρισε τη φωνή του και σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, συμπεριλαμβανομένης και της «Παναγίας των Παρισίων» της Disney. Η συμβολή του Rick Dees στο ραδιόφωνο και στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας, του απέδωσε πολυάριθμα βραβεία που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, το Billboard Radio Personality Of The Year (δέκα χρόνια στη σειρά), το Marconi Award, το Grammy Governor’s Award, το National Radio Hall Of Fame και την εισαγωγή του στο National Association Of Broadcasters' Hall Of Fame ενώ διαθέτει και το δικό του αστέρι στο Walk Of Fame του Hollywood.

Disco DUCK – Rick Dees & His Cast Of Idiots

Went to a party the other night
All the ladies were treating me right
Moving my feet to the Disco beat
How in the world could I keep my seat
All of a sudden I began to change
I was on the Dance floor acting strange
Flapping my arms I began to cluck
Look at me..I'm the Disco duck

Duck: Ah get down mama, I've got to have me a woman, ha, ha, ha, ha, ha

Disco, Disco duck
Duck: Got to have me a woman
Disco, Disco duck
Duck: Oh get down mama
Try your luck, don't be a cluck, Disco
Duck: Disco
Disco
Duck: Disco
Disco - Disco – Disco, Disco duck
Duck: All right
Disco, Disco duck
Duck: Ah get down mama, oh mama shake your tail feather, ha, ha, ha, ha, ha

When the music stopped I returned to my seat
But there's no stoppin' a duck and his beat
So I got back up to try my luck
Why look it's the Disco Duck!!

Duck: Everybody's doin' the

Disco, Disco duck (x2)
Try your luck
Duck: Wave to me
Don't be a cluck
Duck: I'm so happy to be here
Disco
Thank you duck
Disco
For gettin' down
Disco, Disco, Disco
Thank you so very much
Disco duck
Duck: You're welcome
Disco, Disco Duck
Try your luck, don't be a cluck, Disco, Disco, Disco...

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης