Συνέντευξη: Ηρώ Τριγώνη. Στιχουργός ή... σκηνοθέτης λέξεων;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (che)
230 άρθρα στο MusicHeaven

"Είμαι ένας σκηνοθέτης της στιγμής που αλλάζει τη ροή με λέξεις". Η δημοσιογράφος και στιχουργός Ηρώ Τριγώνη περιέγραψε με τον καλύτερο τρόπο σε μία μόνο πρόταση, αυτό που θα μου έπαιρνε ώρες να σκεφτώ για να την περιγράψω. Καλλιτεχνική προσωπικότητα εκ γενετής, μεγάλωσε διαβάζοντας… δίσκους για να γίνει σκηνοθέτρια λέξεων και μία story teller που αφηγείται συναισθήματα με στίχους. Και τι στίχους. Από αυτούς που όλοι μας τραγουδήσαμε και τραγουδάμε συνοδεύοντας μόνοι μας ή με παρέα τον Γιάννη Σαββιδάκη, την Ευρυδίκη, τη Μαντώ κ.ά.

Σ’ αυτή την αποκλειστική συνέντευξη, μας ανοίγει την καρδιά της και μας αφηγείται, με το δικό της μοναδικό τρόπο, την ιστορία των τραγουδιών της και της ζωής της.   

Ηρώ, πες μας ορισμένα πράγματα για σένα και για το πως μπήκες στο χώρο της δισκογραφίας.
Η.Τ.: Γεννήθηκα μεσοπέλαγα σ’ ένα καΐκι. Στην παραλία του Αϊ-Γιώργη στη Νάξο συνειδητοποίησα ότι υπάρχω. Αγάπησα τη θάλασσα. Με μεγάλωσε. Και μετά γνώρισα τα βουνά. Όχι οποιοδήποτε βουνό. Τον Ταΰγετο. Στέκομαι ανάμεσά τους σαν να είμαι η μισή από το ένα υλικό και η μισή από το άλλο. Στέρεα θεμέλια για να πορευτείς, για να μη λες πως είσαι μόνος. Πολύ νωρίς άρχισα να γράφω ποίηση και αστυνομικά μυθιστορήματα. Μετά, πεζά και διηγήματα. Διάβαζα πολύ και πολλά. Για αρκετά χρόνια ο κόσμος «μου» ήταν ο κόσμος των βιβλίων. Έγραφα τις καλύτερες εκθέσεις και έπαιρνα τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι καθηγητές μου μού έδιναν δύο επιλογές για την επιτυχία. Συγγραφέας ή ηθοποιός. Σπούδασα θέατρο. Δεν ξέρω πότε ακριβώς και γιατί άρχισα να γράφω στίχους.  Όλα έγιναν ξαφνικά μ’ ένα μαγικό τρόπο, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μου. Από ένα διαγωνισμό του Σκάι και του Στέφανου Κορκολή ξεκίνησε η διαδρομή. Άκουσα για τον διαγωνισμό, άφησα την παρέα, πήγα στο άλλο δωμάτιο και έγραψα ένα στίχο. Πήρα τηλέφωνο και τον έδωσα... κέρδισα. Εκτός από τον Στέφανο, που ήταν παραλήπτης πολλών στίχων μου, δεν ήξερα κανέναν άλλο. Έτσι ήταν μονόδρομος τα LP που υπήρχαν στο σπίτι. Διάβαζα με ευλάβεια τα οπισθόφυλλα: στιχουργός, συνθέτης, παραγωγός, εταιρεία, διεύθυνση, τηλέφωνο... Έκλεινα ραντεβού ή περνούσα και άφηνα υλικό. Ο Άγγελος Σφακιανάκης ήταν από τους πρώτους παραγωγούς που ενδιαφέρθηκαν. Περίπου την ίδια εποχή συναντηθήκαμε με τον Γιώργο Θεοφάνους και την Ευρυδίκη, που μόλις είχαν έρθει στην Ελλάδα μετά τις σπουδές τους,  κι ύστερα με τη Μαντώ,  τον Πέτρο Γαϊτάνο,  τον Γιάννη Σπανό, τον Κώστα Χατζή, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, την Αλέκα Καννελίδου, τον Γιάννη Σαββιδάκη, τον Μίμη Πλέσσα, τη Λόρνα, τον Αλέξη Παπαδημητρίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο,  τον Σταύρο Λάντσια, την Ελένη Πέτα,  τον Νίκο Τερζή, τη Μαρία Νομικού, τον Θοδωρή Πασιαλή, τον Αντώνη Ρέμο, τον Κώστα Μπίγαλη, τη Μαριάννα Ευστρατίου, τη Λένα Παπαδοπούλου, τον Αντώνη Μιτζέλο, τον Πασχάλη και πολλούς ακόμη. Μου άρεσαν πάντα οι ιστορίες των ανθρώπων. Πέρασαν πολλά χρόνια και πέρασα από πολλά πόστα και επαγγέλματα, για να καταλάβω πως αγαπούσα πολύ να είμαι ο story teller, αυτός που λέει την ιστορία κάποιου άλλου. Μέσα από στίχους, από συνεντεύξεις, ντοκιμαντέρ, φωτογραφίες... Η "μαρτυρία" της ζωής είναι η πιο ζωντανή πλατφόρμα απογείωσης για όπου θέλει να πάει ο άνθρωπος. Οι στιχουργοί είναι οι ιστορικοί των συναισθημάτων, των μικρών κινήσεων, των μεγάλων ανατροπών, του τρόπου που σχετίζονται οι άνθρωποι σε μια εποχή, και φυσικά της ζωντανής γλώσσας. Τα τραγούδια αφηγούνται την ιστορία του συναισθήματος μέσα στο χρόνο, πώς αγαπούν και πώς μισούν οι γενιές, πώς εύχονται και πώς χωρίζουν, πώς συναντιούνται και πώς ξεχνιούνται. Η τέχνη του μικρού και σύντομου μηνύματος.

Θα σου διαβάσω τίτλους τραγουδιών, των οποίων έχεις γράψει τους στίχους, και θα ήθελα να μας πεις την ιστορία τους.

Μ’ ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΝΤΡΟΠΑΛΟ – Κώστας Χατζής
(1992, μουσική: Γιάννης Σπανός, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Από τις αγαπημένες μου εικόνες είναι τα μεγαλύτερα ζευγάρια που πλημυρίζουν τρυφερότητα και φροντίδα, κρατιούνται απ’ το χέρι και κοιτιούνται στα μάτια! Θέλω κάθε φορά, όποτε τυχαίνει να βρεθούν στο δρόμο μου, να τους πλησιάσω και να τους πω: «Σας ευχαριστώ που υπάρχετε!». Δυο άνθρωποι, όχι τόσο νέοι πια, που τιμούν τη ζωή και την αγάπη. Με αυτές τις εικόνες είναι γραμμένοι αυτοί οι στίχοι. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένο, με την ευχή να το ζήσουμε κι εμείς. Ο Γιώργος Θεοφάνους, ο ενορχηστρωτής των τραγουδιών του δίσκου, είναι υπεύθυνος για τη συνάντηση. Ο Γιάννης Σπανός μαγικός και ο Κώστας Χατζής, όπως όλοι οι σημαντικοί, σεμνός, απέριττος.

ΝΑ ‘ΤΑΝ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΓΥΑΛΙ – Γιάννης Σαββιδάκης
(1992, μουσική: Γιώργος Θεοφάνους, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Ο πιο «αμφιλεγόμενος» στίχος μου, θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω και παρωχημένο. Θα θέλουν οι άνθρωποι στο μέλλον να «σπάσουν» την απόσταση; Ή θα εξοικειωθούν με αυτή; Ο «καινούριος» ιός τι μας έμαθε; Ένα skype, μια βιντεοκλήση ή κάτι άλλο, θα υποκαταστήσουν τη σωματική επαφή, το άγγιγμα; Στην ιστορία των ανθρώπων κάποτε, η απόσταση ήταν κάτι που έπρεπε να νικηθεί. Σήμερα εξακολουθεί να ισχύει; Ή συνηθίζουμε; Η μικρή ιστορία του στίχου και η αφορμή του, ήταν το «αγκάθι» φίλων και γνωστών με τις σχέσεις από απόσταση. Φράσεις σαν κι αυτές, ο λόγος. «Πάλι θα φύγεις; Θα ‘θελα να τα σπάσω όλα!». Πόσο καλύτερα θα ήταν αν η απόσταση ήταν γυαλί. Σκέφτηκα το γυαλί, γιατί κάνει ένα κρότο. Έτσι η ήττα της απόστασης θα ήταν άμεση και θα είχε και ήχο. Ο Γιάννης Σαββιδάκης ερχόταν πολλές φορές σπίτι με την κιθάρα του. Δοκιμάζαμε μελωδίες και στίχους μέχρι το πρωί. Τραγουδοποιός με υπέροχη φλέβα. Τελικά η συνεργασία μας ξεκίνησε με συνθέτη και ενορχηστρωτή τον Γιώργο Θεοφάνους.

ΖΗΛΙΑΡΗΣ ΟΥΡΑΝΟΣ – Ευρυδίκη
(1993, μουσική: Γιώργος Θεοφάνους, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Ο Γιώργος και η Ευρυδίκη. Γνωριστήκαμε σχεδόν μόλις είχαν έρθει στην Ελλάδα. Ανταλλάσσαμε όνειρα, ιδέες, νέα και κάναμε σχέδια. Ευφυείς, ευαίσθητοι, ταλαντούχοι, ιδιαίτεροι άνθρωποι και καλλιτέχνες. Συναντηθήκαμε δισκογραφικά πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία. Ο «Ζηλιάρης Ουρανός» γράφτηκε στην Τρίπολη. Κατά διαστήματα συνηθίζω να σκέφτομαι πού θα είμαι μετά από πέντε ή δέκα χρόνια. Τον αριθμό τον διαλέγω εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα αστείο παιχνίδι που με διασκεδάζει και το βρίσκω εξαιρετικά γοητευτικό, αφού δεν έχει απάντηση ούτε για την επόμενη στιγμή, πόσο μάλλον για παραπάνω. Θυμάμαι ήταν μια δύσκολη μεταβατική περίοδος. Εκεί σ’ ένα μπαλκόνι στην κεντρική πλατεία έκανα την ερώτηση. Κοίταξα τον ουρανό ασυναίσθητα. Μου φάνηκε πως με κορόιδευε λίγο και σκέφτηκα ότι μάλλον από ζήλεια θα είναι. «Συνειδητοποίησα» ότι παρόλο που θεωρούσα ζόρικη τη στιγμή και τις ημέρες, κάποιος είχε λόγο να με ζηλεύει. Όλοι αυτοί οι παράδοξοι, παράξενοι και αλλοπρόσαλλοι συσχετισμοί με αφετηρία ένα ακόμα πιο αστείο παιχνίδι γέννησαν τον «Ζηλιάρη Ουρανό». Τον έστειλα στον Γιώργο για την Ευρυδίκη.

Η ΖΩΗ ΣΙΝΕΜΑ – Πέτρος Γαϊτάνος
(1993, μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Είχα ένα φίλο κινηματογραφιστή. Λατρεύω το σινεμά. Ατέλειωτες συζητήσεις πάνω στο αντικείμενο, πολύ λιγότερες για τα προσωπικά μας. Κάθε αφήγησή του όμως, που αφορούσε συναίσθημα και προσωπική ιστορία, έμελλε πάντα να έχει την ίδια κατάληξη. «Αλλά η ζωή δεν είναι σινεμά!», έτσι έλεγε. Και με έκανε να πιστεύω ότι ακριβώς για αυτό το λόγο είχε διαλέξει να κάνει αυτό που έκανε. Ταινίες. Μας πήρε ένα ολόκληρο βράδυ και αρκετά ποτά για μια τότε πρόσφατη ιστορία του, που τον είχε αφήσει με μια γλυκιά μελαγχολία, αλλά και χαμόγελα. Έκανα την ιστορία του στίχο με ρεφραίν: «Η Ζωή Σινεμά» και του το έστειλα την επόμενη με τη σημείωση: «Δεν έχω άλλο τρόπο για να σου πω ότι η ζωή είναι ΜΟΝΟ σινεμά!». Με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα είχαμε κάνει ήδη το «Ξεχαστήκαμε» με την Αλέκα Καννελίδου. Όταν μου μίλησε για τον Πέτρο Γαϊτάνο, του έστειλα τη «Ζωή Σινεμά». Ευρηματικός, δυνατός συνθέτης ο Λαυρέντης, ξεχωριστός ερμηνευτής  ο Πέτρος.

ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ – Ελένη Πέτα
(1993, μουσική: Σταύρος Λάντσιας, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Η «Εκδρομή» γράφτηκε ανάποδα. Όταν δηλαδή τελείωσε μια εκδρομή που δεν ήθελα να τελειώσει. Ένα διάλλειμα που δεν ήθελα να διακοπεί. Και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι όταν τελειώνουν όλα τα ωραία, μαζί και οι αγάπες. Κι έκανα την αγάπη σαν μια μικρή εκδρομή. Με τον σπουδαίο αυτό μουσικό, τον Σταύρο Λάντσια, συναντηθήκαμε νωρίς, όταν πρωτοξεκινούσαμε κι οι δύο. Επεξεργαζόμαστε λόγια και μουσικές κάπου στην Άνω Κυψέλη και εν τω μεταξύ ήρθε η πρόταση από τον Ηλία Μπενέτο για την Ελένη Πέτα.

ΦΥΛΑΚΙΣΕ ΜΕ – Μαντώ
(1993, μουσική: Στέφανος Κορκολής, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Ο Στέφανος Κορκολής ήταν η αιτία ή η αφορμή που μπήκα στη δισκογραφία. Ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε τους στίχους μου. Ο πρώτος που με ενθάρρυνε. Όταν χτύπαγα την πόρτα του για να του αφήσω μια αγκαλιά στίχους κι εκείνος πάντα τόσο ευγενικά παραλάμβανε, ευχόμουν κάποια στιγμή να βρεθούμε στο στούντιο μαζί. Και βρεθήκαμε τρία χρόνια μετά. Το «Φυλάκισέ Με» γεννήθηκε ένα βράδυ στο Θησείο. «Σε φυλακή ζω», έλεγε και ξανάλεγε η γυναίκα που καθόταν πίσω μου σε κάποιον. Αγχωμένος λόγος, απηυδισμένη διάθεση. Φυσικά σκέφτηκα κόντρα. Πόσο ωραίο θα ήταν κάποιος να ζητά απ’ το ταίρι του να τον φυλακίσει, γιατί εκεί θα έβρισκε την ελευθερία του, να τον φυλακίσει λόγω αγάπης και πάθους. Μου αρέσουν οι ανατροπές, κυρίως όταν μπορείς να είσαι ο ταχυδακτυλουργός δημιουργός τους. Κι έτσι «διόρθωσα» τη στιγμή. Ο στίχος ήταν στο συρτάρι. Βγήκε για τη Μαντώ και τον Στέφανο. Φυσικά περίμενα μια μπαλάντα. Όταν άκουσα πόσο δυναμικά είχε αντιμετωπιστεί μουσικά, πραγματικά μου φάνηκε παράξενο την πρώτη φορά. Μετά το δεύτερο άκουσμα αισθάνθηκα ότι τελικά ο Στέφανος, όπως και όλοι οι μεγάλοι συνθέτες, είχε συλλάβει την πιο βαθιά διάσταση των στίχων. Τους είχε δώσει ένταση και πάθος και ορμή, όπως ακριβώς μόνο και αυστηρά κάποιος μπορεί να πει στο ταίρι του «φυλάκισε με».

ΘΕΛΕΙ ΑΝΕΜΟ Η ΑΓΑΠΗ – Μαντώ
(1994, μουσική: Μαντώ, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Νυχτερινή μοναχική βόλτα. Μου αρέσουν πολύ αυτές οι βόλτες, τις κάνω συχνά. Περισσότερο γιατί αφήνω το μυαλό να αδειάσει από τα άχρηστα. Βλέποντας τα απορριμματοφόρα να παίρνουν τα άχρηστα, συνειδητοποίησα ότι το ραντάρ και οι εσωτερικές κεραίες αποσυμφορούνται, γίνονται ακόμα πιο ευαίσθητες και συλλαμβάνουν λέξεις, συμπεριφορές και συναισθήματα. Θέλεις να είσαι αερικό, αλλά καταλήγεις να γράφεις σκονάκια. Σ ́εκείνη τη βόλτα νομίζω ότι συνάντησα κάμποσα κουρασμένα ζευγάρια. Πτοήθηκα. Κι επειδή ήταν καλοκαίρι, σκέφτηκα ότι η εποχή μάλλον δεν ευνοούσε. Ίσως ο άνεμος, που είναι πηγή ζωής και θα ερχόταν σε δυο μήνες περίπου, θα άλλαζε τα δεδομένα. Το έστειλα στη Μαντώ, για τη μοναδική φωνή της. Έγραψε τη μουσική και το δειγματίσαμε στην εταιρεία. Μετά από αρκετές «διαπραγματεύσεις» το βγάλαμε πρώτο single.

ΕΜΕΙΣ ΦΟΡΑΜΕ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ – Μαριάννα Ευστρατίου
(1996, μουσική: Κώστας Μπίγαλης, στίχοι: Ηρώ Τριγώνη)

Η.Τ.: Αυτοί οι στίχοι δεν μιλάνε για την ιστορία κανενός. Η γιαγιά μου έλεγε πολλές φορές χειμώνα καιρό, όταν με έβλεπε να ετοιμάζομαι για να βγω:
- Πολύ καλοκαιρινή είσαι!
Μου άρεσε αυτό. Η σκέψη πως ένας άνθρωπος χειμωνιάτικα μπορεί να ντύνεται, ίσως και να «συμπεριφέρεται» καλοκαιρινά, έστω ανοιξιάτικα. Έχει μια τρέλα, μια διαφορετική προσέγγιση. Όταν η Μαριάννα Ευστρατίου, με τη γοητευτική φωνή και το φοβερό ταπεραμέντο, μου ζήτησε στίχους για τη Eurovision ήξερα ότι είχε έρθει η σειρά του συγκεκριμένου. Είχα βέβαια πολλούς ενδοιασμούς, το ρεφραίν δεν ήταν σύντομο, ούτε με κάποια εύκολη κοινή λέξη που να είναι αναγνωρίσιμη. Αντίθετα! Στίχοι τελείως κόντρα με τη νοοτροπία του διαγωνισμού. Κανείς όμως από τους τρεις μας δεν σκεφτόταν έτσι. Εκείνο που εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ, ήταν ότι ο Κώστας Μπίγαλης θα το έκανε ένα καταπληκτικό καλαματιανό. Νομίζω ότι θα πρέπει να είναι το μοναδικό καλαματιανό στην ιστορία του θεσμού. Η ορχήστρα στο Όσλο -τότε ήταν ζωντανή, ολοζώντανη- είχε τεράστιο πρόβλημα με τον ρυθμό. Δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Χρειάστηκαν πολλές πρόβες!  Ωστόσο εκτός από τη δυνατή εμπειρία του θεσμού, δεν θα ξεχάσω τα ατελείωτα γέλια με τη Μαριάννα και τον Κώστα. Ήταν μια εβδομάδα γέλιου -εκτός όλων των άλλων. Γέλιο κατ’ εξακολούθηση σε μεγάλες δόσεις. Και το πιο ωραίο: Η ορχήστρα, όταν κατάφερε να το μάθει, έγινε το αγαπημένο της κομμάτι!

Απ’ όσα μας αφηγείσαι, φαίνεται πως οι στίχοι πηγάζουν από προσωπικές καθημερινές στιγμές.
Η.Τ.: Η ζωή μου θα πούλαγε πολύ ως σενάριο. Έχει ενδιαφέρον. Ωστόσο ποτέ δεν μπήκα στον πειρασμό να αντλήσω από εκεί, να περιγράψω εμένα. Πάντα με ενδιέφεραν οι άλλοι. Μια ματιά, μια λέξη, μια πρόταση, ένας ήχος, μια στιγμή που θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε, ήταν το ερέθισμα. Φυσικά με το φίλτρο της δικιάς μου της ματιάς, του δικού μου τρόπου να βλέπω τα πράγματα... Όμως ήταν η ιστορία κάποιου άλλου. Και φυσικά μου έχει συμβεί οι στίχοι μου να αποδεικνύονται βιωματικοί, να τους ακούω δηλαδή ετεροχρονισμένα και να απεικονίζουν την τότε στιγμή μου. Επίσης μου αρέσουν οι ανατροπές. Σε ότι βλέπω, ότι αντιλαμβάνομαι, σε στιγμές και αντιδράσεις, με γοητεύει το να τους δίνω μια άλλη τροπή μέσα από το στίχο. Είμαι ένας σκηνοθέτης της στιγμής που μπορεί να αλλάζει τη ροή με μερικές λέξεις. Όταν έχω να γράψω στίχο σε μια μελωδία, την αφήνω να με οδηγεί και να με εμπνέει, να μου μαρτυρά η ίδια την ιστορία που θέλει να πω. Υπήρξαν φορές που με το πρώτο άκουσμα ξεκίνησα να γράφω και σταμάτησα όταν είχα τελειώσει τον στίχο, στο πεντάλεπτο δηλαδή. Υπάρχουν και άλλες μελωδίες που δεν είναι ξεκάθαρες, όπως και οι άνθρωποι, σε πάνε από δω, σε πάνε από κει, αλλά πουθενά στην ουσία. Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να τις οδηγήσεις εσύ. Πιστεύω ότι την έμπνευση, αυτό το κλικ του μυαλού, δεν πρέπει να το αφήνεις ποτέ να περνά απαρατήρητο σε ό,τι φάση κι αν είσαι. Πρέπει να το τιμάς, να το αναγνωρίζεις και να το κρατάς, έστω σημειώνοντάς το πάνω σε μια ταμειακή απόδειξη -σε πακέτο τσιγάρα οι παλιοί- ή στέλνοντάς το με ηχητικό στο messenger. Όχι γιατί οπωσδήποτε θα το κάνεις κάτι, αλλά γιατί θα σου θυμίζει ποιος είσαι!

Αναπολώντας τα χρόνια της δισκογραφίας, ποιο αποτύπωμα σου έχουν αφήσει;
Η.Τ.: Όλα τα χρόνια της δισκογραφίας υπέροχα. Στην καλύτερη εποχή. Με τους μεγάλους στιχουργούς, μεγάλους συνθέτες, εξαιρετικούς ερμηνευτές, σπουδαίους παραγωγούς, δυνατές εταιρείες. Αλλά και σημαντικούς ηχολήπτες, καταπληκτικούς σκηνοθέτες video clip και αξιόλογες ομάδες προώθησης. Ραδιόφωνο, τηλεόραση επίσης... Και απόλαυσα επιτυχίες, χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, συνεργασίες, φιλίες κάποιες φορές και πολλές από αυτή  την υπέροχη  στιγμή που ακούς τα λόγια σου να τα τραγουδούν πολλοί...

Η δημοσιογραφία πώς προέκυψε στη ζωή σου;
Η.Τ.: Πάνω στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας, είχα ξεκινήσει να δίνω κείμενα σε εφημερίδες και περιοδικά. Ο όγκος δουλειάς ήταν τόσο μεγάλος που με απορρόφησε σιγά-σιγά. Η δημοσιογραφία έγινε αγάπη και επάγγελμα. Τόσο αναπάντεχα και αθόρυβα, όπως όλα τα σημαντικά, ήρθε και η τηλεόραση της ΕΡΤ και τα ντοκιμαντέρ. Η εκπομπή «Δρόμοι» με τον Άρη Σκιαδόπουλο. Από το 2000 έως το 2010 περίπου. Είχα την αρχισυνταξία, τη δημοσιογραφική επιμέλεια και γενικότερα όλη την ευθύνη της εκπομπής. Η εκπομπή διαπραγματευόταν τη ζωή και το έργο ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού. Πάλι το θέμα ήταν να ειπωθεί η ιστορία, όπως και στο ραδιόφωνο που ακολούθησε στο Δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ: «Καλώς σας ξαναβρήκαμε» η εκπομπή. Ασχολήθηκα επαγγελματικά με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Πάντα με πάθος πολύ. Μου άρεσαν όλα. Και πιστεύω τα έκανα και τα κάνω με επιτυχία. Σημασία νομίζω έχει να μην τελειοποιείται ποτέ η εικόνα του παζλ για τον εαυτό μας. Να απομένουν πάντα κενά κομμάτια για να έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε πόσες ακόμα πλευρές και ταλέντα μπορούν να κατοικούν στην ψυχή μας. Και να ξαναγυρνάμε απ’ όπου έχουμε περάσει. Από όποια πλευρά δημιουργίας. Γιατί μπορεί να έχουμε ν΄ αφήσουμε κάτι. Κι ίσως να είναι το πιο σημαντικό από αυτά που έχουμε αφήσει μέχρι τώρα!

Μελλοντικά σχέδια;
Η.Τ.: Τόσο πολλά και τόσο λίγα! Τόσο πολλά, που δεν τα χωράει ο ουρανός, τόσο λίγα που χωράνε στην κλειστή παλάμη μου. Αυτό που κάνει τη διαφορά νομίζω, είναι να έχεις ένα όνειρο, ένα, μοναδικό, που μέσα του να τα περικλείει όλα, μικρά και μεγάλα, και να αισθάνονται άνετα και να μένει χώρος και για αυτά που θα έρθουν!

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης