Απόψε βρέθηκα σε μια πλαγιά γεμάτη πράσινο νωπό από την πρωινή πάχνη, γρασίδι. Πλαγιά που γύρισμα σκαρώνει σε ακρογιαλιά πέτρας. Ατόφιο γαλάζιο σκάει και χαϊδεύει τα ακροδάχτυλα της γης και αχό από το Αιγαίο ξαμολάει... Εκεί, που δεν θες να κουνηθείς, παρά να αγναντέψεις και ακούς νοτίσματα... Χμμμ, από τις νότες παιχνιδίσματα εννοώ... μα σαν από άρπα, σαν από λύρα είναι αυτό που ακουμπά...
Μη, όχι, μη μου πεις πως το παράκανα με ποιητική αδεία...
Απόψε το ούτι του
Ara Dinkjian μου έγιανε πέντε-έξι καημούς... Φανερώνοντας τους! Ναι, φυσικά... Που να κρυφτεί αυτό το "αχ", που το λες και το ξαναλές. Δεν ακούς... ή μάλλον ακούς...
Όπως ακούσαμε αγγελίσματα απόψε στο
Polis Theater (πανέμορφος και φιλικός προς τον ακροατή χώρος)...
Ο
Ara Dinkjian είναι κοινωνός και ιερέας της μουσικής... Σίγουρα ιερέας... και διαβάζει το 'υαγγέλιο ταπεινά και πεντακάθαρα. Αλλά, ναι... κυρίως ταπεινά... Γιατί όταν μεταφέρεις κάτι θεϊκό, πρώτα σκύβεις τα μάτια και κατόπιν αποκρίνεσαι...
Ευχαριστούμε, Ara...
Εις το επανιδείν, στα σίγουρα...
Υ.Γ. Και για όσους γυρεύουν ανταπόκριση... Ναι, η
Ελευθερία ήταν εκεί και τραγούδησε τα "Κορμιά και τα μαχαίρια"... Ταπεινά, όμως, καθώς τους πρέπει... Και ευχαρίστησε για τη... ζωή που της έχει δώσει ο Ara... Τη ζωή των τραγουδιών...
Άνθρωπος που δεν ξεχνά, δεν θα τον ξεχάσουν... Ελευθερία, μήπως ήρθε ο καιρός για ένα κέρασμα ακόμα... Άστη την ποπ... Άντε να χαρείς, αφού πέταξε η καρδιά σου απόψε... Άστραψε το χαμόγελό σου...