Δεν ξέρω πόσοι πήγατε στη
Sarah Brightman στο Λυκαβηττό. Η αλήθεια είναι πως ούτε και εγώ πήγα. Απλά είδα κάποια αποσπάσματα στην TV και εντυπωσιάστηκα, γιατί έμαθα ποιά είναι αυτή η φωνή. Θα προσπαθήσω να βρω και τραγούδια της, αξίζει πιστεύω...
Βέβαια διάβασα μια διασκεδαστική κριτική στην Ελευθεροτυπία, που μόνο κολακευτική δε μπορεί να θεωρηθεί για τη Sarah, διαβάστε:
Οι συναυλίες της Σάρα Μπράιτμαν στον Λυκαβηττό την Παρασκευή και το Σάββατο ξεκίνησαν ως μεγαλοαστικές, στην πορεία διολίσθησαν στο μεσοαστικό, προς το τέλος, δε, ξέπεσαν στο εντελώς μικροαστικό.
Είχε φτάσει στο encore όταν ο κόσμος επιτέλους εγκατέλειψε τις θέσεις του και πλησίασε τη σκηνή. Δεν μπορεί, η μουσική είναι που τους παρακίνησε, σκέφτηκα. Ελα όμως που οι περισσότεροι ήθελαν απλώς να φωτογραφίσουν με το κινητό τους την ερμηνεύτρια. Ετσι, είχες τη Σάρα Μπράιτμαν να τραγουδάει και από κάτω μία σειρά από υψωμένα κινητά τηλέφωνα.
«Ο εισερχόμενος είς τινα των ημετέρων εκκλησιών υφ' ενός μόνου καταλαμβάνεται αισθήματος, της επιθυμίας να εξέλθη», έγραφε ο Εμμανουήλ Ροΐδης. Για εκκλησίες μιλούσε, βέβαια, ο καλός μας συγγραφέας, και όχι για συναυλίες. Η περιγραφή του, όμως, ταιριάζει μια χαρά στις συγκεκριμένες της Μπράιτμαν. Βλέπετε, μπορεί αυτό το μοντέρνο ποπ ένδυμα της λεγόμενης σοβαρής μουσικής να λειτουργεί ενίοτε δισκογραφικά και εμπορικά, στις ζωντανές εμφανίσεις, όμως, πάσχει.
Στις κερκίδες του Λυκαβηττού υπήρχε πλήθος. Το ίδιο και στη σκηνή. Χορεύτριες -σχετικά ασυγχρόνιστες- τραγουδίστριες για τα δεύτερα φωνητικά, δύο ορχήστρες - εκ δεξιών η ηλεκτρική, εξ αριστερών αυτή με τα έγχορδα. Μπροστά στεκότανε η Σάρα Μπράιτμαν που διαρκώς άλλαζε ντύσιμο. Το ενδυματολογικό της ρεπερτόριο αποτελείτο από πλουμιστές και χρυσοποίκιλτες ενδυμασίες, που έφερναν στο νου σκηνές από τους «Ορνιθες» του Χατζιδάκι, αλλά και τον... Χριστόδουλο σε μέρες γιορτής. Το μουσικό της πρόγραμμα περιελάμβανε αποσπάσματα από τις προσωπικές της δουλειές, από τα μιούζικαλ του πρώην συζύγου της Αντριου Λόιντ Γουέμπερ, καθώς και μια δύο διασκευές, όπως στο Dust In The Wind των Kansas, που φαντάζομαι ότι οι δημιουργοί του δεν το είχαν φανταστεί έτσι.
Στο «Harem», το τελευταίο άλμπουμ της, οι ανατολίτικοι ήχοι κυριαρχούν. Ηταν η στιγμή που από τα συγκρατημένα χειροκροτήματα του κοινού περάσαμε στα ρυθμικά. Λοξοκοιτάζουμε στην Ανατολή, δεν λέω, λίγο ακόμη όμως και θα είχαμε και τσιφτετέλια.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/09/2004
) .
(seaaaaaaaang . . . seaaaaaaaaaaaaaaangggggg)
