Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Πρόκειται για την παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου ο οποίος μαζί με μια ομάδα 32 μοναδικών ερμηνευτών, επανέρχεται στο Εθνικό Θέατρο αντλώντας υλικό από την ιστορία του μυθικού Τιτανικού. Μουσική, χορός, τραγούδι και αφήγηση μας παρασύρουν σε ένα μυστηριώδες και γοητευτικό ταξίδι όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν.
Παίζουν: Αντώνης Αντωνίου, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Έμιλυ Κολιανδρή, Παναγιώτης Κοντονής, Γιώργος Κοτσιφάκης, Άρης Λεμπεσόπουλος, Μαρκέλλα Μανωλιάδου, Δήμητρα Ματσούκα, Σάββας Μπαλτζής, Αμάλια Μπένετ, Μαρία Ναυπλιώτου, Ιωάννα Παππά, Έλενα Τοπαλίδου, Ιωάννα Τουμπακάρη, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Αιμίλιος Χειλάκης και οι μαθητές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Ο ίδιος σε μία συνέντευξή του στο Αθηνόραμα
Σε ποιητικό trance με τον «Τιτανικό»
Πώς πνίγεται κανείς χορεύοντας; Τι συμβολίζει ένα παγόβουνο; O Κωνσταντίνος Ρήγος μάς μιλά για τους συμβολισμούς και το concept της πιο ποιητικής, όπως δειλά ομολογεί, παράστασής του.
Ο χοροθεατρικός «Τιτανικός» που ετοίμασα για το Εθνικό Θέατρο δεν έχει καμία σχέση με την ταινία. Πατά πάνω στο πραγματικό συμβάν του ναυαγίου και από κει και πέρα, με κάποιον τρόπο, έρχεται στο σήμερα και μιλά για την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στον κίνδυνο. Θέλει ν' απαντήσει στο τι είναι αυτό που νιώθει κάποιος λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη σύγκρουση με το παγόβουνο, πώς λειτουργεί σε μια κατάσταση σοκ...
Όταν χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου πανικοβάλλεσαι. Αυτός ο πανικός μπορεί να σε κάνει να τρέξεις ή να σε καθηλώσει στη θέση σου. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, είπα πως αυτό που θέλω να δημιουργήσω είναι μια φαντασίωση η οποία θα δείχνει ότι ο δρόμος προς το τέλος είναι δρόμος ευτυχίας. Η τελευταία στιγμή είναι η απόλυτη ευτυχία και η αίσθηση της αβύσσου μπορεί να φέρει γαλήνη.
Ο θεός είναι DJ στην παράσταση. Είτε πιστεύεις είτε δεν πιστεύεις στον Θεό, την τελευταία σου στιγμή περιμένεις κάτι θεϊκό να σ' αγκαλιάσει, να σε λυτρώσει. Έτσι ο DJ λειτουργεί λυτρωτικά με τις μουσικές του για τα γεμάτα αγωνία πρόσωπα του έργου και τα καλεί σ' ένα περιβάλλον ευφορίας. Χαρακτηρίσαμε την παράσταση electrodance tragedy, γιατί οι μουσικές του Δημοσθένη Γρίβα βασίζονται στην electrodance κουλτούρα. Ηθοποιοί και χορευτές βιώνουν ό,τι βιώνει κάποιος σ' ένα club. Οι ήχοι τον οδηγούν σ' ένα trance, χορεύει, χορεύει... Οδηγείται σε μια έξοδο με τρόπο σχεδόν παγανιστικό. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης ακούς ένα συνεχόμενο ντάπα ντούπα. Οι μουσικές, οι ψαλμοί και τα τραγούδια της Εντίθ Πιαφ, του Μπόι Τζορτζ, της Ντόνα Σάμερ και άλλων που ακούγονται μπλέκονται αναμεταξύ τους και δημιουργούν μια χορωδία που τραγουδά όλη την υπόθεση του έργου άλλοτε σε μορφή remix κι άλλοτε κανονικά. Το όλο πράγμα λειτουργεί σαν να έχει ανοίξει ο ουρανός. Η στιγμή που ανοίγει ο ουρανός για να τους δεχτεί είναι εκστατική, εμφορείται από ανακούφιση, υπάρχει η χαρά, το άγνωστο τέλος και η καινούργια αρχή.
Σ' ένα από τα ωραιότερα clubs της πόλης έχει μετατραπεί η σκηνή της Πειραιώς 260. Μέσα στο σκηνικό χώρο η αίσθηση του club και η αίσθηση της τραγωδίας λειτουργούν σε αντίστιξη. Με τριάντα δύο performer (ηθοποιοί-χορευτές) πάνω στη σκηνή, καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει και ότι ο καθένας παίρνει μέρος σ' αυτό. Θα δείτε τους ηθοποιούς ν' αφηγούνται πώς μπήκαν στις βάρκες για να μην πνιγούν και ταυτόχρονα φαίνεται πως είναι χαμένοι μέσα στο πλήθος του club. Στους μαζικούς χώρους με δυνατή μουσική χάνεις την προσωπικότητά σου, γίνεσαι ανώνυμος μέσα στο πλήθος και αυτή η εικόνα είναι χαρακτηριστική στην παράσταση. Μέσα απ' τον πανικό του κόσμου βγαίνει ένας σολίστας κάθε φορά, ο οποίος μοιράζεται μαζί μας κάτι - ένα τραγούδι, μια ανάμνηση.
Το παγόβουνο συμβολίζει τον κίνδυνο. Όλοι βλέπουμε μπροστά μας τον κίνδυνο, αλλά ποτέ δεν του δίνουμε τη μορφή που πρέπει. Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στον «Τιτανικό», είπαν τη στιγμή που είδαν το παγόβουνο: «Δεν τρέχει τίποτα, το πλοίο είναι γερό» και μέχρι να μπουν τα νερά και να δημιουργηθεί ο πανικός λειτουργούσαν σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Αν είχαν μπει νωρίτερα στις βάρκες, θα είχε σωθεί περισσότερος κόσμος. Αψήφησαν τον κίνδυνο... Αλλά αυτό δεν κάνουμε όλοι στη ζωή μας; Βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο της καταστροφής του περιβάλλοντος και δεν δίνουμε σημασία. Για μια ακόμα φορά οι πάγοι εκδικούνται και μ' έναν τρόπο και η Γη μεταμορφώνεται σ' έναν «Τιτανικό».
Ο πνιγμός μοιάζει με χορό: κουνάς χέρια, πόδια και, όταν βυθίζεσαι, αιωρείσαι στο κενό. Με οδηγό τους ήχους, κάποτε υπόγειους με τη χρήση sab κι άλλοτε πιο έντονους, καθορίζεται και η κίνηση. Το ηχητικό και κινησιολογικό περιβάλλον που δημιουργείται, σε συνδυασμό με τη σκηνογραφία, τα ολόμαυρα κοστούμια και τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη, δίνει εικόνες ψευδαίσθησης.
Η αίσθηση της απελπισίας εικονογραφείται με μινιμαλιστικό τρόπο. Στην παράσταση δεν υπάρχει πανικός, υπάρχουν στιγμές πανικού, αλλά όχι κάτι over dramatic. Όλα κρατιούνται σε επίπεδο αξιοπρέπειας. Δεν πνίγεται κανείς και δεν σώζεται κανείς σ' αυτήν την παράσταση.
Δεν ξέρω πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς από τη μοίρα του, ξέρω όμως ότι μπορείς να οδεύσεις σ' αυτήν ευτυχισμένος. Κανείς δεν μπορεί να ορίσει τη ζωή του απόλυτα. ακόμα και η ευτυχία είναι μια ψευδαίσθηση. Όσο για την τύχη, το σημαντικό είναι να ξέρεις να τη διαχειρίζεσαι.
Ίσως αρχίσω να πιστεύω στην ανάσταση έπειτα απ' αυτό το έργο. Δεν το λέω αυτό ως θρησκευόμενος, αλλά τοποθετώντας το σε μια πιο κοσμική κατάσταση. Έχω κάνει πολλές σκέψεις με αφορμή τον «Τιτανικό», που εν τέλει είναι μια μεταφυσική παράσταση, έντονα ποιητική κι αυτό γιατί με ενδιέφερε να βρω την ποίηση της νύχτας. Μέσα στο γενικό trance δημιουργούνται ποιητικές εικόνες, υπάρχει η ποίηση της Pop -όχι lollyPop-, υπάρχει η γοητεία των φλούο χρωμάτων. Όταν βλέπεις στη σκηνή το πρώτο φωσφοριζέ φόρεμα να εμφανίζεται, σου δημιουργείται η αίσθηση του υπερβατικού. Είναι η πιο ποιητική μου δουλειά, χωρίς να είναι ποίηση για την ποίηση. Είναι μια νέα ιστορία που αγγίζει μεταφυσικά πράγματα.
Από 20/3 ως 17/05
