Ο Παλιός Καλός Καιρός...

Αλήθεια. Κατά πόσο ο "παλιός καιρός" ήταν όντος καλός??? Γιατί πάντα συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν και δε χαιρόμαστε τη κάθε στιγμή?

Ο "παλίος καλός καιρός" ήταν και αυτός κακός, σαν τον καιρό μας. Απλά τότε δεν είχε ανακαλυφθεί η τηλεόραση ενώ ο Τριανταφυλλόπουλος και ο Ευαγγελάτος ήτανε ακόμη αγέννητοι.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : BAGRATION στις 07-09-2009 01:24 ]

Γεια χαρα και απο εδω,

Λοιπον οσον αφορα την απορια σου..."Αλήθεια. Κατά πόσο ο "παλιός καιρός" ήταν όντος καλός??? Γιατί πάντα συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν και δε χαιρόμαστε τη κάθε στιγμή?"

Πιστευω πως το κατα ποσο ο παλιος καιρος ηταν οντως καλος..δεν ξερω αν εννοεις το οτι καθε περισυ και καλυτερα..?

Πιστευω πως ολες οι εποχες ειναι και καλες και κακες, ολες εχουν και τα καλα και τα ασχημα τους σημεια, απλα αλλαζει ο τροπος ζωης μεσω της τεχνολογιας, η μοδα κτλ αλλα στην ουσια ιδια μενουν ολα. Οι ανθρωποι σημερα εχουν χασει την μπαλα! Η παγκοσμιοποιηση, οι πληροφοριες που δεχομαστε καθημερινα, ο αγχωτικος τροπος ζωης μας κανει να μην χαιρομαστε τη στιγμη ουτε καν..τη ζωη γενικα!

Ενας τροπος που θα οδηγησει καποιον το να ειναι χαρουμενος, ειναι πρωτα απ'ολα να βρει τον εαυτο του και αυτο θα γινει υστερα απο διαβασμα, του ποιος ειναι, πως ειναι, γιατι ειναι...

Αληθεια,το βιβλιο ο κοσμος της σοφιας το εχεις διαβασει? Ισως θα σε βοηθουσε σε πολλες απο τις αποριες σου!

Παντως μεγαλο κεφαλαιο ανοιξες...

φιλικα,

μαριαμ

Όπως είναι α-νόητο να κρίνει κανείς τον παιδικό εαυτό του με βάση την τωρινή του λογική και λειτουργία, έτσι είναι άνευ νοήματος η κρίση του παρελθόντος με βάση τις αξίες, τους κανόνες και την ζωή του παρόντος. Δεν διαχωριζόμαστε από το παρελθόν μας. ΕΙΜΑΣΤΕ το παρελθόν μας, είτε ως μεμονωμένοι άνθρωποι, είτε ως ανθρωπότητα συνολικά. Όπως ακριβώς ΕΙΜΑΣΤΕ και το μέλλον μας, άσχετα άν το επιδιώκουμε με τη μορφή που θα εμφανιστεί ή όχι.

Είχα παλαιότερα αναφέρει σε φίλο, σε προσωπική συζήτηση, ότι είναι άστοχη κάθε σύγκριση μεταξύ πολιτισμών. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό σημείο σε τέτοιες "ιστοριολογικές" συζητήσεις. Κι ετούτο γιατί ήδη φέρουμε το "προσωπικό βίωμα" του παρόντος πολιτισμού, ενώ με τον παρελθόντα πολιτισμό έχουμε σχέση σε ασυνειδησιακό επίπεδο. Είναι σαν να προσπαθεί κανείς να ερμηνεύσει τις προσωπικές σχέσεις των άλλων. Η κρίση θα επικεντρωθεί σε λογικά σημεία, ανάλογα με τη φέρουσα λογική του όντος που κρίνει. Και η λογική του όντος είναι κάτι διαφορετικό από εποχή σε εποχή, από τόπο σε τόπο κι από στιγμή σε στιγμή, ακόμα και στο ίδιο το όν.

Είναι τραγικό να συζητάμε για υποανάπτυκτους πολιτισμούς ή και εποχές, όταν σήμερα έχουμε το μεγαλύτερο καταγεγραμμένο ποσοστό ανθρώπων σε κατάσταση υποσιτισμού και μή πρόσβασης σε καθαρό νερό, και καταγράφουμε τεράστια ποσοστά βίαιης θνησιμότητας ανά ημέρα στην ιστορία. Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς έναν πολιτισμό που θρηνεί 2.500 νεκρούς από αυτοκινητιστικά την μεγάλη Παρασκευή, μόνο στην ευρύτερη Ελλαδική περιοχή; Πώς μπορεί να κρίνει έναν πολιτισμό που καταγράφει ως λογιστικά δεδομένα 1 δις ανθρώπους χωρίς πρόσβαση στα βασικά αγαθά; Κι αν τελικά θεωρήσουμε μεγαλύτερο επίτευγμα την προσωπική ελευθερία, πως θα κρίνουμε το γεγονός ότι οι άνθρωποι σήμερα αυτοκτονούν συνειδητά ή ασυνείδητα καθημερινά, καβαλώντας μηχανές, παίρνοντας ναρκωτικά και καταστρέφοντας ήπαρ και πνεύμονες από οινόπνευμα και τσιγάρο ταυτόχρονα; Είναι άραγε πρόοδος με βάση τα "αντικειμενικά" δεδομένα ή μήπως βιώνουμε μία αναμορφική στασιμότητα;

Κατά τα άλλα, κάθε άνθρωπος θέλει να αισθάνεται σημαντικός στη ζωή του. Θέλει να δικαιολογήσει την παρουσία του δηλώνοντας παρών. Κι αυτό εκφράζεται με το "όταν ήμουν εγώ νέος...", " εμείς στα νιάτα μας" , "τότε είμασταν άνθρωποι" κλπ.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 07-09-2009 23:39 ]

Δεν υπάρχει κακός και καλός καιρός για τους Ευωπαίους. Παλιά υπήρχε περισσότερη φτώχεια, περισσότεροι κίνδυνοι υγείας και ασφάλειας και ασφαλώς δεν υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως υπήρχε άθικτη παρθένα φύση και περισσότερο δέσιμο στις σχέσεις των ανθρώπων, Αντίθετα για τους Ασιάτες, τους Αφρικανούς και τους Ινδιάνους ο σημερινός καιρός είναι σκέτη κόλαση σε σχέση με το παρελθόν τους. Εμείς οι Ευρωπαίοι έχουμε αφαιμάξει τους υπόλοιπους λαούς με την αποικιοκρατία και τον καπιταλισμό μας ενώ έχουμε προξενήσει ανεπανόρθωτες βλάβες στο περιβάλλον όλης της γής.

Είναι η τάση των ανθρώπων είναι για νοσταλγία είτε για γκρίνια, να μιλάνε για τον παλιό καλό καιρό. Οι μεγαλύτεροι συνηθίζουν να εκθειάζουν την εποχή που έζησαν στα νειάτα τους για να φανούν ανώτεροι των νέων ανθρώπων. Κάθε εποχή είχε τα καλά και άσχημά της. Άλλοτε σε μεγαλύτερο κι άλλοτε σε μικρότερο ποσοστό. Απλώς στη σημερινή εποχή τα άσχημα προβάλλονται περισσότερο ίσως για να επικρατεί ένα κλίμα φόβου. Οι ....καιροί δεν διαμορφώνονται ανεξάρτητα από εμάς. Ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να ζούμε τους δικούς μας ρυθμούς και αξιολογώντας ό,τι βλέπουμε αλλά και ό,τι ακούμε ή διαβάζουμε για τις αλλοτινές εποχές, να κρατάμε αυτά που νιώθουμε ότι μας εκφράζουν

Το Σήμερα είναι το Αύριο για το οποίο ανησυχούσαμε Χτες

Βασικά μια αντίδραση για το κάθε τι το οποίο είναι καινούργιο και ξένο ως προς τις συνήθειες, τη νοοτροπία

Η νοσταλγία και ο εξωραϊσμός του παρελθόντος, πρέπει να είναι στην ανθρώπινη φύση. Όταν κάτι είναι μακρινό, τότε τις πλείστες των περιπτώσεων εξαγνίζεται, και αυτό συνέβαινε σε κάθε εποχή.

 Για παράδειγμα, το κλασικό κείμενο "Επιτάφιος" του Περικλή, γραμμένο στο ζενίθ της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του Χρυσού Αιώνα, εξυμνεί όχι το παρόν αλλά το ένδοξο παρελθόν της Αθήνας. Στις ανεπανάληπτες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου των δεκαετιών του '50 και του '60, τις οποίες εμείς βλέπουμε με τόσο νοσταλγική διάθεση σήμερα, υπάρχουν ρόλοι ηθοποιών προχωρημένης ηλικίας (πατεράδες, γιαγιάδες, θείοι) που καυτηριάζουν τα "μοντέρνα ήθη" τη μουσική, τους χορούς και τη νεολαία της εποχής, αναπολώντας την μεσοπολεμική Αθήνα με τα δικά της ήθη, έως και τη λεγόμενη μπελ-εποκ (πχ "Ο Θόδωρος και το δίκανο", "Ο Φανούρης και το σόι του" κλπ).

Αλλά, ας μην πάμε πιο μακριά: ήδη εδώ και κάποια χρόνια νοσταλγούμε τα '80s και τα έχουμε εξιδανικεύσει, ενώ αν καθήσουμε και σκεφτούμε κάποια πράγματα θα δούμε ότι είτε από πλευράς πολιτικής (βλ. Ρήγκαν, Μπους και Θάτσερ) είτε από πλευράς πολιτισμού (ουσιαστική απαξίωση του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, τέλμα στην ελληνική μουσική, ιδίως στην έντεχνη και τη λαίκή, τα γυφτοτράγουδα έδιναν και έπαιρναν, τα σκυλάδικα άνθισαν, άσε τις βιντεοταινίες) και να μη μιλήσουμε καλύτερα για μόδα και αισθητική ή για τις ανύπαρκτες τότε περιβαλλοντικές και διατροφικές ευαισθησίες... Και παρόλα αυτά τα 80's τα νοσταλγούμε και τα έχουμε εξιδανικεύσει. Το πιο πιθανό είναι ότι σε 10 χρόνια από σήμερα θα νοσταλγούμε το σήμερα.

Εν κατακλείδι, όπως είπαν και κάποιοι προλαλήσαντες φίλοι, κάθε εποχή έχει τα καλά της και τα κακά της. Απλώς, είναι μάλλον θέμα ψυχολογικό, να βλέπουμε περισσότερο τα καλά του παρελθόντος και τα κακά του παρόντος.