Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Κατευθείαν στο θέμα μας :
Οι σημερινοί επαγγελματίες τραγουδοφτιάχτες (ο Θεός, βέβαια, να τους κάνει τέτοιους, τραγουδοφτιάχτες δηλαδή) ξεκινάνε ανάποδα.
Ίσως, γιατί δεν έχουν και τα κότσια να κάνουν αλλιώς.
Τι κάνουν δηλαδή ;
Ξεκινάνε να φκιάσουν το τραγούδι απ' τη μελωδία, τη στιγμή που ο στίχος είναι ..κλάψ' τα.
Ο στίχος τους,λοιπόν, στο 99,99% των περιπτώσεων, είναι για γέλια, στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στη χειρότερη, σπας ό,τι βρεις εύκαιρο ακούγοντάς τους, αν τους πάρεις στα σοβαρά.
Κι εδώ, μιλάω για τις περιπτώσεις "αναγνωρισμένων" ..τραγουδοποιών, τύπου Πασχαλίδη, Ιωαννίδη,Φάμελου, Μαχαιρίτσα κ.λ
............................
Σ' εμάς εδώ τώρα, τα τραγούδια που ..ψηφίστηκαν, δεν είναι τραγούδια.
Τα μισά είναι διαγωνισμός μίμησης κι ίσως απ' εδώ να ξεπηδήσει κι ο νέος Μητσικώστας.
Τα άλλα μισά είναι φιλότιμες προσπάθειες-ασκήσεις τραγουδοποιίας, που όμως απέχουν πολύ απ' το να θεωρηθούν τραγούδια.
Γίνομαι συγκεκριμένος, λοιπόν.
Ας πούμε, στο "Πέταγμα", για το οποίο έγινε κι ένας τσακωμός,τον οποίον είδα κι είπα να μπω να γράψω πέντε πράματα...
Εδώ, ο ..δημιουργός προσπαθεί να μιμηθεί ένα ροκ γκεσέμι της εγχώριας μουσικής σκηνής, στις πιο κακές του στιγμές (αναφέρομαι στο ..παθιάρικο βογκοτρεμούλιασμα της φωνής)
Άστρα, λιβάδια, κήποι της καρδιάς είναι ο πυρήνας του στίχου, στο συγκεκριμένο τραγούδι.
Η κοινοτοπία, της κοινοτοπίας, την κοινοτοπία, ω κοινοτοπία θλιβερή, αλλά συγχωρητέα,
γιατί μιλάμε για ένα ..διαγωνισμό ανάμεσα σε ερασιτέχνες(εδώ, η λέξη ερασιτέχνης, να διαβαστεί με τη σημασία, όχι του εραστή της τέχνης, αλλά μ' αυτή του μη δυνάμενου να φτάσει στα εσώτατα της τέχνης), που όμως, ακριβώς επειδή είναι ερασιτέχνες(εδώ η λέξη να διαβαστεί με τη σημασία του μη καταπιανόμενου επαγγελματικά με κάτι κι άρα απαλλαγμένου απ' το άγχος αν θα "πουλήσει", γενικά) θα περίμενε κάποιος ν' ακούσει πιο φρέσκα , λεύτερα και πειραματικά πράματα.
Αλλά, εδώ μπαίνει θεμα ταλέντου...
................................
Άλλη μια ατυχής προσπάθεια, είναι το "Ριζιμιό".
Εδώ, ο ..δημιουργός, πάει να μιμηθεί έτερο γκεσέμι του έντεχνου ας πούμε τραγουδιού, το οποίο γκεσέμι έγραψε , χρόνια τώρα που είναι στο προσκήνιο, ένα τραγούδι και 500 κόπιες του ενός και μοναδικού τραγουδιού του.Ειλικρινά, ποτέ δεν ηύρα διαφορές ανάμεσα στα τραγούδια του.
Αλλά, εκείνος (το γκεσέμι) "πάτησε" ενίοτε και σε στίχους με ουσία , που του 'δωκαν, πότε ο Αλκαίος, πότε ο Γκανάς (νομίζω) κι έχει -ας πούμε- κάποιο ενδιαφέρον να τον ακούς να λέει το βλογητό του, όσο βαρετό κι αν είναι μουσικά, γιατί ο συγκεκριμένος παράφωνος αριστερός ψάλτης λέει στο βλογητό του,το Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστή Αλκαίου,ή του Γκανά κ.λ
Ο λόγος, δηλαδή, σώζει την παρτίδα (για το γκεσέμι).
Εδώ, όμως, ο φαν του γκεσεμιού, αποδεικνύεται πομφόλυξ, στιχουργικά. Τελείως.
.............................
Τρίτη αποτυχημένη προσπάθεια, το "Κουτσό στρατιωτάκι".
Ο λυγμικός ..δημιουργός, εδώ, ξοδεύει σχεδόν 5 λεπτά, για να διηγηθεί το γνωστό παραμύθι.
Δυο-τρία κουπλέδια κι άλλα τόσα παρεμβαλλόμενα ρεφρένια, για να πει
"Εγώ είμαι το κουτσό στρατιωτάκι κι εσύ η μπαλαρίνα" .
Τίποτε άλλο δε λέει.
Αλλά, εντελώς τίποτε.
..............................
Η μαγκιά στο τραγούδι ,είναι να λες κάτι, στη χειρότερη περίπτωση και στην καλύτερη -κι αυτό είναι το ζητούμενο- να γίνεσαι ανατρεπτικός.
Να αιφνιδιάζεις όμορφα.
Να λες το "πρωτάκουστο".
Να γίνεσαι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.
Να κεντρίζεις τον ακροατή.Να λέει, καθώς ακούει το τραγούδι σου, "κοίτα ρε, τι είπε !"
Αυτό είναι το πρωτεύον : τι λέει κάποιος, σήμερα.
Ο λόγος,δηλαδή.
Ο στίχος.
Μετά, είναι το πώς το λέει (μουσική κι ερμηνεία).
Αλλά, αν δεν έχει κάποιος, κάτι ουσιαστικό να πει, να διηγηθεί, τότε
καταφεύγει σε αστεία-κοινότοπα τσιτάτα, σε ερωτικά μελό που δε λένε τίποτε
και σε δήθεν επαναστατικούς θούριους αμφισβήτησης του κατεστημένου κ.λ κ.λ (τρίχες, δηλαδή)
Αλλά, εδώ μπαίνει θέμα ταλέντου, ξαναλέμε
........................
Γενικά, τώρα
Συνοψίζοντας :
η τέχνη της τραγουδοποιίας, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Θέλει, πάν' απ' όλα, να 'ναι κανείς ΠΟΙΗΤΗΣ.
Να 'χει "φάει στη μάπα" τις λέξεις και τα νοήματά τους, σ' όλες τις εκφάνσεις τους.
Να μπορεί να ζυγιάζει στίχο-στίχο, λέξη-λέξη, γράμμα-γράμμα, όσα αραδιάζει στο χαρτί,
ώστε να μην καταντάει γραφικός, μελό, μανιερίστας και κυρίως κοινότοπος.
Μετά, στο τέλος, όταν έχει στήσει μια γοητευτική "ιστορία", πλέον, είναι έτοιμος να πιάσει
την κιθαρίτσα του,ή να κάτσει στο το πιάνο του κ.λ, και πάνω σε 4-5 το πολύ ακόρντα, να την πει με έξυπνο και γοητευτικό τρόπο.
Έξυπνα σημαίνει ουδέτερα.
Ακαπέλωτα.
Χωρίς μελοδραματισμούς και κλάψα, τύπου Ιωαννίδη, ας πούμε.
Μετά, γοητευτικά σημαίνει,κλίμακες που να μπορεί ο πασαένας να αναπαραγάγει.
Να μπορεί να το τραγουδήσει ο μέσος ακροατής, δηλαδή.
Αυτό σημαίνει τραγούδι.
Τραγούδι=Λαϊκό τραγούδι.
Άμα δεν μπορεί ο καθένας να το πει, δεν είναι τραγούδι.Είναι μπαρούφα, να την παινέψουν
πέντε-δέκα άσχετοι κι αστείοι δημοσιογραφίσκοι μουσικών -τάχα- περιοδικών.
.........................
Το άξιο τραγούδι, είναι μεγάλη τέχνη.
Έχει απεριόριστο βεληνεκές.
Ποια ποίηση και ποιο θέατρο και ποιος κινηματογράφος και ποια ζωγραφική,γλυπτική κ.λ
Το άξιο τραγούδι τα βάνει κάτω όλα.
Μπαίνει στο στόμα του κόσμου.
Το κοινωνεί ο κόσμος όλος.
Ο κόσμος, είπα.Τα ζωντανά και τ' άψυχα της πλάσης, δηλαδή.
Ο άξιος τραγουδοφτιάχτης, λοιπόν, είναι ο παπάς που βγαίνει στην ωραία πύλη κι αλλάζει με την ψαλμουδιά του, τη φορά στο ποτάμι της εγκεφαλικής ουσίας του καθεμιανού ξεχωριστά απ' το εκκλησίασμα.
Την αλλάζει για πάντα κι όχι μόνο για όσο βαστάει η τρίλεπτη ψαλμουδιά(τραγούδι).
Σαν κάποια μεγάλη αλήθεια ενός φιλόσοφου.
Σαν το πιο εμπνευσμένο μάθημα ενός φωτισμένου δάσκαλου.
Αλλιώς του καθεμιανού.
Σαν ένας ψαλμός με χιλιάδες νοήματα, αναγνώσεις κι εκδοχές.
Ο ίδιος ψαλμός, πάντα.
Τέτοιοι παπάδες, λοιπόν,πέρασαν ως τώρα, πολύ λίγοι.
Ελάχιστοι.
Ο ανώνυμος λαός με τα δημοτικά τραγούδια, πρώτος και καλύτερος.
Οι Βαμβακάρης,Τσιτσάνης, γεννήματα ιδιαίτερων κοινωνικών συνθηκών.
Ο Θοδωράκης, ως γέννημα ιδιαίτερων πολιτικών συνθηκών .
Ο Χατζηδάκις, γιατί έπρεπε ο Θοδωράκης να 'χει "απέναντί του", κάποιον ομότεχνο να συναγωνίζεται, για να φτάσει να γράψει το "Άξιον Εστί".
Οι Άκης Πάνου,Σαβόπουλος, γεννήματα της προσωπικής τους ΙΕΡΗΣ "τρέλας".
Άλλοι 3-4, της εποχής εκείνης, βαθιά επηρεασμένοι απ' τους παραπάνω.
Και τελευταίος, ίσως,ο Θανάσης Παπακωσταντίνου, ως ΠΟΙΗΤΗΣ
............................
Το λοιπόν, σ' αυτή την τέχνη του τραγουδιού, ή έχει κάποιος τα κότσια να γίνει ακόμα
ένας παπάς σαν τους παραπάνω, πράμα που δεν νομίζω να έχει συμβεί με κάποιον ως τώρα που γράφω τούτα, ή πάει και κάνει άλλη δουλειά, για να μη μαζεύεται πολλή παραμουσική σαχλαμάρα στους αιθέρες και μπερδεύεται ο κόσμος.
Αλλιώς, τι νόημα έχει να σκάνε μύτη ,κάθε μήνα, κι άλλοι πεντακόσιοι Πασχαλίδηδες,Ιωαννίδηδες, Μαλαμαίοι,
Φάμελοι, Μαχαιρίτσηδες κ.λ ?????
Και να τιγκάρει το σύμπαν στην παπαριά και στο τίποτα ???
...........................
Τα καλύτερα τραγούδια, απ' το '80 κι εντεύθεν, δεν θα τ' ακούσουμε ποτέ, πλέον.
Αυτοί που τα 'φκιασαν, μάλλον είχαν κι έχουν τσίπα .
Έτυχε να 'χουν ακούσει-μελετήσει-προσκυνήσει τους μεγάλους παπάδες, που είπαμε παραπάνω και ντρέπονται πια, ακόμα κι ως παπαδάκια να φέρουν βόλτες, μπροστά σ' ένα -ανίερο πια- εκκλησίασμα.
Ακόμα κι αν στις ίδιες εκκλησιές, λειτούργησαν ΕΚΕΙΝΟΙ οι πρωτοπαπάδες.
Γιατί, αυτό που κοινώνησαν, από 'κείνους,τους φτάνει.
Κι έτσι, λοιπόν,με τους μεγάλους πρωτοπαπάδες απόντες ή ακυρωμένους από ράδια κ.λ
και με τα παπαδάκια παραιτημένα, βρίσκουν τόπο
κι αλωνίζουν οι παπατζήδες.
Οφείλω να συμφωνήσω με τα περισσότερα που γράφει ο φίλος fysiolatris. Αυτός είναι πιο αναλυτικός και καυστικός απο μένα αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.
Θεωρώ πολύ σημαντικά, πολύ θλιβερά και πέρα για πέρα αληθινά όσα λέει τον επίλογό του.
Όσο για το 2010... η εποχή μας δεν ήσυχη. Καθόλου μάλιστα. Συμβαίνουν κοσμοιστορικά γεγονότα τα οποία όμως δεν περνούν στο τραγούδι που ακούμε στα ράδια. Και καλά τα ΜΜΕ εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Όμως και τα περισσότερα τραγούδια του τρέχοντος διαγωνισμού δεν τα αγγίζουν. Αυτό σημαίνει πως οι νέοι και εκτός συστήματος "τραγουδοφτιάχτες" -που λέει κι ο φίλος- είναι κι αυτοί μακριά απ' τον κόσμο; Στον "κόσμο" τους;
Αυτό αν συμβαίνει είναι κόμη πιο λυπηρό!
πράγματι ο φυσιολάτρης είναι αρκετά καυστικός και ολίγον πικρόχολος προς τους δημιουργούς και -κυρίως- τους τραγουδιστές των τραγουδιών.Προσωπικά τον κατανοώ και συμμερίζομαι μεγάλο μέρος των αποψεών του. Ειδικά το οτι πολλα τραγούδια από τα διαγωνιζόμενα αποτελούν συμμετοχές σε διαγωνισμό μίμησης είναι πολύ εύστοχη ( και ευφιέστατη ) παρατήρηση.Κακά τα ψέματα...
Μήπως όμως ακόμα και η λίστα αυτή με τα διαγωνιζόμενα τραγούδια αποτελεί ένα μικρό γκάλοπ, ένα (δυστυχώς έγκυρο) στατιστικό δείγμα με το τι πραγματικά ισχύει στην ελληνικη ερασιτεχνική μουσική σκηνή στις μέρες μας; Μοιραίο συμπέρασμα και λογικότατο φυσικά, αν αναλογιστεί κανείς τους καταξιωμένους και τους (τάχα μου - τάχα μου) επαγγελματίες πρεσβευτές της ποπ- ροκ εγχώριας σκηνής (για το έντεχνο δεν έχω τεκμηριωμένη άποψη λόγω έλλειψη ακουσμάτων), αυτών που ασκούν επιρροές που καθορίζουν τα μουσικά ακούσματα των νέων δημιουργών.
Σίγουρα δεν πρέπει να μιλάμε για παρθενογέννηση στη μουσική, ακούγεται κάπως ουτοπικό αλλά ίσως από την λίστα αυτή λείπει η πρωτοπτυπία, το προσωπικό στυλ του δημιουργού, το πειραματικό ύφος της σύνθεσης και η εναλλακτική προσέγγιση της ερμηνείας. Συμφωνώ με τον φυσιολάτρη, σε πολλά τραγούδια απουσιάζει σχεδόν εξολοκλήρου η ερμηνεία του τραγουδιστή...
Εννοείται οτι υπάρχουν οι εξαιρέσεις και τα αξιομνημόνευτα στοιχεία σε ορισμένες συνθέσεις / ερμηνέιες
Πάντως από άποψης παραγωγής το αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πολύ ικανοποιητικό
Αγαπητέ συμφορουμίτη Φυσιολάτρη ....
Σε αυτά που γράφεις θα μού επιτρέψεις να παραθέσω μια φράση του ΣΤΑΜΑΤΗ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗ από το περιοδικό ΔΙΦΩΝΟ [τεύχος 51, Δεκέμβρης 1999 σελ. 78]. Στο εν λόγω τεύχος [αχ, αυτά τα παλιά τεύχη του Διφώνου ... δεν θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας .... ] υπάρχει ένα πολύ όμορφο δημοσίευμα με τίτλο "Κριτικοί & Καλλιτέχνες", στο οποίο μιλούν περί "κριτικής" καλλιτέχνες και μουσικοκριτικοί. Λοιπόν, ο Κραουνάκης στην ανωτέρω σελίδα του ανωτέρω τεύχους λέει τα εξής :
Ξέρετε τι πιστεύω; Ο χειρότερος από βήματος είναι πολύ καλύτερος από τον οποιονδήποτε βρίσκεται από κάτω. Και αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι ο πρώτος επιλέγει την έκθεση, τη θυσία. Και οι άνθρωποι που γράφουν, που κάνουν τις κριτικές τους, θα πρέπει να το αναγνωρίζουν, όταν κάνουν αυτή τη δουλειά, όταν δηλαδή καλούνται να κρίνουν ένα έργο.
Και γεννάται, λοιπόν, αγαπητέ συμφορουμίτη, το εξής ερώτημα : Για ποιο λόγο σε αυτό το τόπικ γράφεις τόσο σκληρή κριτική για 3 τραγούδια που συμμετέχουν στον παρόντα διαγωνισμό ??? Μα .... επειδή οι ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥΣ, με το να έχουν ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ να εκτεθούνε, σού δώσανε το δικαίωμα να πράξεις ετούτο !!! Είχανε το θάρρος να στείλουνε το τραγούδι τους στο διαγωνισμό, επιλέξανε "την έκθεση", "τη θυσία", για να έχεις εσύ το δικαίωμα να τους κρίνεις - ακόμη και με τον τρόπο που το κάνεις - και να τους ψηφίσεις ακόμη και με 0 αστεράκια !!!
Όσο για μένα .... Μεταξύ αυτού που κρίνει και αυτού που εκτίθεται, προτιμώ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ αυτόν που εκτίθεται !!! Ας είναι και "άτεχνος", ας είναι και "μίμος" όπως γράφεις .... Ακόμη κι αν το τραγούδι του ηχήσει στα αυτάκια μου "ενοχλητικά", θα τον σεβαστώ .... Κι αν θα τού κάνω την αρνητική κριτική μου, θα προσπαθήσω να την κάνω όσο το δυνατόν ήπια, κόσμια και προσπαθώντας, όσο το δυνατόν, να μην τον προσβάλω ..... Διότι, ακόμη κι αν θα είναι ατάλαντος, άμουσος, ανέμπνευστος κλπ κλπ, θα ξέρω ότι είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ που κάθομαι και τον κρίνω "εκ του ασφαλούς" ......
-----------------
Jeanne: Oh what a beautiful feeling. Everything shimmering in the twilight. Look at that sunset. I've never seen such colours before. It all seems suspended in eternity. I wish moments like these would last forever [Eloy - Love Over six centuries]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kwstasagas στις 13-04-2010 12:21 ]
Κατ'αρχήν, υποκλίνομαι εμπρός στον "ιερό" θυμό αλλά και τη πικρία του λόγου του fysiolatris. Συμφωνώ πέρα για πέρα με όσα έγραψε και κατανοώ το οξύ πόνο ενός ανθρώπου που προσβάλλεται καθημερινά τόσο η αισθητική του όσο και η "ουσία" του. Τα λόγια σου και η οπτική σου μας αφυπνίζουν από το επιβεβλημένο λήθαργο της εποχής και είναι βάλσαμο στη προδοσία και τη μοναξιά που νιώθουμε...
Με το φίλο periigitis θα συμφωνήσω στο ότι δεν υπάρχει πλέον ενδιαφέρον για τη πραγματική πολιτική από αυτούς που ασχολούνται με το τραγούδι. Ένας λόγος είναι ο ορυμαγδός της ανούσιας πληροφορίας-είδησης που μας κατακλύζει, αλλά και η (εν μέρει δικαιολογημένη) φυγόπονη και χωρίς ελπίδα, νέα γενιά του τόπου μας. Έτσι, δεν υπάρχει και το γνήσια πολιτικό τραγούδι (όχι το αντιδραστικό, το ψευτο-επαναστατικό, κλπ.).
Φίλε sigur δε θα συμφωνήσω ότι ο διαγωνισμός του MH είναι ένα "(δυστυχώς έγκυρο)" γκάλοπ για το "τι πραγματικά ισχύει στην ελληνική ερασιτεχνική μουσική σκηνή" μας...
Χαίρομαι που υπήρξε δημόσια παραδοχή ότι οι διαγωνιζόμενοι κάνουν, άλλοτε εκτενή και άλλοτε περιορισμένη και ανάλογα με τα μέσα που διαθέτουν, χρήση της "δημοφιλίας" τους, σε διάφορα διαδικτυακά φόρα ή ακόμη σε άλλα ΜΜΕ, ώστε να κάνουν γνωστή τη συμμετοχή τους ή/και να προσελκύσουν ψήφους. Αυτό βέβαια, δεν είναι παράτυπο ως προς τους όρους-κανόνες που έχουν τεθεί για το διαγωνισμό αυτό. Έτσι αποδεικνύεται, ότι ο διαγωνισμός είναι μια μικρογραφία της κοινωνικής "προσέγγισης" που έχουμε στα πράγματα στην Ελλάδα...
Η μουσική σκηνή ΔΕΝ έχει καμμία σχέση με ένα διαδικτυακό διαγωνισμό τραγουδιού! Ας μην ταυτίζουμε το διαγωνισμό αυτό με τη Τέχνη της Μουσικής ή του Τραγουδιού. Είναι ωστόσο, μια πολύ χρήσιμη και ενίοτε διασκεδαστική διαδικασία που μπορεί να μας διδάξει πολλά...
Κλείνω επαναλαμβάνοντας αυτό που είχε πει ο άφθαστος ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ Bela Bartok:
Μέχρι τώρα προσπάθησα να μην συμμετάσχω σε συζητήσεις γύρω από το θέμα του διαγωνισμού τραγουδιού (με εξαίρεση το πρώτο γκρουπ που συμμετείχα και εγώ) επειδή ένιωθα ότι κάποιες φορές μετατρεπόταν σε προσωπική κόντρα μεταξύ των δημιουργών για την πρωτιά και όχι για την ουσία της τέχνης τους.
Δεν νομίζω ότι συμφωνώ σε όλα όσα είπε ο fysiolatris - συμφωνώ όμως με τα περισσότερα- και σίγουρα ξεκίνησε το είδος της συζήτησης που θα έπρεπε να γίνεται μεταξύ καλλιτεχνών και απεκατέστησε την τιμή και την σημασία του διαλόγου.
Το πρόβλημα δεν είναι αν θα βγεις πρώτος ή δεύτερος αλλά αν μπορείς να γίνεις καλύτερος.. Αν το δει κανένας με αυτήν την οπτική, μια κριτική επί της ουσίας όσο επώδυνη και να είναι βοηθάει να πας ένα βήμα παραπέρα.. Μπορεί να μην περιμένει κανένας να βγει ο καινούργιος Χατζιδάκις από τον διαγωνισμό του ΜΗ, αλλά το να σηκώνεις τον πήχη λίγο ψηλότερα δεν νομίζω ότι θα βλάψει κανέναν, μπορεί να στεναχωρήσει μερικούς αλλά σε βάθος χρόνου θα ωφελήσει.
Οι διαφωνίες μου με το κείμενο εστιάζονται κυρίως στο θέμα του στίχου που ανέφερε ο fysiolatris, εγώ αντίθετα πιστεύω ότι η επανάσταση θα έρθει από την μουσική και πιο συγκεκριμένα από την μελωδία και όχι από τον στίχο.
Για να μην ξεφύγουμε όμως από το θέμα του topic, τις απόψεις μου τις έχω αναφέρει συνοπτικά σε δύο άρθρα δημοσιευμένα στο περιοδικό του ΜΗ, στις διευθύνσεις:
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=2346
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=2373
Τώρα όσον αφορά τους δημιουργούς των τραγουδιών που κρίνονται και θίγονται από το κείμενο του fysiolatris, έχω να πω ότι όταν εκθέτεις την δουλειά σου δημόσια σίγουρα είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς και την κριτική και ότι τα τραγούδια που βγαίνουν πρώτα σε έναν διαγωνισμό είναι ενδεικτικά του είδους και του επιπέδου του διαγωνισμού, δηλαδή είναι αυτά που φαίνονται και είναι φυσικό να δεχτούν πρώτα τα πυρά οποιασδήποτε κριτικής.
-----------------
daskalos
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gkravar στις 13-04-2010 13:35 ]
Ξεκινώντας από εκεί που κατέληξε ο o-zon δηλαδή ότι «Οι διαγωνισμοί είναι για τα άλογα και όχι για τους καλλιτέχνες» δανείζομαι πρόχειρα από το βικιλεξικό
Διαγωνισμός από διαγωνίζομαι : διεκδικώ υπεροχή (νίκη - βραβείο)
Αγώνας : η επίπονη προσπάθεια για την επίτευξη ενός σκοπού
Πολύ έξυπνα ο Μάνος Χατζιδάκις διοργάνωσε τους ΑΓΩΝΕΣ Τραγουδιού της Κέρκυρας το 1981. Ακόμα όμως και η ονομασία Φεστιβάλ είναι δόκιμη για καλλιτεχνικές παρουσιάσεις αφού ετυμολογικά προέρχεται από λέξεις που σημαίνουν γιορτή – πανδαισία.
Συμμερίζομαι σχεδόν όλες τις σκέψεις του fysiolatris που ξεκίνησε το θέμα. Συμφωνώ επίσης με την σκληρή γραμμή με την οποία επιτίθεται στους «καλομαθημένους αναγνωρισμένους επώνυμους». Ακόμα και ο δρόμος της αρνητικής κριτικής των διαγωνιζόμενων δεν με βρίσκει αντίθετο. Το έχω ξαναπεί άλλωστε πως αυτή, τις περισσότερες φορές είναι πιο ωφέλιμη για τον καλλιτέχνη. Διαφωνώ όμως μόνο στην ειρωνεία (ο ..δημιουργός με τελίτσες) που χρησιμοποιεί για τους αφανείς δημιουργούς. ΝΑΙ όπως και να το κάνουμε είναι δημιουργοί και δεν αξίζουν ιδίως στη διαγωνιστική φάση τέτοιον χλευασμό. Διαφωνώ με τη χρησιμοποίηση από τον kwstasagas φράσης του Κραουνάκη «Ο χειρότερος από βήματος είναι πολύ καλύτερος από τον οποιονδήποτε βρίσκεται από κάτω.» Δηλαδή ποιος είναι ο από κάτω; Αν είναι ο κατευθυνόμενος, κομπλεξικός (99% των περιπτώσεων) επαγγελματίας κριτικός, τότε έχει δίκιο ο συνθέτης. Αν όμως μιλά για τον κάθε άδολο ακροατή, τότε ο gkravar (μια κριτική επί της ουσίας όσο επώδυνη και να είναι βοηθάει να πας ένα βήμα παραπέρα..) βρίσκεται πιο κοντά στην αλήθεια.
Όσο μου πέφτει λόγος και όσον αφορά στο … «ότι δεν υπάρχει πλέον ενδιαφέρον για τη πραγματική πολιτική από αυτούς που ασχολούνται με το τραγούδι» και για τα «…κοσμοιστορικά γεγονότα τα οποία όμως δεν περνούν στο τραγούδι» για να ευλογήσω με την άδεια σας και λίγο τα γένια των Αρχανθρώπων , σας παραθέτω ένα από τα αρκετά τραγούδια μας, ανεξάρτητα από την όποια ποιότητα τους, που θίγουν τέτοια ζητήματα.
Κλείνοντας από εκεί που σχεδόν άρχισα … τους Αγώνες Τραγουδιού της Κέρκυρας το 1981 όπου αφελώς είχα την ελπίδα (πριν αποσυρθώ) πως θα υπήρχε στην ατμόσφαιρα του φετινού διαγωνισμού ΜΗ κάτι από εκείνη την εποχή. Ακούστε λοιπόν τα υπέροχα τραγούδια και τους τότε αφανείς δημιουργούς για να θυμηθείτε όσοι γνωρίζετε και να γνωρίσετε όσοι είστε μικρότεροι :
http://rapidshare.com/files/236502364/Agwntrag_kerk_81_by_mlds.part1.rar
http://rapidshare.com/files/236503461/Agwntrag_kerk_81_by_mlds.part2.rar
Γιατί άραγε έχω την αίσθηση πως υπάρχουν και σήμερα πολλοί τέτοιοι δημιουργοί; Ας προσπαθήσουμε να σηκώσουμε αρκετά ψηλότερα τον πήχη την επόμενη χρονιά και έχοντας όλοι διδαχθεί από τα λάθη μας να κάνουμε ποιοτικότερους ΑΓΩΝΕΣ Τραγουδιού.
-----------------
Όλοι μας οι δίσκοι δωρεάν σε εσάς http://www.archanthropoi.gr
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : alexzhrd στις 13-04-2010 18:12 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kwstasagas στις 13-04-2010 23:32 ]
Πολύ χαίρομαι. Που κάποιος επιτέλους μπαίνει στην ουσία. Και που (μακάρι) με λόγια σαν τα παρακάτω, κάποιοι ακροατές του λεγόμενου "έντεχνου", καθώς επίσης και κάποιοι νέοι δημιουργοί (είτε με, είτε χωρίς εισαγωγικά), ίσως κάτσουν και σκεφτούν σοβαρά κάποια πραγματάκια:
Παράθεση:
|
ή επίσης...
Παράθεση:
|
και τέλος...
Παράθεση:
|
Βέλη στο "μάτι του ταύρου". Βολές στο δόξα πατρί, στο bull's eye. Πικρός λόγος; Ίσως. Αυστηρός; Μα πως να γίνει, η αλήθεια δεν επιδέχεται επιθετικούς προσδιορισμούς, αυστηρή ή επιεικής κλπ. Είναι αυτή που είναι, και συνήθως είναι πικρή. Ματώνει, αλλά μπορεί να βοηθήσει. Ακροατές, αλλά και τραγουδοποιούς. Ιδίως τους wannabe από τους τελευταίους. Αυτούς που κατέληξαν να γράφουν όχι για να εκφραστούν, όχι για να τραγουδήσουν ιστορίες της ζωής ή της φαντασίας και να τις (επι)κοινωνήσουν στον κόσμο, αλλά για να αποκτήσουν εύκολη (και πλαστή) ταυτότητα και κούφια αναγνωρισιμότητα. Όχι, παρθενογένεση δεν υπάρχει. Άλλο όμως να πατάς στο παλιό για να χτίσεις καινούριο, κι άλλο να μιμείσαι στείρα (δεν έχει σημασία εσκεμμένα ή υποσυνείδητα), να αναπαράγεις άκριτα, και μάλιστα με λιγότερο ταλέντο απ' το πρωτότυπο.
Επίσης, άλλο σαπουνοφουσκοποιός, άλλο τραγουδοποιός. Ο βερμπαλισμός είναι εξ' ορισμού ανοησία, ένα τίποτα φτιασιδωμένο "κουλτουρέ", δεν παύει να είναι ένα τίποτα. Γιατί η μαγκιά, είναι στην ουσία. Στην αλήθεια σου. Που δε χρειάζεται φτιασίδια. Κι αν υπάρχει και ταλέντο, μεγαλουργείς. Αν όχι, τουλάχιστον δεν κοροϊδεύεις κανέναν... (Τον ατάλαντο αλλά αυθεντικό, δεν τον καταδικάζεις, απλά τον προσπερνάς. Οι "δήθεν" είναι που θέλουνε κυνήγι...)
ΥΓ (μακροσκελές): Παρ' ότι του βγάζω το καπέλο γιατί είπε με θάρρος κι ονοματεπώνυμο πράγματα που κάποια στιγμή πρέπει να μας απασχολήσουν όλους σοβαρά, δε συμφωνώ σε όλα με τον fysiolatris. Π.χ. δεν είναι ντε και καλά σωστότερο ή δυσκολότερο να γράφεις πρώτα το στίχο και μετά τη μουσική. Το να υποτάσσεις αποτελεσματικά τη διήγηση και τα νοήματα σου σε δεδομένο μέτρο και ρυθμό, είναι κι αυτή δύσκολη και σπουδαία τέχνη. Το αποτέλεσμα μετράει και όχι ο δρόμος για αυτό. Μετά, η μουσική είναι αυτή που σε κάνει να πετάς, να περνάς σε άλλη διάσταση... Μια ατάλαντη μελωδία, ακυρώνει το τραγούδι, ακόμα και σε στίχους του μεγαλύτερου ποιητή. Αν είναι έτσι, καλύτερα να το διαβάζεις στο χαρτί, δε χρειάζεται να το ακούς κιόλας! Να το πω αλλιώς: μακάρι να βγει ο Έλληνας Bob Dylan, αλλά κι ένας Έλληνας π.χ. Phil Collins θα είχε κι αυτός το -σπουδαίο- ρόλο του (μεταφορικά μιλάω, γιατί καθένας πρέπει να έχει ΔΙΚΗ του προσωπικότητα). Ή επίσης, τα τραγούδια του Ζαμπέτα δεν ήταν τεράστια μόνο με λόγια του Χριστοδούλου, του Πυθαγόρα, του Ν. Λαπαθιώτη κλπ., ήταν γνήσια κι εξίσου ανεπανάληπτα και με τα στιχάκια του "Τσάντα" αλλά και του ίδιου του Ζαμπέτα...
Φυσικά, καθώς μιλάμε για τραγούδια κι όχι συμφωνίες ή instrumental, χωρίς άξιο Λόγο, χωρίς δηλαδή στίχο που ν' αξίζει και να σ' αγγίζει, και η ομορφότερη μελωδία είναι σαν "one night stand": μπορεί να σε μεθύσει ηδονή, αλλά πολύ γρήγορα την ξεπερνάς. Η μουσική έχει τον πρώτο λόγο στην επιτυχία (το σουξέ), ο στίχος όμως κάνει ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ένα τραγούδι. Με λίγα λόγια, η μουσική είναι ο έρωτας, κι ο στίχος η αγάπη: χωρίς τον έρωτα έχει πολύ λιγότερη αξία η ζωή, χωρίς την αγάπη ο έρωτας υποβιβάζεται σε ένα ευτελέστερο, ηδονικό μεν, ζωώδες δε συναίσθημα.
Ακόμη, το "Κουτσό στρατιωτάκι" μπορεί να μην είναι κανένα μνημείο τραγουδοποιίας, αλλά τα "κουπλεδάκια και τα ρεφρενάκια του" έχουν πολλά "κιλά" συνθετικό - μελωδικό ταλέντο, ξαφνιάζουν ευχάριστα και δε μιμούνται κανέναν. Δένουν με μια αξιοπρεπέστατη φωνή και μια πολύ ενδιαφέρουσα στη δομή της ενορχήστρωση. Ο δε στίχος "μη μου πεις πως είμαι ένα στρατιωτάκι κουτσό και μολυβένιο και δεν μπορείς να βρεις για μας ένα τραγούδι γραμμένο", κι από μόνος του, δίνει περιεχόμενο και λόγο ύπαρξης μιας (γι' άλλους τρυφερής, γι' άλλους γλυκανάλατης) διήγησης, πάντως "απόλυτο τίποτα" δεν είναι. Τέλος πάντων, συγκριτικά, είναι δίκαια η θέση του στο διαγωνισμό (από τις λίγες περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει). Τα λέω, γιατί καλά να προβληματιζόμαστε γενικά για το που βρίσκεται η τραγουδοποιία σήμερα, σωστό και πολύτιμο να "θέτουμε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων", κακό όμως να είμαστε άδικοι, ειδικά για τα πλαίσια ενός διαγωνισμού όπως αυτός των μελών του MusicHeaven. Κι υπάρχουν και άλλα παραδείγματα αξιόλογων τραγουδιών, όπως π.χ. το "Μάνα": το "μελόδραμμα" του πρώτου ακούσματος σβήνει γρήγορα στο προσεκτικότερο άκουσμα από τη δύναμη των εικόνων που μεταφέρει και της εκφραστικότητας στην ερμηνεία που τελικά δεν υπερβαίνει το μέτρο, δείχνοντας ότι πρόκειται για ελπιδοφόρο δημιουργό, με σοβαρή δυναμική.
Γιατί αναφέρομαι στα παραπάνω τραγούδια; Γιατί θεωρώ σημαντική την περιγραφή των θετικών σημείων (όπου και σε όποιο βαθμό τα βρίσκουμε). Γιατί ο καταγγελτικός - καταδικαστικός λόγος, σκέτος, χωρίς επισήμανση θετικών πραγμάτων, μπορεί να ακούγεται ευχάριστα (ειδικά σε αυτιά "πικραμένων"), όμως αυτουπονομεύεται και τελικά ευνουχίζεται. Ειδικά όταν πηγάζει από κριτικούς, ή άτομα που δεν εκθέτουν τη δική τους πρόταση επώνυμα και φανερά, ως δημιουργοί. Όχι γιατί πρέπει να μην έχουν γνώμη και μάλιστα αυστηρή, ακόμα και σκληρή μερικές φορές, όχι γιατί πρέπει να είναι "καθωσπρέπει" και "πολιτικά ορθοί", αλλά γιατί απ' τη στιγμή που δεν προτείνουν και δεν καταθέτουν έργο σύμφωνα με τις "προδιαγραφές" που απαιτούν από τους άλλους να έχουν, απαξιώνουν το μόνο ρόλο που τους απομένει: τον παιδευτικό, το ρόλο του δασκάλου. Αν ο κριτής δεν είναι δάσκαλος, δεν βοηθά δηλαδή στην βελτίωση των πραγμάτων, είτε όσον αφορά στην παιδεία του ακροατή, είτε στην δουλειά των νέων δημιουργών, τότε καλύτερα να σιωπά... Δάσκαλος που μόνο κατακρίνει και τιμωρεί, δεν επαινεί τίποτα και κανέναν (μόνο και μόνο γιατί δεν είναι το έργο του μαθητή ιδανικό και τέλειο), είναι αποτυχημένος. Γιατί - κι εδώ δεν απευθύνομαι σε κάποιον συγκεκριμένα, μιλάω γενικά - αν μόνο καταγγέλουμε (σνομπάροντας ή κλείνοντας τα μάτια σε οτιδήποτε θετικό), απαξιώνουμε τα πάντα και η γκρίνια καταντάει αυτοσκοπός. Δεν ωφελούμε σε τίποτα, δε δίνουμε κίνητρα σε κανέναν να γίνει καλύτερος (ακροατής, στιχουργός, κλπ.) και το μόνο που καταφέρνουμε (άσχετα αν έχουμε δίκιο ή άδικο) είναι να πουλάμε μούρη κι εξυπνάδα. Και τσάμπα.
Χαιρετώ τους φίλους και συναδέλφους, μουσικούς και μη.
Τα παρακάτω είναι μέρος από σχόλιο που έγραψα σε άλλο θέμα, αλλά νομίζω οτι είναι σχετικότερo για εδώ.
"Ήθελα μετά το τέλος του διαγωνισμού να παραθέσω την προσωπική μου άποψη σχετικά με κάποια θέματα που με προβλημάτισαν και με ενόχλησαν κατά τη διάρκεια του. Συμμετείχα στο διαγωνισμό με δικό μου τραγούδι και έκρινα σωστότερο να μην σχολιάσω άλλα τραγούδια ή απόψεις φίλων πριν το τέλος του Διαγ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι οι υπόλοιποι που το έκαναν ήταν λάθος, μιλάω πάντα για την προσωπική μου άποψη.
[...]Ήθελα επίσης να αναφερθω σε κάποια σχόλια που είδα σχετικά με το αν και πόσο τα τραγούδια του διαγωνισμού είναι πρωτότυπα, αν έχουν κάτι καινούργιο να προσφέρουν, αν θα ξαναβγούν συνθέτες όπως οι παλιοί κτλ.
Καταρχήν η άποψή μου είναι οτι άλλο η αντιγραφή και άλλο η επιρροή. Διάβασα διάφορα σχετικά με αυτό το θέμα μερικά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Καλώς ή κακώς οι σημερινοί καλλιτέχνες έχουν επηρρεαστεί από τεράστιους καλλιτέχνες του παρελθόντος και "πατάνε" θέλοντας και μη σε ψαγμένες φόρμες. Αυτοι οι ήχοι είναι μέσα μας και όταν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κάτι παλεύουν να βγουν έξω!
Έτσι είναι όμως κάθε μορφή εξέλιξης: αλυσιδωτή. Για να πας στο μεθεπόμενο βήμα πρέπει να περάσεις απο το επόμενο κουβαλώντας μαζί σου και το προηγούμενο.
Και αν κάποιοι δεν είναι 100% πρωτότυποι στις δημιουργίες τους σήμερα, αυτό συνέβαινε και παλιότερα. Όταν δηλαδή έγραφαν και συνέθεταν οι "μεγάλοι" (Χατζιδάκις, Θεωδωράκης, Γκάτσος, κτλ. κτλ.) δεν υπήρχαν άλλοι λιγότερο πρωτότυποι και με λιγότερο ενδιαφέρουσες συνθεσεις?
Έτσι και σήμερα. Δεν είναι δυνατόν όλοι να γράφουν αριστουργήματα (πράγμα πολυ σχετικο..). Δεν σημαίνει όμως αυτό οτι οι άνθρωποι που προσπαθούν να τα γράψουν και είναι ακόμα στην πορεία είναι όλοι για πέταμα στον Καιάδα!
Κάτι τελευταίο (και επιμένω, κι ας γίνομαι κουραστικός, οτι αυτή είναι μόνο η προσωπική μου άποψη).
Αν προσπαθείς να ακόυσεις κάτι "καινούργιο" και "αξιόλογο" στην σύγχρονη εποχή και χρησιμοποιείς τα αυτιά και το μυαλό των προηγούμενων αιώνων, μάλλον δεν πρόκειται να βρείς κάτι...
Οι σημερινοί δημιουργοί, έχοντας κληρονομήσει ένα πολυ σκληρό και αντίξοο περιβάλλον, καλώς ή κακώς εκφράζουν το σήμερα. Και όπως γινόταν πάντα, έτσι και τώρα, μέσα στις εκατοντάδες τραγουδιών και μουσικής, που όλα όμως ΕΧΟΥΝ λόγο ύπαρξης, υπάρχουν μερικά διαμάντια που μερικοί απο αυτούς που θα τα ακούσουν θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και θα τα κουβαλάνε μέσα τους μια ζωή...
Κλείνοντας, αφού ευχαριστήσω όσους διάβασουν το σχόλιό μου και αφού ζητήσω συγνώμη για το μέγεθός του, να παραθέσω τους στίχους του Bob Dylan οι οποίοι είναι, πιστεύω, σχετικότατοι.
Come mothers and fathers
Throughout the land
And don't criticize
What you can't understand
Your sons and your daughters
Are beyond your command
Your old road is
Rapidly agin'.
Please get out of the new one
If you can't lend your hand
For the times they are a-changin' "
Φιλικά,
Γιαννης.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : johnpanman στις 22-04-2010 14:49 ]
