Ο μεγάλος μας λαϊκός συνθέτης, Χρήστος Νικολόπουλος, αυτό το καλοκαίρι παρουσιάζει ένα λαϊκό πρόγραμμα με σεβασμό στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.
Ο Χρήστος Νικολόπουλος, βιωματικός γνώστης των λαϊκών δρόμων, ξεδιπλώνει σα συνθέτης μια μελωδική πτυχή που κουβαλάει αφομοιωμένο όλο το παρελθόν του λαϊκού τραγουδιού, με απόηχους του ρεμπέτικου και μια λιτότητα στην απόδοση του καημού χωρίς αστικούς εξευγενισμούς.
Αυτό το καλοκαίρι περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.
Ο Χ. Νικολόπουλος γεννιέται και μεγαλώνει στο Καψοχώρι Ημαθίας, και η «γηγενής» αυτή καταγωγή προσδίδει την ενστικτώδη λαϊκότητα που χαρακτηρίζει τα τραγούδια του.
Στην δεκαετία του ΄60 που ανδρώνεται, κυριαρχούν τα Μακεδονίτικα του τόπου του και τα λαϊκά του Καζαντζίδη. Από μικρός φανερώνει την μουσική του κλίση, και με πείσμα καταφέρνει να μάθει μπουζούκι, μελετώντας ώρες μόνος του, αυτοδίδακτος στην ουσία. Σαν «μπουζουξής» θα μπει και στο επάγγελμα, τελειώνοντας το «πανεπιστήμιο» των πανηγυριών και των λαϊκών συγκροτημάτων. Στην Αθήνα κατεβαίνει το ΄63 για να βρεθεί δύο χρόνια μετά, το ΄65, να παίζει στο πλευρό του Σ. Καζαντζίδη.
Στο πλευρό του Καζαντζίδη θα μείνει ως την οριστική αποχώρηση του τραγουδιστή από τις πίστες το ΄66. Ακολουθούν συνεργασίες σε μαγαζιά με τα σημαντικότερα ονόματα, από την Π. Πάνου και την Μαρινέλλα, τον Βοσκόπουλο και τον Μπιθικώτση, αλλά και τον Μ. Χιώτη ως και τον Σ. Παγιουμτζή.
Αυτά τα πρώτα χρόνια συνεργάζεται με τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής σε δισκογραφήσεις τραγουδιών τους, μαθητεύοντας αλλά και καταθέτοντας την δεξιοτεχνική του ικανότητα στο μπουζούκι, που σαν όργανο, έχει πια περίοπτη θέση στις ορχήστρες. Το να δουλεύει με τον Μ. Θεοδωράκη, τον Μ. Λοΐζο, τον Γ. Ζαμπέτα, τον Χ. Λεοντή και τον Δ. Μούτση, αλλά και με θρύλους όπως ο Β. Τσιτσάνης ή στις τελευταίες ηχογραφήσεις του Μ. Βαμβακάρη, εκπαιδεύεται οξύνοντας την συνθετική του ικανότητα.
Τα πρώτα τραγούδια θα έρθουν τέλη του ΄60, με το «Νυχτερίδες κι αράχνες» τραγουδισμένο από τον Σ. Καζαντζίδη το ΄69, να ξαφνιάζει. Θα ακολουθήσουν τραγούδια κλασσικά πια, παρότι της πρώιμης περιόδου, όπως «Στο Σταυροδρόμι» με τον Π. Γαβαλά, ή το «Νύχτα στάσου» σε στίχους Πυθαγόρα το ‘72 με τη Λ. Διαμάντη. Το 1975, σημαδεύεται από την συνεργασία με τον Σ. Καζαντζίδη στο «Υπάρχω», από τις καλύτερες στιγμές του τραγουδιστή και οριακή για την εξέλιξη του Χ. Νικολόπουλου.
Η δεκαετία του ΄80 είναι αυτή, που απογειώνει την δημιουργικότητά του και συνηγορεί στην αποδοχή του, απ’ όλους ανεξαιρέτως, ως του σημαντικότερου λαϊκού συνθέτη. Με τον Μ. Ρασούλη στους στίχους, σε δουλειές όπως «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε... » (΄81), και το «Παίξε Χρήστο επειγόντως» (΄82), το τραγούδι συναντάει το γλεντζέδικο στοιχείο του, ξαναβρίσκοντας την αμεσότητά του. Ζεϊμπέκικα όπως «Οι Νταλίκες», αποκαθιστούν την «τιμή» του παλιού, στα μάτια του καινούργιου. Συνεργάζεται με την Χ. Αλεξίου γράφοντας το ΄82 και το ΄84, μερικά από τα ωραιότερα λαϊκά του («Αν πεθάνει μια αγάπη», «Ζήλεια μου», «Η διαθήκη» κ. ά. ).
«Ο τραγουδιστής» (΄83), ένας από τους πιο ολοκληρωμένους δίσκους του, με τον Γ. Νταλάρα, «Ο Σαλονικιός» (΄85) με τον Σ. Διονυσίου και το «Μια γυναίκα μπορεί» (΄85) με την Ε. Βιτάλη, δείχνουν την δεξιοτεχνία αλλά και την ευχέρεια του συνθέτη, να περνάει από βουρκωμένα «μινόρε» σε κελαριστά «ματζόρε», με δυό πενιές.
Το ΄80 φεύγει παίρνοντας αγκαζέ «Τραγούδια για τους φίλους μου» (΄86), αλλά και την συνεύρεση με τον στιχουργό Λ. Παπαδόπουλο σε συνεργασίες με την Χ. Αλεξίου («Η νύχτα θέλει έρωτα» ΄88), ξανά με τον Γ. Νταλάρα («Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς» ΄89), με τον Λ. Βελλή («Αγάπη όλο ζήλεια» ΄87, «Συλλαβιστά, ψιθυριστά» ΄88), αλλά και τον πρώτο ορχηστρικό «Δρόμοι της Ανατολής» (΄89), με σολίστα τον ίδιο, να γεφυρώνει γενιές προηγούμενες.
Την δεκαετία του ΄90, κορυφώνει την πορεία του με το «Ξημέρωμα 2. 000 μ.Χ.» (΄93), έναν ιδιαίτερης ατμόσφαιρας πολυσυλλεκτικό δίσκο, που με «Των Αγγέλων τα Μπουζούκια» ως τραγούδι - όχημα, κάνει μια άνευ προηγουμένου επιτυχία, καθώς γίνεται ύμνος στα «ελληνάδικα» της εποχής. Επισκιάζει ακόμα και επιτυχημένες συνεργασίες με ονόματα, όπως του Μ. Μητσιά («Σε χιλιάδες σταθμούς» ΄90), της Γλυκερίας («Ξημέρωσε» ΄91) ή και της Μαρινέλλας («Το ξημέρωμα του έρωτα» ΄93), του Δ. Μητροπάνου («Πάρε αποφάσεις» ΄91), αλλά και του Σ. Καζαντζίδη («Βραδυάζει» ΄92). Τον «ανοίγει» σε ένα νεανικότερο κοινό και σε ανάλογες συνεργασίες.
Από συμμετοχές με τραγούδια στην Ε. Αρβανιτάκη το ΄91 («Καρδιά μου εγώ», «Πρόσωπο με πρόσωπο»), περνάει σε ολοκληρωμένες δουλειές με την Κ. Κούκα («Στου Παραδείσου τα Ωραία» ΄94), τον Κ. Μακεδόνα («Πάμε για ορθοπεταλιές» ΄96), τον Γ. Ανδρεάτο αλλά και τον νεώτερο Δ. Μπάση, που σημαδεύει με την φωνή του την απροσδόκητης απήχησης δουλειά του ΄97, τους «Ψίθυρους Καρδιάς», με το ομότιτλο τραγούδι να ακούγεται εν είδει εθνικού ύμνου.
Στην εκπνοή της τρίτης δεκαετίας του στο τραγούδι, ο Χ. Νικολόπουλος, δείχνει αστείρευτος. Με ορχηστρικούς δίσκους («Ανατολικά της Ευρώπης», «Κυκλάμινα του Ολύμπου»), αλλά και προσωπικούς («Ανθη Ευλαβείας» ΄96). Συναυλίες στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά και τιμητικά αφιερώματα. Διατρέχει έναν και μόνο κίνδυνο: του πνιγμού του στην ίδια του την παραγωγικότητα. Και θα ήταν κρίμα, σε μια εποχή που όλοι πνίγονται στα ρηχά του «λίγο», να πνιγεί εκείνος στα βαθειά του «πολύ». Κι ας έχει αποδείξει πως ξέρει καλό κολύμπι. To 2010 κυκλοφόρησε νέο cd με τον Μανώλη Λιδάκη και με τίτλο «ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΞΕΝΑ».
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΜΠΤΗ 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ : ΠΑΤΡΑ – ΠΑΜΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΣΤΑΔΙΟ
ΜΑΖΙ ΤΟΥ Ο ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΕΡΖΗΣ, Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ
ΠΕΜΠΤΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ : ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΚΛΕΙΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΠΑΟΚ
ΜΑΖΙ ΤΟΥ Ο ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΤΕΡΖΗΣ, Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ
Πηγή: Zougla.gr
